Paracommandotroepen

Dagje met vanalles wat. Er is ge-kettingzaagd, ge-gipsplaat, ge-stenen-weghaald, ge-snoeid, ge-kookt, ge-stofzuigd, ge-isoleerd en ge-nogveelmeerd. Én er is een halve poort gemaakt.

Of moet ik zeggen "deur"? Daar heb je zo'n verschil tussen Vlaams en Nederlands. Ik zou zeggen "poort", volgens Bert is het een "deur".

In het Vlaams kom je veel Franse leenwoorden tegen. Zo is er onder andere de sjakos, het verket, de sjat, de bot, de kabbas, de tornavies, de ambriaasj en de taluuër. Oh nee, taluuër komt uit het Duits. Omdat Vlaams geen geschreven taal is, heb ik het fonetisch opgeschreven zoals ze het in Belsele zouden uitspreken. Elk dorp heeft zijn eigen uitspraak, 5 km verder en het klinkt anders. Ze hebben daar gelijk door waar je vandaan komt. Bij mij ligt dat iets ingewikkelder. Ik kom eigenlijk uit Belsele (klemtoon op  Bel), maar ben opgegroeid in Sinaai (klemtoon op Si). Gooi daar een saus van bijna 30 jaar Nederland over en niemand weet nog te vertellen wat mijn roots zijn, om het maar eens op z'n Engels te zeggen.

Soms moet je wel oppassen. Er zijn ook woorden die zowel in het Vlaams als in het Nederlands bestaan, maar een totaal andere betekenis hebben. Poort is er één. Er is ook nog een andere maar die ga ik hier niet vermelden, in zowel de Vlaamse als de Nederlands betekenis is het geen woord wat je in een blogje vermeldt, maar het begint met een P en het eindigt op OEPEN en het is geen paracommandotroepen....

Au!

Ik ben rechtshandig, droitier zoals ze hier zeggen. Bert daarintegen is tweehandig, ambidextre. Daarom heeft hij ook twee tennisellebogen en ik maar één. Hij heeft ze al sinds een jaar of wat, niks te maken met het klussen hier dus. Ik heb mijn rechter tenniselleboog sinds een paar maanden maar sinds vandaag begint ook mijn linker elleboog gemeen op te spelen. Hebben we hier te maken met een vierde tenniselleboog in het gezin? Het lijkt er wel op verdorie. Ik pieker me suf, hoe kom ik daar aan? Of beter nog, hoe kom ik er vanaf!? Ik doe zowat niks links, die arm hangt er een beetje werkeloos bij. Altijd al geweest. Vreemde storing. Wat ik wel weet inmiddels uit ervaring, het doet een paar dagen gemeen zeer en daarna blijft het doorzeuren. Doe je niks dan heb je meer last dan wanneer je lekker doorwerkt. Even aankijken hoe het gaat, hopen dat het overwaait en anders ga ik op tennis, dan weet ik tenminste waar het aan ligt.

Verdubbelingsformule

Er is weer volop benzine verkrijgbaar, zelfs de kleine pompstations vlakbij zijn weer open. Geen enkele reden meer om niet weer een bezoekje te brengen aan onze favoriete winkel. Juist, de Bricodepot. En omdat het mooi weer was, hebben we de kar volgeladen met gipsplaat en andere benodigdheden. Als het regent is dat wat lastig, een gipsplaat moet niet nat worden, snapt u wel. Gipsplaat wordt dan al gauw gipsprut en daar valt niets meer mee aan te vangen. Hoewel, als je een rond muurtje wilt bouwen moet je gipsplaat wél nat zijn, dan buigt hij makkelijk, maar wie wil er nou een rond muurtje.

Intussen begint de slaapkamer aardig vorm te krijgen. Het duurt allemaal wel langer dan we dachten, beginnersfoutje. Op kantoor deed ik dat beter. Als er wat gebouwd moest worden (met bouwen bedoel ik hier softwarematig bouwen) had ik een goede formule voor het berekenen van de benodigde doorlooptijd: bepaal naar eer en geweten wat je een redelijke tijd vindt en verdubbel dat. Gegarandeerd succes. OK, met softwarematig bouwen had ik 25 jaar ervaring, met "hardware" pas 6 maanden, maar het lijkt er aardig op dat de formule ook hier aardig toepasbaar is.

Les Feuilles Mortes

Zou het dan toch zover zijn? Zou de herfst zijn intrede hebben gedaan. Heel overtuigend is het allemaal nog niet. Ons eikenbos is nog fris groen, geen blaadje gevallen tot nu toe, ze beginnen nog niet eens te bruinen.
Maar vandaag, onderweg naar Albi, zag je ze, zo nu en dan. Bomen die begonnen te verkleuren. Wat kan de herfst toch prachtig zijn.

 
En al helemaal op zo'n mooie dag als vandaag. De lucht was strakblauw. Wij zijn nog het koude noorden gewend, dus gaan de deur uit met een trui en jas. Het eerste wat binnen de kortste keren uitgaat is de jas en al heel snel volgt de trui. Schrik niet, de rest blijft aan.

Zonde om binnen te werken, genoeg te doen in de tuin. Er moeten een paar bomen worden gesnoeid. Pruimen- en kersenbomen vooral, en de vijg.

We zijn vandaag begonnen met de pruimenbomen, reine claudes. De twee linker waren op sterven na dood, die hebben we vandaag flink teruggesnoeid, op hoop van zegen. We zien het wel, ze deden toch al niks meer, dus alles wat nog wil groeien is mooi meegenomen.

Weg met de etiquette

Vandaag voor het eerst sinds ons Frans avontuur naar een begrafenis geweest. Van de vorige Franse eigenaar van ons huis (wiens familie het huis 500 jaar in bezit heeft gehad). De man was al langere tijd ziek en is op 81 jarige leeftijd overleden.

We hadden ons goed voorbereid. Het was een zonnige dag maar kerken zijn altijd koud, dus onze warmste jas uit de kast gehaald en een dikke trui aangetrokken. Ook even opgezocht wat de etiquette hier voorschrijft voor begrafenissen: je houdt je als buitenstaander afzijdig en gaat vooral niet mee naar de begraafplaats. Bovendien was ons al verteld dat het er in Frankrijk nogal kil aan toegaat. Kil in de zin van "inladen en begraven", weinig poespas.

De ceremonie vond plaats in ons kerkje, in Marnaves.

Prachtig gerestaureerd, niet groot, plaats voor zo'n 80 man schat ik. Het was afgeladen, tot buiten stonden de mensen. Naast de familie was het hele dorp er. Wij, met in ons achterhoofd de etiquette, bleven ook buiten staan. In de zon. Puffend en zwetend met onze dikke jassen aan.

Het was een mooie dienst. Zeker niet kil, in tegendeel. Kleinzoon legde mans alpinopet op de kist, kleindochters elk een kaarsje. De pastoor was een goede vriend van de familie, we hadden hem al eerder ontmoet bij het etentje bij onze buren trouwens, al hadden we toen nog niet meteen door dat hij priester was. Halverwege werd het halleluja gezongen. Tweestemmig. Geweldig! We wisten niet wat we hoorden. Het galmde door het kerkje en nog ver daarbuiten. Ik heb nog heel even overwogen om het stiekem op te nemen met mijn camera, maar dat kon ik niet maken. Etiquette, weet je nog. Het tweestemmig gezongen "Amen" was minder succesvol, hier en daar hoorde je gegniffel, ook wij hadden de meeste moeite om onze lachspieren in bedwang te houden.

Op het einde van de dienst, toen de kist naar buiten werd gedragen, gevolgd door pastoor en familie, kregen wij, als enigen, een hand van de pastoor! We stonden er een beetje onwennig bij. We moesten ons toch afzijdig houden? En ook nog een vriendelijk "bonjour" van de weduwe.

Omdat iedereen meeliep naar de begraafplaats, hebben ook wij de stoet maar gevolgd. We werden door onze buren aan iedereen voorgesteld die we nog niet kenden. Voici les nouveaux habitants des Fontanelles, ils sont Hollandais (ziehier de nieuwe bewoners van les Fontanelles, het zijn Hollanders). Voor de gelegenheid maar niet geprotesteerd dat ik eigenlijk Belge ben. Dat afzijdig houden werd met de minuut moeilijker, zei het niet geheel onmogelijk. We werden door de familie uitgenodigd voor een kopje koffie na afloop, in de salle de fêtes. Niet een zeer toepasselijke naam voor deze gebeurtenis, maar soit. We dachten, één kopje en snel weg. Niet dus. Het ene na het andere familielid stond er op om met ons kennis te maken.

Twee en een half uur na aanvang wisten we ons pas los we weken. Niks afzijdig, we voelden ons meer het middelpunt af en toe, wat we totaal niet wilden. Weg met de etiquette, da's meer iets voor de grote stad, daar doen ze hier niet aan.

Krabben

Koud vanochtend, slechts één graad boven nul. Dat was om negen uur, dus afgelopen nacht moet het gevroren hebben. Geen idee hoe koud het wel niet was, ik ben niet mijn warme nestje uitgekropen om dat te observeren. Ben niet helemáál gek. Wel een beetje, geef ik meteen toe.
Als ik de deur uit was gemoeten had ik moeten krabben. Niet dat ik vlooien heb of zo.

Mijn karretje, helemaal wit!

Een uur later was alles weer weggesmolten, heeft de zon voor gezorgd. Zomaar, ik denk omdat ze het gewoon leuk vindt om auto's te ontdooien.

We rijden nu al niet meer sinds de staking en ik moet zeggen, het bevalt prima. De vriezer is nog steeds niet leeg, de wijn is nog steeds niet op. Geen enkele reden dus voor een bezoek aan de grote stad.

I'm a Lumberjack

Oh oh oh, wat ben ik STOER! Echt! Vind ik zelf. Ik had al de Kango gehanteerd, zo'n ding om rotsen aan flarden te bikken maar dat is kinderspel met wat ik vandaag voor het eerst in mijn leven heb gedaan. Ik mag me vanaf nu een Lumberjack noemen, een houthakker. I'm a Lumberjack and I'm OK! Ben namelijk met de kettingzaag in de weer geweest! Heus, geen geintje! En weet je wát!? Ik vond het nog prachtig ook! Goed, het is best een beetje eng, er moet niks gebeuren, de ketting moet niet breken, je zaagblad moet niet klem komen te zitten, je moet niet in je been zagen (kleinigheidje), maar ja hé, no guts no glory, zo is het toch?

Zie je die stammetjes? Dat is het resultaat van vandaag. Toegegeven, Bert heeft geholpen, maar da's een man, dus da's anders, toch?

Ik heb hier nu wel alles zo'n beetje geprobeerd. Nu nog een bouwvakkersdécolleté. Hoewel ....

La dolce far niente

Het is gisteren een beetje laat geworden. Verjaardagsfeestje, U begrijpt ...
Dat moet wel de reden zijn dat we vandaag een dagje rust hebben genomen. Voor het eerst sinds we hier wonen hebben we een hele dag NIETS gedaan, en als ik zeg NIETS, dan bedoel ik ook NIETS. Het was bovendien géén weer.

Grauw en grijs en kil en klam, het heeft de hele dag geregend. Met kopjes zoete thee bij de kachel gehangen. A demain.

Rondje Roundup

Onkruid, het tiert hier welig. Zo gaat dat nu eenmaal. Je trekt het uit, draait je om, en hopla, daar is het alweer terug. Gelukkig zijn ze hier niet vies van een beetje bestrijdingsmiddel. Bij de Unicor (de Boerenbond in België of Welkoop in Nederland) hebben ze een oplossing voor alle ongemak. Zo is er de Glyphosaat (zit in roundup) en de Debroussaillant. Zoals de meneer van de winkel zei: Glyphosaat doodt alles behalve wilde bramen, Debrousaillant doodt enkel wilde bramen, een mix van de twee et voilà: Sahara! Glyphosaat koop je in zeer geconcentreerde vorm, in een fles zit genoeg om een hectare plat te spuiten. Het was bij ons weer eens tijd voor een rondje Roundup.

Twee weken geleden al had ik het terras ingespoten. Hoewel ik me keurig aan de aanbevolen concentratie had gehouden heeft het weinig uitgehaald. Hier en daar zag je wel een verdord sprietje, maar het geheel zag er nog steeds erg verwilderd uit. Vandaag maar begonnen om het gewoon uit te trekken, met wortel en al.

Het zal de Randstedelijke natuurknuffelaar tegen de borst stuiten, maar hier is natuur iets waar je oorlog tegen voert. Ik verdubbel volgende keer gewoon het Glyphosaat. We zullen wel eens zien wie er wint. Pàh!

Deur één

Terwijl het op het dak meer dan 60 graden was, hebben wij ons teruggetrokken in de master bedroom. Er moet nog een hoop gebeuren en de laatste tijd zit er weinig schot in de zaak. Zo lijkt het althans, je ziet weinig veranderen hoewel er wel degelijk elke dag een hoop gebeurd. Het zijn allemaal van die onzichtbare klussen, het resultaat ervan verdwijnt onmiddellijk achter gipsplaten. Waterleiding is er zo één. Geen water betekent geen douche, geen wastafel, geen toilet. Elektriciteit idem. Telefoon. Ethernet. KabelTV.

Vandaag hebben we op de valreep een "zichtbaar" klusje uitgevoerd. De deur van de inloopkast zit er in.

Afwerken komt later.
If ever.

Tulpen uit Amsterdam

Afgelopen nacht heeft het gevroren. Niet hard, maar het gras was wit. De zon scheen, er zat geen wind, het beloofde een prachtige dag te worden. En dat kwam uit. Doodzonde om binnen te werken, dus de tuin in. Het was de hoogste tijd om bollen te planten.

Honderd zitten er in zo'n pak. Da's best een boel. Bij natellen bleken het er ook nog eens 5 meer te zijn! Laat de manager van het inpakbedrijf het maar niet horen. We hebben nog even overwogen of we ze niet moesten bewaren, voor in geval van nood. Voor als die staking hier lang gaat duren. Ze schijnen heerlijk te smaken, met een gesnipperd uitje erbij.

When the sun sets on the Sage

Er zijn van die dagen dat er eigenlijk weinig te vertellen valt. Dan heb ik altijd wel een verhaaltje achter de hand wat tijdloos is. Maar vandaag, different koek...

Toen ik onder de douche vandaan kwam en de zon al schoorvoetend te voorschijn kwam, (zo rond half elf, de zon komt deze tijd van het jaar al vrij laat op) was Roger (de buurman, rijmt op arrivé) gearriveerd, met trekker en al. Niet zo maar een trekkertje, maar een trékker!

Ter vergelijking onze eigen son of blauwe buffel ernaast. Hier ga je geen ruzie mee maken.

We zouden vandaag wat dood hout uit onze tuin in mootjes gaan hakken. Hier en daar lag een omgewaaide boom, de ene lag er al jaren, de andere vrij recent. En aangezien Roger nogal handig is met de kettingzaag had hij aangeboden om te komen helpen. En dat gaat gepaard met groot materieel en gepast geweld.

Hele bomen werden aangepakt met de kettingzaag. En omdat een boomstam, zelfs een stukje ervan, niet in de kachel past, moest er gekloofd worden.

En dus haal je gewoon nog een trekker. Ook weer niet de kleinste. Deze keer met een hydraulische kloofmachine achterop. Het moet gezegd, een kind kan de was doen. Blok eronder, hoe dik dan ook, de hendel indrukken en de beitel zakt door het hout als een mes door de boter. Machtig mooi, zestig ton drukkracht, maar Finger weg, anders ben je ze kwijt. 

En zo is er, rug aan rug, een paar uur stug doorgewerkt.

Het resultaat: 2 kuub droog-ish hout, 2 kuub nat-tish hout en 11 schijven die als krukje of nachttafeltje dienst gaan doen. 

Aan het eind van de dag nog even een vreugdevuur ontstoken van de restanten en wat rondslingerende pallets.

Lunch was er vandaag bij ingeschoten, tenzij je koffie met koek lunch zou willen noemen. Rond zessen begonnen onze magen te protesteren. En als je daar dan totaal nog niet over hebt nagedacht, wordt het improviseren.

Als cowboys op de prairie Hamburgers gebraden en aardappels in de sintels gepoft.

Buiten zitten smullen, in de zon, met wijntje erbij. Medio oktober, ja. Al met al niet verkeerd voor een woensdag. 

Vide

Er wordt gestaakt. De Fransen willen niet pas op hun 62e met pensioen. Begrijpelijk, wil ik ook niet. Nog even en het hele land ligt plat. De kerosine op de luchthavens is al op en de ANWB waarschuwt de vakantiegangers dat er wel eens geen diesel zou kunnen zijn op de Franse snelwegen. Ook hier op het platteland heeft het zijn gevolgen, de pomp in Les Cabannes (10 km hier vandaan) is vide, oftewel leeg.

Voorlopig geen ritjes meer naar verre bestemmingen zoals de Bricodepot. Gelukkig is onze voorraad bouwmaterialen nog afdoende, we kunnen nog even voort, maar erg lang moet het niet duren.

Hoewel, misschien is het voorbestemd. We werken al 6 maanden knoeperhard, tijd voor een welverdiende pauze.

Offensive hivernale

De lokale krant, La Dépêche, kopte vandaag met "Offensive hivernale". Oftewel, het is koud en het wordt nog veel kouder. Vorig jaar was het hier nog 30 graden half oktober. Hier en daar sneeuwt het al, gelukkig tot nu toe alleen daar en niet hier, maar je weet het nooit. Volgens Roger (de buurman, op z'n Frans, rijmt op rosé) komt het door Bert. Sinds hij hier is, is het weer niet meer wat het geweest is. Geintje van hem, het is een grappige en intelligente man, maar er zit een kern van waarheid in. We zijn verhuisd op 25 april. Het was toen nog prachtig weer, lekker warm, zonnetje erbij. Bert is op 27 april weer naar Nederland vertrokken om de laatste zaken af te handelen. 1 mei heeft hij de laatste rit gemaakt en prompt ging het regenen. OK, de zomer was zonder meer goed: droog, warm en veel zon. Maar nu de herfst is aangebroken is het weer hommeles. Er zit niks anders op dan hard te werken met de kachel op vol.

Ons vee heeft inmiddels de handdoek in de ring geworpen.

Hamster

Tja, weer een dagje geïsoleerd. Hoewel, eigenlijk maar een uurtje of twee. Het huis was weer eens aan een schoonmaakbeurt toe, dat schijnt af en toe te moeten. Bert is meer van het opruimen, ik meer van het schoonmaken. Komt dat even goed uit. Stoken geeft een hoop stof blijkt. Dan wou je dat je huis wat leger was, dan kan er ook minder vies worden, zie je. Maar aangezien we hier een inventaris hebben van drie huizen wat allemaal in onze woonkamer gepropt staat, lijkt het alsof je 3 huizen staat schoon te maken. Bovendien kan ik niet weggooien, ik ben als een hamster, alles wordt bewaard, je weet maar nooit waar het ooit nog goed voor is.

Maar je hoort me niet klagen, zo vaak doe ik het namelijk niet. Van te véél schoonmaken krijg je allerlei allergieën. Dat is in het laboratorium bewezen, vanuit stilstand.

Rubber

Zoals gezegd, vandaag nieuw isolatiemateriaal gehaald. Auto volgeladen "tot de assen". Wat een heerlijke kar is het toch, trekt zich nergens wat van aan. Net een walvis. Hij is groot genoeg om, als het moet, in te kunnen slapen, languit. Past net.

En daarna meteen aan de slag gegaan. Met rubberen handschoenen aan, tegen het kriebelen van de glaswol. Roze. Waarom hebben die dingen eigenlijk altijd babykleurtjes? Babyroze, babyblauw, babygeel. Nooit eens paarse met rode bloemetjes of zwarte met zilveren sterretjes. Gat in de markt? Ik ga er meteen patent op aanvragen!

Geïsoleerd

Koude dag vandaag. Het kwik is niet hoger gekomen dan zes graden. En door de mist voelde het extra fris aan. De anders prachtige vergezichten waren ver te zoeken. Dan zit je hier een beetje geïsoleerd, in je eigen wolk.

Over isoleren gesproken, de hele dag niks anders gedaan. Isolatie aangebracht. Nee, niet met mist natuurlijk, maar met isolatieplaten van glaswol. Op onze slaapkamer. Als je 's ochtends begint denk je nog dat je wel even die hele kamer doet. En dan valt het toch weer tegen hoeveel werk het is.

En nu zijn ze op, morgen nieuwe halen.

Haagbeuk of Beukhaag?

Op 2 september 2009 hebben we ons paradijsje gekocht. Nog voor we verhuisden hadden we in ons hoofd (en op google sketchup) de indeling gemaakt van alle ruimtes. Waar de master bedroom kwam, met ensuite badkamer. Waar de wasmachine, droger en strijkmachine zou komen te staan. Hoe onze woonkamer eruit zou komen te zien. Waar de gite kwam en hoe die ingedeeld ging worden.
Op de tekeningen werd al heel snel duidelijk dat het terras van de gite wat extra privacy nodig had (en wij ook). Omdat we niet zo erg gecharmeerd zijn van betonnen muren kozen we voor een groene oplossing. We zouden haagbeuk neerzetten. Of was het nou beukhaag. Hoe dan ook, nog ruim voor de winter van 2009 gingen we ze al planten, dan kon het al lekker groeien. Want groeien doen die dingen wel, en hard. Zeggen ze.

Vol goede moed begonnen we een geultje te graven, doen we wel even. Right. Not. Bleek de grond niet uit aarde te bestaan maar uit stenen. Precies op het heuveltje van gestapelde stenen wilden wij weer een haag, hoe verzin je het.

Maar de aanhouder wint. De haag is er gekomen. De tenniselleboog ook. Je moet er wát voor over hebben.

Inmiddels is het oktober en de haag staat er niet echt florisant bij.

Te weinig water? Te veel water? Toch niet genoeg aarde? Wie het weet mag het zeggen. Maar één ding is zeker, die "snelgroeier" is nog geen 10 cm gegroeid.

Softies

Vijf meter al, muur bedoel ik, voegen, weet je wel? Het gaat lekker. En het wordt mooi. Alle hits zijn al meerdere malen de revue gepasseerd. Tijd voor een andere zender. Iets met de tachtiger jaren misschien. Morgen even zoeken.

Maar er is iets vreemds aan de hand. Letterlijk! Aan de "hand". Eerst dacht ik dat de poezen hier een veel zachter vachtje hadden gekregen. Ze voelen de laatste dagen zo lekker soft aan. Maar het is iets anders ben ik nu achter. Ik kende dat helemaal niet. Het is iets wat elke gitarist heeft, maar aangezien ik dat niet ben, en nooit zal worden (heb het wel eens geprobeerd, maar mijn linker pink weigert iedere medewerking, maar dit terzijde), was dit fenomeen mij geheel onbekend.

Ik heb eelt op mijn vingers!

Zoals ik verhuisd ben van Nederland naar Frankrijk, verhuist het eelt van mijn reet naar mijn handen....

Foetsie

Ken je dat, als je net verhuisd bent en alles is zoek? Hier hebben we er ook last van. De één gaat er makkelijk mee om, de ander wordt gek. Ik ben zo'n ander. Knots knetter kan ik er van worden als ik iets niet kan vinden.

Vandaag was het raak. We hadden de gatenpons nodig om, de naam zegt het al, gaten te ponsen. In de stalen frames op de slaapkamer. Daar moeten zo veel leidingen doorheen dat de standaard gaten niet voldoende zijn. Maar waar was nou die gatenpons. Ik ben om half tien vanochtend al begonnen met zoeken. Alle verhuisdozen die nog niet waren uitgepakt zijn opengemaakt. En dat zijn er best nog veel. Het heeft me de hele dag gekost. Ik heb werkelijk vanalles gevonden, leuke sleutelhangers, papiersnijder, handdoeken, kaarsen, kerstspullen, foto's, maar geen gatenpons.

Ik heb van de nood een deugd gemaakt. Een stuk of twintig dozen zijn naar de buanderie verhuisd, netjes voorzien van een label met de inhoud.

Behalve de gatenpons mis ik nóg iets. We hadden een dikke zwarte map met recepten. Nooit meer teruggevonden. Iemand enig idee waar dat ding gebleven kan zijn? In het naaimandje heb ik al gekeken.

Safe

Regen vandaag, de hele dag, en gisteren ook al. Maar gelukkig wordt morgen alweer de eerste zonnestraal verwacht. Maar ach, wat geeft het. We zijn lekker bezig. Vooral de slaapkamer vordert gestaag. Boven de oude deuren die de verbinding vormen met de woonkamer komt een oude balk, keurig weggewerkt zodat het echt lijkt, maar hij zit gewoon verwerkt in de gipsplaten straks. Het moet voorkomen dat de kamer te modern wordt.

Want moderne frutsels zijn er genoeg. Vandaag besloten dat we die zoveel mogelijk weg proberen te werken in onze inloopkast, annex high-tech ruimte. De PC voor de aansturing van de beamer komt er te staan, maar ook de wifi spullen, de giga harde schijf en de basisset van de telefoon. Dan is alles mooi uit het zicht. De beamer zelf wordt ook in een nis ingebouwd, boven het bed.

We zoeken alleen nog een keurig plekje voor onze kluis. Onze lege kluis wel te verstaan want we zouden werkelijk niet weten wat we daarin moeten opbergen, maar dat maakt niet uit. Voor als we ooit nog eens de lotto winnen.

Zou dit wat zijn?

La chasse

We koken lekker, al zeg ik het zelf. Niet elke dag even uitgebreid, maar toch. We houden van alle soorten voedsel: vlees, vis, pasta, maar vooral van toetjes. Er is maar 1 voorwaarde, we moeten het niet levend hebben gezien. Dat valt bij toetjes nogal mee, maar we gaan dus niet onze eigen konijntjes, kippetjes of goudvissen opeten, als we die al zouden hebben. Zou wel moeten, maar dat zit er bij ons niet in. We zijn eerder types die met een zieke goudvis naar de dierenarts gaan.

Maar dan heb je het hier af en toe niet makkelijk. Het jachtseizoen is namelijk begonnen. We beseffen dat het nodig is om de wildstand op peil te houden, anders zijn er gewoon te veel herten en everzwijnen. Deze dagen zie je overal zenuwachtige mannen met geweren in de aanslag, ze rijden vreemd genoeg allemaal in een witte afgetrapte uitgewoonde Renault Express. En ze hebben ook allemaal nerveuze jachthonden met een belletje om hun nek. Die hebben als taak om het wild op te jagen, zodat de jager (jager???) alleen maar hoeft te wachten tot er een opgejaagd hert de bosjes uit komt lopen en KNAL, alles wat hij moet doen is de trekker overhalen. Beetje flauw, waar is die oermens gebleven met pijl en boog.

Vanochtend liepen er ineens 3 jachthonden (met belletjes) door ons eikenbos, nerveus te snuffelen, overduidelijk een spoor volgend van een of ander dier. We zijn nog buiten gaan kijken om de mannen met de fusil de chasse van ons terrein te jagen, maar niks te zien. Vreemd, we begrepen er niks van, maar gingen over tot de orde van de dag. Tot vanavond, we gingen in de sechoir een pak isolatiemateriaal halen. Overal zaten verse bloedsporen! We hadden het niet meteen door, die honden waren er al vanochtend vroeg. Maar wellicht heeft een aangeschoten hert onze sechoir als veilige haven beschouwd.

Hier liep Bambi op een mistige lentedag nog gezond en wel door ons eikenbos.

Making whoopy

Het is alweer een paar weken geleden, we zaten op ons terras en hoorden dit geluid:  .  Drie dagen lang, elke vijf seconden. We wisten niet wat het was, wel dat we er bijna gek van werden. We zagen niks, hoorden alleen de hele dag woepwoepwoep. Dus we noemden hem de "whooping bird".
Tot Sal en Mia Kriksen langskwamen, vogelkenners bij uitstek, en ze vol bewondering over hun favoriete vogel begonnen te vertellen. De zeer zeldzame Upupa Epops, oftewel, in gewoon Nederlands, de Hop.

Bleek dus onze whooping bird te zijn! Bij de volgende woepwoepwoep toch maar wat beter om ons heen kijken.

Bobo

We voelen ons hier veilig. We doen zelden de deur op slot. Ook niet van de auto's, papieren liggen gewoon in het dashboardkastje, kan je ze niet vergeten als je op stap gaat. Maar vanaf vandaag komt daar verandering in.

Eergisteren werden we op het parkeerterrein van de bricodepot aangesproken door een man. Een beetje zuiders type. Of we onze oude Mercedes niet wilden verkopen. Onze Bobo? Onze blauwe buffel? Never te nooit nie! Maar we voelden ons gevleid, er zijn niet zo veel liefhebbers van oldtimers in la douce. Alles wat ouder is dan 10 jaar wordt denigrerend "bagnole" genoemd.

Verder niet bij stilgestaan. Maar vandaag werd er op onze voordeur geklopt. We hebben geen bel, vandaar. Een zuiders type, die iets onverstaanbaars mompelt. We verstaan "mompel mompel mompel bouton". Knoop? Moet de man een knoop? Wat voor knoop, welke knoop? O, verkoopt hij knopen of zo. We staan elkaar verbijsterd aan te kijken. Een buurvrouw die toevallig even langswipte brengt soelaas. De man wil een schaap kopen. "Mouton", niet "bouton". Oooooh, juist. Nee, die schapen zijn van onze buurman, moet je hem vragen. Eerste rechts, dan weer rechts, daar woont hij. Hij is er vroeg bij, het offerfeest is toch pas op 16 november?

En passant vraagt hij ook nog even of onze Mercedes niet te koop is.

Da's de tweede in 48 uur, hmmmm.......

Herinnert u zich deze nog?

Elke dag is er wel een reden voor een feestje. Is het niet omdat het wéér mooi weer is, dan is het wel omdat het eindelijk eens regent. En vandaag was het de feestelijke plaatsing van de eerste gipsplaat in de slaapkamer. Tegen de muur dan, het plafond was al eerder klaar, dankzij Menno!

Even ter oriëntatie: je kijkt vanuit de badkamer naar de inloopkast. Straks kan dat niet meer. Gelukkig maar, anders zouden we douchen in de inloopkast.

Met de gite zijn we nu ook druk bezig. Dat moet ook wel, er valt nog een hoop te doen. Vandaag een begin gemaakt met de elektra. Elke ruimte krijgt zijn eigen stoppenkast, zo ook de gite. Kabels lagen er al, een deel zit verwerkt in de dekvloer. Het muurtje met de stoppenkast staat inmiddels.
En begonnen met de muren. Die worden opnieuw ingevoegd. Op één dag kan je hooguit één strekkende meter doen. De truuk is dat je het voegwerk een paar uur laat drogen om het daarna te borstelen met een staalborstel. Dat voorkomt dat de voegen wit uitslaan van de kalk. Ga je te lang door met voegen, sta je midden in de nacht te borstelen, zit je ook niet op te wachten. Er is totaal 36 meter muur. Vandaag de tweede meter gedaan, nog 34 te gaan. En aangezien er niet elke dag aan gewerkt kan worden gaat het minstens nog twee maanden duren voordat het klaar is. Gelukkig is het best aangenaam werk. Internetradiootje aan op Radio 10 Gold, hele ochtend meebrullen met de hits uit de jaren 60 en 70. Heerlijk.

Bubbels

Vandaag afgemaakt waar we gisteren door al dat Fransche gedoe niet aan toe gekomen zijn. De Bricodepot geplunderd (en daarmee onze bankrekening). Binnendeuren, en zo. Niets staat ons nu nog in de weg om met de slaapkamer verder te gaan. Zo'n uitje kost een halve dag, of eigenlijk meer. Uur rijden héén, uur terug, uur winkelen tegen de klok (die gasten gaan twee uur dicht om te lunchen). Tegen de tijd dat alle spullen thuis waren uitgeladen was het alweer over tweeën, hoogste tijd voor la sieste. We zijn tenslotte een beetje Fransch ja.

En omdat we daarna goed nieuws kregen (Marc is een jaar na die ellendige operatie dus "schoon", het was er op of er onder, wow!), hebben we veel te vroeg de champagne open getrokken en dat zal de dag besluiten vrees ik.

Marc en Jeannette, gefeliciteerd!

Druk druk druk

We hebben vandaag Frans gedaan. Dat was niet de bedoeling, maar soms gaan de dingen zoals ze gaan. We zouden vroeg opstaan, veel te doen. Naar de verzekeringsagent in Saint Antonin, naar de kapper in Varen, naar de bricodepot in Gaillac en naar boodschappen doen ergens onderweg.

Vroeg opstaan lukte nog aardig. De verzekeringsagente had pas om half elf tijd voor ons. Nou vooruit, dat kon nog. Ze had al gemeld dat ze het nogal druk had. We waren keurig op tijd maar ze was net even weg. We hebben ons geïnstalleerd naast de andere fransen op het terras van de plaatselijke kroeg, met een grand crème. De zon scheen uitbundig, was zeker geen straf. Na een half uurtje maar weer naar het kantoortje gelopen, wat daar pal om de hoek zit trouwens. Ze was er weer. Al onze verzekeringen even doorgenomen. De zonnepanelen moesten verzekerd worden tegen hagel en andere acts of God. Nog een heel gedoe om de juiste formule te vinden, je wilt tenslotte niet te veel premie betalen. Bleek ook met de autoverzekeringen nog het een en ander niet geheel in orde (zoals helemaal nog niet betaald, kleinigheidje, toch?), ook meteen recht gezet. Al met al hebben we daar een dik uur gezeten en was het inmiddels over twaalven. Tja, die boodschappen moesten we maar vergeten.

Volgende opdracht: kapper vinden. Bert moest en zou vandaag gekortwiekt worden en had een adresje gekregen van vrienden. Tot onze verbazing was de salon niet dicht tussen de middag. Zowat alle commercie hier houdt la sieste tussen half één en half drie, zij dus niet. Het knippen van Bert duurde hooguit 5 minuten. Nog nooit zoiets gezien. En nu denk je, wanneer maakt ze het af, maar nee, het ziet er keurig uit. En omdat we er toch waren ben ik ook maar in de stoel gaan zitten, werd wel weer eens nodig.

Op naar huis, om de kar de halen zodat we naar de bricodepot konden rijden. Of niet? Halverwege de kapper en thuis zit le Segalar. Restaurant. Het was al over half twee en hadden honger als een paard. Dan ga je vol in de remmen natuurlijk. Twee pizza's, twee toetjes en een karaf rosé later het restant van de weg naar huis afgelegd. Om daar te blijven de rest van de dag....

En dan verwacht je dat er vandaag helemaal niets meer gebeurt.

En verdomd, ineens frot Sjiesbertús nog een complete buitenkraan in elkaar. En nog goed ook.

Fiat Lux!

Onze slaapkamer is nog bij lange na niet klaar, toch slapen we er al een tijdje. Het is zo'n heerlijke kamer dat we de rommel voor lief nemen.

Maar er begint nu toch ineens schot in de zaak te komen. Het ijzerwerk staat voor een groot deel, ook voor de binnenmuren. Het geheel begint nu echt vorm te krijgen, de contouren zijn goed zichtbaar.

Ook de waterleiding is bijna klaar, alleen nog een paar buizen aansluiten. En de stoppenkast is aangesloten.

En toen hadden we ineens licht in de badkamer. Én in de inloopkast. Maar met electriciteit kan je nog meer.

Zie je dat liggen, daar op de grond, dát ja, dat projectiescherm van twee meter breed. Daarop gaan we nu eindelijk eens onze 3000 films bekijken, comfi, vanuit bed, met de radiator op vol. Kan haast niet wachten op de koude winter.

Hoort de wind waait door de bomen

Terwijl de temparaturen hier tot recordhoogten stijgen, 26 graden vandaag, is het er flink bij gaan waaien. Rafales van 65 km per uur. En aangezien wij op een heuvel zitten, waai je hier uit je verschoning. Tot overmaat van ramp gaat het er morgen de godganse dag ook nog bij regenen. Zeggen ze. Je weet het hier nooit, de metéo wisselt elk kwartier, wel zo makkelijk, kan je nooit verkeerd voorspellen, gewoon bijstellen. Ja, zo kan ik het ook.

Toch maar het zekere voor het onzekere genomen. De gehiverneerde piscine was al afgedekt met een bache, een zeiltje wat daar eigenlijk helemaal niet voor bedoeld is, maar om nou te zeggen dat dat er stevig op lag, ah nee. De wind was er vandaag al gevaarlijk mee aan het spelen. Dus de zaak vandaag verzwaard met water, plank en stenen in boodschappentasjes aan de rand.

Het ziet er niet fraai uit, maar je moet wat. Wacht maar tot de échte piscine er is ... ooit.

Very seventies

Het was een warme dag vandaag, wel nogal wat wind, maar dat hindert de zonnepanelen niet. De 400 liter is vandaag verder opgewarmd tot 50 graden. OK, het is nog geen 85, maar goed genoeg om uitgebreid te kunnen douchen.

Vandaag dan ook maar gelijk de oude boiler weggehaald. Nog een heel gedoe. We hadden geen idee hoe zwaar zo'n ding is maar we hadden ons goed voorbereid. Met een ingewikkelde constructie van werkbank, planken en autokrik moest het wel lukken. En dat klopte, hij was er zo uitgetild.


Word je niet helemaal blij van zulke mooie tegeltjes?

Overigens wordt de huidige badkamer ooit de toekomstige garderobe. Eerst dachten we er een bijkeuken van te maken, maar de buanderie is groot genoeg om die rol te gaan vervullen. En je moet ergens je jasjes en tasjes kwijt. Toch?

Is uw bad al winterklaar?

De winter is in aantocht. We doen nog alsof het niet zo is, maar er is geen ontkomen aan. Nog even en het is weer Kerst. Heus, het is zo gebeurd.

En om ons daarop voor te bereiden hebben we vandaag het bad winterklaar gemaakt, "gehiverneerd", het zwembad dus. Het was al even te koud om nog te zwemmen, hoewel sommige onder ons hun best gedaan hebben om zo lang mogelijk door te gaan. Ik niet dus. Voor mij houdt het op zodra het water onder de 22 graden komt.

Nog een hele wetenschap dat hiverneren. Chloor-choc erin en dan een jerrycannetje "hivernage", soort van neutronenkorrels. Dat schijnt te moeten, dus doen we dat braaf. En als dat goed is rondgespoeld, wordt het water tot onder de instroomopening afgetapt en de pomp en filter watervrij gemaakt. Zo voorkom je bevriezing van kritische onderdelen.

Want vriezen kan het hier als de beste. Vorig jaar nog vroor het 16 graden.

Hier controleert een rayonhoofd met gevaar voor eigen leven de dikte van het ijs.