Midlife?

Elke ochtend sta ik voor de spiegel. Meestal levert dat weinig emotie op maar zo nu en dan schrik ik daar van. Zeker als het de avond ervoor laat is geworden en ik nog niet helemaal wakker ben. Maar ach, eenmaal als de nacht is weggespoeld onder de warme douche valt het allemaal wel weer mee.

Ik heb wel eens gehad dat, elke keer wanneer ik een spiegel of etalageruit tegenkwam, ik van mezelf schrok. Niet zozeer schrikken in een negatieve betekenis, maar wel omdat ik iets ongewoons zag. Ik weet het nog heel goed. Heel veel jaren geleden had ik eens verzonnen om mijn haar, wat ik altijd redelijk lang had, plotsklaps heel kort te laten knippen. Hoewel het niet onaardig stond kon ik er maar niet aan wennen. Ik herkende mijn eigen speigelbeeld niet meer. Het zal jullie niet verbazen dat dat korte haar van korte duur was.

Ik kom hier op omdat de laatste tijd één van onze poezen tegen zichzelf zit te grommen. Elke keer als ze naar buiten loopt en haar eigen spiegelbeeld in de nieuwe ramen ziet wordt ze boos. We begrijpen niet goed waarom, dit gedrag heeft ze in haar 13 levensjaren nog nooit vertoond. Zou ze ontevreden zijn met haar uiterlijk? Vindt ze haar haar te kort? Haar staart te lang? Of is er iets anders aan de hand?

Oei ... het zal toch geen midlife crisis zijn?