Warm en vochtig

Het was echt geen weer vandaag, geen weer om binnen bezig te zijn. Het was een prachtige paaszondag met een strakblauwe lucht en een warm zonnetje.

De afgelopen dagen hebben we eigenlijk heel mooi weer gehad. OK, af en toe werden we getrakteerd op een buitje maar dat hoort er helemaal bij deze tijd van het jaar. Het is groeiweer, warm en vochtig. Het onkruid ontpopt zich vliegensvlug en het gras schiet omhoog. Wat bij ons een gazon zou moeten zijn is meer onkruid dan gras. Maar he, groen is groen, als het kort gemaaid is zie je nauwelijks het verschil.

Maar kort was het allesbehalve door al dat groeien. Het is verrassend hoe snel dat is gegaan ineens. Vandaag de belangrijkske delen van de tuin maar weer eens kennis laten maken met de grasmaaier.

We hebben hier 40.000 vierkante meter gras. Je begrijpt dat we dat niet allemaal met een maaier doen. Alleen de kleine stukjes die zich vlakbij het huis bevinden doen we met een benzinemaaier. De wat grotere oppervlakten worden gemaaid met de weidebloter achter onze traktor en de weilanden doet onze buurman met de grote trekker met maaimachine.

Maar voor dat grof geweld is het nog bijlange na niet de tijd, daarvoor moet het gras nog een metertje de hoogte in gaan. Dat duurt nog wel een half jaartje.

Mysterie opgelost

Het was wel weer even knoeien vandaag. We hadden de ontvanger van de antenne dan wel aangesloten, er bleek een storing in te zitten. Soms gaf hij wel signaal, soms weer niet. Het leek in eerste instantie aan het snoer te liggen maar dat bleek toch niet zo te zijn.

En toen bleken er maar twee scartaansluitingen op de TV te zitten terwijl we er drie apparaten op willen aansluiten. Je zou in theorie de dvd in de satelietontvanger moeten kunnen prikken maar om de één of andere reden wil dat maar niet werken. Waarom? Geen idee, als jullie een idee hebben houden we ons aanbevolen.

En dan was er nog het mysterie met de afstandsbedieningen.We dachten in eerste instantie dat de tweede van rechts het was die nergens bij hoorde, dat bleek echter de remote van de stereoset te zijn. Het was drie van links die niet in het rijtje thuishoorde. Dat is de remote van de videorecorder die ergens in een doos in de schuur staat.

Tja, zelf hebben we geen videobanden meer, beetje ouderwets, en we moeten de eerste gast nog tegen komen die ze meeneemt, maar je weet maar nooit. Goeie kans dat het apparaat nooit meer wordt gebruikt, maar ja, ik weet het, ik ben slecht in weggooien.

Remote control

Het voordeel van apparatuur tegenwoordig is dat het altijd een afstandbediening heeft. Je hoeft je luie zetel niet meer uit om TV te kijken, de verlichting aan of uit te doen, de luxaflex open of dicht te schuiven of het koffiezetapparaat een lekkere cappuccino te laten maken. Het gemak dient de mens.

Maar het heeft ook zo zijn nadeel. Voor alles heb je zo'n kastje op je salontafel liggen, de ene de grootte van een luciferdoosje, de andere zo groot als een stokbrood. En hoe hou je in hemelsnaam al die afstandbedieningen uit elkaar?

We kwamen er in de gite maar liefst zeven tegen. Zeven ja, da's toch niet normaal meer. Je vraagt je af waar ze allemaal voor zijn? Ik zal het je vertellen. Eentje is van de TV, een tweede is van de satelietontvanger, een derde van de DVD speler, een vierde van de stereoset, de vijfde is de antenne-ontvanger, de zesde is van de verlichting en de zevende ... huh ... de zevende ... huh??? Waarvan is in hemelsnaam de zevende? We hebben werkelijk geen idee! Er ligt hier een remote van iets wat we niet hebben. Da's toch vreemd?

Het enige wat we kunnen verzinnen is dat een klant het per ongeluk heeft achtergelaten, we zouden het anders echt niet weten.

Oude foto's

Nog precies een week voor de keuring van de gite. We zijn al druk bezig met het in orde brengen ervan. Na een winter is het best wel even nodig om alles weer op te frissen.

Volgende week worden er tijdens de keuring foto's gemaakt voor het office du tourisme. Het moet dus allemaal spik en span zijn en het moet er exact zo uitzien als wanneer we de gasten ontvangen. Flesje wijn, sapje en melk in de koelkast, koffie, thee en suiker in de kast, kruiden op de plank, bedden opgemaakt, handdoeken in het rek. Maar goed, ik val in herhaling, dat had ik al verteld.

Wat ons vandaag ineens te binnen schoot is dat er misschien ook wel foto's van de buitenkant gemaakt gaan worden. Op zich is dat prima, het mag hier gezien worden, maar het is nog geen hoog zomer. De blaadjes zitten nog niet aan de bomen, de struiken staan nog niet in bloei en met een beetje pech regent het dan net. Dan worden het toch niet zeer aansprekende foto's vrezen we.

Maar ook al is het prachtig zonnig weer, het zwembad is nog niet operationeel. Dat duurt nog wel een maand, op zijn minst. Eens kijken of we ze kunnen overtuigen om onze eigen foto's van vorig jaar te gebruiken.

Wakker

Fleurig

We hebben onze paasvrienden over de vloer, zoals ieder jaar vereren ze ons rond Pasen met een bezoek, zoals ieder jaar is het erg gezellig. Het is een leuk stel dat graag de handen uit de mouwen steekt. Bovendien hebben ze ook nog eens groene vingers, weten ze veel van snoeien en alles over honden. We hebben dan wel geen honden maar des te meer bomen en struiken die aandacht behoeven.

Ondanks dat er een hoop regen was voorspeld voor deze dagen is er nauwelijks een druppel gevallen, vandaag zelfs niet één. Lekker buiten bezig geweest, aangenaam temperatuurtje en de momenten dat de zon er door kwam was het zelfs ronduit warm.

Naast de zakken drop, stroopwafels, paasbrood en alle andere lekkere en nuttige zaken die ze uit Nederland hadden meegenomen hebben ze ons ook verrast met twee enorme bakken met paarse viooltjes. De bloembakken smeekten om bloemen. Ons eigen zaaisel is nog lange niet zover dat er bloemen op staan, nog niet eens knopjes, dus het kwam goed uit. Het terras ziet er weer fleurig uit. Zo fleurig dat we eigenlijk nog veel meer van die bakken willen neerzetten. Snel maar eens gaan kijken of er nog wat te halen valt.

Maps

Als we hier op een zonnige dag naar de blauwe lucht kijken dan zien we meestal wel een paar witte strepen, vapor trails van vliegtuigen. Ze ontstaan door de verbranding van kerosine. Daarbij komt waterdamp vrij en die waterdamp wordt door de lage temperatuur op zo'n tien kilometer hoogte omgezet in ijskristallen.

Maar niet alle vliegtuigen vliegen zo hoog. We kwamen er onlangs achter dat de foto's op Google maps vernieuwd zijn. Dat kan niet anders dan met een vliegtuig of helicopter zijn gebeurd. Geen idee, we hebben hem niet gezien of allicht niet beseft dat het daarvoor was. Ik neem niet aan dat ze vanuit een satelliet gemaakt zijn, dat lijkt me sterk, hoewel ik dat eigenlijk niet heel zeker weet.

Heel lang geleden kunnen de foto's niet gemaakt zijn. Het zwembad staat er al op, dus het is van na juni 2011. Ook is de oprit al voorzien van concassé, dus ze moeten zelfs na april 2012 genomen zijn. En omdat het zwembad nog niet is afgedekt, was het nog niet half oktober 2012. Veel preciezer dan dat kom ik niet, maar het is al heel wat.

Wel een beetje jammer dat het nogal onscherpe foto's zijn geworden, anders had je ons misschien kunnen zien staan zwaaien.

Les chaînes TV

Het kostte best wel even wat moeite maar we hebben het voor elkaar gekregen, we kunnen nu ook de Franse TV zenders ontvangen, met een eenvoudige antenne nog wel.

De satellietschotel die we nodig hebben voor de niet-Franse zenders hangt gelukkig niet tegel de gevel van ons huis geplakt, zoiets ontsiert het aanzicht van een oude boerderij nogal. In plaats daarvan staat hij een meter of dertig verderop aan de rand van de wei, een beetje verscholen achter een paar struiken. Op diezelfde plek hebben we nu de TV antenne neergezet.

Het plaatsen gaat op zich erg eenvoudig. Je monteert een paar onderdelen aan elkaar, schroeft het geheel op een paal en dat is dat. Maar dan begint het gedonder, je moet de antenne wel op de juiste plek aan de horizon richten. Doe je dat niet goed dan is de ontvangst slecht of in het ergste geval ontvang je helemaal niets.

En hoe kom je erachter of je hem goed gericht hebt? Door iemand aan de antenne te laten friemelen terwijl iemand anders voor de TV zit te kijken of de ontvangst beter of slechter wordt. Je kan daartoe naar elkaar staan gillen maar uit ervaring weten we dat het enige effect wat dit geeft een hoop irritatie is en je daar weinig of niets mee opschiet.

Problemen zijn er om op te lossen en opeens bedachten we ons dat we de ideale oplossing gewoon in huis hebben. Alweer een hele tijd geleden kregen we van vrienden een cadeautje, een handig dingetje. Erg veel hadden we hem nog niet gebruikt, maar nu kwam de superhandige walkie-talkie toch wel heel goed van pas.

En nu genieten we van een tiental Franse zenders, met een hoop gebabbel, wat wel weer goed is om de taal wat beter te leren.

Rijbewijs, eindelijk

- Hallo met de afdeling rijbewijzen
- Ja hallo, u spreekt met van Rijn. Ik bel nog even over dat rijbewijs wat inmiddels anderhalve maand geleden is aangevraagd.
- Wat was de naam?
- Van Rijn, V A N

Verder kwam ik niet. Ze wist meteen wie ik was. Want ... het mag een wonder heten, maar Berts rijbewijs is klaar!

Snap jij dat nou? Ik niet. Eerst was het totaal onvindbaar, dan duikt het ineens weer op. Geen vragen stellen, het ding ophalen en klaar.

Nou ja, klaar, voor eventjes dan, blijkt dat het maar geldig is tot november 2013, vanaf je 60 moet je elke twee jaar gekeurd worden voor het E deel. Dat je pas een paar maanden ervoor al een keuring hebt ondergaan doet blijkbaar niet ter zake. Ah well.

En Français

We verhuren onze gite dit jaar alweer voor het derde seizoen, de tijd vliegt. Twee jaar geleden waren we rond deze tijd nog druk aan het bouwen om alles klaar te hebben voor de zomer. We zijn toen halverwege juni pas begonnen met adverteren en zijn half juli begonnen met verhuren. Het was tot onze verbazing meteen volgeboekt.

We hebben tot nu toe uitsluitend Belgen en Nederlanders te gast gehad. Niet zo vreemd, we adverteren uitsluitend via een Nederlandstalige site, een anderstalige zal daar niet zo snel op gaan kijken. We hebben ook nog niet echt de neiging gevoeld om in een andere taal te adverteren, voller dan vol kan het hoogseizoen niet worden lijkt me, dus de noodzaak is er niet zo.

We hebben voor onze gasten in onze gite een soort van handleiding liggen. Een klein boekje met wetenswaardigheden, hoe het afval gescheiden wordt hier, een paar regels voor het zwembad, wat je wel en niet moet doen als je oog in oog komt te staan met een wild dier, hoe de combi-magnetron werkt en de inductiekookplaat, dat soort dingen. Uiteraard is dat in het Nederlands geschreven, maar nu we met die keuring bezig zijn en we in een Franse toeristische brochure terecht gaan komen moeten we er toch wel rekening mee gaan houden dat er wellicht ook Franse, Engelse of Duitse gasten zich gaan aanmelden. Het boekje zal dus vertaald moeten worden in meerdere talen.

Maar er is nog iets waar we rekening mee moeten gaan houden als we aan Fransen willen verhuren. We hebben hier een schotelantenne, we pikken honderden zenders op van de satellieten, tientallen Britse, teintallen Duitse, enkele Nederlandse, zelfs Spaanse, Bulgaarse, Algerijnse, Russische, Amerikaanse, Turkse en weet ik veel wat voor andere buitenlandse, maar geen Franse.

Daar zullen we toch wat aan moeten gaan doen, en snel ook.

Nog even nalopen

Dinsdag de aanvraag voor de keuring op de bus gedaan, vandaag werden we al gebeld voor het maken van een afspraak. Dat is nog eens vlot!

Ik kreeg een uitermate vriendelijk dame aan de telefoon die me vroeg wanneer het schikte. Ik dacht even, doe maar over een paar dagen, dan hebben we het gehad. Ik ben namelijk nogal benieuwd hoe het zal gaan. Maar ik bedacht me net op tijd dat een paar dagen extra misschien toch wel handiger is.

Het is de bedoeling dat de gite er helemaal uitziet zoals een gast het aantreft. Dus met opgemaakte bedden, handdoeken netjes op de plank in de badkamer, de keuken compleet en de zithoek opgeruimd. Er staat nu nog tuinmeubilair binnen, dat zal dus wel even buiten neergezet moeten worden. Bovendien kan de gite na de winter best wel weer eens een schoonmaakbeurt gebruiken, ramen mogen wel eens gelapt worden en de vloer kan wel een dweil gebruiken.

We kunnen voor alle zekerheid nog even de lijst met punten doorlopen om te kijken of er toch nog iets mist. Ik denk het niet, maar nog even controleren kan geen kwaad.

Trouwens, er komt niet alleen een controleur van de keuringsdienst, er komt ook iemand van het office du tourisme mee. Als het goed is krijgen we een vermelding in de gids van de streek. Toch wel weer leuk.

Faitout

Toch nog even over die op hande zijnde gitekeuring. Ze stellen nogal wat eisen. Sommige eisen zijn vanzelfsprekend, andere zijn apart, weer andere zijn op zijn zachts bizar te noemen. Zaken als voldoende serviesgoed en bestek zijn wel heel vanzelfsprekend, dat de borden heel moeten zijn en een beetje bij elkaar moeten passen is ook nogal wiedes. Dat de bedden een minimaal formaat moeten hebben snap ik ook heel goed. En dat de keuken een kookgelegenheid moet hebben, tja, logisch allemaal.

Dat een slazwierder een must is, hm, nou vooruit maar weer. Dat er een manshoge spiegel in de badkamer moet hangen, ook nog acceptabel. Dat er een haardroger aanwezig moet zijn, kan ik ook nog inkomen.

Maar dat er een hogedrukpan in de keuken beschikbaar moet zijn? Meen je dat nou echt? En dat de TV een afstandsbediening moet hebben met extra grote toesten voor slechtzienden? Come on! En er een telefoon moet zijn met een tikkensysteem? WAT?

Ik zweer het je, het staat allemaal te lezen in de uitgebreide lijst met punten. We hebben ergens nog een hogedrukpan, alleen doorstaat die de magneettest niet en doet die het dus niet op inductie. Het is lichtelijk overdreven om een nieuwe aan te schaffen, wie gebruikt tegenwoordig nog zoiets. Maar wacht, ik lees nog even aandachtig dat punt door, blijkt dat je ook een andere pan mag inzetten. Heb je een stoompan of een faitout (braadpan), dan is dat ook OK. Klein verschilletje maar, net op tijd gezien.

Met dank aan M

Ik kom toch nog even terug op die keuring, de classificatie van de gite. Vandaag de brief op de bus gedaan, dus nu is het wachten tot ze contact opnemen. We zaten gisteren toch nog met een paar vragen bij het invullen van het formulier. We hebben ze gesteld aan de betreffende instantie en ze hebben ons keurig geholpen, het zijn de slechtste niet.

Er speelde tevens nog steeds dat gedoe met die metalen bedbodems. Ik heb eerder verteld dat die volgens de lijst met aandachtspunten ten strengste verboden waren en we die moesten gaan omruilen voor houten. Het is toch moeilijk te geloven zoiets. Toen we die keuringsinstantie aan de lijn hadden hebben we meteen die vraag ook maar even gesteld. Is het nu echt noodzakelijk om een goede kwaliteit bedbodem te gaan vervangen door een mindere?

Het antwoord was helder. Welnee. Er wordt gekeken of het comfortabele bedden zijn, of het proper is, hoe de algemene staat is. We krijgen regelmatig complimenten erover, dus dat zit wel goed allemaal. Kijk, dat scheelt weer een hoop gedoe en gesjouw. Blij dat we het gevraagd hebben.

PS: met dank aan M voor alle hulp. Meid, volgens mij droom jij zelfs al in het Frans.

250 km

Zo, het formulier is ingevuld voor de aanvraag van de keuring, de keuring van de gite, de classificatie. Morgen gaat het op de bus en dan is het afwachten tot we gebeld worden voor het maken van een afspraak.

Vijf pagina's met de meest uiteenlopende vragen. Van hoe groot de gite is, wat de indeling van de kamers is, hoe groot de bedden zijn, welk meubilair er staat, de uitrusting van de keuken, de badkamer tot het uitzicht vanaf het terras. Alles willen ze weten.

Ook de afstand tot de supermarkt, de dokter, het ziekenhuis, het dichtsbijzijnde meer, het bos, de rivier, het treinstation, het busstation, de luchthaven, de zee en de skipiste moest worden ingevuld.

Mijn hemel, ze werken wel uitgebreid. Waarschijnlijk is het een standaard invulformulier voor heel Frankrijk en doet die afstand tot zee en skipiste er niet echt toe in ons geval, maar voor de volledigheid heb ik het toch maar even opgezocht.

Het blijkt dat zowel de skipiste als de zee 250 km hier vandaan liggen. We hebben het dan over skien in de Pyreneeën en zwemmen in de Middellandse zee.

Lijkt me toch net een ietsiepietsie te ver voor een toeristisch dagtripje. Tenzij je verkwistend gas geeft, iets wat met onze oude karretjes niet echt veel tijdswinst zal opleveren.

Une belle histoire

Sorry, ik kan het niet helpen, nu loop ik weer te lalala-en. De ene na de andere Franse chanson passeert de revue in mijn hoofd. Hoe kan ik nu in hemelsnaam iets zinnigs verzinnen om te schrijven op die manier.

Wat wel raar is, er duiken alleen maar van die antieke nummers in me op, je zou haast gaan denken dat ik oud was. O, misschien komt dat gewoon doordat ik niet meer de jongste ben, da's waar ook, ik wil dat nog wel eens vergeten.

Ik geef er maar gewoon aan toe en trakteer jullie op een lied uit 1972 van Michel Fugain.

Wisten jullie trouwens dat het nummer gecoverd is door Ann Christy, Gerard Cox en Paul de Leeuw? Huh ... nee ... niet alledrie tegelijk ... gelukkig.

Wacht op me

Verdorie, nu ik zo immobiel ben loop ik wel een hoop mis. Ik kan me nog wel voortbewegen, zij het met een hoop gehinkel en gezwaai. Ik kan zelfs auto rijden, dat gaat uitstekend met één been in een automaat, als je eenmaal in die auto ziet te geraken dan. Maar toch lukt niet alles.

De lammetjes worden geboren, al een week geleden is het begonnen, de buurman kwam het trots vertellen. De ene na de andere zet zijn eerste stapjes. Er zijn er zelfs een paar die met het flesje grootgebracht worden en als er iets is wat ik echt geweldig vind dan is het wel zo'n mini-schaapje voeren.

Maar ik kan er niet geraken, allicht niet zonder dat mijnheer de dokter ernstig zou fronsen als hij me bezig zou zien. En omdat ik niet wil dat ik langer dan de verplichte drie weken gehandicapt ben hou ik me maar rustig.

Maar het kost moeite. Ik heb een zwak voor pasgeboren lammetjes. Van die verschrompelde witte viervoetertjes die nog veel te ruim in hun vel zitten. En van die schatjes lopen er op amper een paar honderd meter hier vandaan inmiddels waarschijnlijk een stuk een twintig rond, als het er al niet meer zijn. Ik kan je verzekeren dat het niet echt gemakkelijk is om die te negeren, Maar goed, over drie weken zullen ze er ook nog wel zijn.

Niet te snel groot worden jongens, wacht op me.

Ne me quitte pas

Ach welnee, ik ben niet in een nostalgische bui, hooguit een beetje moe. Ik zit onderuitgezakt op de bank nog even te surfen voordat ik mijn bedje ga opzoeken, da's alles.

Al de hele dag heb ik een liedje in mijn hoofd, een heel oud liedje, een Frans. Niet zomaar het eerste het beste, misschien wel het mooiste liedje dat er bestaat. Ik zing het in mijn hoofd, aangevuld met veel lalala's want ik ken maar een paar flarden van de tekst. Dus maar even op youtube gezocht naar een versie waarbij de songtext toegevoegd is.

Slaap lekker

Witter dan wit

Draai ik me even om, kijk ik even niet et voila, is de tweede logeerkamer ineens klaar! Zelfs de plintjes onderaan de muur zijn al gemonteerd en de naden zijn ook al gekit.

En niet alleen dat, het bed staat er en de antieke ladenkast ook. We waren een beetje bang dat dit kleine kamertje wel heel vol zou staan met de meubels er in, maar dat valt eigenlijk best mee. Er is nog ruimte voldoende in de kamer om er een bescheiden dansje te doen, zolang het maar geen wilde rock'n'roll pasjes zijn.

Het bleek trouwens toch niet nodig om een derde laag verf aan te brengen. Hoeveel witter dan wit kan je gaan tenslotte. Hoewel er misschien wel honderd tinten wit bestaan, het wit wat we op de muren aanbrengen is gewoon simpel wit. Je ogen verstuiken er zowat op, zo wit is het.

Nu is een slaapkamer natuurlijk wel bedoeld om er met gesloten ogen in te slapen, een mens wordt toch ook wel weer eens wakker. En om dan niet al te erg te schrikken zal er nog wat moeten gebeuren om dat harde wit enigszins te verzachten. Niet dat we weer met een andere kleur verf aan de slag willen gaan, het zal de aankleding zijn die soelaas moet brengen.

De garage ligt nog vol met kleurrijke schilderijtjes en lijstjes. Binnenkort maar eens een selektie gaan maken.

Fracture non déplacée

Ik moet nog altijd een beetje wennen aan de wondere medische wereld hier in Frankrijk. Gelukkig hebben we er weinig of niets mee te maken gehad tot nu toe, behalve wat preventieve check-ups die onze huisarts o zo nodig vond. Vandaag waren we er voor het eerst omdat er noodzaak toe was.

Ik had een paar dagen terug al verteld over mijn harde kennismaking met het Midi-Pyrenéese asfalt waar ik tot de dag van vandaag hinder van ondervind. Geen pijn overigens, maar eerder een knie die niet elke medewerking biedt die je van een knie mag verwachten. Het geval wil niet goed buigen en wiebelt alle kanten op. Komt dat doordat ze nog een beetje gezwollen is of omdat ik een beetje stijf ben door mijn funny walk van de afgelopen twaalf dagen, waarschijnlijk door beide. Op verzoek van de huisarts dus toch maar naar Albi naar het ziekenhuis daar om een foto laten maken.

De wachtkamer zal behoorlijk vol. Zo te zien zou het wel even kunnen duren. Maar he, na amper een paar minuten was ik al aan de beurt. Ik bewoog me voorzichtig richting de ontkleedkamer langs een indrukwekkend groot apparaat wat rare bewegingen maakte. Eenmaal ontdaan van broek en schoenen meldde ik mij weer bij de verpleegster. Ik mocht met mijn onbuigbare knie via een uiterst wankel en smal krukje op het apparaat klimmen wat in een zodanige stand was gekanteld dat ik rechtop kon staan voor het nemen van de röntgenfoto. Tot mijn aangename verbazing kon ik op een beeldscherm naast mij mijn innerlijke knie bewonderen. Vreemd, bizar, maar tevens uitermate interessant, alsof het een knie van een ander betrof.

Twee foto's later mocht ik alweer plaatsnemen in de wachtkamer om, toen ik amper zat, weer opgeroepen te worden voor nog een andere foto. Ze konden er blijkbaar niet genoeg van krijgen. Weer een minuutje of wat later, toen ik bij de radioloog geroepen werd, snapte ik pas waarom. Er zit, totaal tegen mijn verwachting in, toch een klein breukje in mijn knieschijf, of zoals het op zijn Frans in mijn dossier staat "une fracture non déplacée du tiers inférieur de la patella".

Gevolg, drie weken knie niet buigen en plechtig beloven dat ik de kniebrace netjes omhou gedurende die tijd. Daar zijn we mooi klaar mee.

Nare klontertjes

Er wordt hier weer geschilderd alsof het een lieve lust is. De tweede laag verf is vandaag op de muren van de kleine logeerkamer uitgerold. Ik heb de laag er lekker dik opgesmeerd in de hoop dat het hiermee klaar is. Dat is het nooit eigenlijk, maar tegen beter weten in probeer ik het toch altijd. Wil je het echt mooi hebben dan zal het toch drie keer moeten. Ach ja, het kost eigenlijk weinig moeite, dus een extra laagje is zo gebeurd. Daar hebben we geen moeite mee.

Waar ik wel wat moeite mee heb is dat er verdorie klontertjes in de latex zitten. Ik dacht even dat het aan het oude pot lag, dat die verf een beetje was gaan samenklonteren of zo, maar ik maak een nieuwe open vandaag en die heeft het ook. Ik kan alleen maar concluderen dat het verf is van een slechte kwaliteit.

Het maakt weinig uit wat je hier koopt, echt goede kwaliteit hebben we nog niet gevonden. Het is geen kwestie van prijs blijkbaar, de verf die we hiervoor hadden was twee keer zo duur en net zo slecht. Dus ja, dan weten we al snel welke we moeten kopen. Als we echt goede verf nodig hebben laten we hem meenemen uit het noorden. Voor latex is dat wat overdreven, maar voor houtverf loont het de moeite.

De volgende bestelling is al geplaatst, over een paar weken komt hij aan. Dan kunnen we de zaak weer wat kleur gaan geven hier.

La langue

De Fransen hebben voor alles een Frans woord. Ik hoor je al denken, nogal wiedes, ze spreken Frans. Maar dat bedoel ik niet. Ze hebben Franse woorden voor zaken waar wij Nederlanders en Belgen het Engelse woord voor gebruiken. Wij hebben het over een computer bijvoorbeeld, hier is het een ordinateur, een laptop is een portable, een gsm ook, een printer is een imprimante, een harddisk is een disque dur, memorychips zijn broches de mémoire en megabytes worden Gigaoctets, om er maar een paar te noemen.

Maar soms hebben ze er geen Frans woord voor kunnen vinden blijkbaar. Zo kwam onze buurvrouw op een keertje in paniek langs, er was wat aan de hand met haar oetloek, juist, ze had het over outlook. Als je oetloek in een Franse zin hoort dan is een mailprogramma niet meteen het eerste wat in je opkomt, temeer omdat ze eigenlijk nooit Engelse woorden gebruiken. Zo ook met ievanoëe, deze kostte wat meer moeite, buurman had het over Ivanhoe.

Maar af en toe maken ze het nog ingewikkelder. Wat dacht je van de karsjière? We hebben er een paar dagen ons hoofd op lopen breken. Het ging om de hogedrukspuit, de Kärcher, geen woord voor, dan maken ze de merknaam gewoon tot een zelfstandig naamwoord. Hetzelfde geldt voor Scotch, oftewel plakband. Er zijn ongetwijfeld nog veel meer voorbeelden.

Nu ik dit zo opschrijf bedenk ik me ineens dat Belgen toch ook wel een paar van die merknamen verheven hebben tot zelfstandig naamwoord. Een Belg doet zijne kleinen een Pamper aan, ook al is het eigenlijk een Huggies,  gebruikt coltoe (Colle-tout) om dingen aan elkaar te lijmen en kavasuul (Ça-va-seul) om de kachel te boenen.

Ik probeer nu uit alle macht de gekkigheden van de Nederlandse taal te verzinnen. Ik herinner me nog wel dat ik er dertig jaar geleden regelmatig om heb staan grinniken, maar ze komen niet meer spontaan in mij op. Ik gebruik die maffe woorden nu wellicht gewoon zelf zonder er erg in te hebben. Ik zal het eens aan een echte Belg moeten vragen.

Zondagsrust

Je zal het moeilijk kunnen geloven, maar we hebben vandaag voor de verandering eens helemaal niets gedaan. Nou ja, op een paar kleine dingen na dan, maar die zijn niet echt vernoemenswaardig.

We hebben zo weinig gedaan dat ik werkelijk helemaal niets te vertellen heb eigenlijk. De ene dag weet je werkelijk niet wat je het eerst moet vertellen omdat er zoveel gebeurd is, de andere dag pieker je je suf om wat te verzinnen.

Ik denk dat er vanaf nu wel vaker van die dagen zullen zijn met weinig verhaal. Het betekent dat we wat meer tijd voor onszelf krijgen, na bijna drie jaar hard werken mag dat ook wel af en toe. We zijn daar eerlijk gezegd wel aan toe.

Wat we dan wel gedaan hebben vandaag? Uitgebreid geluncht met vrienden, buiten nog wel, en zitten nagenieten van een wijntje in de zon, met poes op schoot. Uitstekende tijdsbesteding voor een zondag in maart.

Gewoon de tuinslang

Schilderen, ik heb er schik in en ik doe het heel netjes. Of het nu muren zijn of houtwerk, het maakt niet uit, ik geniet er van om te zien hoe mooi het erdoor wordt. En ik neem er de tijd voor.

De sleutel tot succes is de voorbereiding. Hout goed glad geschuurd, naden van de muren mooi gevuld en alles zoveel mogelijk vrij van stof. Daarna is het een kwestie van netjes werken, verf goed uitrollen en niet kliederen tegen je net geverfde oppervlak. Leuk werk allemaal, helemaal mijn ding.

Maar wat niet bepaald mijn ding is dat is de verfspullen reinigen na afloop. Ik heb er een broertje aan dood maar het moet, dat besef ik maar al te goed. Hoewel je lakrollers gewoon weggooit vind ik dat met vachtrollers waarop latex zit een beetje zonde. Die kunnen best een paar keer gebruikt worden, zeker als ze van een goede kwaliteit zijn.

Vroeger pakte ik een emmer water en spoelde daar zo goed en kwaad als het kon de spulletjes in uit. Maar hoe ik ook best best deed, echt verfvrij waren ze daarna toch niet. Onder de kraan is dat wel iets gemakkelijker maar is hier door de septische tank niet bijster slim, dat doen we dus maar niet.

Tegenwoordig doe ik het anders. Ik ga in het gras staan en zet er eenvoudigweg de tuinslang op. Met een krachtige waterstraal spuit ik er alle verf in een paar seconden helemaal vanaf.

Je moet alleen wel een beetje voorzichtig te werk gaan, de rol gaat onder de waterdruk spontaan heel snel ronddraaien waardoor het verfwater alle kanten opspat. Op zich wel handig, dat draaien, hoef je dat niet met het handje te doen, maar voor je het weet ben je doorweekt. Het is dan wel niet meer zo heel koud buiten, zomer is het nog niet.

Maar och, een warme douche na afloop en alles is weer vergeten. Heerlijk.

Stok achter de deur

Ziet, dat lijkt ineens op een echte slaapkamer met alles erop en eraan. Misschien is dat omdat het dat ook gewoon is. Nu er geen stof meer gemaakt wordt, het schuren is inmiddels achter de rug, konden we aan de aankleding beginnen van de grote slaapkamer.

Twee matrassen uit de gite gehaald, dekbed en kussens en het bed opgemaakt. Niet dat we de gite nu aan het uitkleden zijn, maar we hadden alle matrassen en beddegoed van de logeerkamers voor de winter daar opgeslagen. Het staat niemand in de weg en het staat er droog. Ideaal. Maar wel goed dat we die logeerkamers voor het seizoen aanbreekt klaar hebben, anders hadden we toch een ander plekje moeten vinden voor alle spullen, je kan moeilijk alles daar laten staan als er klanten zijn, beetje slordig, en dat is voorzichtig uitgedrukt.

Nu die ene kamer klaar is moet de andere ook maar snel gebeuren. "Moet" inderdaad, we hebben nog exact twee weken de tijd, dan komen er vrienden logeren en die zouden we graag in de nieuwe kamers laten slapen. We hebben dus een stok achter de deur en dat is best wel goed, soms is dat precies wat je nodig hebt.

Maar geen probleem, zoveel werk is het nu niet meer, dat gaat lukken, daar zorgen we voor.

Vive la France

Vandaag onder druk van vrienden toch maar de dokter eens bezocht. Die knie van me wil nog niet echt meewerken. Niet dat ik me er heel veel van aantrek, ik huppel vrolijk, zei het een beetje hinkelend, in en om het huis. OK, gisteren was het iets te veel geweest van dat gehuppel en gehinkel waardoor het op het einde van de dag een behoorlijk pijnlijke knie geworden was.

Vanochtend, ondanks dat de meeste pijn wel weer verdwenen was na een goede nachtrust, toch maar een afspraak gemaakt. Een paar uur later kon ik terecht bij een vervanger van onze huisarts. En piepjonge kerel (weet je moeder wel dat je hier bent), maar toch wel ter zake kundig voor zover ik dat kon beoordelen, betastte mijn beide knieën uitgebreid. Beide inderdaad, de gezonde als referentieknie werd me verteld. Er is aan mijn geabimeerde knie getrokken en geduwd, gedraaid en geknepen, zonder dat ik noemenswaardige pijn voelde. Alleen buigen, dat wil nog niet echt, heel ver kom ik niet. Maar ja, dat vind ik na zo'n val niet zo heel verwonderlijk, het is pas zes dagen geleden tenslotte.

Maar toch vertrouwde de dokter het niet. Er moet bewezen worden dat alles in orde is. Dat betekent zoveel als dat er over een paar dagen een echo en een foto van mijn knie gemaakt gaat worden. Allemachtig, voor mijn gevoel heb ik  niet meer dan een kneuzingetje, maar vooruit, als meneer het wil dan doen we dat braaf.

Het is bekend, de medische zorg hier in la douce is uitstekend. Niets wordt aan het toeval overgelaten, meten is weten. Bovendien hebben ze een hekel aan pijn, nergens goed voor. Dus gewapend met een recept voor paracetamol, ibuprofen en een kniebrace droop ik af naar de apotheek. Tot mijn eigen grote verbazing verscheen er op het beeldscherm achter "total à payer" een grote nul, oftewel, ik krijg alles ook nog eens vergoed! Dit middagje kost me alles bij elkaar enkel mijn eigen bijdrage aan de dokter, te weten de enorme som van één hele euro.

Vive la France.

Camouflage

Ik liep een paar dagen terug een rondje door de tuin. Ik liep langs de rozen die mooi aan het uitlopen zijn, langs de kersenbomen die al knoppen beginnen te krijgen, langs de sering die op ontploffen staat en langs de voet van het zwembad. Daar hebben we vlak voor de winter takken van de prunus laurier in de grond gestoken.

Echt steken was dat niet, er moest met een accuboor een gat gemaakt worden, anders kreeg je met geen mogelijkheid dat takje de grond in. Ik kan me nog goed herinneren dat ik toen dacht, waar doe ik het voor, wordt dit wat in deze grond.

Maar tot mijn verbazing krijgen ze allemaal mooie knoppen. Het lijkt er op dat ze gaan groeien. Helemaal zeker ben ik nog niet van mijn zaak, maar het ziet er allicht positief uit.

Het zou wel mooi zijn als dit lukt, dat betekent dat we over een jaar of twee de betonnen rand gecamoufleerd hebben en we die grijze bak niet meer zien. Hoe dan ook nog even geduld dus.

Waar rook is

De tweede logeerkamer is inmiddels helemaal gereed om geschilderd te worden. Met mijn handicap komt daar alleen nu niet veel van. Wel jammer eigenlijk. Maar heel lang gaat dat niet meer duren, dat lanterfanten is leuk voor een paar dagen maar nu is het weer de hoogste tijd voor wat aktie van mijn kant. Ik heb er ook weer zin in, het moet nu af. Hoe lang kan een mens tenslotte op de bank doorbrengen met enkel een tablet. OK, best wel lang denk ik, maar de plicht roept, er is werk aan de winkel. Binnenkort breekt het toeristisch seizoen aan en kunnen we nog genoeg in de hangmat hangen met een goed boek.

Behalve de logeerkamers is er ook al een voorzichtig begin gemaakt met de ombouw van de kachel. Tja, het is verleidelijk om dingen te laten zoals ze zijn, je went eraan, je ziet het bijna niet meer. Maar we hebben ons voorgenomen om alles tot in de puntjes af te werken deze keer. 

Die kachel wordt behoorlijk heet. Niet overal, maar wel vlak boven de deur. Daar kwamen we laatst achter, het scheelde niet veel of we hadden en brandje gehad. We hadden even een plankje geschroefd tegen de staanders op dat plekje. Na een half uurtje begon er zich rook te vormen. Waar rook was, was nog geen vuur, maar heel veel scheelde het niet. De plank was aan de achterkant al helemaal zwart geblakerd. 

We zullen dus toch met een vuurvast materiaal moeten werken daar. Geen rook meer wat ons betreft, laat staan vuur. 

Jeanpy met fijn blad

Weten jullie nog dat we zaadjes hadden verzameld aan het einde van vorige zomer? Zaadjes van verschillende soorten bloemen die we zorgvuldig hadden laten drogen en in potjes had gedaan. Die potjes hebben we weer boven water gehaald en de zaadjes gezaaid in kweekbakjes. De bakjes staan binnen, op de verwarmde vloer. We hadden gehoord dat dat wel goed is om ze te laten kiemen. 

Goed blijkt een understatement, ze doen het tot onze eigen grote verbazing uitstekend. In een mum van tijd schiet er vanalles uit de grond. Ik zou jullie best wel willen vertellen wat voor bloemen het zijn, maar ik vrees dat een benaming als "bloemen van Jeanpy met fijn blad" jullie bar weinig gaat zeggen, net als "die met de kelkjes". 

Er is er één waarvan ik wel de naam ken, de zinia. Dat is de bloem die we vorig jaar veel te laat hadden gekocht waardoor we geen keuze meer hadden. Ze stonden er toen een beetje zielig en verlept bij maar ontpopten zich tot een beetje ouderwets maar mooi plantje. Alleszins de moeite waard om te proberen ze zelf op te kweken.

Het ziet er vooralsnog naar uit dat dit gaat lukken. Nog even wachten op het tweede setje blaadjes en de nieuwe plantjes kunnen verspeend worden. En dan ... bloemenzee.

Lagehogedrukspuit

Nu de zon zich regelmatig laat zien, de temperatuur langzaam maar zeker stijgende is en de nachten vorstvrij zijn wordt het stilaan tijd om ons tuinmeubilair zomerklaar te gaan maken.

Voor de winter hadden we zowat alles nog even in de taekolie gezet en droog opgeslagen. Sinds we een dak op de buitenkeuken hebben was dat iets eenvoudiger dan vorig jaar. We hebben bijna alles daar kunnen opstapelen, het restant is binnen gezet.

Dus eigenlijk valt het werk nu wel mee. Een paar stoelen worden nog even aan de hogedrukspuit onderworpen en krijgen daarna een paar lagen olie zodat ze er weer een seizoen tegen kunnen.

En voor je nu denkt, hogedrukspuit, hardhout, geen goede combinatie, dat weten we. We doen het met beleid en we gebruiken geen megahoge druk, net genoeg om de aanslag eraf te krijgen maar het hout niet te beschadigen. En natuurlijk zou het beter zijn om het met de hand te doen, maar dat kost gewoon teveel tijd.

Het staat wel weer een stuk aangekleder zo, één dezer dagen maar eens buiten lunchen.

Nordic walking

Ik loop al de hele dag rond met van die nordic walking stokken. Nou ja, rondlopen rondlopen, rondstrompelen is een beter woord voor mijn manier van voortbewegen op het moment. Denk niet dat ik plotsklaps een sportieve bui te pakken heb en het op een wandelen heb gezet. Nee, er is wat anders aan de hand.

Gisteren, nadat we bij de préfecture waren geweest voor de rijbewijzen, ben ik op weg naar de auto uitgegleden. Ik weet nog steeds niet hoe het kwam of wat ik deed, maar voor ik er erg in had lag ik languit op het asfalt.  Bij dat manoeuvre heeft mijn knie mijn val gebroken of misschien heeft de val mijn knie wel gebroken, ik zou het eerlijk gezegd niet weten, ik heb het niet laten nakijken.

Misschien hadden we beter wel even langs de eerste hulp kunnen rijden, dat was wellicht slimmer geweest dan boodschappen te gaan doen. Maar ach, op zo'n moment denk je nog dat het wel zal bijtrekken en ik wilde me natuurlijk ook niet laten kennen. Ik kon bovendien de kar van de supermarkt uitstekend als rollator gebruiken.

Maar na een half uurtje rondhuppelen begon het toch wel serieus pijn te doen, mijn knie begon gemeen te zwellen. Ales wat ik nodig had was een zak met ijs om de zwelling en de pijn tegen te gaan.

Ik was op de goede plek op het goede moment, waar anders dan bij de visafdeling vind je ijs in overvloed. Bakken vol, mooi opgestapeld. Een zielige blik naar een medewerkster was genoeg voor een plastic tasje vol van het koude spul.

En zo kwam het dat ik even later op een bankje zat in het winkelcentrum,een zak ijs tegen mijn knie geplakt, reklame te maken voor oesters.

Die knie? We zullen zien. Als het maandag niet beter is toch maar even naar een dokter ermee.

Ja en nee

JAAAAAAAAAAAAAA, Ik heb mijn Frans rijbewijs.
NEEEEEEEEEEEE, mijn wederhelft niet.

Het was haast te verwachten, maar ja, je hoopt toch dat het wel in orde is. Tegen beter weten in wellicht. Het mijne was in no time geregeld, we dachten nog, kijk, dat valt wel mee. Maar het dossier van meneer van R was nergens te vinden.

Dat zeiden ze trouwens niet met zoveel woorden. Op de vraag waarom het er niet was, werd geantwoord, omdat het nog niet klaar is. Hm, ze durven niet toe te geven dat ze het gewoon kwijt zijn. Niet te geloven eigenlijk.

Maar goed, eentje is er binnen, een schrale troost, dat wel. Maar vooruit, één is beter dan geen. En het dagje Albi wat we eraan gekoppeld hebben was zeer aangenaam. Het ziet er naar uit dat we dat volgende week vrijdag weer gaan doen, want dan mogen we terugkomen om het tweede rijbewijs op te halen.

Hoe ze zo zeker weten dat ze het dossier dan teruggevonden hebben is ons een raadsel. We zien wel.