Er bestaan allerlei soorten truien. Je hebt de nette trui voor als je op stap gaat, de doordeweekse trui voor dagelijks gebruik, de thuistrui voor lekker op de bank, de slobbertrui voor als je ziek bent, de kabeltrui voor koude dagen, de coltrui voor op de skis, het naveltruitje voor de eerste lentedagen en de lange trui die gemakkelijk als mini-jurkje kan dienen. Dat laatste zou ik als man niet doen, dat voorlaatste overigens ook niet. Maar ik ben nu eenmaal een vrouw, dus ze liggen bij mij allemaal op de plank.
Er zijn ook nog de werktrui en de vies-werktrui. De naam zegt het al, deze worden in meer of mindere mate vuil tijdens gebruik. Meestal zijn het oude truien die hun beste tijd hebben gehad. Ze worden regelmatig in de wasmachine gegooid en komen er voor hun toepassing nog altijd redelijk bruikbaar uit, klaar voor een volgende klus.
Maar er is nog een soort trui, de schilderstrui. Een afgedankte vies-werktrui. Deze kan je wassen zo vaak als je wilt, hij zit altijd vol met verfvlekken. Maar dat geeft niet, daar is hij tenslotte ook voor bedoeld.
Ik heb er welgeteld één, zo'n schilderstrui, een oude warme witte sweater. Ideaal als je op dagen als deze wilt schilderen in een onverwarmde ruimte. Tenminste, als je hem kan vinden. Niet dus.
En toch wilde ik schilderen, ik laat me niet ontmoedigen door een onvindbare trui. Dan maar in een oud t-shirt, wat geeft het, je bent bezig dus je krijgt het wel warm dacht ik. Niet dus.
Het was frisjes maar het ging van kwaad tot erger. Klappertandend heb ik de klus geklaard, het moest en zou af. Gekkenwerk, ik weet het, maar als ik iets in mijn hoofd heb dan moet het gebeuren. Bij gebrek aan een warm bad heb ik mezelf na afloop getrakteerd op een lange hete douche. Het was nodig.
En nu zit ik op de bank, rozig, kop hete thee in mijn handen, het gaat wel weer. Maar hoe lang ik nog wakker blijf ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten