Potverdorie, ik heb zo mijn best gedaan, zweet, bloed en tranen heeft het me gekost en moet je nu toch zien.
Neem dat bloed en die tranen maar weer niet letterlijk, hoewel, bloed wel een beetje, in de vorm van een bloedblaar. Maar nee, geen tranen, het ging allemaal voorbeeldig, voor tranen was bepaald geen reden.
Als er al een reden zou zijn voor tranen dan zou het nu wel zijn. Ik heb echt een nagenoeg perfect plankenvloertje gelegd, van alle kanten kreeg ik complimentjes, het zat allemaal zo mooi strak in elkaar, geen kiertje, niets.
Maar nu de kachel hier een tijdje brandt begint dat hout serieus te krimpen. In het begin denk je nog, ach, hoeveel kan een plankje van 16 cm krimpen, een milimetertje, anderhalf hooguit? NOT!! Hier en daar zit er verdorie een kier van een halve centimer. En dat doet zeer voor een perfectioniste als ik ben in dit soort dingen.
Maar nee, tranen komen er niet aan te pas, zo erg is het nu ook weer niet. We wachten gewoon de zomer af in de hoop dat het hout dan weer een beetje uitzet en de kier vanzelf dicht gaat. En zoniet, dan is het gewoon pech, een mooi kiertje is ook niet lelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten