Brrrrr

Toch nog iets sneller dan verwacht is de zonneboiler operationeel. Ziet er best interessant uit zo'n installatie.

En net nú is er potverdorie geen zon. Zo te zien zal het ook nog wel even duren voordat die zich weer laat zien.

De oude boiler is inmiddels afgekoppeld. We vertikken het om de 400 liter elektrisch op te warmen, daar koop je niet zo'n high-tech apparaat voor tenslotte. Koud douchen vanavond.

It giet oan

Het is zover! Vandaag is Christophe begonnen met het aansluiten van de zonneboiler. We dachten, dat is met een uurtje of twee wel beklonken, niet dus, twee dágen duurt het. Komt blijkbaar nog een hoop bij kijken.

Morgen dus nog een dag sleutelen. Dan een paar uur om de boiler te vullen met 400 liter water en een paar uur om het water op te warmen, als de zon schijnt tenminste. Dus ijs en weder dienende, letterlijk, kunnen we vanaf vrijdagavond uitgebreid douchen, op basis van gratis zonnestraaltjes.

Intussen zijn we zelf ook lekker bezig. De slaapkamer is bijna geheel voorzien van ossuature, frans voor dat metalen spul waaraan je gipsplaten bevestigt.

En de poezen blij gemaakt. Hoewel, ze moeten er nog een beetje aan wennen, best wel een beetje eng voor ze. Waar eerst een toilet stond is nu een chatière gemonteerd. Ze moeten nu dus door de voormalige toiletafvoer naar de garage/buanderie.

Toegegeven, met de pleeborstel nog in de aanslag zou ik ook zo mijn twijfels hebben.

Nuts

Ooit, alweer lang geleden, waren we in Austin, Texas. Het was de tijd dat we nog voor 2 pepernoten konden vliegen. We zouden naar het Aquafest gaan. Bleek het die avond Polka Night! Een domper als je op een lekker potje Blues hebt gerekend. We zijn toen maar afgezakt naar een restaurantje in de buurt, The Filling Station. Het zat in een voormalig benzinestation. Ze serveerden enkel gerechten met namen van auto-onderdelen. We aten als troost Nuts 'n' Bolts. Ik laat het aan jullie fantasie over wat dat wel niet geweest mag zijn.

Daar moest ik vandaag ineens aan denken, aan de nuts. Onze notenbomen zijn rijp, de vruchten dan. Vandaag het eerste mandje walnoten en hazelnoten geplukt.

Hoogste tijd voor notentaart.

Klaar-ish

Het was vandaag zonnig. Lekker temperatuurtje, buiten in de zon dan. Binnen zal het vast wel fris zijn geweest. Geen idee, omdat we buiten-ish bezig zijn geweest. Allicht niet in de woonkamer. We hebben de buanderie vandaag tot klaar-ish verklaard. Allicht zo klaar-ish dat we er voorlopig niks meer aan doen. Misschien wat plankjes ophangen, maar verdere afwerking wordt tot een later era verbannen.
Voorlopig is het goed genoeg. De afwerking van muren en plafond moet even wachten tot volgend jaar, of het jaar erna misschien wel. De wasmachines, droger, strijkmachine en koelkast staan er in en werken.

Het scheelt ook in de garage, ineens ruimte te over. Krijg je weer kriebels om daar wat aan te gaan doen, muren, vloer, etc, maar dat doen we even nog niet. Prio 1 is nu de gite, daar moet nu echt aan begonnen worden.

Maar morgen nog even niet, dat wordt een shopping-dag. Moet ook zo nu en dan.

Gezellig

We hebben het lang uitgehouden. Zo zonder verwarming bedoel ik. Het was ook niet nodig namelijk, woensdag was het nog 26 graden en zaten we tot elf uur 's avonds buiten te tafelen. Maar vandaag is het ineens koud, 12 graden hooguit. Zolang je aan het werk bent heb je er niet zo'n erg in. We hebben vandaag de vloer in de buanderie afgemaakt. De tegels zijn nu gevoegd.
Maar nu we stil zitten is het andere koek. Dan is het toch een beetje te koud. Dus voor het eerst de kachel aangemaakt.

Hij deed het meteen. Het hout wat we vorig jaar gekocht hebben is droog genoeg nu en brandt uitstekend. En behalve dat het inmiddels lekker warm binnen is, is het ook wel gezellig.

La grande bouffe

Gisteren kwam onze buurman langs, of we vandaag bij hem kwamen dineren. Wij hadden het lunchen genoemd omdat het 's middags is, maar hier noemen ze het zelf dineren. 's Avonds wordt het souperen genoemd. Het is maar dat je het weet, anders kom je op het totaal verkeerde moment aanzetten.
Hij had tevens weer de oorspronkelijke eigenaresse van Les Fontanelles uitgenodigd, maar deze keer samen met haar zoon, schoondochter en 2 kleinkinderen. Dineren bij onze buurman is copieus, 5 gangen minstens, onder het genot van een hoop alcohol. Daar zeg je geen nee tegen.

Het zou vandaag een beetje een squeeze worden. Vanavond waren we ook nog bij vrienden uitgenodigd om wat te eten, samen met nog negen anderen. Iedereen zou wat meenemen en dat moest vandaag ook nog gemaakt worden.

Maar goed, we hebben ons ingehouden bij onze buurman, kleine hapjes en je bord niet te snel leegeten en zeer matig met de alcohol. Dan lukt het wel. Maar toch, 5 uur later zit je buikje ongewild toch goed vol.

Veel tijd om uit te buiken hadden we niet, een uurtje later stapten we alweer in de auto richting Monesties, waar het feestje zou plaatsvinden. Gewoon zomaar een feestje, omdat het leuk is om iedereen weer eens te zien. We zouden eten, drinken en vooral lol maken. Ik kan je vertellen, het is allemaal gelukt en alles in ruime hoeveelheden.

Mijn appel/vijgentaart was aardig gelukt, de foto ervan iets minder.

Voor de liefhebbers het recept: bladerdeeg uitrollen, mengsel van 40 gram suiker, 40 gram boter, 50 gram amandelpoeder en 1 ei erover uitsmeren, fruit erop, en 20 minuten bakken op 200 graden. Daarna nog warm insmeren met een mengsel van 2 eetlepels abrikozenjam en 1 eetlepel citroensap.

Rond half vier waren we we weer thuis. Moe maar voldaan en met een pens als in La Grande Bouffe.

Goodmeuning

We leven in de natuur. Dagelijks zien we in onze tuin de vogeltjes, de eekhoorns, de steenmarter, de slang, de schapen en de koeien. De KOEIEN!? Ho, wacht eens even. Zie ik dat goed of verkeer ik nog in één of andere fase van de slaap. Wat komt daar nu aanzetten via de artiesteningang?

Allemachtig, we staan perplex. Het blijft maar doorgaan, steeds meer komen er onze tuin binnen. Een stuk of vijftig tellen we er.

Sommige zien er gevaarlijk uit.

Andere weer lief.

Maar op de kleintjes na zijn ze allemaal wel erg groot, zo van dichtbij.

We hebben het hele dorp gebeld, niemand was thuis. Was hier opzet in het spel? De burgemeester bracht uitkomst, de koeien waren van zijn zwager. We kregen het telefoonnummer. Maar, ook hier werd niet opgenomen (uiteraard). Een uurtje later stond buurvrouw Sonja op onze stoep, ze is de zus van de zwager van de burgemeester. Haar broer, de zwager van de burgemeester dus, zat in Reunion en zij paste op het vee. Koeienboer zijn is geen slechte business blijkbaar.

Ze heeft de koeien weer naar hun eigen weide geloodst onder het naroepen van "het gras is gratis gemaaid". Het is maar goed dat we nog geen groententuin hebben of die was gratis leeggegeten.

Het was ineens erg stil, het was toch wel gezellig met al die mooie koeien. Bijna was La Vache Chiewhi er ook vandoor, we konden haar nog net onderscheppen.

Het enige wat achterbleef waren een paar souvenirs.

Het heeft hier de hele dag naar de zoo geroken ...

Le piscinier

Ik ga jullie niet vermoeien met herhalingen, dus ik vertel niet dat we vandaag getegeld hebben. En ik plaats ook deze foto niet:

Want dan wordt het wel erg een herhaling van feiten. En bovendien is het nog niet af, dus morgen ga ik dan weer melden dat we getegeld en gevoegd hebben. Gaaaaap.

Dus een ander verhaal vandaag.

Niets is lekkerder dan een frisse duik als het bloedheet is, vooral als je net hard gewerkt hebt (getegeld bijvoorbeeld). Je kan onder de tuinslang gaan staan, maar dat geeft niet echt het gewenste effect. Fris is het wel, duiken is er niet bij. Voor die verkoeling hebben we een tobbe in onze tuin, wel een grote tobbe, maar het blijft een tobbe, een lelijke tobbe.

Dat moet beter kunnen denken we. Dus vandaag maar eens een piscinier laten langskomen, iemand die zegt verstand te hebben van zwembaden. Als we volgend jaar willen gaan verhuren, dan is het wel zo prettig dat je kan adverteren met "gite met mooi zwembad" in plaats van "gite met lelijke tobbe". We hebben wel al het één en ander in gedachten, het is een artist impression maar het geeft aardig weer wat de bedoeling is.

Volgende week krijgen we de offerte in de bus, we zijn nu al nerveus.

Pestkorreltjes

Een groot gedeelte van de dag besteed aan het invoegen van een muurtje. Niets nieuws, hadden we al eens gedaan.
Maar toch ging er iets niet goed. De kalk-zand-specie zat vol met korrels, formaat knikker of nog groter. En dat is een probleem. Waar komen die pestkorrels toch vandaan, én, hoe kom je er vanaf. De eerste lading uit de betonmolen was dus niet echt top. Het voegen duurde veel langer dan verwacht. Alle korrels moesten eerst met de hand worden fijngewreven voordat ze in de voegen gingen.
Daarna de techniek van het mengen aangepast. Eerst het zand en de kalk goed mengen en dan pas het water er bij. Maar helaas, ook dat ging falikant fout. Korrels ter grootte van pingpongballen werden het. Dus deze lading werd het ook niet. Weer alles met de hand fijnwrijven.
Maar toen, bij de derde poging hadden we het te pakken. De truuk: eerst het zand in de betonmolen, daarna in een emmer kalk en water goed mengen en dat bij het zand in de betonmolen gieten. Resultaat: de mooiste specie die je kan dromen.

Wie had ooit kunnen denken dat we nog eens specialist kalk-zand-mengen zouden worden.

Luie dag

Het zag er naar uit dat het een luie dag zou worden vandaag. Even geen zin om wat te doen. Je kent dat wel, af en toe heb je dat. Het begon al met laat opstaan, met laat bedoel ik rond 9 uur. Ik weet het, voor sommigen is het dan eigenlijk nog nacht, voor anderen is het al middag, maar voor ons is 9 uur aan de late kant. Beetje rondgehangen, op het dooie gemakje boekenkast opgeruimd (toch weer nuttig) en al wat gekookt (ook best nuttig).

Tot Bert vroeg of het niet weer eens tijd werd om de kippen te gaan voeren. Schrik niet, we hebben zelf geen kippen, maar we passen op de kippen van een stel in het dorp wat op vakantie is. Vier schattige kippetjes, alleen leggen ze geen eieren. Da's balen, zeker als je oppast. Ik heb nog een goed gesprek met ze gevoerd (ik spreek uitstekend tok) maar zonder succes.

Van het één kwam het ander. Als we dan toch de auto nemen, dan kan je net zo goed boodschappen gaan doen. En als je toch boodschappen gaat doen, rij dan ook even bij de Bricodepot langs. Maar als je toch naar de Bricodepot gaat, neem dan gelijk de aanhanger mee en laad die vol met wat je zoal nodig hebt. Zo gezegd, zo gedaan. Kar achter de auto en karren maar.

Het is nog een mooie oogst geworden: 10 gipsplaten, 40 staanders, 15 liggers,  2 zakken kalk, 4 dilatatielatten, een afreilat, tegellijm, 2 emmers en wat spul voor de waterleiding. En, niet onbelangrijk, een kadootje voor Leane, de kleindochter van onze buurman, hij is net "papi" geworden.

Niet slecht voor een luie dag.

Nazomer

Vandaag was een mooie nazomerdag, volop zon en warm, 24 graden. Zelfs nu, 20:30, is het nog warm buiten. Maar toch was het de afgelopen nachten vrij fris, je merkt dat de zomer op zijn eind loopt.

Daarom vandaag maar een begin gemaakt met het isoleren van de buitenmuren van onze slaapkamer. Een deel van de staanders is geplaatst. Met dat schuine plafond is het even zoeken hoe je dat goed vastzet.

Verder weer wat vorderingen gemaakt in de buanderie. Alle gipsplaten zijn nu geplaatst en de helft van de zuidmuur is opnieuw ingevoegd. De elektra, waterleiding en afvoeren zijn gereed.

Nog wel wat afwerking nodig, hier en daar kleine stukjes gipsplaat, maar het gaat de goeie kant op. Het invoegen van de muur viel tegen, veel grote ruimtes tussen de stenen die opgevuld moesten worden.

Wij zijn overigens niet de enigen die goed bezig zijn, de eekhoorns zijn de afgelopen dagen aktief, vast volop bezig om voedsel in te slaan voor de winter. 

De smaragdhagedis

Achter bij ons terras hebben we een kruidentuin. Of beter, het wórdt een kruidentuin. Voorlopig moeten we het doen met een enorme bos salie. Erg lekker voor in de aardappelpuree, maar verder zou ik niet weten wat je er mee moet. Maar goed, daar gaat het verhaal niet over. Het gaat over de bewoners van onze kruidentuin, een stelletje smaragdhagedissen.

Ze zijn zo'n 40 cm lang en hebben een gele buik, groene rug en in de paartijd heeft het mannetje een blauwe keel. Op deze foto van 25 april was het dus duidelijk paartijd. Hoe kom ik hier zo ineens op. Eén van onze poezen heeft het tot kunst verheven om dieren te vangen. Springende, vliegende, kruipende, rennende, zwemmende, het maakt allemaal niet uit, zolang ze maar bewegen. Zo kwam ze vandaag met een klein hagedisje aanzetten, ééntje met een grijze rug en gele buik. Een jonge smaragdhagedis, net uit het ei. We hebben het beestje gelukkig nog kunnen redden. Je kan niet boos worden op poes, het is de natuur, maar toch.

Lekker op de trekker

Het was vanochtend frisjes, voor het eerst een truitje aangetrokken. We zijn meteen aan de slag gegaan. Eerst maar eens even een rondje met de trekker, een boomstam uit de tuin weggehaald, een bak stenen opgeruimd en de gipsplaten van sechoir naar de gite gebracht.

Trui maar weer uit, inmiddels was het toch wel warm geworden. Daarna ben ik de gite ingedoken, hoogste tijd om het restant van het houtwerk te behandelen tegen de enge beestjes. Niet het leukste werk, maar het moet gebeuren. Ik zie er nu uit alsof ik een neus-mond transplantatie heb gehad, krijg je van een paar uur met een koolstofmasker op. Geen foto's van mij vandaag!
Bert is ondertussen in de buanderie bezig geweest, een paar gipsplaten geplaatst. Begint nu echt wel vorm te krijgen. Morgen de rest even afwerken.

Dendropicos goertea

Zoals elke ochtend tot nu toe, werd ik ook vanochtend weer wakker. Gelukkig maar, er is nog zoveel te beleven. Ik bleef nog even liggen, het was pas 8 uur, nog iets te vroeg om op te staan vond ik. Intussen kwamen de poezen al langs om te vragen wanneer nou eindelijk de restanten muesli-melk geserveerd zou worden, ook zoals elke ochtend. Niks nieuws dus tot nu toe.
Behalve dat ik naar buiten lag te kijken. De zon was alweer op en de lucht was blauw, dat kon ik zien vanuit mijn bed. Ik kijk richting west, naar het eikenbos. En opeens zag ik hem, de grijze specht. Tenminste, ik denk dat hij zo heet, hij had een lichtgrijze buik, een donkergrijze rug en een rood petje op. Hij belandde in de boom vlakbij het slaapkamerraam en zat daar een beetje dom tegen de schors te tokken. Hoewel, zo dom is dat niet. De insecten onder de schors schrikken zich een hoedje en kruipen naar buiten, en HAP, opperdepop. Dat weet ik toevallig omdat Maarten me dat verteld heeft.
Ik heb niet de kans gehad een foto van hem te maken (ik lag dus nog in bed, red.), dus maar even gegoogled en hopla, daar is ie.

Even later toch maar opgestaan, we gingen naar de Bricodepot, de Gamma zeg maar. 16 pakken tegels gehaald en nog wat andere spulletjes. Gelukkig heeft de auto zelfcorrigerende veerfladupsels qua omhoog en omlaag achter, anders had hij elke verkeersdrempel geschoren. Zo'n uitje kost ons altijd een halve dag, het is 3 kwartier rijden heen en 3 kwartier terug. Hoort er bij hier.

Heerlijk, het regent

Gisteren was het heerlijk weer, hele dag zon met een graad of 26 in de schaduw op het noorden. Buiten gezeten tot rond middernacht onder een prachtige sterrenhemel. Vanochtend was het nog zonnig, maar al gauw is het weer omgeslagen. Het regent al zowat de hele dag. Niet erg, de tuin was wel toe aan wat water. Ik hou elke dag bij wat voor weer het is geweest. Zo zie ik in mijn agenda dat het een week geleden was dat het een beetje heeft geregend, daarvóór was het begin augustus dat er enige regen van betekenis is gevallen. Voor de rest hebben we veel zon gehad en prima temperaturen. Af en toe dik in de dertig, maar meestal ergens eind twintig. Heerlijk. Alleen de poezen worden er wel erg lui van.

Maar wij niet. We werken bij elke temperatuur, maar als ik mag kiezen dan moet ik toegeven dat het wel prettiger werken is als het wat koeler is. We hebben dan ook niet stil gezeten. Weer een dekvloer gelegd, we worden er goed in. In de was-/boilerruimte zijn alle dekvloeren nu klaar. Morgen even opmeten en nog wat tegels bijhalen, dan kan de rest betegeld worden. De eerste gipsplaten zitten er inmiddels ook in.

Sambal bij?

Bert heeft sinds tijden weer eens indonesisch gekookt. Uit de bijbel van Beb Vuyk. Het boek is al zó oud en vaak gebruikt dat het helemaal uit elkaar hangt. 

Babi ketjap, rendang, sambal goreng boontjes, sambal goreng telor, roedjak en rijst. Man, wat lekker. We hadden ons vóór de verhuizing goed voorbereid. Kruiden hebben we in overvloed meegenomen uit Nederland, die vind je in la douce niet. Ook massa's kroepoek om zelf te bakken, we dachten dat ook dát hier onvindbaar zou zijn, maar dat valt nogal mee, elke supermarkt heeft ze. Alleen bleek tot onze schrik de sambal manis onvindbaar. Weggegooid? Nog in een verhuisdoos? Geen idee. Dus de eerste die langskomen uit Nederland weten bij deze wat ze mee moet nemen.

Ook nog even ons eerste vloertje gelegd, in de boilerruimte. Tegen het stof. Alsof we nooit iets anders hebben gedaan. Wat is dat klussen makkelijk, soms. Die homp rechts is de rots waar het huis op is gebouwd, geen foutje bij het tegelen dus.

Bricoleurs gevraagd

De zonnepanelen zitten op het dak, samen 5 vierkante meter. Maar voorlopig kunnen we er nog niks mee. De boiler moet nog worden geïnstalleerd worden, ergens volgende week staat dat gepland.

Intussen zijn we het plekje waar die boiler moet komen aan het opknappen. De mur-en-pierre is tot oefenproject gebombardeerd voor het voegen. Blijkt wel aardig werk te zijn, met snel resultaat. Allicht, als je de compressor gebruikt voor het wegbeitelen van de oude voegen, voor zover die nog aanwezig zijn, en het schoonblazen van de muren. Je zit zelf geheel onder het stof, je moet er wat voor over hebben, niet waar? Vervolgens met je handen de kalkzandmortel in de voegen proppen.

Het is aardig gelukt, oordeel zelf.

Het hele huis moet nog gedaan worden. Kom snel langs, je kunt je helemaal uitleven, de rubberen handschoenen liggen al klaar.

Trappetje

Vandaag zijn op het dak de voorbereidingen getroffen voor de installatie van de zonnepanelen. Ziet er best eng uit zo hoog, maar Christophe heeft het vaker gedaan, dus hij weet waar hij mee bezig is neem ik aan.

Intussen heb ik de trap van het terras naar het weiland maar eens aangepakt, meer dan de helft van de planken lagen ernaast en wat er nog op lag zat los.

vóór

na

De rotonde

We hebben aan het einde van onze oprit een boompje staan, omringd door lavendel. Het geheel is nogal in elkaar geflanst, met wat stenen er omheen.

Eigenlijk staat het lelijk in de weg, maar ja, om een boom om te hakken alleen maar omdat hij niet op de goeie plek staat, da's ook zoiets. Bovendien komen er in de zomer honderden prachtige vlinders op af.

de Koningspage

 Dus vandaag maar eens de zaak een beetje gefatsoeneerd. Een stenen muurtje gebouwd en een begin gemaakt met het weghalen van onkruid en gras. Er kwam zowaar grind te voorschijn. Het lijkt wel een rotonde.

La grande guerre

Alweer een paar weken geleden hadden we een etentje bij onze franse buren. Het zijn schatten van mensen, typisch frans en met de nodige dosis humor. We waren al gewaarschuwd, etentjes bij fransen zijn 's middags en duren lang. We waren inderdaad om 12 uur uitgenodigd en dachten rond een uurtje of 3 wel weer thuis te zijn. Juist ja. Niet dus. Alle ingredienten waren aanwezig om om half 1 al toeterlampion te zijn, pastis, whiskey, cognac, wat je maar kon verzinnen, het kwam op tafel als aperitief. Daarna hebben we zitten smullen van 5 gangen, het ene nog lekkerder dan het andere.
Wat nou bijzonder was, is dat onze buren ook de oorspronkelijke eigenaars van ons huis hadden uitgenodigd. Het huis en de landerijen is 500 jaar lang in handen geweest van één en dezelfde familie. Tot het moment dat ze in 2004 voor de behandeling van een ernstig ziek familielid het nodig vonden het landgoed te verkopen.
De dame in kwestie heeft ons urenlang de historie van het huis verteld, bijzonder leuk om te horen. Ze had ook foto's van vroeger meegenomen.

Er is wel het één en ander veranderd in de tijd. Het trappetje naast de voordeur is niet meer, de groentetuin heeft plaats gemaakt voor het zwembad en het is nogal wat groener geworden. Maar wat niet is veranderd zijn de 2 enorme bomen bij onze voordeur. Je ziet ze nauwelijks op de foto, maar ze waren er wel al. Ze zijn geplant voor 2 zonen die in 1914 opgeroepen zijn als soldaat om te gaan vechten in de eerste wereldoorlog. De bomen worden sindsdien liefdevol gekoesterd, beide zonen zijn namelijk nooit meer teruggekeerd van het front.

Milieu, dat is toch dat groene spul?

Af en toe wast een mens zich, een beetje warm water is daar wel prettig bij, vooral in de winter. We moeten het hier doen met een oude boiler van 100 liter. Dat is voor 2 personen nog wel te doen, maar als er logees zijn moet je dus niet een uitgebreide douche nemen want dan heeft de volgende een probleem. Aangezien ik 's ochtends graag lang onder een warme straal sta, in de hoop om wakker te worden, was uitbreiding dus een noodzaak. Bovendien komen er ook nog eens 2 badkamers bij. In eerste instantie hadden we het idee om 2 extra elektrische boilers te installeren, één voor elke badkamer. Tot we met kennissen in gesprek kwamen die net een zonneboiler hadden laten installeren. 

Je krijgt 2 zonnepanelen op je dak en de zon zorgt er voor dat het water wordt opgewarmd, gratis en voor niks. 400 liter maar liefst, kijk, now we're talking. Behalve het financiele aspect, een elektrische boiler verbruikt namelijk ontzettend veel stroom, is er ook de ecologische kant. Je bent namelijk goed bezig voor het milieu.

Vandaag zijn de panelen geleverd die op het dak komen te staan.

Volgende week worden ze geplaatst. Toegegeven, het dak zal er niet mooier op worden, maar je moet toch wat over hebben voor onze mooie planeet.

Le Vagabond

Vandaag een pittig stukje gewandeld, vanaf ons huis helemaal naar Cordes-sur-ciel. Over een prachtig wandelpad, le sentier du Vagabond, alleen de naam al. 12 km lang, met klimmen en dalen, langs pure ongerepte natuur.

Wie hier is geweest kent Cordes, het ligt prominent in het landschap, op een pukkel. Het is overigens nog een hele klim om naar boven te lopen, zeker als je al 5 uur in de benen hebt zitten.

De donkere wolken hingen dreigend boven het stadje, maar we hebben het droog gehouden. Of het nou toeval was of een "act of God" zijn we nog niet uit, maar toen één van ons per ongeluk een vloek liet ontsnappen klonk er een bulderende donderslag waarvan onze nekharen overeind gingen staan. Bizarrrrrr.

Elluk nadeel heb ze voordeel

Vanochtend om zeven uur opgestaan. Ik was toevallig wakker. Nou ben ik regelmatig rond zevenen wakker, draai me dan om en slaap lekker door tot een uurtje of half negen. Maar niet vanochtend. Beppie sliep in de buanderie, we waren namelijk bang om haar kwijt te raken, je weet maar nooit, en ze moest hoogstnodig een plasje doen. Allicht, dat kon ik me zo voorstellen. Dus ik mijn warme bed uit om Beppie te bevrijden. Ik werd bijzonder hartelijk door haar ontvangen bij het openen van de deur. We hebben samen een eindje gewandeld, met een bal gespeeld (wat eigenlijk een appel was maar dat heb ik Beppie niet verteld) en ik heb (tevergeefs) een frisbee de lucht ingegooid. En daarna ben ik op een stoel gaan zitten om de zonsopgang te bewonderen.
A d e m b e n e m e n d.

Een uurtje later heeft Bert via de "franse database van oortatoeages" de eigenaar van Beppie weten te achterhalen. Ze wonen niet heel ver hier vandaan, ze waren haar kwijt geraakt bij het wandelen bij ons in de buurt. Veel langer dan een half uur heeft ze niet gezworven en volgens de eigenaar loopt ze in haar enthousiasme wel vaker achter passanten aan. Hoe dan ook, rond negen uur werd ze opgehaald door de eigenaar, samen met haar zusje Chloe. Ze blijkt overigens Purdie te heten.

Voor ons blijft ze gewoon Beppie.

Beppie

Vanmiddag met vrienden uit Nederland, Maarten en Loes, een wandeling gemaakt langs het "sentier de Bonnan". 

Het bleek geheel onverwacht een prachtige route te zijn langs paradijslijke plekjes. We hebben er bijna 3 uur over gedaan, mede omdat we om de haverklap bleven staan om te genieten van de omgeving. Toen we op het laagste punt arriveerden kwamen we in een ware oase terecht. Ik kan het wel proberen uit te leggen maar woorden schieten te kort.

Zowat vanaf het begin werden we gevolgd door een trouwe viervoeter, trouw inderdaad, want de volle 3 uur heeft hij ons begeleid. Nou had onze buurman een paar weken terug ook al melding gemaakt van een amicale blonde labrador, een vrouwtje met zwarte halsband, die 3 dagen op zijn terras had gelegen. Bij navraag in het dorp bleek hij van niemand te zijn. Tja, en wat doe je dan als hij je met trieste ogen aankijkt, inderdaad, dan smelt je hart en neem je'm mee naar huis.

Kan niet zeggen dat het een moeilijke hond is, ze luistert keurig, blaft niet, zeurt niet, bedelt niet, kortom, een modelhond. Maar morgen toch maar even de dierenarts bellen. Ze heeft een tatoeage in haar oor: 2DLX888. Wellicht dat haar baasje haar mist. Als het mijn hond was had ik al tranen met tuiten gehuild om het verlies. En omdat elk levend wezen een naam moet hebben heet ze zolang ze hier woont BEPPIE.