Ik zit hier te typen, één pootje in de lucht, voet verpakt in een icepack, dikke bult blauwe erop.
Het is mijn eigen schuld, ik weet het wel. Maar zeg nu zelf, wie gaat er nou met veiligheidsschoenen aan staan werken? Ik niet in ieder geval. Welnee, ik doe dat op mijn slofjes, zoals het hoort. Het gaat toch altijd goed?
Dat ging het ook, tot vandaag. Ik was weer eens met gipsplaten bezig. Ja echt, alweer. Maar ik zweer je, het zijn de laatste, we hebben er schoon genoeg van. Die krengen zijn zwaar en onhandelbaar groot. We hebben er al zoveel verwerkt dat we onvoorzichtig aan het worden zijn. Nou ja, we, ik vooral, ik let niet zo goed op, zeker niet als ik wat moe begin te worden.
De muren waar ik nu mee bezig ben zijn twintig cm hoger dan de lengte van een gipsplaat. Niet erg, ik plak er gewoon een stuk aan vast. Plakken, het is te zeggen, ik schroef de hele plaat zo hoog mogelijk zodat die mooi tegen het plafond aansluit en dan schroef ik er nog een klein stukje aan de onderkant tegenaan. Dat doe ik zo omdat ik de eerste laag net andersom doe, dus de hele plaat tegen de vloer en dan een klein stukje erboven. Op die manier krijg je meer stevigheid. Het probleem is wel dat je voor die tweede laag de zware plaat omhoog moet tillen en tegelijk vast moet schroeven. Het feit wil dat ik maar twee handen heb en dat is er één te weinig voor dit werkje. Ik zou natuurlijk hulp kunnen inroepen, maar ik klus graag in mijn eentje en bovendien staat de helper het meerendeel van de tijd te wachten tot ik weer eens zover ben. Niet zo handig dus.
Maar ik heb er een truuk op verzonnen om het toch alleen te kunnen doen. Ik leg twee kleine stukjes plaat op de vloer, daarop een houten plank op zijn kant en daarop past precies de gipsplaat. OK, je moet een beetje oppassen dat die smalle plank niet omvalt want dan gebeuren er ongelukken. En dat is nu juist wat er vandaag gebeurde.
De gipsplaat stond bovenop het houten plankje wat op zijn kant stond maar ze paste er net niet tussen, ze was een milimeter te hoog. De plaat moest er weer vanaf, alleen klemde ze tussen plankje en plafond. Dus ik geef er een vakkundig rukje aan en ... BAM, de hele constructie kukelt om en komt met een enorme dreun bovenop mijn voet terecht. AUW!!
Ik laat alle krachttermen hier maar even achterwege. Ik ben naar de vriezer gehinkeld, heb een koelzak voor wijn eruit gehaald en mijn voet erin gestoken om de zwelling tegen te gaan. Het hielp. Waar een wijnkoeler al niet goed voor kan zijn.
De wijn, die hebben we maar ongekoeld opgedronken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten