Mijn hoofd deed niet mee, mijn armen lieten het afweten en mijn benen wilden niet vooruit. Bovendien had ik het koud, zelfs met t-shirt, fleecetrui en vest onder een dekentje op de bank met poes op schoot lag ik te rillen. Boek lezen zat er niet in, film kijken deed zeer, er zat niets aders op dan stil te liggen en af te wachten tot het over zou gaan.
Wat kon ik meer doen dan een hele tijd aan de telefoon hangen met mijn vriendinnetje. Chatten, wat we normaal doen, zat er niet in tenslotte, daarvoor was ik te misselijk, alle lettertjes op het beeldscherm dansten heen en weer wat weer niet echt hielp voor mijn draaierige gevoel.
Ik vertelde mijn verhaal, hoe zielig ik wel niet was, hoe meer ik vertelde hoe zieliger ik werd. Ik vertelde haar ook van de dreun op mijn voorhoofd, de dag ervoor, om mijn verhaal nog zieliger te maken. Toen ik stond te snoeien op een onmogelijke plek stak er ineens een dak over en kwam ik frontaal in botsing met een punt ervan. Ik voelde mijn tanden klapperen, het licht ging een fractie van een seconde uit, het was een goeie.
Ik had het nog niet verteld of ze zegt, meid, niks griep, jij hebt gewoon een hersenschudding. Het was alsof de schellen me van de ogen vielen, maar natuurlijk, mijn hele inhoud is even heen en weer geschud, het verklaart een hoop. De misselijkheid, het rare hoofd, niet kunnen lezen of tv kijken, dat is het gewoon.
Ik moet zeggen, het was een hele opluchting, het klinkt misschien raar maar ik weet nu tenminste dat het van korte duur is. Kwestie van even een paar daagjes rustig aan doen en dan zijn we voor oudejaarsavond weer helemaal up and running.
Vandaag gaat het al een stuk beter. Alleen nog even die bult op mijn hoofd zien te camoufleren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten