Sur les monts

Ik was boven aan het werk toen ik ineens stemmen hoorde. Ik vroeg me al even af of ze zich louter in mijn hoofd afspeelden, dat op zich was al voldoende geweest voor een verhaal op dit weblog, maar nee, het bleek dat ik niet de enige was die ze hoorde. Het klonkt als gemompel, niet echt ver weg maar ook weer niet heel dichtbij.

Bleek ons houthok in beslag genomen te zijn door een groep wandelaars! Een groep inderdaad, het houthok is behoorlijk ruim nu de winter voorbij is en de voorraad hout tot een minimum is teruggebracht, maar ze pasten er maar net onder met z'n allen. Ze stonden te schuilen voor de regen terwijl ze hun bammetjes nuttigden. Het regent hier al de godganse dag, daar waren ze niet zo bang voor blijkbaar, maar doorweekte bammetjes ... dat ging te ver.

En dus hadden ze een refuge gezocht. Ons huis, en ook het houthok, ligt toch op 100 meter van de weg, daar stoorden ze zich niet aan. Veel keuze heb je hier niet. Regenjassen gingen uit, ze hadden zich net comfortabel op wat houtblokken geïnstalleerd toen we ze ontdekten.

Ons aanbod om toch vooral maar binnen te komen met dit weer werd luidkeels afgeslagen. Na enig aandringen gingen ze akkoord met een kopje koffie. Ik had er in de gauwigheid twaalf geteld, het bleken er nog veel meer. Minstens een stuk of zestien. Daar kwamen we pas achter toen ze bij vertrek als dank een lied voor ons gingen zingen.

Sur les monts, tout puissants

On entend, que le vent

On ne voit, que le ciel

On ne sent que le soleil

Au revoir, au revoir

Nous allons chercher le vent