We wonen hier in een wandelgebied, dat is jullie vast niet ontgaan. Al meerdere keren heb ik er over geschreven, hoe mooi het is om te wandelen door de natuur, langs kleine paadjes door bossen, langs weilanden met mooie vergezichten, langs plekjes waar altijd wel weer iets te ontdekken valt. Het jammere is alleen dat we niet zo vaak de wandelschoenen aantrekken.
Vanaf vandaag hebben we geen enkel excuus meer om dat niet wat vaker te gaan doen. We hebben namelijk een wandelboekje aangeschaft met daarin alle wandelroutes van de Tarn. Er staat bij elke wandeling vermeld hoeveel kilometer die lang is en de moeilijkheidsgraad. Superhandig.
Nou hebben we vorig jaar één van die routes gewandeld. Over serieus moeilijke en steile paden maar het moet gezegd, het was een fantastisch mooie wandeling. Zo eentje waarvan je loopt te kreunen en te steunen en pas achteraf beseft hoe prachtig het allemaal wel niet was. Dus we dachten, da's er eentje van de categorie "difficile", moeilijk. MIS! Die vinden ze "facile", gemakkelijk dus.
Zijn wij nou van die watjes? Ik dacht het toch niet. Heel geoefende wandelaars zijn we dan wel niet, maar we hebben ook niet bepaald kantoorbeentjes. We stappen niet 's ochtends in de auto om 8 uur lang op een kantoor geen spier te gebruiken en vervolgens weer in diezelfde auto in de file te gaan staan.
Een beetje teleurgesteld zaten we verder te bladeren door het boekje. Wat wij dachten dat moeilijk was werd makkelijk gekwalificeerd en andersom. Er leek geen touw aan vast te knopen. Totdat we er achter kwamen dat het enige criterium wat de moeilijkheidsgraad bepaalt ... het aantal kilometers is.
Een hele opluchting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten