Ik krijg altijd iets hebberigs als er zoveel voorhanden is. Ik weet het, het is geen goede eigenschap, maar het is sterker dan mezelf. En dus ben ik er vanmiddag weer even op uit getrokken om bramen te plukken.
Ver hoef ik niet te gaan, ik loop gewoon het pad achter het huis af en binnen honderd meter ben ik alweer een kilootje rijker. Begrijp je dat het lastig is om je te beheersen dan?
En ja, ik zou wat kunnen laten staan voor de vogels, of voor andere plukkers, maar dat lukt me niet op de een of andere manier. Als ik ze zie dan moeten ze geplukt worden, ze vragen er in mijn ogen om.
Overigens, de vogels krijgen er genoeg. Er zijn genoeg plekjes waar ik absoluut niet bij kom, allicht niet zonder dat ik van kop tot teen onder de krassen zit door de scherpe doorns. Bramen plukken is nu eenmaal een bezigheid waar je niet ongeschonden uit komt. Al doe je nog zo voorzichtig, een paar krassen loop je altijd wel op. En dagen later zie je nog steeds de blauwe vlekken op je vingers en onder je nagels. Maar ik heb het er voor over.
Overigens was dit mijn laatste pluk. Er staan weer genoeg potjes bramenjam om een heel jaar door te komen. Maar wat nog belangrijker is, de lege potjes zijn op. Dat komt er van als je ze gebruikt om je verfkwasten in schoon te maken.
1 opmerking:
Mijn bramen zijn rijp als ze zwart zijn en zoet
Ja, kom ze maar plukken, dat vind ik wel goed.
Ik prik in je hand, in je arm, in je been;
Ik prik gewoon dwars door je kniekousen heen.
Ik trek aan je haren, ik trek aan je mouw.
Ik lach om je handen, je vingers zijn blauw.
Ik lach om je jas met die prachtige scheur;
Wat kijk je nu angstig, wat krijg je een kleur…
Ik denk dat je al die ellende vergeet,
Als je mijn jam op je boterham eet.
C.M. Barker.
Een reactie posten