Integratie

We zitten hier nu ruim twee jaar en inmiddels zijn we wel aardig gewend aan onze omgeving en die omgeving aan ons. Ik weet niet of het ooit zal lukken om voor de volle 100% te integreren, we zijn en blijven tenslotte buitenlanders in de ogen van de Fransen, maar we komen een heel eind. We doen ons best om erbij te horen, al kan dat best af en toe nog wat beter, dat geef ik meteen toe. Zodra we uitgewerkt zijn hier gaan we er nog een tandje bijzetten, dat is iets wat zeker is.

Niet alleen onze Franse buren, vrienden en kennissen beginnen aan ons te wennen, ook het dierenrijk blijkt ons langzaam maar zeker te tolereren. Afgelopen winter lag er al een ree vredig te slapen en een paar passen van het huis, vogels komen nesten bouwen in onze garage, zwaluwen komen drinken uit het zwembad en wilde katten hebben de sechoir uitgekozen als nieuw thuis.

En vandaag kregen we nog een nieuwe vriend erbij. Gedurende ruim een kwartier heeft er een vlinder op mijn benen gezeten. Gewoon, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, helemaal niet bang. Hij liet zich niet eens wegjagen, hij zat er maar een beetje te zitten. 

Ik voel het, dat komt helemaal goed met die integratie.