Spierpijn

Zo, alle oude voegen zijn verwijderd uit de eerste strekkende anderhalve meter muur. Twee dagen heb ik er over gedaan. Ik was vergeten hoeveel puin dit soort klusjes altijd oplevert.

Wat ik ook vergeten was is hoeveel spierpijn het oplevert in mijn nek en schouders.

Keukenkoorts

Ik geloof dat ik het op mijn heupen heb, dat ik de kriebels heb, dat ik de lente in mijn bol heb. Noem het zoals je wilt, maar ineens zit er in mijn hoofd dat het hele interieur anders moet. Ik weet het, ben er zelf ook niet echt zo blij mee, maar wat doe je eraan.

En wat al helemaal niet helpt is als je de IKEA keukenplanner tegen komt. Intussen loop ik al een halve dag druk heen en weer met de rolmaat en zit ik wild met kastjes te schuiven. Kijk, het is dat er vandaag nogal veel wind stond, maar zo komt die gevel natuurlijk nooit af.

Tja ...

Vroeger, toen we nog een "enorme" Amsterdamse tuin hadden van wel honderd vierkante meter, maakte ik me zorgen om al die blaadjes die in de herfst van de bomen vielen en pardoes in onze tuin terecht kwamen.

Nu, tja ...

Het begin is er

Het moest er vroeger of later van komen. De meteo voorspelt het einde van de vorst, ik had echt geen goed excuus meer om het nog langer uit te stellen. Alle onderdelen van de steiger boven gehaald en het ding voor de zoveelste keer maar weer eens opgebouwd. We hebben er onderhand zoveel ervaring mee dat het kinderspel is geworden. Compressor, pneumatische beitel, gehoorbeschermers, veiligheidsbril, oude jas, versleten jeans, handschoenen en pet bij elkaar gezocht en maar eens begonnen met het verwijderen van de oude voegen van onze voorgevel.

Kan niet zeggen dat het vlot gaat. De compressor is eigenlijk te zwak voor dit werk, veel langer dan een kwartier moet ik hem niet laten draaien. En wat doe je nu helemaal in een kwartier? Bar weinig eigenlijk. De oude voegen zijn weerbarstig, niet van plan om zich zomaar te laten verwijderen. De verplichte pauzes geven me dan wel weer de kans om aan een fotootje te denken zo nu en dan.

Na een paar uur werk is het eerste stuk klaar, zit het puinstof tot in mijn neus en tussen mijn tanden en besef ik dat ik een vitaal onderdeel van mijn uitrusting vergeten was ...

Ah well ... morgen beter.

Fraai

Uit de categorie Mooie Luchten ...

Nog even

We wachten in spanning ...

Sneeuw?

SNEEUW!

Dikke vlokken dwarrelden naar beneden toen ik mijn ogen open deed. Was dit voorspeld? Ik kreeg al visioenen van dikke pakken wit poeder, ingesneeuwd raken, waar staan mijn ski's ook alweer ... Maar het was verdwenen voordat ik beneden was. De zon nam de overhand ... helaas.

Toch hadden we het kunnen vermoeden toen we laatst een strooiwagen wat verderop in Cordes zagen staan, een publiekstrekker in deze contreien. Het is een rariteit hier, er wordt niet gestrooid zo lang als we hier wonen. En eigenlijk vinden we dat wel prima. Als het sneeuwt is het wit, witter dan wit, en alles is vredig stil, alleen het hoognodige verkeer op de weg, sporen van wilde dieren in de sneeuw, blauwe hemel, winterzonnetje, van die dingen.

Niet alleen heeft dat een gunstig effect op de innerlijke mens, ook is het gunstig voor de bolides. Zout is zowat het slechtste wat er is voor je auto, dus we hebben gemengde gevoelens bij de komst van een strooiauto. Twee jaar geleden hadden ze ook al zo'n briljant idee. Een sneeuwschuiver moest er voor zorgen dat we de berg af konden na forse sneeuwval. Resultaat was dat de weg door de aangestampte sneeuw veranderde in een schaatsbaan waar zelfs sneeuwkettingen geen vat meer op hadden.

Voorlopig is het allemaal overbodig, maar voor alle zekerheid liggen de sneeuwkettingen wel in de kofferbak. Better safe than sorry.

Oooh Aaah

Wat een dag ... Wat een emoties ...

Ik had vandaag een afspraak bij de dokter, voor mijn eerste prikje, zodat ik niet ziek kan worden. Ik heb het niet zo op naalden, ook al beweren ze dat ik een dikke huid heb, het kietelt toch een beetje. En alsof een klein prikje nog niet voldoende was kreeg ik ook nog eens een chip in mijn nek gespoten, met een enorme naald! Nu piep ik als ik langs een poortje loop. Gedaan met de anonimiteit. Leuk is anders, maar ja, da's de moderne tijd zal ik maar zeggen. Mijn personeel wil mij niet verliezen dus doen ze er alles aan om mij aan ze te binden.

Niet dat ik ergens heen zou willen, ik heb het hier goed. Ik slaap de hele nacht, ga rond een uur of zes eens kijken of er niet een neus is om in te bijten of een mensenteen om mijn nagels in te zetten zodat ze gillend wakker worden (doe'k expres) om daarna mijn zussen te ambeteren door bovenop ze te springen en verstoppertje met ze te spelen. Rond achten krijg ik dan eindelijk te eten. Een hele bak vol, nog lekker ook, ik kan niet anders zeggen, maar zelf vind ik het altijd te weinig zodat ik wel verplicht ben om alle bakjes van mijn drie zussen weg te kapen. Eigen schuld, moeten ze maar wat vlotter dooreten. Daarna uitbuiken op de mat of in mijn mandje. Uren kan ik dat volhouden. Dan weer speeltijd, eten, slapen, eten, spelen, slapen, ... Best een zwaar leven. Maar dit ter zijde, terug naar de dokter.

Die dokter vond het nodig om mij nog even te onderzoeken. Mijn longen en hartje (boem-boem-boem, wat anders had je verwacht) en even een thermometer in mijn ... jeweetwel (daar heb ik verdorie zo de schurft aan, afblijven van mijn jeweetwel). En daarna nog even in mijn mondje kijken of alles ook daar in orde was. In opperste staat van extase waren ze bij het zien van mijn tandjes, alles dubbel! De ene na de andere assistente werd er bij gehaald ... "Oooh ... Aaah" ... Ik ben aan het wisselen!

Nu zijn ze er dus achter dat ik ouder ben dan ze in eerste instantie dachten. Ergens tussen de vier en vijf maanden al. Die pech heb ik weer. Ik dacht het moment van mijn pubertijd wel een maandje geheim te kunnen houden waardoor ik begin februari even flink de bloemetjes kon buiten zetten ... "Mensen houdt uw katers binnen, Sgt Pepper komt er aan!". Maar nu blijken ze daar een stokje voor te willen gaan steken ... Tom poes zal een list moeten gaan verzinnen ...

Eenmaal terug thuis van deze enerverende tocht wachtte mij een dubbele verrassing. Allereerst zat er een kaartje van tante Tineke Oudewater in de bus, jeweetwel, die van de gezelschapsdieren (afd. Halma). Toch fijn dat ze aan me gedacht heeft. Misschien dat ik ooit eens ga poseren voor haar kalender, dus hou haar in de gaten.

En wat later kreeg ik van mijn grote zus ook nog een levende muis cadeau! Alle narigheid was meteen vergeten. Toch fijn om zulke vrienden te hebben.

Wat een dag ... Wat een emoties ...

Jammer

De eerste zaterdag van het jaar is het in deze contreien traditiegetrouw de nieuwjaarsborrel op het gemeentehuis. Je ontmoet weer eens alle mede-dorpsbewoners, hoort het praatje van de burgemeester aan en drinkt een glas. Het is natuurlijk eigenlijk gewoon een verplicht nummertje maar toch best wel gezellig. Een week of twee geleden kregen wij onze uitnodiging in de bus.

Om half zes onze zondagse kleren aangetrokken, voor de gelegenheid ons haar netjes gekamd en onze schoenen gepoetst om vervolgens vol enthousiasme de heuvel af te rijden, mooi op tijd voor de receptie. Parkeren kon nog wel eens lastig worden, dachten we, er is hooguit plek voor een auto of vijf, zoals het kleine Franse dorpjes betaamd zijn de weggetjes erg smal en bieden weinig mogelijkheden om in de kant te parkeren. Op tijd vertrekken was dus wel slim. Bovendien wil je toch niet het begin van de toespraak van de burgemeester missen, toch?

Eenmaal ter plekke aangekomen zag het er verdacht stil uit. Hadden we iets gemist? Hadden we ons vergist in de datum? In de tijd? We haalden de uitnodiging er bij, maar alles bleek te kloppen. Of toch niet?

We konden niets anders verzinnen dan maar even bij iemand in het dorp aan kloppen waar er licht brandde. Nee, zij hadden geen uitnodiging ontvangen. En of zij dan wisten waar de Salle communale G. Bosc zich bevindt in Marnaves. We hadden hier te maken met een op leeftijd zijnde Marnavienne in hart en nieren, die haar leven lang in het dorp heeft gewoond, en zelfs zij had geen idee. Was dit niet een beetje vreemd aan het worden allemaal?

Nou goed, om een lang verhaal kort te maken. We zijn er samen achter gekomen dat er geen Salle communale G. Bosc bestaat in Marnaves en er ook helemaal geen nieuwjaarsborrel is in ons dorpje. Wéér niet. Daar stonden we dan in ons goeie goed.

Waar die uitnodiging dan vandaan komt? Van het nabijgelegen dorp Milhars, kan niet missen. We wonen op de grens van Marnaves en Milhars en een vergissing bij de distributie is zo gemaakt.

Ons dorpje, hoe klein het dan ook is, kan af en toe wel wat verbroedering gebruiken lijkt me. De laatste keer dat er iets gezamenlijk gebeurde waar alle dorpsgenoten bij betrokken waren, dat waren de gemeenteraadsverkiezingen. We weten allemaal nog als gisteren hoe dat afgelopen is. Dit is weer een gemiste kans. Jammer.

Vigipirate

Driekoningen vandaag, de dag waarop men de Bijbelse gebeurtenis herdenkt dat de drie wijzen, Caspar, Melchior en Balthasar, een opgaande ster zagen en daardoor de koning der Joden gingen zoeken. Zo kwamen ze in Bethlehem en vonden daar Jezus.

Of je het nou wel of niet gelooft, hier in Frankrijk is Driekoningen de dag waarop je Driekoningentaart eet. Een taart van bladerdeeg met amandelspijsachtige vulling waar binnenin een "boon" zit verstopt. Diegene die het geluk heeft om die boon aan te treffen in zijn of haar stukje taart mag de hele dag met een Driekoningenkroon op zijn of haar hoofd rondlopen.

Die boon, dat is tegenwoordig geen boon maar één of ander figuurtje van porselein. Los van dat het niet bevorderlijk is voor je gebit als je er nietsvermoedend in hapt, snap ik de keuze van de figuurtjes soms niet helemaal. Op zijn minst zijn ze opmerkelijk te noemen. Laten we eens een blik werpen op onze oogst van dit jaar.

Midden achter hebben Sheriff Woody van Toy Story, links een Angry Bird en vooraan een heuse Smiley.  Enige connectie met de Driekoningen is volgens mij ver te zoeken, hoewel ik me kan vergissen natuurlijk. Maar die vierde, dat is een juweeltje. Een herdertje, hoe mooi is dat bij een kribbe met een kindje en drie wijze heren.

Of ... wacht eens even ... is dat wel een herdertje? Het lijkt wel ... verdorie ... hij (zij?) kijkt wel heel erg boos. En zie ik dat goed?? Is dat niet een geweer wat hij in zijn handen klemt? Zou het een bewaker zijn geweest, vermomd als herder? Een geheime beschermer wellicht om de terroristen weg te houden bij de kribbe en het fragiele kindje? Zou zoiets kunnen? Geef toe, het zet aan tot denken, nietwaar?

Vigipirate avant la lettre.

Minder is meer

Zoals het was ...

Zoals het is ...

Soms is minder gewoon meer.

Koud?

Och, een beetje, net op of onder het vriespunt, dus tot nu toe valt het wel mee.

Het levert wel mooie plaatjes op.

Giet it oan of net?

Gaat het nou wel of niet vriezen? Zoals gewoonlijk spreken de verschillende weerberichten elkaar tegen. Zo weet een mens niet waar hij of zij aan toe is. Een schande is het! En de regering? Die doet daar helemaal niets aan!

Grapje hoor, ik meen het niet. Maar feit blijft dat we in het ongewisse blijven over wel of geen vorst. Giet it oan of net? Een Elfstedentocht hopen we al niet meer op. Hier al helemaal niet, ik zou warempel niet weten waar er hier geschaatst zou moeten worden. De steden liggen sowieso veel te ver uit elkaar en  bovendien denk ik niet dat het ijs, als het er al ligt, dik genoeg zou zijn om een persoon te kunnen dragen, laat staan 17.000. Twintig jaar geleden ging op 4 januari om 5:30 uur stipt de laatste Elfstedentoch van start in Friesland. Ik weet nog waar ik toen was. Ik zat met mijn wederhelft in de auto op weg naar een skigebied ergens in de Franse Alpen. We hoorden het op de radio. Koud was het, dat herinner ik me nog.

Van mij hoeft het niet dat koude, ik ben niet zo van de barre winters. Alleen is het wel zo dat, als we nog willen skiën dit jaar, er toch iets zal moeten gebeuren. Los van het feit dat het niet koud is valt er ook geen druppel of vlok neerslag. Vandaag schijnt hier ook weer volop de zon, best aangenaam buiten in een truitje met een kopje thee, daar niet van.

's Nachts is het nu rond het vriespunt. De meeste éénjarige planten staan buiten nog steeds in bloei. Ik geloof niet dat we dat eerder hebben meegemaakt. Drie jaar geleden hadden we hier een dik pak sneeuw rond deze tijd. Dat heeft toch ook wel wat.

Maar helemaal vertrouwen doe ik het niet met die voorspellingen. Voor alle zekerheid nu toch maar de planten een vorstvrij plekje gegeven, in de hoop dat ze het gaan overleven in de donkere schuur.

Weg ermee

Hij stond al veel te lang eigenlijk, zijn takken waren moe, ornamenten begonnen er langzaam maar zeker uit te vallen, een gevalletje van klaar, over en uit.

Opzetten van de kerstboom is leuk, hoewel, met een jonge kat in huis is het eerder een kwestie van ogen hebben in je rug en constant ingrijpen. Maar dan nog, het is en blijft leuk.

Ontmantelen gaat minder subtiel. Er is weinig aan dus het moet een beetje opschieten, hulp daarbij is altijd welkom ...

Hoewel ...

2017

Een liefdevol 2017 aan alle lezers, aan alle vrienden, aan alle mede-aardebewoners.

Laten we er iets moois van maken met z'n allen.