Leontine

Het dak van de buitenkeuken is nu op een paar kleine details na helemaal klaar. Jullie dachten misschien dat het al lang af was, maar dat is niet zo. De voornaamste reden is dat we 101 dingen tegelijk doen. Dat houdt de afwisseling er een beetje in, zie je.

Een andere reden is dat het nogal warmpjes is geweest en om dan met die hitte op het dak te gaan zitten valt niet mee. Als er dan genoeg werk binnen is te verzinnen dan verschuif je dat dak graag naar een latere datum. Helemaal niets mis mee, zolang het maar klaar is voor het hier te veel begint te regenen.

Ik weet niet goed meer of ik het al verteld had, maar we werken voor de bovenlaag met echte oude pannetjes van misschien wel 50 jaar oud. Elke pan is weer anders van vorm, de een is wat boller dan de ander, er zijn er geen twee van dezelfde lengte en allemaal hebben ze een verschillende terrakleur. En die diversiteit is nu juist wat ze zo aantrekkelijk maakt. Allemaal handwerk nog, niks megafabriek met mallen.

Op één van die pannen staat een inscriptie, die moet er ingezet zijn voordat ze gebakken werd. Als ik er van uit ga dat dit mannenwerk was dan is er iemand wellicht smoorverliefd geweest op een meisje met de naam Leontine.

Aaaahhh, is dat niet lief?

Auw auw auw

Auw auw auw ... bij elke stap die ik zet doet het auw.

Ik zie er heel vreemd uit, zo stel ik me voor, ik loop alsof ik houten benen heb, alles doet zeer, van mijn dijen via mijn schenen tot mijn tenen, het doet zeer.

Ik heb spierpijn zoals ik lang geen spierpijn meer heb gehad. Vanochtend viel het nog wel mee, maar nu ... allemachtig, echt niet prachtig. We hebben gisteren de nieuwe vloer in de woonkamer gevoegd. We wilden het in vier keer doen, dan valt het wel mee. De oppervlakte is totaal veertig vierkante meter, gedeeld door vier komt dat op tien per dag. Da's goed te doen.

Kijk, dat voegen op zich, da's dus kinderspel, maar na een paar uur moet die vloer schoongemaakt worden en dat is hard werken geblazen. Ik hou niet zo van allerlei chemische afbijtmiddeltjes om cementsluier te verwijderen, met als gevolg dat ik op handen en knieën de zaak zit te boenen. Tien vierkante meter vind ik dan ruim voldoende. Maar als dat er per ongeluk twintig worden dan is het ineens niet zo leuk meer.

Gevolg is dus dat ik vandaag rondloop als een houten pop. Allemaal tot daar aan toe, maar ik weet dat er nog eens twintig aan zitten te komen. Krijg ik toch nog eens gespierde dijen.

Snoetjesbeschermer

Oei, er wordt weer hagel voorspeld.

We weten nu waar we op moeten letten, op de website van météo France staat een wolkje met regen en ... een witte letter G in een rood blokje. We hadden dat wel eerder zien staan maar ons nooit echt afgevraagd wat het betekende. Het is de G van grêle, hagel dus.

Met die pingpongballen van een paar weken geleden nog vers in het geheugen (en de deuken nog vers in het dak van de auto) hebben we het zekere voor het onzekere genomen deze keer. We hebben allebei de auto's in de sechoir gezet. Alleen ... het snoetje van de Starlet past er niet meer bij. Er ligt nog te veel rommel waardoor de auto's net niet achter elkaar erin passen. Maar hé, die rommel komt wel even goed van pas. Een oude matras van een opklapbed doet dienst als snoetjesbeschermer.

Da's nog eens vooruitkijken. Laat maar komen die hagelbui, er kan ons niets gebeuren.

Een beetje plannen

De natuur is gul op het moment. Vandaag weer een kilo bramen geplukt wat verderop en op de terug meteen nog een kilootje blauwe pruimen geraapt.

Het had ook zomaar tien kilo kunnen zijn, er is in overvloed, alleen wat moeten we in hemelsnaam met al die vruchten. Het enige wat je echt kan doen is er jam van maken. Laat ik nou geen jam eten en laat Bert nou geen pruimen eten. Dus maak ik een paar potjes bramenjam voor hem en voor mezelf wat pruimencompote. Wetende dat er nog steeds kersenjam van vorig jaar staat is een paar potjes echt wel genoeg. Ik heb er nu zeven, misschien dat er nog een paar bijkomen maar dat is het dan ook.

Ik begin dat af te leren. Vorig jaar hadden we zoveel tomaten en boontjes dat we echt niet wisten wat we ermee aan moesten vangen, dus ga je maar uitdelen. Maar ja ... iedereen hier in de wijde omtrek heeft dat probleem, de courgettes vliegen je om de oren, gevolgd door rauwe massa's tomaten en bonen in allerlei soorten en maten. Dit jaar kweek ik met mate en dat gaat uitstekend. Ik vries weinig groenten in, alleen als er soep of saus van gemaakt kan worden, maar anders begin ik er niet meer aan. Eigenlijk vinden we ingevroren groenten niet zo lekker. Zolang het er vers is eten we vers, en dat gaat eigenlijk heel lang goed, kwestie van een beetje plannen.

Oei, laat dat nou niet mijn sterkste kant zijn.

Men smulle

Men neme:

- een komkommer uit eigen tuin

- drie wortels uit eigen tuin

- een grote tomaat uit eigen tuin

- een paar aardappels uit eigen tuin

- een handvol spercieboontjes uit eigen tuin

- twee eieren van andermans kip

- zwarte olijven uit andermans land

- een blik tonijn uit andermans zee

Men koke wat gekookt moet worden en dan hussele men alles door elkaar.

En dan komt het:

Men make eigen mayonaise.

Welnee, niet meteen schrikken, da's echt niet zo moeilijk als je denkt. Ik leg het wel even uit.

Men neme een eitje van andermans kip, breke het ei in een beker, het hele ei, niet alleen de dooier zoals men verwachte. Men voege daar drie deciliter zonnebloemolie aan toe, een theelepel mosterd, wat peper en zout.

En nu komt het echt:

Men zette de staafmixer op de bodem van de beker, men drukke op de knop en men hale de staafmixer langzaam omhoog.

Alles wat dan nog rest is:

Men smulle!

Loungeplekjes

Nog even terugkomend op de mezzanine. Dat wordt het plekje waar het bureau komt te staan. Maar ook komen daar de muziekspulletjes, gitaren, versterkers, computers, kortom, eigenlijk wordt het een beetje het jongenskamertje.

Niet dat ik zo heel erg dat onderscheid maak. Ik ben een beetje een ventje, mijn wederhelft vindt dat en ik kan dat alleen maar beamen. Ik vind dat zelfs een compliment. Ik ben niet zo girlie in denken en doen. Ik ben meer van aanpakken, spierballen tonen en wat een man kan dat kan ik ook. Allicht tot het tegendeel bewezen is.

Maar toch hebben we in huis zo elk ons eigen plekje. Zit manlief in rust meestal achter het bureau of ligt hij languit op bed een boek te lezen, ik ben meer van hangen op de bank met laptop op schoot of kijkend naar de TV (en meestal beide tegelijk). Tot nu toe zitten die drie plekken op amper drie meter van elkaar verwijderd, maar daar gaat verandering in komen.

Het ziet er naar uit dat er binnenkort een verdieping tussen onze loungeplekjes in gaat komen. Hij boven, zij beneden. Toch eens nadenken over een luikje in de vloer. Om nou met elkaar te gaan chatten, da's ook zoiets.

Geen uitstel

Het regende vandaag, want het was zaterdag. Nu denk je, waar heeft ze het over, ze ziet ze vliegen, of erger. Nee, ik ben serieus. Het is al een paar keer voorgekomen deze zomer dat het op zaterdag minder goed weer was en ik kan dat niet erg vinden.

Het is hier kurkdroog. De bomen beginnen al bruine bladeren te krijgen, het gras is verdord, de struiken hangen op half zeven. Een beetje regen kan ze weer wat leven inblazen, vooropgesteld dat het nog niet te laat is.

Maar als er dan toch een dag met regen komt, dan graag op de zaterdag. Zaterdag, wisseldag, dus zorgen dat de gite weer op orde is voor de volgende gasten. En wat is er prettiger dan alle ramen wijd open te kunnen zetten om de warmte buiten te laten. Het beste bij warmte is om overdag ramen en deuren goed dicht te houden en 's nachts alles open te zetten, zo kan je het redelijk koel houden. Maar ja, ik ben daar zelf ook slecht in. Je loopt in en uit, deuren blijven al gauw open staan en voor je 't weet is het binnen net zo warm als buiten. Op een koele dag als vandaag kan je die opgebouwde warmte er weer eens uit laten.

Dat het bovendien ook veel lekkerder is om bij wat koelte de gite schoon te maken is meer dan welkom, zeker als uitstellen er niet bij is, iets waar ik normaal gezien erg goed in ben.

Nu wordt het menens

Het was gelukkig iets minder warm vandaag, nog altijd warm genoeg om in korte broek te lopen of aan het zwembad te liggen, maar niet meer zo warm dat je van ademen gaat zweten. Het heeft zelf twee druppels geregend vanavond. Echt letterlijk twee druppels, meer was het niet. Tenzij het vannacht gaat plensen voeren we morgenochtend weer gewoon het dagelijkse ritueel uit van planten sproeien.

En doordat het wat minder warm was viel het werken mee. De mezzanine is helemaal geschilderd. De muren en plafond dan, de vloer moet nog, die komt als eerstvolgende aan de beurt.

Alles wat nu nog mist is de trap er naartoe. En die is wel nodig om binnenkort de spullen te  verhuizen. Over een ladder zware dingen naar boven sjouwen is niet echt handig.

En waarom zeg ik dat? Omdat, zodra de vloer klaar is, we die mezzanine gaan inrichten. Kijk, nu wordt het menens.

O moeder, wat is het heet

O moeder, wat is het heet. Kennen jullie die Britse serie nog? Over een theatergroep die onderdeel uitmaakt van het Britse leger. Het speelt zich af tijdens de tweede wereldoorlog in India, vlakbij de Birmese grens.

Ik moest daar aan denken vandaag, het is hier op het moment ook nogal heet. Niet alleen heet, maar een beetje benauwd, je zweet peentjes bij alles wat je doet. En met alles bedoel ik ook alles , van slapen krijg je het al warm, een boek lezen resulteert in klotsende oksels.

De plantjes hebben er ook last van. De pompoen laat overdag zijn blaadjes hangen, hoeveel water je hem ook geeft, het maakt allemaal niets uit. Alsof hij zich overgeeft, wachtend op betere tijden. Grappig is, dat zodra de plant wat schaduw krijgt hij er weer fris uitziet.

Dat geldt voor ons ook wel. Wij zien er 's avonds ook wat frisser uit met deze temperaturen. Zeker na een frisse duik in het zwembad ... in the moonlight.

Oogst

Een rondje groententuin levert deze dagen wel weer aardig wat op. Een bak vol groene boontjes, wat tomaten, courgette en komkommers. Ergens zitten nog bintjes in de grond, de wortels staan de wachten, er hangen aubergines die bijna volwassen zijn, de parika's doen het redelijk, hier en daar vind je een meloentje en ... hee ... de spinazie en prei zijn alweer aan het groeien.

Ik probeer zoveel mogelijk van eigen zaad te gebruiken voor het volgende seizoen. Niet bij alles even gemakkelijk en soms lukt het voor geen meter, maar bij die spinazie was het peanuts. Gewoon een restantje wat langer laten staan, gaat vanzelf bloeien en zodra de zaadjes rijp zijn strooi je ze ergens uit. Wat kan daarmee mis zijn, de natuur doet het zelf toch ook zo. Ik help gewoon hooguit een handje.

Het wordt alleen geen tomatensoep dit jaar. Te laat begonnen, te weinig bemest. Och, courgettesoep is ook heerlijk, toch?

Vlaams voor beginners - deel 1

Flipflops

Dag in, dag uit, maanden lang lopen we hier op flipflops. Goed beschouwd is het het enige schoeisel wat we hier dragen. En waarom niet tenslotte.

We kopen ze in allerlei kleurtjes, hoe gekker hoe liever. Van knalrood tot pimpelpaars, het maakt niet uit. Het enige is, ze slijten zo verdraaid snel. Niet dat ze stuk gaan of zo, maar de zool wordt binnen de kortste keren zo dun dat je net zo goed op blote voeten kunt lopen.

Echt slim is het eigenlijk niet om ze te dragen, al helemaal niet als je aan het werk bent. Bescherming van nul komma nul, zowat van de bovenkant als van de onderkant. Ik heb meerdere keren gehad dat er een dikke doorn dwars door de zool in mijn voet prikte of dat ik mijn teen ergens tegenaan stootte.

Maar blijkbaar is het allemaal nog niet erg genoeg geweest, voorlopig hoort het bij onze klederdracht. Binnenkort weer eens nieuwe inslaan voordat de wintercollectie in de winkels ligt.

Factor 50

Het is hier weer serieus warm, al een tijdje zijn temperaturen van boven de dertig graden in de schaduw eerder regel dan uitzondering. Maar ik moet zeggen, we hebben er weinig of geen last van, we vinden het zelfs wel lekker.

Nu is het ook niet zo dat we midden op de dag urenlang in de volle zon gaan liggen, dat is meer iets voor vakantiegangers die uit het noorden komen. Geef ze eens ongelijk, zou jij het niet doen dan als je eindelijk van wat zon op je blanke tere huidje kan genieten.

Ik herinner me nog wel dat ik er vroeger helemaal niet tegen kon, tegen die warmte en de zon. Ik kreeg overal jeukende bulten en verbrandde bij de eerste zonnestraal die mijn huid bescheen. Tegenwoordig is dat gelukkig geen probleem meer. Niet in de minste plaats omdat we er vanaf het vroege voorjaar al mee geconfronteerd worden zodat we er geleidelijk aan kunnen wennen. Blijkbaar werkt dat.

Het is ook voor het eerst in mijn leven dat men met enige regelmaat tegen me zegt dat ik mooi bruin geworden ben. Ik was nooit bruin, als ik hoogzomer na twee weken terugkwam uit verre bestemmingen als Thailand of Texas vroegen ze me wanneer ik op vakantie vertrok. Need I say more. Zelfs mijn wederhelft heeft tegenwoordig gebruinde benen. Echt waar. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar die gaven vroeger licht in het donker, zo wit waren ze.

Alleen, tja, onze dermatologe vindt dat helemaal niets al dat bruin, veel te gevaarlijk volgens haar en daarom vond ze het nodig om zonnecrème factor 50 voor te schrijven.

Pffff, toedeledokie.

Pompoentje

Jaaaahaaaaa, we hebben een pompoentje. Het is nog een kleintje, hooguit tien cm in doorsnede, maar het is er wel. Gisteren had ik nog gezocht of ik wat zag. Of ik heb met mijn neus gekeken, of het was er nog niet en is het afgelopen nacht zomaar ineens ontstaan.

Het valt me nog mee dat die plant de hagelstorm heeft doorstaan, een paar bladeren hebben gaatjes, maar niks spectaculairs en veel trekt ze zich er niet van aan, meters lang is ze inmiddels al.

Met dit weer is het wel van groot belang om heel veel water te geven, wil die pompoen een beetje formaat krijgen dan moet er vocht in. En ja, ik weet het, eigenlijk moet ik de takken inkorten om mooie grote vruchten te krijgen. Maar weet je, ik kan dat niet, ik zit me continu af te vragen wat ik mooier vind, de lange takken met enorme bladeren of de grote pompoenen.

En omdat ik geen beslissing kan nemen groeien de takken lekker door, tot Les Fontanelles helemaal bedekt is voor mijn part.

Wilde rommel

Wanneer hadden we nou laatst de wilde wingerd te grazen genomen? Zo lang is dat nog niet geleden toch? Welnu, hij heeft weer bijna het dak bereikt, en dat dak bevindt zich toch zo'n slordige 6 meter boven de grond.

Ja, ik weet het, het is prachtig tegen zo'n oude muur. En helemaal als het herfst wordt straks en de bladeren donkkerrood gaan kleuren. Maar toch moet het er weer af. Die takken hebben vreemde zuignapjes waarmee ze zich aan de stenen vastgrijpen. En als ze eenmaal vast zitten dan laten ze met geen mogelijkheid weer los. Je trekt de takken wel van de muur los, maar die zuignappen blijven voor de eeuwigheid aan de stenen vastzitten.

Bovendien, als de takken nog niet te oud zijn dan trek je ze vanaf de grond met speels gemak in één keer tot boven aan toe los. Zijn ze een paar jaar oud dan zal je de ladder opmoeten, de takken zijn dan wat verhout en breken gemakkelijk af.

Dus er zit niets anders op, weg met die wilde rommel, voor het te laat is.

In de rui

Ik vond een veer, een veer van een vogel. Het zit hier vol met vogels, in alle soorten en maten, dus dat je af en toe een veer vindt is niet bijzonder spectaculair. Die dieren zijn ook wel eens in de rui neem ik aan, of werkt dat bij vogels anders?

Bij onze katten werkt dat wel zo, die zijn gewoon het hele jaar door in de rui. Kattenharen zijn hier doodnormaal en aangezien onze poezen om de dag ongeveer een ander plekje verzinnen om te slapen vind je in ons huis altijd wel plekjes waar een halve trui aan haar ligt. Vrienden van ons hebben voor de grap wel eens een trui gebreid van de haren van de hond. Het zal met een poesje wel wat langer duren, ook al zijn het er twee, maar ik kan me voorstellen dat het zou kunnen. Je moet alleen niet allergisch zijn lijkt me.

Die veer trouwens, da's niet zomaar een veer. Het is er eentje van 23 cm lang. Ik dacht, ik meet hem even op, op foto kan het bedriegelijk overkomen zoiets, ik wil nu ook weer niet de indruk wekken dat het hier om een veer van een struisvogel gaat, om waar een willekeurige vogel te noemen.

Struisvogels overigens, die kunnen helemaal niet vliegen, wist je dat? Da's ook dom, wie verzint nu zoiets, het is ongetwijfeld een prototype geweest. Krijgt dat beest vleugeltjes mee waar het helemaal niets mee kan, vreemde vergissing van moeder natuur als je 't mij vraagt.

Maar van welke vogel het dan wel een veer is, daar heb ik werkelijk geen idee van. Het enige wat ik wel weet is dat het een hele mooie veer is en dus van een hele mooie vogel moet zijn, toch? De kleur, bruin met wit, doet me wel enigszins vermoeden dat het er eentje van een roofvogel is.

Zo, dat beperkt het zoeken tot nog maar 40 voorkomende soorten hier. We zijn er bijna.

Sjarlouie

Na een nagenoeg volwaardige dracht van bijna drie weken aan de moederstruik is geboren 

Charel Louis Courgette

We noemen hem Sjarlouie

Hij is losgesneden op 14 augustus 2012 om 17:20 uur

Hij weegt 1100 gram

Hij meet 46 cm

Hem nog langer aan de moederstruik laten hangen zou niet in het voordeel van de betreffende moeder noch het kind zijn geweest. 

De twee oorlogswonden die hij heeft opgelopen tijdens het armageddon op 5 augustus jongstleden maken hem tot een uniek exemplaar.

Bezichtiging uitsluitend na afspraak.

Station de service

Je rijdt hier wat af, supermarkt 35 km, doe-het-zelf zaak 35 km, leuke winkeltjes 35 km, eigenlijk alles is op 35 km, en dat is enkele reis. Goed plannen is hier verstandig, wil je niet een kapitaal kwijt zijn aan benzinekosten. Maar ontkomen doe je er niet aan natuurlijk, zo nu en dan moet het gebeuren.

Benzine is niet bepaald goedkoop hier. Dat komt vooral om de wegenbelasting verwerkt zit in de benzineprijs. Op zich wel fair, de vervuiler betaald. Rij je niet of nauwelijks dan betaal je dus ook niets of nauwelijks. Onze auto's zijn nog van het pre-zuinig tijdperk. Ze lusten een slok, zeker in vergelijking met de moderne zuinige karretjes. We staan dus toch wel met enige regelmaat hun tankje bij te vullen bij het station de service.

Maar ik word daar helemaal gestoord van. Niet van dat tanken op zich, dat is nog niet zo erg, maar die stem! We tanken meestal bij onbemande pompen waar je met bankkaart betaalt. Zodra je daar de vulslang van de haak neemt begint er een vrouwenstem te miepen. Ze vertelt je wat je allemaal moet doen, alleen is er geen touw aan vast te knopen. Doe dit, doe dat, doe vooral niet zus en pas op voor zo. Meestal in het Frans, maar soms heeft ze in de gaten dat je een buitenlandse bankkaart gebruikt en dan schakelt ze om in gebrekkig Engels, wat nóg slechter te verstaan is.

Ik begrijp werkelijk niet wat het doel is van zoiets ... of zou het voor blinden bedoeld zijn?

Jeuk jeuk en nog eens jeuk

Ben ik even flink te pakken genomen zeg gisteren. Het moet gebeurd zijn terwijl ik de Chaamse leghoen aan het bewonderen was of wat later in het gras bij het festival, beide in Vaour. Ik vermoed dat ik besprongen ben door een aoutat, gezien de hoeveelheid aan beten en de jeukgraad. Ik zit helemaal onder de bulten en los van dat het jeukt ziet het er niet uit, maar ach, er zijn ergere dingen in het leven.

Die Chaamse leghoen, of kippen in zijn algemeenheid, dat is eigenlijk wel wat. Ik zou er ook eigenlijk wel een stuk of drie willen houden. Elke dag verse eitjes bij je ontbijt, heerlijk lijkt me dat. Alleen, tja, met al die vossen hier, voor je 't weet zijn ze verslonden en mij kennende ben ik dagenlang ontroostbaar en jank ik tranen met tuiten als dat gebeurt.

Dus voorlopig doen we het maar zonder en komen de eitjes gewoon van E. Leclerc.

Kleine wasjes, grote wasjes

De hele dag ben ik al aan het wassen. Het moet gebeuren zo nu en dan, er is geen ontkomen aan. Ik heb de neiging om de was op te sparen, niet heel doelbewust, maar het overkomt me een beetje. Pas als ik denk, waar zijn al mijn onderbroeken gebleven gaat er een lichtje branden. Suf he.

Vanochtend was dat weer eens het geval, ik keek in de la en dacht, het is weer eens tijd dat er wat gebeurt. Dus de wasmand omgekeerd en alles netjes op kleur en soort gesorteerd. Rood bij elkaar, felle kleuren bij elkaar, overig bont, wit, fijn, je kent dat wel. Daar kwam ook nog even de was van de gite bij, lakens, handdoeken, theedoeken. Voor ik het wist had ik vijf machines bij elkaar.

Ik dacht, kom, ik maak er gewoon een echt wasdagje van. Vanaf vanochtend tien uur tot vanmiddag zes uur heeft de machine staan draaien. De eerste was is al lang weer droog en opgevouwen, de laatste hangt nog buiten.

Op zo'n dag dank ik de uitvinder van de wasmachine op mijn blote knietjes en het feit dat ik in het rijke westen geboren ben en me zo'n apparaat kan veroorloven. Ik mag er toch echt niet aan denken om het allemaal met de hand te moeten doen.

Een ding weet ik zeker, mijn garderobe zou in zo'n geval vele malen kleiner zijn geweest. Of juist groter natuurlijk, zodat ik nooit hoefde te wassen.

Under pressure

Vandaag was de grote testdag, de dag dat we gingen testen of de verwarmingsleidingen en radiatoren de druk aankunnen, of er niet ergens nog een lek zit, of het water niet alle kanten opspuit als we de zaak onder druk zetten, of we geen megafontein veroorzaken, niet heel Marnaves blank zetten.

Heb ik hier een beetje last van dichterlijke vrijheid? Je zou het haast gaan denken. Heel Marnaves blank zetten, dat kan namelijk helemaal niet, daarvoor is het veel te steil hier, hooguit zou je een sterk stromende beek kunnen creëren, een watervalletje misschien hier en daar, maar dan heb je het wel gehad. Bovendien, als ik dat zou dat dan zit tout-Marnaves plotsklaps zonder drinkwater. Het zou me niet in dank worden afgenomen.

Goed, we hebben dus de verwarmingsleidingen onder druk gezet. Dat begon een beetje haast te krijgen. Je doet zoiets het liefste als de muren nog niet dicht zijn, zit er dan nog een lek dan zie je dat gelijk en is het eenvoudig te repareren. Als alles eenmaal achter isolatie en gips zit en er beginnen zich na een paar dagen vervelende vochtplekken op je pas geschuurde en geschilderde muur te vormen dan ben je toch even minder happy, om het maar even heel voorzichtig uit te drukken.

Maar alles is blijkbaar keurig aangelegd, op één plekje na, een sissende waterspuwende afsluitdop die we waren vergeten aan te draaien.

We mogen binnenkort weer gipsplaten halen. Joepie.

Hot Dogz

Het is weer feest in Vaour, een week lang is er vanalles te beleven en komt men van heinde en ver voor de muziek, de ambiance, het eten, de drank maar vooral voor de gezelligheid. Vaour zelf is een piepklein dorpje met amper 300 inwoners, als het er al zoveel zijn. Deze dagen stroomt het vol met duizenden mensen.

Gisteren stond er onder andere een rockbandje op het podium. The Hot Dogz, drie man sterk, gitaar, drum en contrabas, maar wat een feest. Echt goeie nummers, van het eerste tot het laatste, het swingde de pan uit.

Het was prachtig weer, nog heel laat was het warm, we verkeerden in goed gezelschap, de wijn smaakte uitstekend, tja, dan blijf je hangen tot het veel te laat is.

En dat voor een doordeweekse donderdag. Maar ach, deze vrijdag hoefden we toch niet vroeg op tenslotte.

L'été de Vaour

Boven verder

Maar weer eens verder gegaan boven. Als we snel willen verkassen naar het nieuwe gedeelte moeten we wel weer eens gaan doorwerken daar.

Veel hoeft er niet meer te gebeuren. De muren zijn zo goed als klaar inmiddels. Er ontbreekt nog één strip van exact 27 cm breed. Laten we die nu niet meer in huis hebben. Wel in twee stukken, maar dat doe ik liever niet. Altijd lastig wegwerken zo'n naadje. Maar we zien wel, ik probeer het wel even, wie weet lukt het toch nog goed.

Dan nog even plamuren, schuren, plamuren, schuren, plamuren, schuren, kitten en verven. En dan, dan kan de vloer in de lak.

Tja, en dan, dan is het klaar daarboven. Alleen nog even een trap maken, ach, hoe moeilijk kan het zijn, toch? Doen we even.

Alles is nog heel

Zoals beloofd het dak opgeklommen en over de rand gegluurd. Naar de zonnepanelen dan he, die zitten aan de andere kant van het dak, dus ik moest even over de nok kijken.

En we slapen weer gerust vanavond, alles is nog heel. Een hele opluchting. Die dingen zijn dan wel verzekerd, maar toch, het gedoe er omheen is ook niet bepaald prettig.

Als ik zo hoog sta voel ik me helemaal in mijn element, ik hou van grote hoogtes, het trekt me op de een of andere manier aan. Zet me bij een ravijn en ik moet en zal over de rand gluren. De diepte heeft een aantrekkingskracht op me. Ook best wel een beetje eng, soms voel ik dat ik er naartoe gezogen word, dan moet ik me ergens aan vasthouden.

Maar vrees niet, ik ben nog nooit gesprongen en ben dat ook niet van plan, zelfs niet aan een elastiekje. Hoewel ... aan een parachute misschien ooit nog eens?

Deukjes

Hm, de hagelstorm van gisteren heeft toch wel iets meer schade aangericht dan in eerste instantie leek. Bij een nadere inspectie van mijn starletje blijkt dat er naast wat oppervlakkige lakschade in de motorkap ook een paar deukjes in het dak gekomen zijn. Veel zijn het er niet, een stuk of drie, vier, maar toch. Echt opvallen doen ze niet, al helemaal niet als hij maanden niet gewassen is, zoals nu het geval is.

De blauwe buffel daarentegen, die heeft helemaal niets. Die is nog gemaakt met militaire specs, dik plaatstaal waar nog geen hagelbal zo groot als een tennisbal iets mee kan beginnen. Maar goed, laten we het vooral niet uitproberen.

Ik ben ook nog even het dak op geweest om een lek te zoeken. Dat had dan weer niets met de storm te maken, dat zat er al voor die tijd. Alleen door al het water wat er gevallen is ging het plots doorlekken in de woonkamer. Er bleken een paar dakpannen gebarsten te zijn, een veel voorkomend probleem. Ook dat is weer opgelost, denk ik, zeker weten doen we pas bij de volgende plensbui.

Maar terwijl ik daar hoog en droog zat ben ik helemaal vergeten te kijken naar de zonnepanelen. Daar dacht ik net pas aan. Ze functioneren nog uitstekend, maar het glas kan gebarsten zijn. Beter nu even checken dan er over een half jaar achter te komen. Dus morgen klim ik maar weer het dak op. Ik begin me zo langzamerhand thuis te voelen daarboven.

Armageddon

De dag begon best mooi. Het had afgelopen nacht flink geonweerd, er was behoorlijk wat regen gevallen, altijd fijn voor de planten na een warme periode. Tot een uurtje of vier was er niets aan de hand.

Maar toen, opeens, het werd donkerder en donkerder. Was dit het armageddon, het einde der tijden, hadden de Maya's zich vergist in de datum? Niet 21 december 2012 maar 5 augustus 2012? Wat is nu een paar maanden op een paar duizend jaar tenslotte, het zou zomaar kunnen, nietwaar?

Dat er ellende van zou komen was meteen duidelijk. We hebben snel alles in stormstand gebracht. Alles wat om kon vallen neergelegd, de ligstoelen plat gelegd en hebben toen argwanend door het raam naar buiten staan kijken, in afwachting van wat er ging gebeuren.

Het was maar goed ook dat we binnen stonden, het begon te hagelen, formaatje pingpongbal. Je hoort het wel eens dat er van die joekels vallen, maar zelf hadden we ze nog nooit gezien. Toch een beetje paniek hier, zonnepanelen op het dak, veluxramen, zwembadliner, auto's, het kan allemaal behoorlijke schade oplopen door al dat geweld.

Het ziet er naar uit dat we geluk hebben gehad. De zwembadborstel lag in het zwembad, er zitten een paar pitjes in de lak van de Starlet, maar voor de rest, voor zover we het nu kunnen bekijken, zijn we er zonder noemenswaardige schade vanaf gekomen.

En nu eens zien wat er ons op 21 december te wachten staat, veel erger dan dit kan het toch nooit worden lijkt me.

Wisseldag

Zoals bijna elke zaterdag in het hoogseizoen was het ook vandaag wisseldag in de gite. De vertrekkende gasten uitwuiven, de nieuwe verwelkomen. En daar tussenin een paar uurtjes de tijd om alles weer op orde te brengen.

Ook nu verliep alles op rolletjes. Bedden verschoond, opgeruimd, vloeren gedweild, ramen gelapt, badkamer en keuken schoongemaakt, alles ziet er weer tiptop uit. En terwijl ik daar bezig ben draai ik gelijk twee wasjes. En net terwijl die was lekker in het zonnetje hangt te drogen komt er een onweersbui overdrijven.

HA! Laten we nou net één kant van het dak van de buitenkeuken klaar hebben. Het hele zaakje verhuisd, hopelijk is het droog gebleven daar. We gaan het morgen wel zien.

Scream, part two

Ja potverpielekes, komen we vanavond thuis, zit er wéér zo'n joekel van een spin binnen. Misschien dat ze ietsiepietsie kleiner is dan die van gisteren, maar toch nog steeds een serieus formaat.

Maar weer dezelfde truuk toegepast met de afdekmand. Dat werkt trouwens perfect. Het enige is dat je spinnemans de volgende dag wel weer moet uitlaten. Ik ben geen killer, zelfs deze spinnen hebben recht van leven, hoe eng ik ze ook vind. En dus heb ik vanochtend spin nummer één op een vernuftige manier de deur gewezen.

Eigenlijk is het heel simpel, je schuift een stukje karton of zoiets onder de mand, pakt het hele handeltje op, loopt naar buiten en laat haar daar de vrije loop. Dat laatste is wel een moment waarbij je voorzichtig moet zijn, voor je 't weet loopt madam de verkeerde kant op, zo je broekspijp binnen. Ze zijn nogal snel, zie je. Op zich niet zo verwonderlijk, als ik acht pootjes had gehad zou ik ook een heel stuk sneller zijn geweest denk ik.

Morgenochtend wacht spin nummer twee dezelfde behandeling. Als er nog iemand is die zich zorgen maakt over het welzijn van dieren op Les Fontanelles, die kan op twee oren slapen, zelfs de monsterhuisspin wordt hier goed behandeld. Alleen slaapt ze vanaf nu wel buiten.

Screaming heebie jeebies

Ik was vroeger als de dood voor spinnen en van alles wat daar maar op leek. Zodra het acht lange poten had en snel bewoog zat ik gillend bovenop de bank met opgetrokken benen hopend op een sterke man die wel even korte metten zou maken met dat monster. Ik vond het zelf vervelend dat het zo'n reactie teweeg bracht, maar er was weinig tegen te doen.

Ik heb op een blauwe maandag nog even overwogen of ik daar niet tegen behandeld moest worden. Je hebt van die "overwin-je-angst" programma's, maar dat ging me toch een beetje ver. Ik zie me daar al zitten tussen al die andere bangerds wachtend tot het moment daar is dat je een tarantula over je arm durft te laten lopen. Alleen dat al.

In de loop der jaren is dat over gegaan, die arachnafobie. Ik zal niet meteen zeggen dat ik de grote jongens meteen durf op te pakken met blote handen, maar ik kan ze nu wel zonder in angstzweet uit te barsten vangen en ze buiten weer op een veilige plek uitzetten.

Het zou verdorie ook wel te gek zijn eigenlijk he. Je komt hier de vreemdste wezentjes tegen, slangen, hagedissen, torren in soorten en maten, om over de grote knagers nog maar te zwijgen. Wat stelt een spinnetje nou helemaal voor eigenlijk.

Maar nu had ik toch wel weer een dipje. Er zat gisteravond laat een spin in de woonkamer. Niet zomaar één, maar een joekel. Minstens drie keer zo groot dan wat ik ooit in de vrije natuur gezien heb, en dan bedoel ik inclusief woonkamers in dit geval. Ik voelde even de rillingen over mijn rug lopen. Ik wist meteen dat op de bank springen met opgetrokken benen geen soelaas zou bieden. Mijn redder was al in dromenland en om hem daar uit te halen voor een spin, hoe groot dan ook, dat zou me niet in dank worden afgenomen.

Er zat niets anders op, ik moest zelf wat verzinnen. Gewapend met zo'n ding wat je over eten zet tegen de vliegen (hoe heet zoiets eigenlijk) heb ik mijn angst overwonnen en het monster geïsoleerd. Trots als een pauw was ik. Hoe ik het daarna zou oplossen was van latere zorg, ik kon tenminste met een gerust hart gaan slapen.

Alleen wel nog even voor gezorgd dat niemand dat ding argeloos weg zou halen de volgende ochtend.

Kriebel en jeuk

Het is toch niet waar he, vandaag is het 1 augustus en ja hoor, ze zijn er weer. De aoûtats. Kriebel en jeuk van nu af aan als je niet oppast.

En tja, dat oppassen is niet mijn sterkste punt. Ik loop hier de hele dag in korte broek en flipflops, mijn benen zijn een makkelijke prooi voor die kleine gluiperds. Als je slim bent ga je zodra de zon weg is niet meer schaars gekleed naar buiten, een lange broek en laarzen is gewoonweg verstandiger als je door het gras moet lopen. Maar wie doet nu zoiets.

Je denkt misschien, meid, dan loop je toch niet door het gras. Slim bedacht, ik geef het toe, maar juist als de schemering invalt wil ik nog even wat aandacht geven aan ons groententuintje. Een extra emmertje water voor courgettes en aubergines, wat oogsten, dat werk.

Vandaag wat bintjes geoogst trouwens, en een paar worteltjes, dus je begrijpt, mijn benen jeuken weer als hel. Krabben maakt het uiteraard alleen maar erger, dat weet een kind, maar toch. Hier kan je niet vanaf blijven, een muggenbult is kinderspel vergeleken hiermee.

Maar ik heb de oplossing. Een theelepeltje onderdompelen in heel heet water en het dan tegen de bult houden. Ja, klopt, dat voelt niet prettig aan, maar de jeuk is op slag en stoot verdwenen.