Aha-erlebnis

Wat een lamlendige dag gisteren. De hele dag een misselijk gevoel, behalve een crackertje en een eitje kreeg ik geen hap door mijn keel. De ideale tijd van het jaar om griep te krijgen.

Mijn hoofd deed niet mee, mijn armen lieten het afweten en mijn benen wilden niet vooruit. Bovendien had ik het koud, zelfs met t-shirt, fleecetrui en vest onder een dekentje op de bank met poes op schoot lag ik te rillen. Boek lezen zat er niet in, film kijken deed zeer, er zat niets aders op dan stil te liggen en af te wachten tot het over zou gaan.

Wat kon ik meer doen dan een hele tijd aan de telefoon hangen met mijn vriendinnetje. Chatten, wat we normaal doen, zat er niet in tenslotte, daarvoor was ik te misselijk, alle lettertjes op het beeldscherm dansten heen en weer wat weer niet echt hielp voor mijn draaierige gevoel.

Ik vertelde mijn verhaal, hoe zielig ik wel niet was, hoe meer ik vertelde hoe zieliger ik werd. Ik vertelde haar ook van de dreun op mijn voorhoofd, de dag ervoor, om mijn verhaal nog zieliger te maken. Toen ik stond te snoeien op een onmogelijke plek stak er ineens een dak over en kwam ik frontaal in botsing met een punt ervan. Ik voelde mijn tanden klapperen, het licht ging een fractie van een seconde uit, het was een goeie.

Ik had het nog niet verteld of ze zegt, meid, niks griep, jij hebt gewoon een hersenschudding. Het was alsof de schellen me van de ogen vielen, maar natuurlijk, mijn hele inhoud is even heen en weer geschud, het verklaart een hoop. De misselijkheid, het rare hoofd, niet kunnen lezen of tv kijken, dat is het gewoon.

Ik moet zeggen, het was een hele opluchting, het klinkt misschien raar maar ik weet nu tenminste dat het van korte duur is. Kwestie van even een paar daagjes rustig aan doen en dan zijn we voor oudejaarsavond weer helemaal up and running.

Vandaag gaat het al een stuk beter. Alleen nog even die bult op mijn hoofd zien te camoufleren.

Derde Kerstdag

Is het echt waar? Is het echt al eind december? Als je hier buiten loopt zou je het niet zeggen. We zaten vanmiddag even buiten, gewoon in een shirtje, en we kregen het een beetje warm. De zon brandde op onze snoet, ik was bijna de zonnebrandcrème gaan zoeken.

We waren de hele ochtend binnen bezig geweest en ergens vonden we dat ineens zonde. Binnen zitten kan altijd nog, het gaat ongetwijfeld nog wel eens vriezen of dooien en storm zal er ook nog genoeg zijn. Dus waarom niet wat in de tuin gaan werken, op 4,2 hectare is er altijd wel wat te doen.

We hebben onder andere de vijg gesnoeid. Die struik willen we temmen tot een boom. Niet simpel. Wie een vijg heeft begrijpt meteen wat ik bedoel. Het is net als onkruid, het schiet overal uit de grond, hoe kort je hem ook knipt, het jaar erop beneemt hij je het uitzicht.

En dat is nu net wat we niet willen, het uitzicht moet behouden blijven. Kort houden lukt niet met een plant die twee meter per jaar groeit, dan maar de hoogte in. De onderkant houden we kaal, vanaf 1,50 meter boven de grond mag hij groeien. Hij blij, wij blij.

Van het snoeihout heb ik stekjes genomen. Ik ben er laatst toevallig achter gekomen hoe je dat moet doen, het is het proberen waard. Iets wat zo gemakkelijk groeit zou geen problemen mogen opleveren normaal gezien.

Vijftien eenjarige takjes met een stukje tweejarig hout eraan staan nu wortel te schieten. Alles wat nu nog rest is een beetje geduld.

Tigerfeet

Onze sechoir, het is een doorn in het oog. Op zich is het een handig gebouw, groot vooral, maar we hebben er zo weinig aan op het moment.

Het woord sechoir komt van drogerij, het is een oude tabacsdrogerij. Vroeger, geen idee hoe lang geleden, werd er op het land tabac verbouwd. De grote bladeren werden opgehangen in een soort van hoge schuur waar het lekker doortochtte zodat de bladeren goed konden drogen.

Tegenwoordig tocht het daar iets te veel. De oude planken aan de zijkanten zijn niet meer wat ze geweest zijn, hier en daar liggen er een paar naast zelfs. Bovendien is de sechoir uitgebreid met zijbeuken, niet geheel volgens origineel ontwerp allemaal, maar wel praktisch omdat de vloeroppervlakte meer dan verdubbeld is. Mooier is hij er daardoor niet op geworden, maar gelukkig is de originele constructie nog wel intact.

In zijn nadagen is de sechoir gebruikt als veestal, later voor opslag van hooi. Tegenwoordig gebruiken we hem voor niet veel meer dan tijdelijke opvang van rommel en afvalhout. Doodzonde. En daarom zijn we begonnen om er nieuw leven in te blazen.

Stap één is ervoor zorgen dat er een bruikbare vloer in zit. Gisteren en vandaag is er gewerkt aan een betonlaag. Hebben we nu eens niet zelf gedaan deze keer, het is een rotklus, loodzwaar bovendien. We hebben het uitbesteed, geef ons een ongelijk. Alleen het oorspronkelijke middengedeelte is gedaan, acht bij zes meter. Het wordt onze garage. Als alles gaat zoals we nu voorzien, dan komt er een gebouw binnen een gebouw. Een afsluitbaar middengedeelte met ruimte aan de zijkanten voor trekkers, aanhangers, hout en weet ik veel wat nog meer. Het wordt wel wat, geef ons wat tijd.

Zoals altijd als er beton gestort wordt loopt er iets of iemand doorheen. Ook afgelopen nacht hebben we bezoek gehad, het beton staat vol met afdrukken. Geen kleine kattenpootjes deze keer, eerder het formaat van een tijger.

Ik was mijn handen in onschuld, het was geen volle maan tenslotte.