Het is hier blijkbaar de tijd van de mist. We zien hem niet heel vaak, over het algemeen zitten we erboven, maar de laatste dagen is het wel raak. Het levert af en toe mooie plaatjes op overdag, zeker als hij binnen komt rollen over de heuvel. Als je in het donker er doorheen moet is het iets minder aangenaam.
De wegen zijn niet verlicht, de weggetjes zijn hier zo klein dat er niet eens een witte lijn op geschilderd staat. Als het dan flink mist dan zie je nauwelijks een meter voor je bumper. Alles wat je kan doen is zo goed en zo kwaad als het gaat de berm proberen te volgen. We kennen de weg onderhand wel een beetje, maar toch was het af en toe even precair. Het scheelde maar weinig of we hadden met twee wielen in de greppel gezeten. Maar hoe slect het zicht ook is, toch zie je altijd wel wat, ook al is het weinig.
Vanavond zagen we even helemaal niets, niet eens een minuscuul lichtpuntje. We waren aangeschoven bij een maaltijd ter gelegenheid van de apocalips die er overduidelijk niet was geweest. Ze hadden een repas au noir georganiseerd, een maaltijd in het donker. Ik moet zeggen, ze hadden hun best gedaan om alles goed te verduisteren, je zag niets, maar dan ook helemaal niets.
Maar ik kan niet bepaald zeggen dat het een leuke ervaring was. Even kreeg je het gevoel alsof je blind was. Je eten stond in een grote schaal midden op tafel en je moest je maar zien te redden. Ik heb nog een halve aardappel weten te verschalken maar dat was het dan ook, geen idee wat er verder nog op het menu stond. De interesse van mijn kant was minimaal, om het maar voorzichtig uit te drukken en ik was niet de enige die daar zo over dacht gelukkig.
Ik moet wel meteen toegeven dat ik het zeer beangstigend vond. Zo moet iemand het ook ervaren die blind is. Ik heb in dat kwartier dat we er waren veel respect gekregen voor mensen die continu in het donker moeten leven. Ik hoop werkelijk dat het me nooit overkomt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten