En zo kwam het dus dat ik vandaag op het kantoor van de gendarmerie zat. Ze waren gisteren dan wel langsgekomen om het plaats delict te onderzoeken, de officiële aangifte gebeurde op het bureau. In Amsterdam of Antwerpen had ik waarschijnlijk binnen een kwartier weer buiten gestaan, hier duurde de aangifte twee volle uren.
Of ik iets gehoord had, of ik iets gezien had, hoe laat ik was gaan slapen, wat ik de volgende ochtend had gedaan, hoe laat ik de ontvreemding had opgemerkt, hoe dat precies was gegaan, wat was er eerst, wat was er laatst, wat zat er tussenin, was er recent iemand aan de deur geweest, enzovoort enzovoort. En oh, je bent wel getrouwd maar je hebt je eigen naam behouden, wat raar, is dat normaal in België? Hee, wat een vreemd paspoort, goh, doen ze dat daar zo. En wat doe je van beroep. Gepensioneerd? Nee, geloof ik niet, niet op je 48e (dus hij kon goed rekenen). Vragen vragen en nog eens vragen.
En alles werd keurig ingetypt op een oud PC-tje wat niet vooruit te branden was, tot grote ergernis van de sergeant.
Je hoort altijd van de Franse gendarmes dat ze streng zijn en je er vooral niets mee te maken wilt hebben. Ik kan jullie verzekeren, deze was uitermate vriendelijk en behulpzaam. Hij nam alle tijd voor me en als ik niet helemaal begreep wat hij bedoelde dan legde hij het nog een keer uit, alles heel rustig en begrijpend. Het is dat we net een nare ervaring achter de rug hadden maar anders had ik daar met plezier gezeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten