Il faut vivre pour manger

Hier in het zuiden van Frankrijk vind je ze nog, de kleine restaurantjes met een goede menukaart voor weinig geld. Een middagmenu inclusief wijn voor tien euro of een uitstekend hoofdgerecht bij het diner voor 12 euro is geen uitzondering. Je kan er eigenlijk niet zelf voor koken. We maken er ook zo nu en dan gebruik van, maar eigenlijk nog veel te weinig. Het kost vrij veel tijd toch nog, tijd die we ons niet altijd gunnen als we druk aan het verbouwen zijn.

Maar vanavond hebben we alle tijd genomen die ervoor nodig was. We waren met vrienden naar Saint-Antonin-Noble-Val gereden. Een stadje hier een kilometer of twintig vandaan, wat in onze begrippen om de hoek is. Daar is sinds een jaar ongeveer een nieuw restaurant gekomen. De kok kenden we al, hij werkte voorheen in een uitstekend restaurant waar we op de vooravond van de sleuteloverdracht van Les Fontanelles hebben zitten smullen. We waren toen een beetje gespannen, niet verwonderlijk, je verbrandt niet elke dag alle schepen achter je om in een vreemd ver land te gaan wonen.

Onze verwachtingen waren behoorlijk hooggespannen. Maar wat denk je, ze werden nog overtroffen!

Terrine de fois gras de canard au jambon de sanglier

Filets de maquereaux en mousseline de crevette

Crême brûlée chocolat, glace ivoire, tuile au grué de cacao

En dat voor een prijs van ... 27 euro! Waar vind je dat nog tegenwoordig? Hier dus!

Ik sluit af met een zeer toepasselijke spreuk van Molière die op een bord in de hal was geschreven:

Il faut vivre pour manger

et non pas manger pour vivre