We leven in een wolk, al bijna drie jaar op een roze, maar de laatste week zitten we er middenin, in een witte. Hij hangt hier maar te hangen, er zit geen beweging in. Je ziet geen hand voor ogen.
We zitten hier hoog op een heuvel, 436 meter boven zeeniveau om precies te zijn. Meestal zitten we hier in de zon als er beneden in het dal mist hangt, maar deze keer hangt de wolk iets hoger en zijn we hier de pineut.
Erg? Welnee, het is wel grappig, het heeft wel wat, alsof je in een coconnetje leeft. Behalve dan als je in het donker nog weg moet. Dan is het een beetje vervelend. Je ziet werkelijk helemaal niets, alsof je blind met de auto rijdt. Straatverlichting kennen deze kleine binnenweggetjes niet, een witte lijn in het midden al evenmin. Het enige houvast is de eerste twee meter van de berm.
Toen we hier nog geen huis gevonden hadden en weer eens een weekje hier in de buurt verbleven hing er op een dag ook zo'n hardnekkige mist. We hadden de grootste moeite om ons logeeradres te vinden. Het is dat we een GPS systeem hadden en we daardoor wisten wanneer er een bocht aankwam, we waren ongetwijfeld ergens in de berm beland zonder.
Nu lijkt het alsof het hier altijd mistig is, niets is minder waar. Deze tijd van het jaar komt het wel eens voor, de rest van het jaar zitten we er bovenop, op die roze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten