Ik had nog nooit een putter in levende lijve gezien. Ook niet dood overigens. Ik wist niet eens dat het een putter was, maar een gerichte google zoekopdracht et voila. Waar zouden we zijn zonder internet.
Lief hoor, dat puttertje, maar het bleef maar tegen het raam aan tikken. De poezen werden er langzaam maar zeker helemaal gek van en ik weer van die poezen. Temeer omdat die laatsten probeerden om op een hoge stapel boeken te klauteren die voor het raam ligt te wachten tot de boekenplanken gereed zijn.
Ik zag het al helemaal voor me, poezen die op de boeken springen, boeken die omvallen, poezen en boeken die van de eerste verdieping ongecontroleerd naar beneden duikelen. We praten hier namelijk over het raam op de bovenverdieping, langs de smalle rand van de mezzanine, daar waar nog geen balustrade is om mens en dier en boek te beletten om twee en een halve meter naar beneden te kukelen.
Ik vond het een beetje link worden, ik pas altijd goed op als ik daar loop, maar nu ik in de weer was om poezen bij dat raam weg te houden zag ik de bui al hangen. Ik moest ofwel die poezen daar weg zien te krijgen, ofwel dat vogeltje. Het zag ernaar uit dat de poezen weghouden een onbegonnen zaak was, dus ik concentreerde me op het vogeltje.
Wild gebarend heb ik voor het raam gestaan. Gelukkig hebben we geen buren, want anders... Maar wat ik ook deed, niets hielp. Ik durfde ook het raam niet open te maken, gegarandeerd dat hij naar binnen was gevlogen, dat risico durfde ik niet te nemen, het was einde putter geweest. Uiteindelijk mijn fototoestel maar gepakt, een flits zou hem wel afschrikken. Maar helaas, wederom geen effect. Ik moet zeggen, het was een volhardend typetje.
Maar toen kreeg ik een idee, ik besloot het raam af te dekken zodat vogellief niet langer naar binnen kon gluren. Het enige bruikbare wat ik bij de hand had was een LP van Eddy Mitchell. Het had succes, de putter is een paar minuten later met de noorderzon vertrokken.
Of zou het arme beestje flauw gevallen zijn bij het aanzien van Eddy, in dat geval ligt het morgen op zijn rug bij ons op de stoep.
3 opmerkingen:
Wie weet is het volgende keer de ooievaar die tegen het raam tikt ;-)
Wij hebben vergelijkbare ervaringen met staartmezen. Vraag gesteld aan de vogelbescherming. Antwoord is dat zij een indringer zien in hun eigen spiegelbeeld en die moet weg dus val je hem aan.
Het gekke was wel dat het buiten donker was en binnen het licht brandde, ik weet niet of je dan een spiegelbeeld hebt in het raam.
Een reactie posten