Vrolijke flierefluiter

Ruim over middernacht lopen we naar buiten om onze vrienden uit te zwaaien na een gezellige muzikale avond. Pikdonker buiten want geen maan, wel veel sterren aan het firmament en ... een vrolijke flierefluiter.

Ik verwacht 's nachts oehoe geroep van uilen en hooguit wat geknor, gesmak of gekrijs van nachtdieren, maar geen vrolijke noten. Het waren verdorie complete aria's die ten gehore werden gebracht.

We hadden uit volle borst zitten zingen de hele avond, met professionele zes-snarige ondersteuning, misschien dat we een gevleugelde vriend op een idee hebben gebracht of wellicht hadden we een aantrekkingskracht op hem of haar, wie zal het zeggen.

Feit is dat we ineens een nachtegaal hebben, voor het eerst sinds we hier wonen. Hij bevalt wel, van ons mag hij blijven.

Veel te veel

Amper een weekje geleden heb ik in de groententuin allerlei zaadjes de grond in gedaan en inmiddels zijn de eerste tekenen al daar. Inderdaad, dat is snel, het zijn dan ook de radijsjes die als eerste hun blaadjes laten zien. Radijs groeit waanzinnig snel, de rest doet er wat langer over.

Vorig jaar wist ik niet meer zo goed wat ik waar had gezaaid. Ik dacht toen dat ik het wel zou onthouden maar dat bleek ijdele hoop, met als gevolg dat ik wel eens twee verschillende groenten op dezelfde plek heb gezaaid. Dit  jaar doen we dat slimmer, ik heb het meteen opgeschreven, geen vergissingen meer deze keer.

Mijn lijstje tot nu toe, alles in volgorde zoals het gezaaid / geplant / gelegd is:
 - peultjes
 - groene boontjes
 - boterboontjes
 - wortels
 - tuinbonen
 - ui
 - sla
 - munt
 - meloen
 - radijs
 - prei
 - nog meer ui

Op de kopse kanten komen de tomatenplanten, die staan al gereed, zes planten dit jaar, ruim voldoende. Ook de courgette en een rabarber moeten de grond nog in. En dan nog even de peterselie, de rucola en de spinazie zaaien en de erwtjes leggen. En o ja, de pompoenen, waar moet ik die gaan laten.

Ik hoor het al, ook dit jaar krijgen we weer veel en veel te veel.

Voorlopig geen breiles

We zijn maar weer eens begonnen met schilderen. Niet dat de andere klussen klaar zijn, we doen hier altijd 101 dingen tegelijk. Geeft niet, dat houdt het afwisselend. Je kan ook niet constant hetzelfde werk doen, soms is het te zwaar (muurtje bouwen) of het is te nat (groententuin) of allebei (muurtje en groententuin).

Vandaag het houtwerk van een raamdeur van een logeerkamer in de lak gezet. Eén kant maar, we moeten niet teveel tegelijk doen ook weer he, straks zijn we hier nog klaar en moeten we achter de geraniums gaan zitten met een breiwerkje. En dat terwijl ik helemaal niet kán breien, ik bedoel maar. 

De deur ligt binnen op schragen zodat de onder- en bovenkant ook goed gedaan kan worden. Ze had met haar voeten in een derrie gestaan van natte bladeren waardoor het hout erg nat was geworden. Niks dramatisch, we waren er nog op tijd bij. Deur uit de sponning gehaald, in de garage gelegd en goed laten drogen voordat ze in de grondverf is gezet.

Inmiddels staat ze keurig in de 9001 en kan ze er weer tegen. De andere kant, de binnenkant, wordt waarschijnlijk zwart zoals in onze woonkamer, maar da's van latere zorg. Eerst maar eens de buitenkant van de overige negen deuren aanpakken.

Negen ... ik hoor het me zeggen, dat gaat nog wel even duren voor die allemaal zover zijn. Voorlopig hoef ik nog niet op breiles, da's een ding wat zeker is.

Het zal toch niet

Het zal toch niet he, ik bedoel, het is nu middernacht en het is echt wel koud buiten. Zou het weer gaan vriezen? Jeminee, het is bijna mei, nog maar een dikke twee weken en de ijsheiligen zijn er al.

Eigenlijk zou het nu al niet meer moeten kunnen lijkt me. Het moet hier toch eerder afgelopen zijn met de nachtvorst, we zitten tenslotte meer dan duizend kilometer zuidelijker. Klinkt logisch toch? Maar ja, vorig jaar hadden we rond deze tijd ook zomaar uit het niets een periode met vorst, de kersenbomen stonden net in bloei, 2012 werd een kersloos jaar.

We nemen geen risico. De kersenbomen naar binnen brengen, dat lukt vanavond niet meer, de overige kwetsbare planten wel. Ze slapen gewoon met z'n allen een nachtje in de woonkamer.

Het lijkt hier net een mini-oerwoud, met mini-tijgers. Ik zal zelf wel even de mini-aap uithangen.

Kwaaaaaak

Het regent hier. Tot gisteren was het prachtig zonnig, nu is het druilerig en mistig weer. De voorspelling voor de komende dagen is nu niet bepaald iets waar je vrolijk van wordt, regen, regen en nog eens regen. We hopen maar dat ze er dik naast zitten, meer kan je niet.

Ondanks het miezerige weer waren we op pad vanavond. Je kan wel thuis gaan zitten maar ik denk niet dat je daar vrolijk van wordt. We waren ook niet bepaald op stap om een buitenactiviteit te gaan doen, dat scheelt natuurlijk. Van deur tot deur met de auto, dan valt het wel weer mee.

De weg erheen en terug, een kronkelbaantje van een kilometer of tien lang, was wel weer een uitdaging. Een beetje mist op die route hadden we al eerder meegemaakt. Dat gecombineerd met regen en het feit dat het donker is maakt het hier en daar nogal spannend, zeker daar waar de tientallen bochten elkaar in een hoog tempo opvolgen.

En alsof dat nog niet voldoende was lag de weg ook nog eens bezaaid met kikkers. Het is blijkbaar weer zover, ze moeten en zullen naar de overkant met z'n allen. Het grote voordeel is dat ze rustig blijven zitten. Met een beetje slim slalomwerk ontwijk je de meeste, maar garanderen dat er niet ééntje plat gereden is kan tot mijn grote spijt niet.

Groen

Ze zeggen wel eens dat het gras aan de andere kant altijd groener is. Ik weet het nog niet zo. Alles is hier op het moment frisgroen. Niet alleen het gras, ook de bomen beginnen goed in het blad te zitten.

De linde bij de voorgevel is al aardig op weg. Het is zoals ieder jaar de eerste boom die weer schaduw geeft. De overige twee grote, waarvan de naam me even ontschiet, beginnen altijd ietsje later. De eiken daarentegen laten nog geen enkel teken van leven zien, maar ook daar is niets vreemds aan.

Die grote bomen op het zuiden, bij de voorgevel, die hebben we in de zomer hard nodig. Hun bladeren fungeren als een enorme parasol. Ze houden de warmte weg bij het terras en de ramen. Zonder die bomen zou het een broeikast worden binnen.

Voorlopig hebben we er nog niet echt behoefte aan. Hoewel het lekker warm was de afgelopen dagen komt er weer een depressie aan. Jammer, maar ja, het is de tijd van het jaar. Ook dat is normaal.

Rotte tanden

Met het mooie weer zijn we veel buiten bezig. Het is geweldig om alles te zien opknappen na de winter. De bloemen in de potten doen het goed, de planten groeien als kool. Het is nog niet te warm om lekker in de tuin te werken hoewel het al kantje boord is voor het klusje waar we vandaag aan begonnen zijn. Een klusje waarvoor het wel droog moet zijn maar niet al te warm, want ik kan je garanderen, zweten doe je toch wel.

Kijk, het kan natuurlijk ook best wel bij regen, maar zo lang we dit puur voor ons plezier doen gaan we niet bij slecht weer buiten werken. Ook nu is er geen bloedhaast bij, dus waarom zouden we.

We zijn aan een spierballenklus begonnen. De rotte tanden worden gesaneerd. De rotte tanden dat zijn de stenen die lukraak rond het terras liggen tussen oprit en zwembad. Ze zijn er ooit in een ver verleden een keer neergelegd als afbakening. Niet mooi, niet decoratief, maar puur als een soort van afrastering. Niet dat het mens of dier tegen houdt, we hebben wel eens een koe betrapt op het er overheen jumpen.

De rotte tanden worden getransformeerd tot een echt muurtje van een goeie zestig cm hoog en een dikke veertig cm breed. En daarvoor zijn stenen nodig, veel stenen, zware stenen, onhandelbare stenen, allemaal van een ander formaat. Het is passen, meten en schuiven tot het ongeveer recht ligt. Je tilt je een breuk als je niet oppast. Het is niet bepaald iets waar je van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat mee bezig bent. Kleine beetjes tegelijk, we komen er wel. Het begin is er.

Uiteraard een paar keer met een vinger klem gezeten tussen twee stenen. Zullen we morgen toch maar werkhandschoenen aandoen misschien?

Nieuwe foto

Inderdaad, een nieuwe foto bovenaan dit weblog. De vorige was twee jaar oud, dan mag het wel weer eens.

In de tussentijd is er vanalles gebeurd:
- De twee ramen zijn vervangen door deuren. Achter die deuren is er nog veel meer veranderd, maar dat zie je niet op de foto.
- Er is een betonnen terras aangelegd voor het huis en er is concassée gekomen ter vervanging van het grind.
- We hebben de bijkeuken weer van een dak voorzien. Het is nauwelijks zichtbaar maar als je goed kijkt zie je er helemaal links nog een klein stukje van.
- Er zit een zonnepaneel op het dak, helemaal rechts, gelukkig valt dat niet al te erg op.
- De zijdeur van de garage is vervangen.
- Het houten bankje rechts is gesneuveld, daar zijn we doorheen gezakt op een zonnige dag alweer lang geleden.
- De luiken zijn in de groene verf gezet.

Hm, het valt me nu pas op, we hebben een luik gemist. Da's ook raar. Nou ja, echt gemist natuurlijk niet, we zien het echt wel af en toe hangen en denken dan, o ja, da's waar ook. Maar geloof het of niet, we komen er maar niet aan toe, hoewel het eigenlijk een kleine moeite is. Dat luik is nog niet heel oud, het zit nog goed in de verf en de noodzaak is er niet zo. Behalve dan dat het geen gezicht is dat ene luik in een andere kleur.

Binnenkort ons toch maar eens boos maken.

Wat meer tijd

Ik was nog wat vergeten te vertellen gisteren. Nadat ik in de groententuin een kuub onkruid had weggehaald op amper een paar vierkante meter kwam er wonder boven wonder nog wat bruikbaars onder vandaan.

Het blijkt er vol te staan met net ontkiemde groentenplantjes. Eikenbladsla, rucola en spinazie, honderden, in miniformaat. Ze hebben zichzelf weer spontaan gezaaid, net als vorig jaar.

Vorig jaar heb ik er eigenlijk niet echt naar omgekeken, ze waren er vanzelf gekomen dus zouden ze het zonder hulp wel redden. Een mooie theorie, maar ook weinig meer dan dat. Er is niet bepaald veel van terecht gekomen.

Dit jaar ben ik van plan om ze netjes uit te planten. Het is er vorig jaar niet zo van gekomen, zoals er van wel meer dingen niet veel gekomen is. Er waren altijd wel andere klussen die hogere prioriteit hadden. Niet dat er dit jaar minder te doen is, maar goed beschouwd zijn er geen zaken meer waar bloed uit vloeit als er wat uitgesteld moet worden.

Eigenlijk is dat wel een fijn gevoel, wat meer tijd voor onze plantjes, wat meer tijd voor onze omgeving, wat meer tijd onze vrienden, wat meer tijd voor onszelf. Kortom, wat meer tijd om te genieten.

Puur bio

Het was geen bijster weer vandaag, vergeleken met vorige week is het wel 15 graden frisser. Gelukkig ziet de voorspelling voor de komende dagen er wat rooskleuriger uit. Maar ach, om in de tuin te werken was het eigenlijk wel OK. Het was droog en dat is het voornaamste.

Er is nog steeds een stuk groententuin wat niet klaar is. Het onkruid groeit er welig, er is zowat geen doorkomen meer aan. Het lijkt wel een halve wildernis, het is dat de lianen ontbreken, want anders ... Maar goed, ik heb me er doorheen weten te worstelen. Ik kan niet zeggen dat het al klaar is maar er zit schot in de zaak.

Halverwege kwam ik nog een smaragdhagedis tegen. Totaal verbaasd keek ik hem aan, en hij mij. Hij staat bekend als supersnel en schuw, nu had ik hem zo kunnen pakken als ik dat had gewild. En leek dat nou maar zo of keek hij me inderdaad een beetje bozig aan. Waar ik het lef vandaan haalde om hem te storen in zijn nawinterslaapje. Hoe dan ook, na twee keer met zijn ogen geknipperd te hebben is hij maar onder wat ander onkruid gaan zitten. Ik vind het prima, hij mag daar blijven wonen. En zodra hij echt wakker is mag hij me helpen.

Hoe? Door het verorberen van slakken, wormen en rupsen die zich tegoed willen doen aan het resultaat van mijn harde werken.

Dat worden weer puur biogroenten dit jaar.

Wat ontbreekt

We zijn superblij met onze sterretjes. Vier sterren behalen waar er maximaal vijf te halen zijn, da's geweldig toch? Maar we zijn natuurlijk toch wel een beetje nieuwsgierig naar waaraan we hadden moeten voldoen voor dat extra sterretje.

We missen een aantal zaken, sommige zijn verplicht, andere zijn optioneel. Van de verplichte punten moet je eigenlijk alles hebben. Mis je een enkel item dan kan je dat nog compenseren door drie optionele punten te scoren. Maar vergis je niet, van de optionele punten moet je er ook een minimum aantal halen en die dus nog eens vermeerderd met drie keer de gemiste verplichte punten.

Hoe meer sterren je wilt, hoe meer van de optionele punten er verplicht worden en hoe meer van de overblijvende optionele punten je ook nog eens moet halen. Zodoende wordt het erg moeilijk om een gemist verplicht punt in te halen met drie keer een optioneel punt, simpelweg omdat er minder optionele punten over blijven.

OK, ik ben jullie al lang kwijt, het valt dan ook bijna niet uit te leggen. Maar laat ik een opsomming geven van wat we eigenlijk extra hadden moeten hebben wilden we vijf sterren behalen.

Van de verplichte punten missen we:
- een draadloze telefoon
- flatscreen tv
- airco
- hotelschakelaars in de slaapkamers
- een aparte oven, naast de magnetron

En van de optionele punten ontbreekt:
- afgesloten privé garage
- een balcon
- tennisveld
- sauna
- directe toegang tot de skipiste of strand
- animatiecentrum in de directe omgeving
- deuren van minimaal 77 cm doorgang
- draadloze koptelefoon
- een wekker met trilfunktie
- een afstandsbediening voor de tv met grote toetsen
- een douchestoel met armleuning
- documentatie met pictogrammen en één boodschap tegelijkertijd

Deze keuring is vijf jaar geldig. Als we een beetje doorwerken hebben we net op tijd een heuse skipiste klaar voor de volgende keuring.

Ze zijn binnen!

Ik wou

Ik wou dat ik een sprietje was

wiegend in de wind,

Ik wou dat ik een sprietje was

zorgeloos als een kind.

Maar eens dan komt de boze trekker

en maait me bruut tegen de grond,

Toch wou ik da'k een sprietje was

Ik weet niet beter ik ben blond

KABOEM!

Pas mal hein

Voor het eerst tot middernacht buiten gezeten vandaag, pas mal hein. Morgen wordt er 27 graden voorspeld, nog even en we hebben hier te maken met een hittegolf! Ik weiger even te kijken naar de langere termijnsvoorspelling, die ziet er iets minder rooskleurig uit. Nog steeds niet slecht, maar toch aanzienlijk frisser dan wat we nu hebben.

Intussen toch maar begonnen met de laatste tien centimertjes water bij te vullen in het zwembad. Heel veel regen verwachten we niet meer nu, hoewel je het nooit met zekerheid kan zeggen natuurlijk. We hebben zin om het morgen of overmorgen maar eens zomerklaar te maken. Laat het maar een statement zijn, wat voor weer we ook nog mogen krijgen de komende weken, we gaan lekker zomers doen.

Vis te water

Het begint nu toch wel erg te kriebelen hoor. Elke dag gooi ik de vis te water, elke dag denk ik ... nog even. Maar hoe lang kan een mens wachten. En hoe lang kan dat bad wachten. Er is een moment dat de pompen moeten gaan draaien willen we geen algenbad krijgen, voor je het weet overkomt je dat.

Het water is nu 17 graden. Veel te fris om te zwemmen, voor mij toch, maar al warm genoeg voor de algen. Bij 15 graden begint dat spul zo'n beetje te groeien. Het scheelt natuurlijk wel dat er geen zon bij kan, het winterdek ligt nog op het bad, maar toch zullen binnenkort de pompen eens aan hun zuiverende werk moeten beginnen.

Afgelopen najaar hadden we per ongeluk veel te veel water uit het bad laten lopen. Maar blijkbaar heeft het voldoende geregend deze winter, het mag nog een centimeter of tien stijgen dan is het weer vol. Kijk, dat komt wel even goed uit, scheelt weer nogal wat kuubjes.

Water bijvullen doe je altijd uit de kraan. We hebben wel een waterput maar het schijnt dat dat een bron voor groene aanslag is. We hebben het nooit geprobeerd, we hebben het uit de overlevering, maar we zijn geenszins geneigd om daarmee te gaan experimenteren. Er gaat wel een slordige tachtig kuub water in dat badje. Ik kan je vertellen, als dat allemaal vervangen moet worden omdat het erwtensoep is geworden, dan wordt je bepaald niet vrolijk. Los van het feit dat je een paar dagen bezig bent met leeg laten lopen en weer vullen is leidingwater niet gratis, ook hier niet.

Maar hoe dat nu zit met regenwater, ze zeggen dat daarin algen niet zo snel groeien, dat het vergelijkbaar is met leidingwater. Ongeveer de helft van ons bad bestaat nu uit regenwater, we zullen het gauw genoeg te weten komen.

Beetje verbrand

Met dit weer kan je niet anders dan buiten bezig zijn, en ik zeg eerlijk, dat doet een mens deugd. Weer wat zonnestraaltjes op je snoet, je handen in de aarde, je voeten in de mest, dat werk.

Drie kwart van de groententuin is nu plantklaar. Omgespit, bemest en aangeharkt, zelfs de druppelslang ligt er alweer in. En omdat we in de tussentijd toch gras aan het maaien waren, meteen de randen van de groententuin maar even meegenomen. Het gras was er aan het woekeren, er was geen doorkomen meer aan. Maar het ziet er weer netjes uit, netter dan het ooit geweest is zelfs.

Al met al toch nog meerdere uren mee zoet geweest, lang genoeg om nu met een beetje rode schouders op de bank te zitten. Ja, de zon brandt al lekker, maar wat voorzichtiger doen de komende dagen.

Onthaasten

Hoe komt het nou toch dat ik me er elke keer weer zo in vergis, na drie jaar zou je denken dat een mens het wel geleerd heeft. Maar nee, vreemd genoeg werkt het bij mij niet zo.

We hadden al een paar weken geleden wat lavendelplantjes aangeschaft. Altijd leuk, het is een sterk plantje dat het in de volle zon uitstekend doet. En omdat het vandaag zomer was en we echt niet binnen gaan zitten met dit weer, was het de ideale dag om de negen plantjes maar eens in de grond te stoppen.

Flipflops aan, rokje en zomertopje, want als je het al van de zon niet warm krijgt dan is het wel van dat graven. Dus zeg niet dat ik niet voorbereid was, maar toch. Graven werd hakken, geen doorkomen aan met een schop. Met een pikhouweel kuiltjes staan maken, puffend en zwetend. Wie verzint er nu zoiets. Iets waar je in de hoge noorden hooguit een kwartiertje werk aan hebt kost in de Fontanelles grond al gauw een paar uur.

Erg? Welnee. Een uitstekende manier om te onthaasten, hoewel we dat al geruime tijd zijn.

Nog eventjes

Bloemknopjes overal. De blauwe regen, de pruimenbomen, de kersenbomen,  de sering, ze staan allemaal op ontploffen. Er wordt mooi weer voorspeld voor zover je kan kijken, het is een kwestie van dagen en het is zover.

Wat ook bijna zover is is het zwembad. We zitten een beetje te twijfelen wanneer we het dek eraf zullen gaan halen. Het water is al goed aan het opwarmen nu de zon zich regelmatig laat zien. Maar de nachten zijn nog fris en dat zorgt wellicht voor teveel afkoeling, nog even wachten lijkt verstandiger.

Want warm water is één ding, je moet er ooit een keertje uitkomen. En ook al is het maar een paar meter naar je handdoek, het zijn frisse metertjes als je in je bikini-tje  staat te bibberen.

Valt nog niet mee

Zoals ik gisteren al vertelde zouden we vandaag op pad gaan voor de ontbrekende spullen voor de gite. Eerst maar eens even de te kleine passpiegel opgemeten, 1,20 bij 0,40 cm, wat er ook gebeurd, de nieuwe moet groter zijn dan deze. Langer vooral, veertig centimeter breed is prima, vijftig mag ook nog, maar breder dan past hij niet meer tegen het muurtje.

We dachten dat het zo gepiept zou zijn, maar wat bleek, alle spiegels die we konden vinden waren niet groter dan wat er nu al hangt, sterker nog, de meeste waren ook nog eens smaller. Hm, hier hadden we niet op gerekend. We waren voor de verandering eens naar Villefranche gereden, doen we eigenlijk zelden of nooit, dus we kennen het niet echt goed daar. Waar vind je dan zo snel een andere winkel waar ze passpiegels verkopen.

Dan maar even op zoek naar kleine aperitiefglazen. Ook hiervoor moesten we tot onze verbazing uitwijken naar een andere winkel. Het sterkte ons wel in de overtuiging dat er inderdaad uit whiskeyglazen gedronken wordt hier, daarvan stonden er planken vol. Maar goed, veel schiet je daar niet mee op.

De glaasjes zijn nog wel gelukt. De spiegel daarentegen, tja, daarvoor morgen maar weer op stap.

Spiegeltje spiegeltje

Nog geen week geleden hebben we hier de keuringmeesteres over de vloer gehad voor de classificatie van de gite, vandaag al hebben we bericht. Is dat snel of wat?

Zoals ze al had aangekondigd heeft ze ons een mail gestuurd met de puntjes die we nog moeten aanpassen. We krijgen een week de tijd om die punten te realiseren. Er zijn inderdaad twee kleine dingetjes uitgekomen:

• De aperitiefglazen zijn te groot.
• De passpiegel is te klein.

Onder aperitief verstaan ze in deze streek whiskey of dat soort dranken. Ik dacht er dus goed aan te doen om whiskeyglazen in de kast te zetten. Ofwel is dat gebruik wel heel lokaal hier, ofwel vergissen we ons gewoon, maar het moeten absoluut kleinere glaasjes worden. Ach, kleine moeite, zetten we er toch een setje andere neer.

De passpiegel is dan weer te klein, hij komt niet tot aan je voeten. Nu ben ik niet de grootste, maar toch zitten mijn ogen niet bepaald bij mijn voeten. Als ik in de spiegel kijk dan zie ik mezelf van kop tot teen, en dat is nu net wat een passpiegel moet doen lijkt me. Maar goed, als ze vinden dat hij groter moet zijn, dan zal het een grotere worden. Dat hebben we best wel over voor een extra sterretje.

Gelukkig is het allemaal snel te verhelpen, niets structureels of ingewikkelds aan. Morgen maar gelijk even op pad voor de aanschaf van de spulletjes, dan is het maar gebeurd. En dan rest ons daarna niets anders dan te wachten op het definitieve besluit.

Keep you posted.

Luikjes

Wie dacht dat we binnenkort niets meer te doen hebben die heeft het weer eens mis. We hebben naast al de andere klussen nog serieus wat schilderwerk voor de boeg.

Onze achterkant behoeft enige aandacht, de achterkant van het huis wel te verstaan. We hebben daar vijf dubbele openslaande glazen deuren en een dubbel raam. Elk van die deuren en ramen heeft een luik. Dat zijn dus in totaal tien hoge luiken en twee lage. En die twaalf luiken verkeren in een bijzonder slechte staat. Het hout is gelukkig nog wel OK maar de verf hangt er in vellen van af. Lang mag het niet meer zo staan of we kunnen alle luiken gaan vervangen door nieuwe en dat zou een prijzige zaak worden.

Het wordt nog een mooi klusje overigens. De oude restanten verf moeten er zoveel mogelijk weggehaald worden voordat de grondverf er op aangebracht kan worden. Daarna kan het luik in de groene verf gezet worden, RAL 6021, zoals de overige luiken van het huis.

Maar voor dat alles moet het hout goed droog zijn. Het heeft regelmatig geregend de afgelopen tijd en die luiken hangen op het noorden, heel veel zon hebben ze niet gezien. De enige oplossing is om ze één voor één naar binnen te halen en in de garage te laten drogen voor we eraan beginnen. Op zich is dat nog niet eens zo erg, binnen sta je droog en een luik wat op schragen ligt is wat gemakkelijker te behandelen. Geen gekruip op je knieën, geen trapjes, geen druipers. 

Het zal een totaal ander gezicht zijn als alles klaar is. Het huidige wit is ook maar wit, dit groen is wat warmer van kleur. En als het zover is dan zijn we ook nog van plan om de gevel in een terrakleur te schilderen. 

Proseccootje erbij en we wanen ons in hartje Toscane.

Glaswolkriebels

Nu de spoedklussen achter de rug zijn hebben we de neiging om stil te vallen, het is te zeggen, om stil te vallen op klusgebied. We moeten ons er echt toe zetten om nog wat te doen. En er is nog een hoop te doen.

We hebben al overwogen om een kluspot te introduceren met briefjes erin met op elk een klus. Elke dag er eentje uithalen en niet miepen maar het gewoon doen. Op die manier komt het vast wel eens af hier. Maar of dat nu de oplossing is, ik weet het nog zo gauw niet.

Pot of geen pot, deze middag hebben we gewoon een klein klusje aangepakt. De grote oude deur tussen de logeerbadkamer en onze slaapkamer was dan wel al provisorisch dichtgemaakt maar het liet nog te wensen over. Veel werk was het niet om het goed te doen, de gipsplaten stonden al klaar, op maat en wel, maar we zagen op  tegen het geklier met de o zo fijne glaswol.

En terecht. Voor we er erg in hadden zat de halve slaapkamer onder het stof en wij met de glaswolkriebels. Het wordt tijd voor de uitvinding van de eeuw, kriebelvrije glaswol. Een gat in de markt.

Een hoop gemekker

Ik ben weer mobiel. Ik loop trappen op en af, op nog wel wat gemakkelijker dan af, maar het gaat voorspoedig. De vastgeroeste kniebanden en pezen beginnen weer langzaam maar zeker los te komen. En omdat het vandaag ook nog eens mooi zonnig weer was had ik dus geen enkele reden om niet buiten bezig te zijn.

Rubberen laarzen aan en de groententuin in. Ik moest en zou vandaag een stuk grond omspitten zodat de tuinbonen gezaaid konden worden. De intentie was er, daar lag het niet aan, maar ver ben ik niet gekomen.

Ik had een metertje of wat omgespit toen de zoon van de buurman naast me stond voor een praatje en om te informeren naar mijn knie. We hebben zoals ik al eerder schreef supervriendelijke buren die zeer begaan zijn met het wel en wee op Les Fontanelles.

En zo kwam het dat we over koetjes en kalfjes stonden te praten. Van de kalfjes kwamen we op de lammetjes, verrek, de lammetjes, was ik ze toch bijna helemaal vergeten! Met een grote sprong over het schrikdraad gesprongen en samen met de buurjongen richting de schaapskooi. Als tamme hondjes kwamen ze aangerend zodra ze ons zagen. Nog nooit had ik zoveel lammetjes bij elkaar gezien. Daar word ik dus echt helemaal blij van.

Lief he! Binnenkort geserveerd met een takje tijm.

Zundagoavond blues

Het is eigenlijk al een maand zaaitijd. Ik had al lang in de groententuin bezig moeten zijn. Om allerlei redenen is het er nog niet van gekomen. Eerst was het te koud, toen te nat, toen het warmer was zat ik met een brace om mijn knie en nu is het weer te nat. Het is ook altijd wat. Ik begin die boeren en hun "geklaag" over het weer nu wel te begrijpen. Het steekt nauwer dan ik dacht.

Maar één dezer dagen moet het er toch van gaan komen, het is tenslotte al april. Willen we nog iets te eten halen uit die tuin dan kunnen we ons niet permiteren om nog veel langer te wachten.

Er liggen van het voorbije seizoen nog allerlei al dan niet zelfgewonnen zaadjes op het schap te wachten om de grond in te mogen. Groene boontjes, gele boontjes, peultjes, zonnebloemen, pompoenen en nog wat anders spul waar ik in de gauwigheid nu even niet op kan komen. En alsof het nog niet genoeg is hebben we nog ander groenvoer in huis gehaald. Een doosje fèves op z'n Frans, boerentenen op z'n Vlaams, poepetonen op z'n Gronings of tuinbonen op z'n Hollands.

Die poepetonen, dat doet me terugdenken aan een geweldig optreden van Pé Daalemmer en Rooie Rinus. In najaar 2005 stonden we samen met 4000 anderen in de Martinihal in Groningen te genieten van dit Groninger kleinkunst-duo. Ik had nog nooit van het woord poepetonen gehoord, tot die avond.

Ik geef toe dat ik dat Gronings niet goed versta, het meerendeel van mijn lezers ook niet denk ik. Daarom hierbij het stukje tekst over de poepetonen:

   De papieren puut mit poepetonen dai ik van mien moeke
   Oet de vraizer mitkregen had
   Was al hailendaal deurwaikt deur dai rottege regen
   Dai mie nou ook al bie nekvelle laangs begon te lopen
   In de verte zag ik 'n poar koplampen dichterbie kommen
   Dus ik begon as 'n gek mit mien aarms te zwoaien
   Woardeur puut openscheurde en poepetonen op weg sodemieterden
   Tjongejongejongejongejonge, wat had ik 'n mazzel
   Want ik kon mitrieden tot Wirdumerdraai

Carduelis

Het is bijna middernacht, er wordt op de ruit getikt. De poezen verrijzen uit hun slaap, spitsen hun oren en zijn meteen in opperste staat van paraatheid. Geen roodborstje deze keer, het is een carduelis, beter bekend als de putter.

Ik had nog nooit een putter in levende lijve gezien. Ook niet dood overigens. Ik wist niet eens dat het een putter was, maar een gerichte google zoekopdracht et voila. Waar zouden we zijn zonder internet.

Lief hoor, dat puttertje, maar het bleef maar tegen het raam aan tikken. De poezen werden er langzaam maar zeker helemaal gek van en ik weer van die poezen. Temeer omdat die laatsten probeerden om op een hoge stapel boeken te klauteren die voor het raam ligt te wachten tot de boekenplanken gereed zijn.

Ik zag het al helemaal voor me, poezen die op de boeken springen, boeken die omvallen, poezen en boeken die van de eerste verdieping ongecontroleerd naar beneden duikelen. We praten hier namelijk over het raam op de bovenverdieping, langs de smalle rand van de mezzanine, daar waar nog geen balustrade is om mens en dier en boek te beletten om twee en een halve meter naar beneden te kukelen.

Ik vond het een beetje link worden, ik pas altijd goed op als ik daar loop, maar nu ik in de weer was om poezen bij dat raam weg te houden zag ik de bui al hangen. Ik moest ofwel die poezen daar weg zien te krijgen, ofwel dat vogeltje. Het zag ernaar uit dat de poezen weghouden een onbegonnen zaak was, dus ik concentreerde me op het vogeltje.

Wild gebarend heb ik voor het raam gestaan. Gelukkig hebben we geen buren, want anders... Maar wat ik ook deed, niets hielp. Ik durfde ook het raam niet open te maken, gegarandeerd dat hij naar binnen was gevlogen, dat risico durfde ik niet te nemen, het was einde putter geweest. Uiteindelijk mijn fototoestel maar gepakt, een flits zou hem wel afschrikken. Maar helaas, wederom geen effect. Ik moet zeggen, het was een volhardend typetje.

Maar toen kreeg ik een idee, ik besloot het raam af te dekken zodat vogellief niet langer naar binnen kon gluren. Het enige bruikbare wat ik bij de hand had was een LP van Eddy Mitchell. Het had succes, de putter is een paar minuten later met de noorderzon vertrokken.

Of zou het arme beestje flauw gevallen zijn bij het aanzien van Eddy, in dat geval ligt het morgen op zijn rug bij ons op de stoep.

Sterretjes

Donderdag 4 april, dag van de keuring van onze gite. Toch best wel een beetje spannend, hoewel ik ook wel dacht van, ach, er valt nu toch niets meer te doen, dus we zien het wel. Maar vanochtend nog even een laatste rondje gedaan, gewoon voor het idee.

Om half elf was, geheel volgens afspraak, de dame van de keuring aanwezig. Ze had als kado een tas vol folders meegenomen van het office du tourisme. Aanwezigheid van die folders was trouwens één van de keuringseisen, de eerste drie punten waren hiermee binnen.

Na een kort uitwisselen van beleefdheden haalde ze haar meetlint boven en begon alle ruimtes nauwkeurig op te meten. Alles, maar dan ook alles, werd bekeken en gefotografeerd. Ik heb nog nooit zo een grondige keuring van wat dan ook meegemaakt. Het bestek werd bekeken (en gefotografeerd), de borden, de pannen, de dekbedden werden opgetild om te kunnen zien wat er onder zat aan matrasbeschermers (en gefotografeerd), de TV werd uitgeprobeerd om te zien of er inderdaad franse en internationale kanalen ontvangen kunnen worden, de badkamer werd geinspecteerd, tot de schoonmaakmiddelen aan toe en jawel, ook daar werden foto's van gemaakt.

Alles werd genoteerd, pagina na pagina werd ingevuld, er zijn ik-weet-niet-hoeveel foto's genomen, zowel binnen als buiten. Alles bij elkaar is ze er ruim een uur mee bezig geweest.

Als laatste meldde ik nog even dat er ook een parasol beschikbaar is voor de tuinset op het terras. Die wilde ze niet alleen zien maar er ook een foto van maken, uiteraard. Hem opzetten was niet nodig, maar ik wilde in mijn beste frans toch nog even melden dat het een grote rechthoekige parasol is. Het lag op mijn lippen, maar ik voelde dat er iets niet klopte, ik kon de woorden nog net op tijd inslikken. Volgens mij is "un grand rectale" namelijk toch iets totaal anders.

Had ik daar toch bijna een paar kostbare sterretjes verspeeld.

Als de zon schijnt

Alles ziet er anders uit als de zon schijnt, zeker als de wei vol bloemen staat. De neiging is groot om languit in het gras te gaan liggen, maar het klijkt me niet verstandig, tenzij je het niet erg vindt om er een natte rug aan over te houden. Nog even.

Keurig mapje

Eigenlijk had ik gedacht dat we vandaag nog wel druk zouden zijn met de gite, maar het viel erg mee. De oplossing voor de scart-aansluitingen, een T-stuk, geïnstalleerd, dus dat doet het ook weer. Nog even een doekje gehaald over de eigenlijk al schone keuken, totaal overbodig dus maar ja, ken je dat.

Het enige wat nog overblijft voor morgen is even een dweil over de vloer halen. Dat is echt niet overbodig. Het regende vandaag en dan loop je met je vieze schoenen naar binnen. Hoewel er voor morgen zon voorspeld is heb ik dat toch maar voor het laatste moment bewaard, anders moet het twee keer en daar passen we voor.

En verder heb ik een map gemaakt voor alle documenten. Alle facturen zitten erin, de aangifte bij de gemeente, de handleidingen, de routebeschrijvingen, de keuringdocumenten en lijsten. Alles overzichtelijk bij elkaar.

En toen kon ik echt niets meer verzinnen. Het was geen weer om buiten bezig te zijn, dus de rest van de dag eindelijk weer eens een boek zitten lezen. Lekker toch?

Vernissage

Soms moet je werken en soms moet je rusten, soms moet je plezier maken en soms moet je ernstig zijn. En soms, heel soms, moet je wat kunstzinnigs doen.

In tegenstelling tot mijn wederhelft ben ik helemaal niet zo kunstzinnig. Ik kan niet tekenen, schilderen, boetseren, kleien of enige andere vorm van mooie dingen creëeren die het bewonderen waard zijn. Wat ik wel kan is kijken naar mooie dingen die door anderen gemaakt zijn.

In Albi is het museum van Toulouse Lautrec. We wonen hier nu drie jaar en al drie jaar zeggen we dat we er naartoe moeten. Het is een stijl die ons wel aanspreekt, het is ook niet de eerste de beste schilder. Maar tot nu toe is het er nog niet van gekomen. Het komt wel een keer, we zijn hier voorlopig nog niet weg.

Maar toch waren we vandaag naar datzelfde Albi om naar kunst te kijken, kunst van bevriende kustenaars die de hele maand april met z'n vieren een expositie hebben van schilderijen en beelden. Vier verschillende stijlen maar toch goed bij elkaar passend.

Ben je toevallig in de buurt, ga dan even een kijkje nemen en doe ze daar de groeten van ons. Het is best de moeite waard.