Denk je aan lavendel, dan denk je aan de Provence. Velden vol geurige blauwe bloemen, druk bezocht door bijen en vlinders. Denk ik aan lavendel, dan denk ik aan onze rotonde.
Het is een groot woord, rotonde, maar toch is het eigenlijk wel een echte rotonde. Er staat dan wel geen blauw bord wat de verplichte rijrichting aangeeft (je mag namelijk ook linksom bij ons) maar je kan er met de auto wel degelijk rond rijden, vooropgesteld dat die auto een niet al te grote draaicircel heeft.
Het midden van onze rotonde bestaat uit een boom met aan de voet ervan grote lavendelstruiken. Die lavendel moet elk jaar flink gesnoeid worden wil hij niet te groot worden. Flink snoeien betekent wel met beleid snoeien. Snoei je niet ver genoeg dan verwilderd de struik en gaat hij open hangen waardoor je lelijke kale plekken krijgt, snoei je te ver dan loop hij niet meer uit met als resultaat ook lelijke kale plekken. Het is een beetje een pietje precies dus.
Ik snoei altijd na de bloei, dus vandaag de snoeischaar maar eens ter hand genomen. De rotonde is niet eens zo groot en toch kwam er een overvolle kruiwagen van af.
Het ziet er weer piekfijn uit allemaal, behalve mijn handen dan. Ik zit te typen met twee blaren op mijn vingers, maar dat is nog tot daar aan toe. Bij de allerlaatste knip met de snoeischaar zat ineens mijn linkerhand in de weg. Dat is nu eens iets waar ik in de tijd van mijn kantoorbaantje niet vaak last van had.
2 opmerkingen:
Op de zevende dag snoeide de
vrouw des huizes de
lavendelstruiken!
Kraaiend van plezier draaide de kleine zijn rondjes om de calvaire; hij speelde dat hij op een heuse rotonde was. Linksom, rechtsom, het maakte allemaal niet uit, hij oefende vast voor als hij ooit nog eens naar Engeland zou verhuizen. Maar wat was dat? Wie stond daar even verderop chagrijnig voor zich uit te neuriën? Dat leek warempel meneer Facteur wel! Nou jongens, het wás ook meneer Facteur, die op het punt stond om de brievenbus vol te proppen met twee kuub overgeschoten folders van de Bricodepot. "Doet es even een stukje aan de kant gaan," schreeuwde Facteur, "want jij ken er helemaal niks van! Kijk, zó doe je dat!" En met de handrem vast aangetrokken rondde meneer Facteur in een oogwenk de calvaire, de kleine achterlatend in een wolk van rubberrook. Het grind spatte alle kanten op, zwarte strepen ontsierden het nu kale gesteente.
Ja jongens, zo zie je maar weer: snoei met beleid, anders raakt het grind nog kwijt.
Een reactie posten