Waar gaat dat heen

Hee hee, waar gaat dat heen? Ik had een paar pompoenzaadjes in de aarde gestopt. Zomaar, voor de grap. Ik had niet verwacht dat er veel van terecht zou komen eerlijk gezegd, maar moet je dat toch zien! Meters lang zijn de planten inmiddels en het ziet er niet naar uit dat ze van plan zijn om te stoppen met groeien.

Wel leuk hoor, in dit stukje was nog helemaal niets geplant en er was nog niets gepland. Dat moet ooit nog eens ingericht worden. Zo'n klusje wat ergens in het najaar of vroege voorjaar moet gebeuren. Dus we zijn al lang blij dat er wat groene blaadjes te zien zijn.

Maar stel je nou toch eens voor dat er daadwerkelijk pompoenen aan zouden gaan groeien, zou echt wel geweldig zijn. Niet zozeer om ze op te eten, maar om tegen de tijd dat het haloween is er enge gezichten in te snijden en kaarsen in te zetten.

We zullen het zien, de grote gele bloemen zijn er al. I'll keep you posted.

Geen gezeur

Ik heb mijn wagen volgeladen, vol met nieuwe pannetjes.

Driehonderd stuks opgehaald bij de lokale bouwmaterialenhandel. Spiksplinternieuwe. Het zouden eigenlijk oude worden, maar voor de onderste laag, diegene die ondersteboven liggen, maakt dat niet uit, die zie je als het klaar is toch niet meer.

Voordeel van die nieuwe is dat ze niet zo snel breken. Die oude die we nog hebben staan, daar moet je maar naar kijken en ze breken al doormidden. Niet best dus. Maar toch gaan we proberen om voor de bovenste laag oude te pakken te krijgen die nog redelijk goed zijn. Het is gewoon mooier en past beter bij de rest van het huis, zo simpel is dat.

Het blijft toch een geweldige auto, die blauwe buffel. Je klapt de achterbank op, laadt de twee meter lange ruimte vol met zware dakpannen, hij zakt een beetje door zijn hoefjes onder het gewicht maar zodra je start gaat parmantig dat kontje weer vanzelf omhoog. Geen zucht of kreun, gewoon zonder zeuren.

De eerste pannetjes

Weten jullie nog, dat dak dat we gebouwd hebben, met hulp van spierballen van een goeie vriend? Welnu, daar ligt het eerste rijtje pannetjes op.

Fraai he. Net echt. Nou ja, het is ook echt natuurlijk. Helemaal gemaakt volgens de regels van de kunst. We hebben het dak van de houtopslag als model gebruikt. Je begint onderaan met een hele pan met de bolle kant naar beneden. Die pan laat je een beetje overhangen, daar loopt straks het water langs naar beneden. Daarop komt een half pannetje met de bolle kant naar boven. Daar weer bovenop komt een hele pan, weer met de bolle kant naar boven. Deze pan leg je vast met een haakje wat aan het hout vastgeschroefd wordt. En vanaf dan is het gewoon omhoog werken.

Eigenlijk is het heel simpel allemaal, maar ja, geldt dat niet voor alles? Je moet even uitvinden hoe het moet, daarna is het kinderspel.

Frisjes

Zo, dat was wel even spectaculair onweer gisteravond. FLITS ... KNAL ... van alle kanten tegelijk en regen met bakken uit de lucht!

JOEPIE!! Wij houden daar wel van, van die regen zeker. Het was erg droog geworden, we hebben zelfs afgelopen week al een keertje even zonder leidingwater gezeten. Lang heeft het wel niet geduurd, maar als ze daar nú al mee beginnen voorspelt dat weinig goeds.

Die bliksem is altijd wel mooi om te zien. Alles is verlicht. Vanuit noord, oost, zuid en west zie je de bliksemschichten naar beneden schieten. Alleen valt om de haverklap de stroom uit. Nog niet erg, als hij maar spontaan weer op komt, want anders mag je door de stromende regen naar buiten om hem weer aan te zetten, als dat al lukt. En of dat lukt weet je uiteraard pas als je al helemaal doorweekt bent.

En nu, na dat onweer, is de temperatuur met tien graden gezakt. Het is nog "maar" 26 graden. Frisjes.

Donder en bliksem

Oei oei oei, duizend bommen en granaten, donder en bliksem buiten. Dat betekent dat de livebox uit moet. De kans op inslag is nogal groot hier, beter voorkomen dan genezen. Morgen verder.

Halleluja

Halleluja, wat gebeurt daar ineens?! Zie ik dat goed? Gisteren was er nog nauwelijks wat te zien en nu ... de eerste courgette uit eigen tuin waar e.leclerc trots op zou zijn om hem in  de groentenbakken te hebben liggen.

Wat een ding zeg, ik denk dat ik hem net op tijd geplukt heb. Geplukt, zeg je dat over courgettes? Afgesneden dan? Geoogst, ja, da's beter. Wat me opvalt is dat hij een perfecte vorm heeft. Niks niet krom en bobbelig maar mooi egaal en recht.

De allereerste courgettetjes die op de plant kwamen verdroogden en ik vreesde al voor een totale flop. Maar ik denk dat ze te weinig water kregen. Sinds ik ze elke dag trouw een emmertje water extra geef staat de plant er fris en vrolijk bij. En als dank geeft ze nu mooie rechte vruchten, ik kan niets anders bedenken.

Het is toch wel een plezier om uit eigen tuin groenten te mogen eten, nooit gedacht dat het zo'n voldoening zou geven. Ik zal maar al op gaan passen, straks worden we nog vegetariërs.

Kromkrommers

Die groententuin ... daar is iets mee. Ik weet niet wat het is, maar er gebeuren daar rare dingen.

Ik had een zakje komkommerzaadjes nog gevonden, al jaren over datum, maar ik dacht, wat geeft het, ik zaai ze allemaal en als er één of twee uitkomen ben ik al lang blij. Het gevolg is dat we nu wel dertig komkommerplanten hebben, als het er al niet meer zijn. Ze zijn allemaal uitgekomen namelijk. Zal wel een sterk ras zijn of zo.

Het ziet er best wel mooi uit eigenlijk, ze kruipen door de hele tuin zowat, vol kleine gele bloemetjes en veel grote groene blaadjes. Alleen, wat er aan komt is een beetje raar. Zou het door te weinig water komen, of juist door te veel? Heb ik te veel bemest, of juist te weinig? Ik weet het niet. Dit zijn geen komkommers, maar kromkrommers.

Alle remmen los

We zouden vandaag boodschappen gaan doen, de vriezer was nog maar voor 90% gevuld, dus dat werd hoog tijd om hem aan te vullen.

Ja, echt, ik ben serieus. We moeten dat toch eens veranderen. We kunnen verdorie een compleet weeshuis een maand lang te eten geven of het scheelt niet veel. Maar er is altijd wel iets wat je graag wilt hebben en net op is.

We gingen al vroeg op stap. Als we dan toch een dikke 30 kilometer gaan rijden slaan we ook overige spullen in, we zouden dus ook aanleggen bij die doe-het-zelfzaak waarvan ik de naam hier niet meer zal noemen. We reden zoals altijd binnendoor, langs de kleine bochtige weggetjes waar je nooit een auto tegen komt, behalve vandaag. Het was gewoonweg druk, wel zeker vijf auto's hebben we gezien.

We waren al ruim over de helft toen we ineens de schrik van ons leven kregen. De bestuurder van de blauwe buffel nog meer dan ik. We reden net achter een of ander megalandbouwvoertuig en moesten afremmen ... toen opeens ... GEEN REMDRUK MEER! Juist ja, dan schrik je dus. Het is hier niet zo dat je dan snel even de kant induikt, dat duiken zou iets te letterlijk zijn geweest, recht het ravijn in.

Iets verderop veilig tot stilstand gekomen en voorzichtig weer gaan ademhalen. Hij bleek na een korte inspectie nog wel een beetje te remmen, veel was het niet. Toch maar besloten om voorzichtig terug naar huis te sukkelen.

Het bleek de hoofdremcilinder te zijn die het begeven had. Hij ligt er inmiddels al naast en een nieuwe is besteld. Ach ja, dat soort dingen gebeuren, mag het na meer dan dertig jaar.

Minder vet?

We wonen in Frankrijk, het is jullie vast niet ontgaan. En in Frankrijk drinkt men wijn, dat weet een kind. En we wonen ook nog eens bij de Gaillac gebieden. Wijn is hier bijna goedkoper dan water.

Dus ja, als je hier komt en je dronk in Nederland ook al met enige regelmaat een glaasje bij het avondeten, dan zet je die traditie hier gemakkelijk voort. Ook als je tussen de middag een menuutje neemt in het lokale restaurantje zit daar steevast een pichetje wijn bij.

Ik weet niet wat er precies gebeurd is of waarom, maar hoe dan ook, een half jaar geleden alweer had ik besloten om eens een tijdje dat glaasje bij het eten te laten staan. Ik had er geen trek meer in om de een of andere reden, ik had er een beetje genoeg van. Niks mis mee, toch? Moet kunnen.

Alleen, ik ging er van afvallen, in een razend tempo. Wie mij kent weet dat ik toch al niet dik was, maar nu was ik wel een heel erg sprietje geworden. Maar ja, moest ik dat nu erg gaan vinden? Er zijn er zovelen die worstelen met hun gewicht en bij mij gaat het vanzelf. Het zit in mijn genen, ik heb dat geërfd, daar doe je niets aan. Maar vrienden begonnen zich een beetje zorgen te maken leek het. En toen ook de heer des huizes erop aandrong om eens langs de huisarts te gaan voor je weet maar nooit, toen dacht ik, kom, het is al lang geleden en tenslotte wil een huisarts ook wel eens een gezond iemand zien.

Dus, hup, een afspraak gemaakt. Ondanks dat ze dacht dat er helemaal niets mis was met me, vond ze het de hoogste tijd voor een regulier maar uitgebreid bloedonderzoek. Er is wat bloed bij me afgenomen en ter analyse naar het laboratorium gestuurd.

De uitslag is inmiddels binnen en is keurig op alle punten. Alleen zit mijn cholesterol aan de bovengrens van wat normaal geacht wordt. Nog niets mis mee dus. Alleen, het advies van de arts verbaasde me enigszins. Ik zou eventueel wat minder vet kunnen eten ...

Huh ... wat was ook alweer de reden dat ik naar haar toe ging? Ik denk dat ze het mis heeft, ik denk dat ik me gewoon weer af en toe een glaasje rood moet permiteren.

Maar weer tegelen

We zijn aan het tegelen, de veertig vierkante meter woonkamer wordt langzaam maar zeker voorzien van een terrakleurige vloertegel. Met het wit van de muren vormt dat straks een mooi contrast.

Je denkt misschien, hee, die tegel, waar ken ik die van? Heb ik die niet eerder gezien. Het antwoord is ja, die ken je. Zoniet, dan ben je misschien nog niet zo lang volger van dit weblog. In de gite hebben we hem ook in de woonkamer liggen en omdat hij ons daar wel beviel hebben we een extra partij aangeschaft voor onze eigen woonkamer.

Voor dat tegelen gebruiken we weer een ander soort lijm als normaal. Hij komt op een chape liquide te liggen die over de vloerverwarming is gestort. Daar schijn je dus weer iets anders voor te moeten gebruiken en braaf als we zijn doen we dat dan ook maar.

Deze lijm, die verwerkt weer heel anders dan die andere lijm. Je moet razendsnel werken wil het goedje niet steenhard worden voordat het te laat is. En dus kleine hoeveelheden maken en beetje bij beetje de tegels leggen. Na een uur kan je er alweer overheen lopen.

Wel superhandig, alleen het schoonmaken achteraf ...

Grote wisseltruuk

We hadden vandaag een fijn klusje. Een paar radiatoren moesten worden opgehangen zodat de leidingen aangelegd kunnen worden. Niet zo moeilijk allemaal, toch?

Normaal gezien niet nee, ware het niet dat er een radiator van de mezzanine getild moest worden en een andere er weer op. Nog allemaal niet zo'n kunst als je een trap hebt maar laten we die nou nog niet hebben.

Vraag maar niet hoe die ene radiator van 50 kilo op de mezzanine beland is, geloof me, je wil het niet weten. Ik wil het ook niet weten namelijk. Maar goed, los daarvan, er moest een list verzonnen worden voor de grote wisseltruuk.

Het is weer eens gelukt, ik had niet anders verwacht, we hebben al voor hetere vuren gestaan tenslotte. Ik heb geen kans gezien er een foto van te maken, dat zullen jullie wel begrijpen, maar om het toch uit te kunnen leggen heb ik er een schetsje van gemaakt.

Ja, sorry, ik kan niet tekenen, maar ik hoop dat het een beetje duidelijk is.

Een bijzondere maaltijd

We zaten deze middag te lunchen, niks bijzonders, dat doen we elke dag. Wel een klein beetje bijzonder is dat we 's middags warm eten in plaats van 's avonds. Iets wat voor deze regionen trouwens wel heel normaal is, maar als je in het noorden woont en je elke dag vroeg op pad gaat om te gaan werken en pas in de late namiddag weer thuis komt, dan lukt dat natuurlijk nooit.

Hier gaat alles tijdens de middag nog dicht voor la sieste, er moet gegeten worden en uitgebuikt. Tussen twaalf en half drie is er behalve de grote supermarkten in de steden maar weinig wat open is.

Wij doen dat nu ook sinds een jaar ongeveer en dat bevalt uitstekend. In het begin is het even wennen, je hebt goed en wel je ontbijtje achter de kiezen of je moet alweer gaan nadenken over wat je gaat koken. Het grote voordeel uiteraard is dat je daar 's avonds geen omkijken meer naar hebt en, nog belangrijker, dat je niet met een volle maag gaat slapen. Goed voor de spijsvertering, goed voor de lijn ook nog eens.

Dus ook vandaag stond er een bordje met eten op tafel rond een uur of één. Een stukje lamsvlees met peultjes en bintjes deze keer. Geen spectaculaire maaltijd, maar toch wel heel bijzonder beseften we ineens. Het is namelijk zo dat we voor het eerst uitsluitend van eigen terrein hebben gegeten. Lammetje van de buurman wat heeft staan grazen op onze wei en peultjes en bintjes uit eigen groententuin. Super!

Er zat nog een lekkere muntsaus bij trouwens, met munt uit eigen tuin ook nog. Alleen de yoghurt was niet van eigen koe ... dus die telt niet.

Oui, c'est moi

Zie je dat, dat kleine stipje bovenop het dak van de sechoir? Oui, c'est moi!

Zo hoog heb ik nog nooit gestaan, acht meter, als het niet meer was. Er moesten dringend een paar pannen vervangen worden. Er waren er bij die helemaal verpulverd waren door de ouderdom.

Niet alleen pannetjes hebben daar last van, mensen willen ook nog wel eens in de craquelé schieten met de jaren. Hoort erbij, niets aan te doen. Zo gaat dat. Of je moet je natuurlijk gaan bezondigen aan botox of erger, maar dat kan toch niet de bedoeling zijn. Oud is mooi, jong ook, en alles er tussenin ook.

Maar als de pannetjes ouderdomsverschijnselen gaan vertonen is het toch wel aan te raden om een face-lift toe te gaan passen. Niet alleen voor het mooie, maar om het droog te houden daaronder. Doe je niets dan komt het hemelwater op de houten constructie terecht en kan het de balken gaan aantasten op den duur. Dat zou zonde zijn.

En dus moest er iemand het dak op, iemand zonder hoogtevrees, iemand die licht genoeg is om over oude pannetjes te lopen zonder er doorheen te zakken, iemand die er van geniet om als een kat over een heet dak te lopen.

Oui, c'était moi!

Zoooo mooi

Na al meer dan twee jaar dat we hier nu permanent wonen valt het je niet meer dagelijks op hoe mooi het hier is. Je begint langzaam maar zeker gewend te worden aan alles, de mooie uitzichten, de heuvels, de vlinders en de bloemen. Het is waar wat ze zeggen, alles went. Maar helemaal als het iets positiefs is, dan gaat het nog eens zo snel lijkt het wel.

Maar vandaag had ik toch wel weer even een brok in mijn keel. We hadden boodschappen gedaan in Gaillac en de korste weg terug naar huis is dwars door de weilanden over smalle kronkeligge paadjes. Het was een heldere dag en de Pyreneeën stonden prominent aan de horizon. Alleen dat is al de moeite waard. Normaal zie je ze hier niet of nauwelijks, maar op een dag als vandaag begrijp je werkelijk niet hoe het kan dat je ze op andere dagen niet ziet.

Maar da's niet het enige. We waren nog maar goed en wel bekomen van het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen of we stonden temidden van de zonnebloemvelden. Zover als je kon kijken was het een gele zee. Werkelijk adembenemend mooi.

En die waren maar net voorbij of er diende zich alweer het volgende prachtplaatje aan. Net gemaaide akkers, het dorre contrast met de groene weilanden en bossen en daarboven de helderblauwe lucht.

Zoveel moois op één dag, je zou van minder volschieten.

Garderobe klaar

Het is gelukt! De garderobe is helemaal geschilderd.

Alle muren en het plafond zijn wit, klaar om er iets moois van te gaan maken. Dat moois dat moet nog komen, maar voorlopig is het goed genoeg voor een simpel rek met een paar jassen.

Ik zeg nu wel alle muren, maar één muur is nog niet klaar, de muur die je op de foto niet ziet. In die muur lopen alle leidingen van de verwarming tussen kachel en boiler, slim om die nog even open te laten voor als we nog wat willen aanpassen.

Maar dat maakt niet uit, we beschouwen de garderobe voorlopig als af. En als we over een jaar of wat weer eens tijd over hebben dan gaan we wel eens nadenken over een mooi ontwerp, met kasten, rekken, manden en planken.

Het is nu ineens vreemd kaal in onze woonkamer waar eerst dat rek met jassen stond, even wennen, maar lang gaat dat niet duren.

Zon

Ik kom niet echt op gang, ik had beloofd om vandaag te schilderen en weer is het er niet van gekomen. Heb ik een excuus? Nauwelijks. Behalve dan dat het mooi weer is.

Maar wat nog erger is, het blijft mooi weer de komende tijd. Zover als de weersvoorspelling reikt zie je niets anders dan zon, zon en nog eens zon met temperaturen van rond de dertig graden. Ik moet dat naast me neer gaan leggen, zo gaat het niet opschieten hier.

En dat terwijl, naar ik begrijp, in Nederland en België de regen met bakken naar beneden komt. Ik keek vandaag weer even op de wolkenradar en ik geef het toe, het is triest in het noorden. Daar zou ík zelfs chagrijnig van worden en daar is heel wat voor nodig.

Ik doe echt mijn uiterste best om wat zon noordwaarts te sturen, maar tot nu toe zijn mijn pogingen weinig succesvol zo te zien.

Vide grenier

Gisteren was het de 14e juli, nationale feestdag in Frankrijk. We hadden natuurlijk eigenlijk op stap moeten gaan, maar het kwam er niet van. Overal vuurwerk en feest, maar wij zaten gezellig thuis met een glas wijn. Dus we hadden wat in te halen.

Nou ja, groots was het allemaal niet hoor, we zijn naar een vide grenier geweest, een rommelmarkt, in een dorp hier in de buurt. Er was een oude-auto-show ook nog, en wie ons kent die weet dat zoiets ons wel trekt.

We dachten al wel niet dat er erg veel te zien zou zijn, maar dat het maar een vijftal auto's zou zijn, als het er al zoveel waren, dat hadden we toch niet kunnen bedenken. We hadden er onze inmiddels 32 jaar oude blauwe buffel zo bij kunnen zetten, had niet eens misstaan.

Maar ach, weet je, het was wel gezellig. We liepen in het zonnetje, kwamen leuke mensen tegen, hebben mooie dingetjes gezien en we hebben nog met goede vrienden op een terrasje gezeten. Toch prachtig voor zondag de 15e juli?

Multicouche

De kachel doet het dan wel en de vloerverwarming funktionneerd ook zoals het hoort, maar er moet nog meer gebeuren voordat we de winter ingaan.

Als alles gaat zoals gepland dan zal de vloerverwarming de benedenverdieping opwarmen tot een aangename temperatuur, heel gelijkmatig, zoals gebruikelijk is bij dit soort verwarming. Maar het schijnt dat vloerverwarming niet heel hoog stijgt, met andere woorden, dat het de bovenverdieping niet zal halen. Iets wat goed mogelijk is natuurlijk. We willen geen risico nemen en gaan boven toch maar een paar radiatoren ophangen.

Ook op de slaapkamer komen er twee te hangen en op badkamer komt er een handdoekendroger. Om dat allemaal aan te sluiten zijn er buizen nodig. Ze worden aangelegd in de muren en onder de vloeren, en dat is nog niet bepaald een simpele klus. Die buizen, multicouche, zijn stevig maar wel buigbaar. Op zich handig spul, dat wel.

Maar het probleem zit 'm niet zozeer in het wegwerken van het spul, maar eerder in alle troep die overal geparkeerd staat waardoor je nergens meer bij kan op het moment. Alles van de twee logeerkamers staat opgestapeld in de abri, de ruimte onder onze slaapkamer. En juist daar waar het ondoordringbaar is moet die multicouche aangelegd worden.

Tja, er zit niets anders op dan voorlopig maar de slaapkamer niet aan te sluiten en te wachten tot de de nieuwe logeerkamers gemaakt zijn. En dat zal toch nog wel een paar maanden gaan duren.

Garderobe

Ik ben weer eens aan het schilderen. De muren en plafond in de toekomstige garderobe zijn aan de beurt, daar waar vroeger de oude badkamer was.

Wat een geklieder deze keer. Ik spetter altijd wel wat, maar nu is het echt bar en boos. Ik denk dat ik een niet-lekvrije roller aan het gebruiken ben. Ik doe echt niet iets anders dan andere keren, maar het komt met hele klodders naar beneden vallen, vanaf de zijkant van de roller. Nog een heel gedoe om die projectielen tijdig te ontwijken.

Ik betrapte me er vandaag trouwens op dat ik dacht, ik moet doorwerken, dan heb ik weer wat te vertellen op mijn blog. Da's toch werkelijk te gek voor woorden, daar doe ik het toch niet voor? Of misschien stiekem toch? Hoe dan ook, toen ik dat dacht wou ik nog vandaag de tweede laag gaan verven. Maar geen paniek, ik ben op tijd tot inkeer gekomen. We gaan gewoon overmorgen weer verder.

Waarom niet morgen? Omdat het dan zaterdag is, wisseldag in de gite en dat gaat uiteraard voor.

Vijgenblad

Wie nog een vijgenblad wil ... die is nu te laat. De vijgenstruik wordt omgetoverd tot vijgenboom en daarom is de hele onderkant vrijgemaakt van vijgenblad.

Het was wel nodig zeg. Vorig jaar hadden we voor het eerst de zaag in de struik gezet. Hij was zo enorm groot geworden dat het halve terras erdoor bedekt werd. En ook dit jaar hadden we net na de winter op drie takken na alles weggehaald. Maar in een paar maanden tijd heeft dat ding het gepresteerd om honderden takken een meter lang te laten groeien. Niet normaal meer. Zelfs door de achterliggende muur steken dikke takken naar buiten.

Je ziet de vijgen alweer tevoorschijn komen. Om ze flink te laten groeien kan die boom beter zijn energie aan de vruchten geven in plaats van aan al dat groen. En dus was het de hoogste tijd voor aktie. Na een paar uur knippen kwamen er vier overvolle kruiwagens van af.

Maar die vijgen zijn niet de enige reden voor deze drastische snoeibeurt. We willen vanaf ons terras wel wat uitzicht hebben. Uitzicht over de weilanden, het graan, de koeien, de bomen, de schapen en liefst zo ver mogelijk. Het is aardig gelukt.

Er is maar één "maar". Wie nu nog komt zwemmen wordt aangeraden zijn eigen vijgenblad mee te nemen.

Pannetjes

Alweer een paar maanden geleden hebben we, met hulp van een goeie vriend, het dak op de buitenkeuken gemaakt. We hadden er al die tijd eigenlijk niet veel meer aan gedaan, zeg maar gerust niets.

Maar ziet eens, er liggen ineens latjes op. Op die latjes gaan de pannen liggen. We hebben even zitten rekenen, een goeie 400 pannen moeten er op dat dakje. Da's nog best een boel.

Niet alleen een boel pannen maar ook een boel gewicht. Zo'n pannetje, wat zal het wegen, toch niet niks. Niet niks keer 400 is meteen veel, hoe je het ook draait of keert. En al die pannetjes moeten geopperd worden.

Maar voor het zover is moeten we wel pannetjes ergens vandaan zien te halen. Liefst oude, dat past wat beter bij de rest van de daken. Laten we nou een buurman hebben die een hele stapel heeft liggen, toch maar eens langslopen binnenkort of we niet wat over kunnen nemen.

Zon, zee en ...

Ik was op vakantie gisteren. Geheel onverwachts. Ik werd de avond ervoor gebeld door een vriendin, of ik haar niet wilde vergezellen naar een badplaats aan de middellandse zee. Zij ging er naartoe voor werk, ik had de hele dag vrij om op het strand te liggen en wat te flanneren over de boulevard. Of ik daar oren naar had. Wat dacht je?!

Om zes uur 's ochtends al op. Niets voor mij, ik ben een langslaper, maar vooruit, je moet er iets voor over hebben. Om zeven uur waren we al en route, monter en blij. Kopje koffie onderweg om een beetje wakker te worden, of te blijven, wat je wilt. Hele tijd zitten beppen, gezellig, als meiden onder mekaar over vanalles en nog wat. In no time waren we ter plekke. Die no time duurde wel ruim vier uur overigens.

Maar who cares, de zon scheen, het strand was mooi, de zee was warm en helder, er zat een aangenaam briesje, kortom alle ingrediënten waren aanwezig om flink te verbranden in de vijf uur die ik te besteden had. Maar ha! Ik had me goed voorbereid. In mijn hutkoffer zat een tube zonnebrandcrème factor 50. Mij krijgen ze niet klein, want dat ben ik al.

Niet klein, dat klopte, maar wel wit. Ik kwam er achter dat er een witte waas achterbleef na het smeren, uiteraard nadat ik mijn gezicht en rug al gedaan had, dat laatste uiterst moeizaam ook nog. En omdat het goedje waterproof was spoelde het er ook niet af hoe goed ik ook mijn best deed. Daar zat ik dan, in mijn rode bikinietje, met witte vegen. Nog een gelukje dat niemand mij kende daar. Maar het heeft wel geholpen, niks verbrand.

Rond vijven weer in de auto voor de barre tocht terug naar huis. Ik reed, dus wat er nu volgt trek ik mij wel een beetje aan. Nee, ik heb geen brokken gemaakt, zo erg is het nu ook weer niet. Maar hoe dan ook, ergens honderd kilometer voor we thuis waren kreeg de auto het op zijn heupen. Nadat hij allerlei maffe kreten over niet werkende accessoires op het display van het dashboard had uitgekraamd en hij een beetje hobbelig begon te rijden leek het ons verstandig om een parkeerplek op te zoeken en hulp in te roepen. We zijn best wel handig maar die moderne motormanagementsystemen gaat ons petje toch echt te boven.

De depanneur dacht er net zo over, ter plekke viel dit niet te reparenen. Er zat niets anders op dan weggesleept te worden. En zo gebeurde het ook. Ons incluis.

Nou goed, om een lang verhaal kort te maken, we zijn netjes thuisgebracht, met een taxidienst. Het werd wel wat later dan gepland, het was inmiddels rond negen uur 's avonds en de chauffeur moest eerst eten en douchen. Rond middernacht konden we zelf eindelijk onder de douche om daarna, doodop, in bed te rollen.

En vacance

Optrede en aantrede

Langzaam maar zeker begint de nieuwe woonkamer nu toch wel vorm te krijgen. Alles wat gesloopt moest worden is ook gesloopt, de verwarming doet het, boven is het plafond helemaal afgewerkt, de muren zijn deels gereed en de mezzaninevloer zit er al een tijdje in.

Om op die mezzanine te komen hebben we een trap nodig. Alweer enige tijd geleden heb ik het daar al eens over gehad. Twee balken, twaalf treden, hoe moeilijk kan het zijn.

Dat valt dus nogal tegen. Niet de construktie op zich, maar om te bepalen welke helling die moet hebben om er comfortabel op te kunnen lopen. Daar zijn weer allerlei geleerden op afgestudeerd blijkbaar, internet staat vol met tips.

We hebben vandaag geleerd dat er een gouden regel is. Iets met de verhouding van de optrede en de aantrede. Twee keer de optrede (de hoogte tussen twee treden) plus de aantrede (hoe ver een trede uitsteekt voorbij de volgende trede) moet rond de 60 liggen. Elke centimeter extra betekent minder kans op ongelukjes bij het traplopen.

Gegeven dat we een beperkte ruimte hebben en we 240 cm omhoog moeten, komen we op een optrede van 20 cm en een aantrede van 22,5 cm. Volgens mij zitten we behoorlijk safe zo.

Lamscurry

We hadden toch een tijdje terug alweer een lammetje gekregen, om op te eten dan, kant en klaar in mootjes gehakt, weet je nog? Vandaag maar eens een curry van gemaakt, voor de verandering.

En omdat ik daar een hele tijd mee zoet ben geweest en ik bij god niet weet wat ik anders moet schrijven krijgen jullie het recept.

Bak de stukjes lamsvlees in een pan in olie. Haal het uit de pan als het goudbruin gebakken is. Doe twee gesnipperde uien, een paar tenen knoflook en wat gemalen verse gember in de pan en bak tot alles zacht is. Voeg 1 eetlepel koenjit, 1,5 eetlepel kerrie, 1,5 eetlepel komijn en 1 eetlepel chilipoeder toe en bak even mee. Dan een eetlepel bloem erbij en nog een minuutje bakken. 6 gepelde tomaten en een blikje cocosmelk toevoegen, het gebakken vlees erbij en laten sudderen tot alles goed zacht is. Als laatste een flinke scheut yoghurt erdoor en op smaak brengen met peper en zout.

Zo, kom ik daar even makkelijk vanaf.

Courgette...

In onze groententuin staat een courgetteplant. Hij staat er pas een paar weken en nu al is dat ding megagroot geworden. En niet alleen dat, er staan verdorie ook al courgettetjes op.

De man van de plantjeswinkel zei het al, elke dag pluk je daar de vruchten van. Ik dacht nog, verkooppraatjes, maar het ziet er naar uit dat hij gelijk gaat krijgen. Dus daar gaan we weer.

Courgettesoep

Courgettesalade

Courgettetaart

Courgetteijs

Courgettegratin

Courgette ... huh

Nog een gelukje dat we maar één plant hebben gekocht.

Witte rook

Er is witte rook!

Vandaag voor het eerst de kachel aangestoken. Niet omdat het frisjes was, hoewel ik meteen toegeef dat het niet bepaald een lekkere warme dag was. Het regende af en toe en de temperatuur was hooguit de helft van wat het een paar dagen geleden nog was. Dus die kachel was eigenlijk best lekker.

Maar we hadden hem nooit aangemaakt als het niet was om te testen of het systeem goed in elkaar zit. We hadden ons op alles voorbereid. Het zou gaan stinken omdat de eerste verf eraf zou branden of zoiets. Het zou ook gaan roken om dezelfde reden of misschien wel om een andere. Er zou ergens een lek kunnen zitten waardoor het water eruit zou spuiten. Of erger, er zou ergens een denkfout kunnen zitten waardoor de druk te hoog zou kunnen oplopen en dan ...

Niets van al dat. Het werkte gewoon! De kachel brandde voorbeeldig, zonder stank of rook, op 61 graden schakelde de pomp automatisch in, geheel volgens de boekjes en alles was lekvrij. De duizend-liter-boiler warmde langzaam maar zeker op.

Alleen, hij warmde wel heel langzaam op en dat bevreemde ons een beetje. Was er toch een denkfout gemaakt ergens? Of hadden we toch gewoon een slecht werkend merk aangeschaft? Maar nee, het bleek dat er een pomp verkeerdom was aangesloten, het water in het circuit werd de verkeerde richting op gepompt. Op zich kon het geen kwaad, alleen kreeg je op die manier die boiler nooit warm.

Het euvel was in een mum van tijd verholpen, even snel de pomp omgedraaid en bij de tweede poging ... JOEHOEOEOE ... als een speer! De enorme boiler warmde supersnel op tot meer dan zestig graden.

We kunnen met een gerust hart de winter tegemoet zien. Maar eerst nog even genieten van een superlange zomer.

Zonnebloemen

Ik was naar Cordes gereden en was weer op weg naar huis toen het me opeens opviel dat de zonnebloemvelden volop in bloei beginnen te staan. Heel vreemd, op de heenweg had ik nog niks gemerkt maar terug kon je er niet naast kijken.

Dat komt natuurlijk omdat die zonnebloemen hun kopje meedraaien met de zon, ze heten niet voor niets zo tenslotte. Cordes ligt ten zuiden van ons, het was net na de middag, dus die bloemen keken met z'n allen de andere kant op op de heenweg.

Vorig jaar dacht ik eerst nog dat het allemaal aardappelvelden waren, naief als ik was. Of is dat misschien al twee jaar geleden, het zou zo maar kunnen, de tijd vliegt. Ik weet inmiddels beter, geen aardappel te zien in de wijde omtrek.

Behalve dan natuurlijk in onze eigen groententuin. Dat gaat daar hartstikke goed met die bintjes. Ik had ze eerst wat weinig water gegeven. De druppelslang komt zo ver niet en ik ben niet het type wat met emmertjes gaat lopen sjouwen. Dat moet automatisch kunnen, ik  moet dus nodig een slangextensie aanschaffen.

Wat wel leuk is, daar waar nu de aardappels staan had ik vorig jaar een paar zonnebloemen gezaaid. Die hebben prachtig in bloei gestaan. Ik was alleen vergeten om de zaadjes te oogsten en dus had ik dit jaar niet kunnen zaaien. Maar die rakkers hebben dat helemaal zelf gedaan, waardoor er nu in het aardappelveldje hier en daar zonnebloemen hun kopje opsteken.

Wonderbaarlijk, die natuur.

Mirabelle

En? Heb ik teveel gezegd? Een bak vol pruimen geoogst vandaag.

We hebben twee soorten staan. De kleine rode mirabelle, niet veel groter dan een kers, sappig en heel erg zoet. De andere is een gele reine claude, die zijn groter en vind ik iets minder lekker dan de eerste, maar nog steeds erg goed.

De mirabelle is al rijp en heb ik dan maar geplukt. Ik was een beetje bang dat we geen mirabellen meer zouden hebben. Vorig jaar hadden we de drie bomen, die er overigens erg slecht aan toe waren, rigoureus teruggesnoeid en dus was er geheel volgens verwachting niet één pruim op te vinden dit jaar. Maar er zijn spontaan twee miniboompjes gegroeid die voor het eerst vruchten dragen, en hoe! Op een paar takjes hing een bak vol.

De reine claude is pas over een paar weken rijp. Mijn enige zorg bij deze bomen is dat de takken gaan afbreken onder het gewicht van de vruchten.

Nou ja, eigenlijk heb ik nog een andere zorg ... ik vind pruimen nogal lekker ... ietsiepietsie té.

Dagje rust?

We wilden eigenlijk een dagje rust nemen vandaag. Trots op onszelf dat we die vloer eruit gekregen hebben zonder kleerscheuren, maar wel met hard werken. Dus wilden we onszelf trakteren.

Da's niet gelukt. Dat gaat eigenlijk altijd zo. Je denkt, kom, ik doe eens een dagje niets, je pakt een kopje koffie, loopt wat rond, kijkt om je heen en voor je 't weet ben je weer aan het werk. Er is dan ook zo veel te doen.

Die groententuin, was weer eens ontploft. Het had gisteren een beetje geregend en hopla, het onkruid staat weer tot aan je knieën. Urenlang staan schoffelen en wieden. Laat dat nu bepaald geen naar klusje zijn, maar je voelt het wel in je spiertjes.

Nog zoiets wat je in je spiertjes voelt is tegelen, ook dat is vandaag maar eens aangepakt, deels althans. De garderobe in wording begint nu vorm te krijgen. Plafond zit erin, vloer alleen nog voegen, de muren zijn grotendeels klaar. Een deel van die muur wachten we nog even mee om dicht te maken, daar lopen alle buizen van de verwarming tussen kachel en boiler doorheen, belangrijk om dat eerst maar eens werkend te zien zodat we ervan overtuigd zijn dat alles goed afgedicht is. Zou toch zonde zijn om erachter te komen dat er een lek zit als de muur al afgewerkt is, nietwaar?

You Tarzan, me Jane

De oude plankenvloer is verleden tijd! De balken en planken zijn in stukken gezaagd, ze kunnen zo de kachel in.

Het was nog een wankel klusje, die laatste plankjes lagen maar half vast, dus een beetje voorzichtig moeten doen om niet met plank en al naar beneden te donderen. Wiebelend en balacerend als een koorddanser, stukje bij beetje, tot alles weg was.

Alles, op één balk na. Want we hebben weer een nieuw plan.

Nu alles weg is lijkt het allemaal toch wel groter en hoger dan we gedacht hadden. Misschien vinden jullie dat vreemd, je zou denken dat je dat toch wel zou zien van tevoren, maar geloof me, pas als het zover is zie je hoe het werkelijk oogt. En weet je, dat is helemaal niet erg, het biedt weer nieuwe mogelijkheden. Noem het voortschrijdend inzicht.

We denken erover om boven de kachel een leeshoek te maken. Daarvoor moet er een vloer in van een meter of twee breed. Er is op die plek een brede nis van die breedte, die zou uitstekend dienst kunnen doen als boekenkast. Denk daar onze Eams lounge chair bij en een mooie leeslamp en klaar. In de winter zit je daar ook nog eens comfortabel warm, naast de kachelpijp.

Maar je moet daar wel kunnen komen. Dat gaan we niet met een trap doen trouwens, we denken eerder aan een loopbrug langs de muur.

Of nee, er schiet me ineens nog een beter idee te binnen, een liaan! You Tarzan, me Jane. AAAAAOUAOUAAAAAA