Putje met vet

Had ik jullie al eens verteld dat we hier een septic tank hebben? Ongetwijfeld. Eigenlijk heb ik jullie alles al verteld, jullie weten onderhand meer over ons en wat we hier doen dan wij zelf. Al twee jaar deel ik lief en leed met jullie. Dat is best soms wel eens een beetje vervelend. Jullie weten alles van ons, wij weten vaak heel weinig van jullie, sommige van de lezers hebben we nog nooit gezien en van andere weten we zelfs niet eens dat ze bestaan.

Maar waarom is dat nu soms vervelend, omdat als we weer vrienden zien we eigenlijk niets meer kunnen vertellen zonder dat er steevast geantwoord wordt "Ja, dat lazen we op het weblog" en ben je meteen klaar met je verhaal. Anderzijds is dat juist weer leuk, zo kunnen we meer aandacht besteden aan wat die vrienden de laatste tijd gedaan hebben. Elluk nadeel heb zo maar weer ze voordeel.

Maar even terug op die septic tank, waarvan jullie ongetwijfeld het bestaan kennen. Die septic tank is er niet alleen voor het afvalwater van toiletten en badkamers, maar tevens van de keukens. Het verschil met het afvalwater van de keukens is dat dit eerst in een vetput terecht komt en dan pas via een overloop naar de septic tank doorstroomt. Dit om te voorkomen dat het vet de tank verstopt, dat denk ik tenminste. Hoe dan ook, de laatste tijd begon het een beetje onaangenaam te ruiken in de buurt van die vetput als de vaatwasser aanstond en da's niet goed, dan is er wat mis.

En dus zat er niets anders op dan die put open te maken. Ik kan je verzekeren, zoiets doe je niet voor de lol, al helemaal niet bij temperaturen van 30 graden of meer. Als je het toch moet doen doe je het beter in de winter, om redenen die hier geen uitleg behoeven.

Maar heus, er zat niets anders op, dit kon zo niet langer. En dan zit je dus op handen en knieën, met gasmasker op, bijna tot aan je oksels in de smurrie te roeren om het zaakje te ontstoppen. YEK! We hebben gelukkig alle materiaal in huis tegenwoordig om zoiets vakkundig op te lossen, maar het blijft een onprettig klusje en dan druk ik het nog zacht uit.

Valt het jullie trouwens op dat ik niet in de IK-vorm schrijf, dat heeft een reden. IK stond op veilige afstand, met mijn handen voor mijn neus en mond, naar adem te snakken en keek ernaar.