De wielewaal zit weer volop te dudeljohen, alweer wekenlang. Het enige probleem met die knalgele vogel is dat je hem nauwelijks te zien krijgt. Een paar dagen terug had ik het geluk hem te zien ruzie maken met een vlaamse gaai, heel kort maar. Voor ik het besefte was hij alweer weg.
Maar vandaag zat hij ineens vlakbij, ik hoorde hem in het eikenbos achter het huis. Je kent me inmiddels, ik ren gewapend met camera naar buiten om hem vast te leggen.
Ik weet ook niet zo goed waarom ik dat doe, ze zeggen hier al dat ik mijn leven leid door de lens van de camera. Ik wil alles vastleggen, dat klopt wel. Ik had daar vroeger niet zo'n last van, dus het zal de leeftijd wel zijn. Zo, da's ook weer verklaard, weer iets waar ik me geen zorgen meer over hoef te maken.
Terug naar de wielewaal. Ik liep dus met camera naar buiten, tuurde even naar de boomtoppen, focuste heel minutieus en hopla!
Niets te zien ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten