Zwembad, dag 14

Het is bijna niet te geloven, terwijl ik dit zit te typen staat de kraan alweer heel wat uurtjes open. Het zwembad loopt langzaam maar zeker vol met water.

Vanochtend zijn ze begonnen met het plaatsen van de liner. Vlot verlopen allemaal. Ik had jullie een animated gif willen laten zien, er is elk kwartier een foto gemaakt vanop een statief. Maar dat gaat helaas niet lukken.

Zoals jullie weten verblijf ik op dit moment in België. Nu mijn kleine zus een spiksplinternieuwe auto heeft aangeschaft (waar ik even de eerste 600 km op gezet heb, maar dit terzijde) was er niks meer over voor een nieuwe PC. Dit beestje is volgens mij ongeveer net zo oud als onze auto, alleen presteert de oude trouwe buffel nog steeds als nieuw, iets wat van de PC niet gezegd kan worden.

Krakend en puffend, kreunend en steunend komt dit stukje tot stand. Ik heb maar niet gevraagd naar een pakket als Photoshop, ik vrees dat er dan rook uit zijn fannetje komt.

Kettingen en kraaltjes

Niets zo vervelend als vliegers in je woonkamer. Met vliegers bedoel ik alles wat vliegt op eigen kracht, wel of niet pijnlijk prikkend of bloed zuigend. Veel hebben we er niet, maar elke mug of vlieg is er één te veel. Alle ramen in de gite zijn inmiddels van rolhorren voorzien, daar komt niks meer doorheen. Maar daarmee alleen ben je er niet, er zijn ook nog de openslaande deuren waar ze vrolijk zoemend door naar binnen kunnen glippen.

Maar vinden jullie die oplossingen ook zo verschrikkelijk lelijk? Ik wel in ieder geval. Bovendien neemt het veel licht weg, om nog maar niet te spreken over het verlies aan uitzicht, doodzonde.

Waar zouden we zijn zonder internet, mooie oplossing gevonden bij de vliegengordijnenshop, fraai, lichtdoorlatend en met behoud van uitzicht. Meteen bestelling geplaatst en nu, een week later, is het al geleverd. Sneller kan niet. Rest ons niets anders dan het geheel op te hangen. Dachten we.

Juist ja, het blijkt een bouwpakket te zijn! Duizenden kraaltjes en losse kettingschakels, geleverd in zakken. Het geheel wordt anderhalve meter breed en twee meter hoog, we zijn nog een paar weken zoet met rijgen. Misschien moeten we maar een vliegengordijnrijgparty organiseren ...

Zwembad, dag 13

Ik zou het kunnen begrijpen als jullie het niet geloven, maar toch is het waar. Vandaag is er aan het zwembad gewerkt. Alle voorbereidingen zijn getroffen om de liner te plaatsen. Morgen staat dat op het programma, ijs en weder dienende. Dat ijs zal wel meevallen in deze tijd, het gaat met name om het weder. Het mag niet regenen, er komt een doek onder de liner te liggen die niet nat mag worden.
Robot, pomp, filter, zakken zand, buizen, doek, het ligt allemaal klaar. En bovendien hebben we nu definitief groen licht van de burgemeester, we mogen in één keer met water vullen. Er staat le maitre nu niets meer in de weg ... hoop ik.

Maar ik denk dat ik achter de reden ben gekomen van de vertraging, dag 13 ... zou hij bijgelovig zijn?

Kriebels

Ik begin nu toch een beetje de kriebels te krijgen, nog geen steeds geen maitre piscinier. Het is vandaag al de 27e en hij heeft beloofd dat het zwembad op 1 juli operationeel zou zijn. Vanochtend heeft Bert hem nog aan de lijn gehad, hij zou vanavond terugbellen. Niet dus. Morgenochtend maar weer bellen, er zit niks anders op.

Wat nu? De aanvragen voor de gite lopen goed, maar ja, we kunnen het zwembad niet beloven zolang we de maitre niet gesproken hebben, maar ja, dan moet hij wel terugbellen, maar ja, dat doet hij dus niet. En als je op zoek bent naar een gite-met-zwembad, dan kan je niet aankomen met gite-met-zwembad-dat-er-nog-niet-is.

Maar het is niet alleen kommer en kwel, we hebben ook goed nieuws wat het zwembad betreft, we hebben geen restricties om het straks te vullen. Laatst de burgemeester gesproken en het niveau van de bron is hoog genoeg om 70 kuub te kunnen tappen. Da's toch weer een pluspuntje.

Rijdende kerstboom

Veertig kilometer stond er op de teller toen ik wegreed. Inderdaad, spiksplinternieuw karretje. Te leen, van mijn kleine zus. Het is wel even wennen als je de blauwe buffel gewend bent. Bij gas word je in je stoel gedrukt, bij remmen zit je met je neus tegen de voorruit. Het is een heel andere beleving.

Overal knipperen lampjes en gaan metertjes wild heen en weer. Ik heb werkelijk geen idee waar dat allemaal voor dient en dat hou ik ook maar zo. Kijk, bij de buffel is alles simpel, olielampje, benzinelampje en dat is het zo ongeveer, dat kan ik allemaal nog net bevatten.

Eén van die nieuwerwetse dingen die geheel automatisch bediend worden is het aan- en uitgaan van de koplampen. Praktisch wel, rij je een tunnel is dan gaan de lampen aan, je raadt het al, rij je er weer uit dan gaan ze geheel uit zichzelf weer uit. Het bestaat al veel langer, dat weet ik, maar voor mij was dit een geheel nieuwe ervaring. Het blijkt nu dat die sensoren een beetje nerveus zijn ingesteld. Ik rij vanochtend op de ring van Antwerpen, wie die weg kent weet dat er om de paar honderd meter een brug over de snelweg hangt, van kleine voetgangersbruggetjes tot vierbaanswegen. Nu blijkt de sensor bij elk bruggetje, hoe klein dan ook, te denken dat er een tunnel ingereden wordt. Dus die hele ring lampen aan ... lampen uit ... lampen aan ... lampen uit. Ik leek wel een rijdende kerstboom.

Maar, eerlijk is eerlijk, het was supercomfortabel. Of ik hem zou willen ruilen met de buffel? Zeer verleidelijk, maar dat gaat me te ver, na al die jaren van trouwe dienst.

Beetje schuldig

Ik had het niet verwacht, nog geen week adverteren we nu en de vragen stromen binnen. Niet alles resulteert ook in een daadwerkelijke boeking, maar sommige wel degelijk. En dat terwijl je zou denken dat iedereen al ruim van tevoren zijn vakantie in het hoogseizoen geboekt heeft.

Het heeft twee kanten. Laat me vooral beginnen met dat ik het erg leuk vind dat er zoveel belangstelling is. Alle werk is niet voor niks geweest, gelukkig. Het zal je maar gebeuren dat je helemaal geen reakties krijgt, een mens kan door minder al in een depressie terecht komen. Maar het is best ook een beetje eng, eerlijk gezegd. We willen dat alles goed verloopt, dat de gasten tevreden zijn na hun verblijf op Les Fontanelles. En zoals bij alles wat je de eerste keer doet zijn we ook hier best een beetje nerveus over.

En dus wordt er, terwijl ik 950 km verderop pizza eet, uitga, vrienden opzoek en zelfs naar flamenco dansers zit te kijken (in het OCMW .... dat dan weer wel), hard gewerkt thuis. Allerlei kleine en grote klussen die nog even klaar moeten worden in een razend tempo opgepakt.

Ik begin me wel een beetje schuldig te voelen ...

Le plat pays

Zo, vanaf vandaag moet Les Fontanelles het twee weekjes zonder mij stellen. En hoewel ik weet dat ik daar gemist word en ik ook Les Fontanelles mis weet ik ook dat alles in goede handen is. Ik ben deze keer niet met de trouwe blauwe buffel op stap. Ik heb voor het gemak van het vliegtuig gekozen.

Het was alweer een tijdje geleden dat ik me nog op vleugels door de lucht heb laten dragen, het beviel wel. Hoewel ik heel goed weet hoe het technisch kan dat die zware machines in de lucht blijven hangen, blijf ik dat ergens toch wel een klein wondertje vinden.

Het gaat zo ongelooflijk snel. Het vliegen zelf dan. Als je alle overige reistijden en wachttijden er bij optelt loopt het toch weer aardig op. Het grote voordeel is uiteraard dat je zo fris als een hoentje op je bestemming aankomt.

Ik zit nu dus even op het Vlaamse platteland of zoals Brel het zo mooi zegt, Le Plat Pays. Morgen verder.

Op de kilootjes passen

Zo, ik ben klaar voor de trip naar België. Bijna. Ik moet alleen nog de laatste spulletjes in mijn handtas proppen. Bij handtas denk je aan een klein tasje wat aan je schouder bungelt. Ik ook in eerste instantie. Wat heb je nou nodig, weinig toch? Paspoort en ticket, verder niks. Of nee, toch niet, er moet nog meer mee. Grotere tas, niet te groot, te veel gedoe. Ook tas twee bleek toch te klein. En na drie tassen die elke keer een slag groter werden is het nu zowat een hutkoffer geworden.

Wat er allemaal in zit? Geloof me, je wil het niet weten. En toch is er niks bij wat niet absoluut noodzakelijk is. Vind ik.

Nu nog even zorgen dat ik niet boven de zes kilo kom, dat kon nog problematisch worden ...

Halve zebra

Dat we hier in een klein dorpje wonen weten jullie al. Dat de kas altijd leeg is, weten jullie ook al. Maar vandaag werd het weer eens pijnlijk duidelijk hoe erg het hier gesteld is met de financieën.

Ze hebben nog net genoeg verf om een half zebrapad te maken! Wat moet je nou als automobilist? Alleen maar stoppen als er vanaf de rechterkant een voetganger oversteekt? Of ook als hij van links komt? En wat als je vanaf de andere kant komt aanrijden? Mag je dan vol gas een oud vrouwtje ondersteboven rijden, want geen zebra aan die kant. Erg verwarrend allemaal. We zijn er maar eens bij stil blijven staan om het geheel goed te overpeinzen. We hebben echt ons best gedaan, maar zijn er nog steeds niet uit welke regels hier zouden gelden.

We denken erover om een blik verf te doneren, dit kan echt niet.

Verwendag

Ik heb me vandaag eens lekker laten verwennen. Heerlijk. Ik doe dat veel te weinig. En waarom nu wel? Het was hoognodig, dat als eerste reden, maar vooral omdat ik binnenkort een tripje naar mijn moederland gepland heb staan en je wil toch op je paasbest voor de dag komen daar. Niet zo vreemd, toch?

Vanochtend de telefoon gepakt en de coiffeur gebeld, de kapper. Vanmiddag kon ik al terecht. Kijk, zo hoort dat, geen wachtlijsten hier, zelfs niet bij de haarverzorging.

Eerst maar eens even van kleur veranderd. Nou ja, veranderd, het lijkt wel een beetje op wat ik eerder heb gehad, alleen was dat door de zon al zo gebleekt dat ik weer blond was geworden. Ook leuk hoor, daar niet van, het begon een beetje op mijn natuurlijke haarkleur te lijken van toen ik 15 was. Intussen ben ik meer dan 20 jaar ouder, OK, heel wat meer dan 20, maar laat me maar even in de waan. En daarna de lengte ook maar eens ingekort, ook dat begon ernstig op mijn kapsel van meer dan 20 jaar geleden te lijken. Ik kon er met speels gemak vlechtjes in leggen, niet dat ik dat ooit nog gedaan heb na mijn zesde, maar dat terzijde.

Volgens de coiffeuse had ik nauwelijks grijs haar. Met een blij en vooral jong gevoel ging ik de deur weer uit.

Ik durf te wedden dat ze dat tegen elke oude grijsaard ook zegt. Op mij had het een positieve uitwerking, ik heb me voorgenomen er vaker heen te gaan.

Erg hip

Ik had toch echt gehoopt dat ik vandaag kon melden dat de liner in het zwembad was geplaatst. Niet dus. En dat terwijl het vandaag bloedheet was, ik zou wel weer eens een frisse duik willen nemen. Niet dat dat al meteen had gekund, maar elke dag dat de liner er niet in zit, is weer een dag later plonzen. Wat doe je er aan, nada, niets, nothing, of beter, rien.

Zelf dan maar begonnen met het terras. Moet ook gebeuren. Stap één is een bestellijst maken. Of nee, eindelijk eens de knoop doorhakken wat we willen hebben. We zijn er uit, het wordt een houten terras en om het onderhoud te beperken wordt het composiet. Wel een beetje kwaliteit meteen, naar het schijnt is hier goedkoop echt duurkoop. Dus maar een goed merk uitgezocht.

En dan moet je de kleur kiezen. Ook weer zoiets. Kijk, het is geen hout, of toch wel, maar het zijn geen houten planken. Het is een samengesteld goedje en dan ziet dat bruin er toch net niet als echt hout uit. Dus we dachten, kom, we doen eens gek. 

Het zwembad wordt zelf ook al niet blauw maar groen, dus doen we hier ook anders en gaan we voor antraciet.

Wel erg hip allemaal hoor.

We zijn live!

Het moest er van komen en nu is het eindelijk zover. We zijn live! Dat betekent zoveel als dat we nu eindelijk adverteren met de gite. Een overwinning waar een hoop werk aan is vooraf gegaan. In december zijn we begonnen met een kale schuur, niet veel meer dan vier oude muren en een dak. In vijf maanden hebben we dat weten om te bouwen tot wat het nu is, een compleet huis waar we zelf met alle plezier van de wereld in zouden kunnen wonen. En dat allemaal met onze vier handen and a little help from our friends. We zijn trots, beretrots.

 We zijn ook meteen op twee platforms live gegaan, Om te beginnen natuurlijk onze eigen site.

Te vinden onder http://www.les-fontanelles.fr/

En daarnaast is er gites.nl, een site met advertenties van vakantiehuizen voor levensgenieters in Frankrijk. Dat levensgenieten spreekt ons wel aan, de site ook. Goed opgezet en overzichtelijk. Dat zeg ik trouwens niet alleen omdat we bevriend zijn met de eigenaar, het is nog waar ook. De foto's staan bij het ter perse gaan van dit bericht er nog niet op, maar kijk binnen over een paar dagen nog maar eens op deze link.

Nu is het wachten op boekingen. Spannend!

Boulanger

En we hebben een vriezer! Speciaal helemaal naar Montauban gereden, ze hadden een mooie aanbieding. Dachten we. Nu besteld over een uur ophalen. Je raadt het al, neeeee, die hebben we niet op voorraad, duurt een week. En omdat we daar geen zin in hadden zochten we een andere uit. Ik geef het toe, we zijn een beetje ongeduldig zo nu en dan.

We hadden wel een beperking, we hadden geen zin om de aanhanger mee te nemen, dus hij moest en zou in de auto passen. Jullie weten inmiddels wel dat we niet in zomaar de eerste de beste kar rijden, een beetje vrieskist past daar wel in. De afmetingen mochten maximaal 94x74x160 cm zijn. 

Inderdaad, het is gelukt. Het uitverkoren modelletje paste er precies in. Wat een dijk van een buffel is dat toch, ik sta er elke keer weer van te kijken.

O, waar we onze aankoop gedaan hebben? Bij Boulanger, verwarrende naam voor een witgoedhandel.

Rosé piscine

Het is dus niet vandaag geworden, dat hadden jullie natuurlijk meteen al door bij het lezen van de titel. Als troost hebben we een flesje rosé open getrokken. Als ze wél de liner hadden geplaatst vandaag hadden we wellicht ook datzelfde flesje open getrokken, maar dan om het te vieren.

Het is een heel speciaal flesje, "Rosé Piscine", speciaal voor bij het zwembad dus. Het wordt hier overal geadverteerd. Je moet het eigenlijk on the rocks drinken, maar hé, wijn aanlengen? Er zijn van die grenzen die hier niet overschreden worden. Alleen voor niet al te beste rode wijn wordt een uitzondering gemaakt, maar dan wel met sinaasappelsap. Je krijgt een vreemd kleurtje, geef ik toe, but I love it.

Die wijn, het is geen blijvertje, ik ben blij dat we maar één flesje hebben aangeschaft. Ik zal jullie meteen vertellen waarom.

Een blauwe kurk! Ik weet het niet, noem me maar ouderwets ...

Street view

We horen er eindelijk bij. Het heeft even geduurd en eerlijk gezegd, ik dacht niet dat het ooit zo ver zou komen.

Maar toch is het realiteit. De D9, het mini-weggetje wat langs ons huis loopt, staat op Google Street view. Het zijn wel beelden van anderhalf jaar geleden inmiddels maar ze zijn eindelijk live. Matthew, onze huis-aannemer, was toen net bezig om de ramen te maken in wat de gite zou gaan worden.

Jammer alleen dat je de minder mooie kant van het huis alleen maar ziet. Maar wat belangrijker is, het is wel de kant van waaruit je het mooiste uitzicht over het dal hebt. Ze boffen maar in de gite.

Website in wording

Potverdorie, sta ik net mijn tanden te poetsen als voorbereiding op een welverdiende nachtrust, bedenk ik me ineens dat ik nog geen blogje geschreven heb voor vandaag. En dat terwijl het inmiddels bijna middernacht is. Maar goed, gelukkig sliep ik nog niet. Het is me ook wel eens overkomen dat mijn luikjes al dicht waren en ik ineens wakker schrok, om dezelfde reden. Net op tijd deze keer.

Nu vraag je je natuurlijk af hoe dat zo komt, welke afleiding ik had. Welnu, ik ben begonnen aan de website van Les Fontanelles. Dat zoiets zeer verslavend kan werken weet ik nog uit mijn KLM tijd. Toen ik daar mijn eerste website bouwde zat ik 's nachts nog Javascript technieken uit te dokteren. Kijk, nu kan ik uitslapen, maar toen ging om zeven uur de wekker, dat was andere koek. Dus ik bof nog deze keer.

Die website dus, hij wordt mooi, al zeg ik het zelf. Ik zal jullie een sneak preview geven, maar hang me er niet aan op, voor hetzelfde verandert het nog helemaal.

Stijlvol, toch?

Happy chi

Vinden jullie ook dat het zo stil is rond het zwembad? Wij ook. Al vier weken lang niets gehoord, dus vandaag maar even gebeld hoe het er mee staat. En goed nieuws, óf vrijdag óf maandag aanstaande wordt de liner geplaatst. Donderdag maar even langs de mairie, of we het zwembad dan ook mogen vullen .....

Even terug naar de gite, daar begon het allemaal mee. Het begint er nu echt op te lijken, we moeten moeite doen om nog wat klusjes te verzinnen, goed teken, toch? De keuken is helemaal klaar, ingericht en wel.

Inclusief Senseo nog wel. Ik heb me daar lang tegen verzet, ik weet het, ik ben een beetje ouderwets, ik heb het niet zo op die moderne dingen. We hebben hem een paar weken mogen uitproberen en ik moet toegeven, het is wel erg makkelijk. Over smaak valt te twisten en vies is het niet, zeker niet, en een echte espresso blijf ik lekkerder vinden maar een goed alternatief is het zeker.

En dan is daar de bank, ook daar is een oplossing voor gevonden.

Als linksom niks is en rechtsom nog minder, dan maar overdwars.

De chi en de chakra kunnen tevreden zijn.

Facebook

Het wordt serieus nu, Les Fontanelles heeft zijn eigen pagina op facebook. Het heeft nog behoorlijk wat moeite gekost om de "Vind ik leuk" button op dit weblog te krijgen. Urenlang gepiel in de HTML coding, maar het is gelukt.

Dus ... uh ... doe me een lol en klik er nou even op, wil je. Zo blijf je ook daar op de hoogte van het wel en wee op Les Fontanelles. Bovendien komen er binnenkort allemaal mooie foto's te staan van de gite en de omgeving hier. 

Klik Klik Klik ...

Vide grenier

Er was vandaag een vide grenier in Cordes. Rond deze tijd vind je elke week wel ergens een vide grenier, een rommelmarkt dus. Het lijkt een beetje op Koninginnedag in Nederland, alleen valt er weinig te scoren voor één euro en niemand is oranje gekleed. Maar voor de rest zou je je toch zo maar vergissen.

Kraampjes met werkelijk vanalles, van oude rommel tot aardige franse ornamenten. Voor de hongerige magen waren de lokale rookmagieërs aanwezig met een BBQ. Ik bedoel hiermee de brandweer. Geheel toevertrouwd aan die gasten, je ziet ze genieten dat ze deze keer een vuurtje aan de gang mogen houden.

Niks bijzonders gevonden, hoewel ik zeer gecharmeerd was van een echte Marokkaanse jeleba. Ik zag mezelf al zitten op een warme zomeravond in lang gewaad. Maar ja, je kent me, niet gekocht en zodra ik thuis was meteen spijt.

Niks gekocht dus, we komen om in de rommel, misschien dat we volgende keer zelf maar eens een plekje moeten huren.

Feng Shui

De hoekbank staat sinds vandaag in de gite en hiermee heb ik meteen een probleem gecreëerd. Met zo'n bank is het altijd lastig, hoe zet je hem neer. Het is ook nog eens een modelletje met een lange en een korte kant die niet om te wisselen valt.

Geen van de twee opties bevalt me heel erg, het ziet er allemaal nogal gedrongen uit. En gedrongen, dat kan niet goed zijn voor de geest én voor de chi.

Er moet een oplossing komen voor dit probleem, dus ben ik maar eens gaan studeren op Feng Shui. Dat blijkt allemaal nog niet zo eenvoudig te zijn. De ingang moet vrij zijn, anders stagneert de chi. Dat zit wel goed. Het midden van de woonkamer moet leeg zijn, vooruit, dat kan nog. Maar nu komt het, de meubels moeten in een achthoek staan, vooral niet in een L vorm. Ja, nu begint het toch penibel te worden. 

Er zit niks anders op, schuiven, schuiven en nog eens schuiven, net zolang tot de chi tevreden is.

Natuurkanalen

Zo, de eerste meubels staan in de gite.

Het begint nu echt al een beetje op een huis te lijken. Morgen maar eens even de bank die kant op sjouwen. Nou ja, even, da's nog een heel gedoe. We gaan de grote Leolux hoekbank erin zetten, daar leent de ruimte zich wel voor. Maar dat betekent ook dat we voor ons zelf een andere bank moeten neerzetten, en dus nóg meer gesjouw met zware spullen.

De rode bank gaat van het oude huis naar onze eigen woonkamer en dat is wel een beetje zielig. Die bank is Mini's veilige plekje, onder de bank dan met name. Dat wordt dus stress bij de eerste de beste donderklap.

Wat er ook al staat en werkt is de TV, alle 300 kanalen. We moeten hem alleen nog even schonen voor ... huh ... hoe zeg ik dat netjes ... de natuurkanalen. Snapt u wel?

Dudeljo

Kom mee naar buiten allemaal dan zoeken wij de wielewaal ...

Zoeken? Welnee, nergens voor nodig, hij is hier vaste gast aan huis, of beter, aan de kersenboom.

De hele boom wordt in een mum van tijd leeggeroofd. Ik ga zo maar weer plukken, er blijft nog maar weinig over. Maar ach, die beestjes moeten ook wat te eten hebben. De wielewaal is trouwens niet de enige die zich tegoed doet aan de kersen, de gaaien, vinken, mezen, eksters en andere gevederde vrienden zijn er ook dol op.

Ik had hem tot nu toe niet gezien, hoewel hij al eerder was gesignaleerd. Dat was nogal vroeg in de ochtend en alles wat zich voor half negen binnen of buiten afspeelt gaat aan mij voorbij, om welbekende redenen.

Dudeljo klinkt zijn lied? Hm, echt niet, geen dudeljo te horen. Het klinkt eerder als een dronken papegaai.

Honderd keer kersen

Kersenkip

Kersensap

Kersenpap

Kersenjam

Kersenrum

Kersenbluf

Kersenbier

Kersenwijn

Kersenrijst

Kersenthee

Kersentrifle

Kersensaus

Kersenzoen

Kersencake

Kersencups

Kersenkoek

Kersensoep

Kersenvlaai

Kersenazijn

Kersengelei

Kersenpizza

Kersenkarel

Kersenlikeur

Kersenvlaflip

Kersenshake

Kersenbrood

Kersenkebab

Kersenkwark

Kersenravioli

Kersenterrine

Kersensouffle

Kersenstroop

Kersensorbet

Kersenquiche

Kersenparfait

Kersenjubilee

Kersenscones

Kersencrepes

Kersenschuim

Kersenstrudel

Kersenmuffins

Kersenmousse

Kersenroomijs

Kersenjenever

Kersenflappen

Kersenlasagne

Kersentopping

Kersencrumble

Kersenyoghurt

Kersenburgers

Kersenchutney

Kersencocktail

Kersentiramisu

Kersenpudding

Kersenfeuillette

Kersentriangels

Kersenclafoutis

Kersenkransjes

Kersensabayon

Kersencompote

Kersenbonbons

Kersenbavarois

Kersenconfituur

Kersentapenade

Kersensmoothie

Kersenadvocaat

Kersenbrownies

Kersengebakjes

Kersenslagroom

Kersenpetitfours

Kersenappeltaart

Kersenroomtaart

Kersenmarmelade

Kersensherrytaart

Kersenpannacotta

Kersenbrandewijn

Kersenananastaart

Kersenschuimtaart

Kersenprofiteroles

Kersenkwarktaart

Kersentompoucen

Kersencheesecake

Kersenmascarpone

Kersenappelsalade

Kersenkruimeltaart

Kersenamandeltaart

Kersenpistachetaart

Kersenwentelteefjes

Kersenamarettotaart

Kersenslagroomtaart

Kersenyoghurtcreme

Kersenmonchoutaart

Kersenbroodpudding

Kersenpannenkoeken

Kersenabrikozentaart

Kersenchocoladetaart

Kersencouscoussalade

Kersensinaasappelsaus

Kersenamandelkoekjes

Kersenkaramelbonbons

Puntjes

Iedereen is dol op puntjes, toch? Witte puntjes, bruine puntjes, hoe meer hoe liever.

Maar ze kennen hier ook puntjes waar iedereen de schurft aan heeft, om het maar eens plat uit te drukken. Dat zijn de rijbewijspuntjes. Frankrijk kent een puntensysteem om weggebruikers, of moet ik zeggen wegmisbruikers, op het rechte pad te houden. Rij je te hard, hopla, je heb zo twee strafpuntjes. Negeer je een stopbord of een rood licht, vier puntjes kado. Dat loopt op, zeker als je weet dat je er maar twaalf moet hebben en je zit voorlopig niet meer achter het stuur.

Op zich is het wel fair, je treft iemand niet alleen in de portemonnee, de één zijn portemonnee is namelijk dikker dan die van de ander. Maar die puntjes doen evenveel zeer, zowel voor de bankdirecteur als voor de eenvoudige hardwerkende man of vrouw. Van mij mogen ze de geldboete zelfs wel afschaffen, alleen maar strafpuntjes uitdelen is effectief genoeg.

Maar nu is het ook weer niet zo dat je alleen maar puntjes verzamelt, je kan er ook weer vanaf. Daarvoor moet je wel drie jaar lang een goed weggedrag vertonen en dus geen extra puntjes scoren. Een soort voorwaardelijk krijg je eigenlijk. Toch wel prettig om te weten dat het je niet eeuwig achtervolgt.

Wij hebben tot nu toe nog geen puntjes, dat houden we maar zo, zolang het kan.

Voor wie meer wil weten: Ministère de l'Interieur etc.

Kersen-eau-de-vie-tje

De kersen zijn bijna rijp.

Het is werkelijk ongelooflijk, nog nooit zoveel kersen bij elkaar gezien. De takken zijn loodzwaar onder het gewicht van de vruchten.

Maar nu komt het, de boom is oud, zeer groot en de kersen zitten hoog, héél hoog. Hoe krijg je ze in hemelsnaam te pakken. Een trap biedt geen uitkomst, daarmee red je het niet. Hier moet zwaarder geschut aan te pas komen. En dan komt het goed uit dat we hier aan het verbouwen zijn en alle materiaal voorhanden hebben. De steiger wordt ingezet.

Ik zit nu al te bedenken wat ik in hemelsnaam met die kersen aan moet. Vorig jaar heb ik er jam van gemaakt, potten vol. Zoveel dat er nu nog steeds in de berging staan en we eten eigenlijk nooit jam. Clafoutis hebben we nu ook wel gezien en zelfs de kersen met mascarpone en kirsch beginnen te vervelen.

Misschien moet ik maar een alambic aanschaffen, een zelfgebrouwen kersen-eau-de-vie-tje lijkt me nog wel wat. Met mijn chemische achtergrond mag dat geen enkel probleem zijn.

Chemische peeling

Iedereen weet dat je met handschoenen aan moet werken. Ik ook.
Niemand doet dat. Ik ook niet.
En dus zitten we nu met de gebakken peren.

Of beter gezegd, met de kapotte handen. Urenlang heb ik de pasgevoegde tegelvloer schoon gemaakt. Wat een klus. Ik dacht nog toen ik net begonnen was, handschoenen misschien een idee? Maar nee, smoezen zat om dat niet te doen. Geen idee waar ze liggen, geen zin om ze te halen, het zal wel meevallen, ...

Ik kan je zeggen, het valt niet mee. Alles doet zeer. Tot bloedens toe heb ik mijn handen open gehaald. AUW! Typen doet zeer, alles doet zeer. AUW! Er zit niks anders op dan amputeren ...

Maar zoals elluk nadeel heb ook dit ze voordeel, morgen zijn ze waarschijnlijk boterzacht, zoals altijd na een chemische peeling.

Alleehoep

We werden vanochtend vroeg wakker gebeld. Niet door de telefoon en ook niet door de deurbel, die hebben we niet eens. Door de koeien!

Er is er altijd eentje bij met een bel om haar nek, dan zijn ze nog een beetje te traceren door de eigenaar. Deugdelijke hekjes doen ze hier niet aan, dus de dames lopen gewoon daar waar ze zin in hebben.

Die bel hoorden we rond een uur of acht. Toen ik mijn warme bedje uitstapte stond ik oog in oog met een bruine schone. Ze stond me verbijsterd aan te kijken, alsof ze wilde zeggen "had je wat". Ja, brutaal zijn ze wel, maar wij ook intussen. Dus in badjas naar buiten onder het roepen van "alleehoep". Dat alleehoep hebben we van de boer ter plekke geleerd, dat werkt blijkbaar als een speer. Op een drafje gingen ze er vandoor.

Of zouden ze van me geschrokken zijn, een spook in een wit gewaad.

Werk- en rusttijdenregeling

Jullie beginnen misschien een beetje het idee te krijgen dat ik hier de enige zou zijn die hard werkt. Je ziet me op foto's, filmpjes en leest over mijn geploeter. Maar schijn bedriegt. Iedereen op Les Fontanelles doet zijn of haar stinkende best om de zaak hier op orde te krijgen. De één graaft greppels, de andere legt tegels, weer een ander vangt muizen en de vierde vangt hagedissen. Alleen heeft de één geen zin om op de gevoelige plaat vastgelegd te worden, de ander weer wel, de overige twee hebben daar niets over in te brengen.

Maar vergis je niet, niemand zit hier stil. Meestal niet.

En ja, na hard werk is er tijd om uit te rusten, ieder op zijn of haar manier.

Verzoeknummer

Op verzoek, live beelden ...

Kijk, zo kom je dus aan tennisellebogen en een zere rug ...

De tour

De tour komt hier langs. Dé tour wel te verstaan, de Tour de France. op 13 juli 2011 komt etappe 11, van Blaye-les-mines naar Lavaur, op amper zeven kilometer hier vandaan langs scheuren. Het is dat we het van een vriendin te horen hebben gekregen, anders hadden we het niet eens geweten.

Nog nergens staan borden of aankondigingen, maar toch worden er stilletjes voorbereidingen getroffen.

Kijk, deze weg moest hoognodig vernieuwd worden, onze jongens mogen natuurlijk niet vlakbij Marnaves onderuit gaan. Maar ergens vraag ik me af, was dat nou echt nodig, die weg zag er best nog wel goed uit, toch?

Erg jammer dat ze niet door Marnaves naar "le Pech" rijden, daar waar ons huis staat.

Die weg is écht wel aan een opknapbeurt toe. Maar ja, de centjes zijn op, dat heb je al gauw in een dorp met amper 86 inwoners. Wellicht had een beetje toursponsoring hier van enig nut kunnen zijn.

Bovendien is ons weggetje ook nog eens véél spannender, minstens een colletje van de derde categorie.