Ik kap ermee, het is mooi geweest, ik ga stilletjes in een hoekje zitten en beweeg me niet meer tot het over is. Nu heb ik me verdorie wéér verwond. Het waren de laatste stukjes gips, een paar snippers nog maar die ik nog snel even tegen de muur wou schroeven, en toen vond ik dat ik zonodig in mijn linkerhand moest schroeven.
Ik heb het weer niet met opzet gedaan, het gebeurde vanzelf. Ik schoot in mijn haast uit met de accuboor en in plaats van met het bitje de schroef aan te draaien ging het pardoes mijn wijsvinger in. Het leek in eerste instantie niets te zijn, maar blijkbaar dacht die vinger na een paar seconden dat het toch wel nodig was om wat druppels bloed eruit te persen. Er zat een gaatje ongeveer ter grootte van het bitje, gelukkig niet de diepte want dan was het er helemaal doorheen geweest, zo dik is mijn vinger niet tenslotte. Nou ja, inmiddels is hij wel iets dikker dan normaal, er staat een keurig roodblauw bultje op. Ach, het kleurt mooi bij mijn voet.
Ik geloof niet in toeval, alles gebeurt voor een reden, alles is voorbestemd. Het was dus onvermijdelijk. Ik durf te wedden dat als ik ga uitzoeken hoe mijn bioritmecurves in elkaar zitten op het moment, er een serieus dipje in te zien zal zijn. Het enige wijze wat ik kan doen is me een paar dagen koest houden. Ik voorspel je, dat gaat niet lukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten