Driehonderd stuks opgehaald bij de lokale bouwmaterialenhandel. Spiksplinternieuwe. Het zouden eigenlijk oude worden, maar voor de onderste laag, diegene die ondersteboven liggen, maakt dat niet uit, die zie je als het klaar is toch niet meer.
Voordeel van die nieuwe is dat ze niet zo snel breken. Die oude die we nog hebben staan, daar moet je maar naar kijken en ze breken al doormidden. Niet best dus. Maar toch gaan we proberen om voor de bovenste laag oude te pakken te krijgen die nog redelijk goed zijn. Het is gewoon mooier en past beter bij de rest van het huis, zo simpel is dat.
Het blijft toch een geweldige auto, die blauwe buffel. Je klapt de achterbank op, laadt de twee meter lange ruimte vol met zware dakpannen, hij zakt een beetje door zijn hoefjes onder het gewicht maar zodra je start gaat parmantig dat kontje weer vanzelf omhoog. Geen zucht of kreun, gewoon zonder zeuren.
1 opmerking:
De ouwe trouwe blauwe buffel
heeft weer heel wat te verduren
gehad.
Misschien zeurde hij niet, maar
vorige week kreunde hij toch
eventjes. Toen werd het hem te veel.
Dan kun je twee dingen doen.
Hem de zweep laten zien of hem
een aai over z'n bol geven.
En dat laatste is gebeurd.
Vandaar, ondanks het gewicht
van de pannetjes,lichtte hij
zonder moeilijk te doen z'n kontje
weer op.
Uit ervaring (echt waar) weet ik,
dat een aai wonderen kan verrichten.
Vooral bij het starten!
Een reactie posten