Truffels

Achter ons huis ligt een eikenbos, ik kan het beter een eikenbosje noemen, zo groot is het namelijk niet. Als je uit de stad komt waar je achtertuin wel honderd vierkante meter groot was, dan noem je een groepje bomen al gauw een bos. Na een paar jaar gewend te zijn in hectares te denken wordt dat bos in je perceptie wel wat kleiner.

In deze streek worden veel paddestoelen gevonden, in allerlei soorten en maten, lekkere en vieze, eetbare en giftige. En wat er ook gevonden wordt, zei het niet echt in heel talrijke mate, zijn truffels. We hebben ze geen van tweeën ooit gegeten maar ze schijnen een delicatesse te zijn. Zo ook de prijs, je betaalt zomaar duizend eurietjes voor een kilo van dat spul.

Truffels hebben een voorliefde voor eiken en schijnen vooral op de causse voor te komen, de hoogvlakte zeg maar. Als je gras bij de eiken dan ook nog eens een beetje gelig is terwijl er geen droogte heerst dan heb je een goeie kans dat dat zwarte goud in je tuin groeit.

We zitten hier op de causse, we hebben eiken en ... het gras is gelig. Het zal toch niet zo zijn dat ... Maar hoe kom je daar achter? Een onhebbelijkheid van die zwarte hompjes is dat ze onder de grond groeien. Nou kan je een varkentje nemen natuurlijk, die zijn gek op truffels en bovendien zijn ze nog schattig ook. Maar ja, die schatten eten ze wel op voordat jij ze hebt kunnen afpakken. Klein probleempje dus.

Nee, dan liever een afgerichte hond, een variant van de drugshond zeg maar. Die spoort ze op, gaat er naast zitten en kijkt toe hoe jij de truffel uit de grond probeert te wroeten. Maar ja, we zijn meer kattenmensen. Mogelijk zijn die ook wel te trainen in het opsporen van die dingen, maar ik vrees er voor. De onze beginnen daar niet meer aan dat kan ik je verzekeren.

Maar hoe komen we er dan achter of er cadeautjes in de grond verstopt zitten. We kregen bij de dierenarts toevallig de oplossing onder ogen. Misschien toch eens proberen, je weet maar nooit.