Joekels

Ik heb vandaag de groententuin maar eens onderhanden genomen. De eerste ronde begon een beetje op te raken, boontjes, radijs en de slaplanten hadden het wel gehad. Hoogste tijd voor een tweede ronde. Ik heb weer een nieuw rijtje boontjes in de grond gestopt, morgen worden uien, spinazie en veldsla gezaaid. Intussen komt er een megaoogst van de tomatenplanten en heb ik de prei maar eens uitgeplant.

Maar niet alles is al klaar om geoogst te worden.

De meloenen zijn nog niet zo ver. Ik had wat zaadjes in de grond gestopt, niet echt gedacht dat daar ook echt meloenen op zouden gaan groeien. Maar tot mijn stomme verbazing staat het er vol mee, ik tel er zo maar tien en elke dag vind ik weer nieuwe. Joekels worden het, je ziet ze groeien. Dat wordt nog flink dooreten als die allemaal rijp worden binnenkort.

Geen hartklachten

Kennen jullie nog het verhaal van de Franse dokter, de cardioloog waar Bert heen moest omdat hij geen hartklachten had? Juist ja, géén klachten, da's geen typfout. Op 1 april van dit jaar zat hij voor zijn tweede afspraak bij de dokter, voor een echocardiogram. We werden toen weggestuurd met "alles in orde, maar we doen nog een test d'effort", een inspanningstest, niet omdat dat nodig is maar omdat die er nu eenmaal bijhoort. Zoals afgesproken zouden we pas eind augustus bellen voor een afspraak, op dat moment was het veel te druk.

Inmiddels is het eind augustus en daarom maar even gebeld voor een afspraak. 

"Nee, meneer de dokter heeft het erg druk, tot het einde van het jaar zit de agenda helemaal vol. Bel maar even in oktober voor een afspraak in januari."

Hèh?!? Heb ik dit goed begrepen?? Nog een geluk dat we geen hartklachten hebben.

Kindl

Toet toet!

Dat betekent dat de auto DHL gearriveerd is. Ze bellen hier niet aan, ze toeteren zodra ze voor je deur staan. We bestellen nogal wat spullen via internet, is het geen vliegengordijn, winterbanden of trekkerstoeltje dan is het wel iets anders.

Zoals vandaag, de Kindl. Bert is een boekenwurm, hij verslindt ze. Minstens twee per week, daar valt niet tegen op te kopen. Bovendien puilt de boekenkast serieus uit inmiddels. En dan biedt de Kindl toch wel uitkomst.

Ik moet toegeven dat ik het eerst nogal vreemd vond om op zo'n schermpje een boek lezen, onhandig leek het me. Maar het tegendeel is waar. Het weegt helemaal niks, het scherm is goed leesbaar en je hebt er geen handen voor nodig. Een echt boek klapt meteen dicht als je het niet vasthoudt, pockets helemaal, maar dit kan je neerleggen waar en hoe je het maar wil.

En Bert? Daar heb je voorlopig geen kindl aan.

Kleur bekennen

Deze dagen doen we van alles wat. We schilderen af en toe een luik, we trekken wat onkruid uit de grond, we doen een wasje, we prutten wat in de groententuin, we bouwen weer een stukje terras en om af te koelen trekken we een paar baantjes in het zwembad. We hebben het er maar druk mee.

Maar naast al deze bezigheden heb ik een nieuwe hobby gevonden, GIMP. GIMP is zoiets al Photoshop, maar met het grote voordeel dat het gratis en voor niks te downloaden en te gebruiken is. Ik ben ermee foto's aan het bewerken, het kost me uren maar wat dan nog.

Inmiddels ben ik een pro op het gebied van rimpels wegshoppen. Niet dat ik die heb hoor, huh ... neeeee, echt niet, maar ik voel me wel ineens minstens tien jaar jonger.

Ik ben een enorme fan van zwart-wit fotografie, zeker voor portretten. Maar vandaag moet ik kleur bekennen, zij het subtiel.

Nieuw project

Ik had al een tijd geleden beloofd om te vertellen wat ons volgend project wordt en belofte maakt schuld. 

Eerst even hoe het nu is. Het oude huis hebben we op dit moment niet in gebruik, nou ja, niet in gebruik mag ik eigenlijk niet zeggen. Beneden is het een immense opslag van zaken die een mens helemaal niet nodig heeft, maar toch zijn leven lang achter zich aansleept. Boven hebben we drie logeerkamers, eigenlijk twee, die derde is wel heel erg klein.

We wonen nu in een recente aanbouw van de boerderij. Een grote ruimte van 15 bij 5 meter, met 5 dubbele openslaande deuren, ideaal zou je zo op het eerste gezicht zeggen. In de zomer klopt dat ook wel. Het zit op het noorden, met de zuiderse temperaturen is dat zeer aangenaam. In de winter wordt dat een ander verhaal, dan wil je juist wél de zon in je kamer hebben om het een beetje te laten opwarmen.

Omdat we die oude boerderij toch wel mooi vinden en we in de winter wat meer zon willen zien hebben we besloten om de zaak om te gaan draaien. Niet het huis uiteraard, maar hoe het gebruikt wordt. De oude boerderij wordt vanbinnen helemaal gesloopt, alleen de buitenmuren en het dak blijven zitten. De rest, binnenmuren, vloeren, etages, trap verdwijnt allemaal. Zo hou je een ruimte over van 10 bij 4 meter. Over een gedeelte komt een nieuwe etage, zodat je een mezzanine krijgt.

Verder worden alle ramen vervangen door dubbel glas. De twee grote ramen beneden in de voorgevel worden vervangen door dubbele openslaande deuren zodat er meer licht binnen komt. De vloer wordt voorzien van vloerverwarming en er komt centrale verwarming in. Wel op houtblokken overigens, je zou gek zijn als je dat met al die eiken hier niet deed. Alle muren worden goed geïsoleerd en zo ook het dak.

We zijn er wel een wintertje mee zoet al met al. De start? Binnenkort, zodra het weer rustig is hier. We tillen die oude boerderij even de 21e eeuw in.

Eindelijk regen

We hadden de regen eigenlijk voor morgen besteld, maar hij is een dagje te vroeg afgeleverd.

De temperatuur is meteen gehalveerd en er is serieus wat water gevallen vandaag. Niet dat we dat erg vinden, hopen dat we voorlopig weer niet droog komen te staan. Droog, uit de kraan dan, wat wijn betreft staan we voorlopig nog niet droog, net weer een nieuwe voorraad ingeslagen.

Jullie denken nu dat we hier een stelletje zuipschuiten geworden zijn, maar ik kan je garanderen, dat valt reuze mee. Bovendien is af en toe een glaasje goed voor hart en bloedvaten. We moeten tenslotte ook aan onze gezondheid denken.

Inmiddels zijn de ergste buien gepasseerd, de voorspellingen zijn goed, morgen weer zon, zoals het hoort.

Zonneke

Voor iedereen die alweer veel en veel te lang in de regen zit.

Een zonneke uit eigen tuin.

Winterklaar

Ha, laat de winter maar komen, we zijn er klaar voor.

Goed, nu denken jullie, ze is gek geworden, knots knetter. Ik moet toegeven dat ik prettig gestoord ben, zo eerlijk ben ik ook wel weer. Maar je kan er maar beter op tijd mee beginnen, vorig jaar waren we veel te laat en was er in heel Europa niets meer te krijgen.

Winterbandjes heb ik het over. Voor de blauwe buffel hadden we ze wel, maar de Starlet heeft vorige winter zonder moeten doen. Ik kan je vertellen, dat was een hoop geglibber toen er sneeuw lag op onze heuvel. Ook hier wil het in de winter sneeuwen, het verschil is dat er dan niet met zout of ander spul gestrooid wordt en de straten hier boven niet geveegd worden. Toegegeven, het ziet er dan prachtig uit, maar die winterbanden heb je echt broodnodig als je niet dagen lang op bruine bonen uit blik aangewezen wilt zijn.

Nu schijnt het zelfs verplicht te zijn in Frankrijk. Maar nergens lees of hoor je wat de criteria zijn om die banden erop te zetten. Is het vanaf een bepaalde datum? Of vanaf een bepaalde temperatuur? Dat laatste lijkt me niet zo handig. De ene dag is het hier -10, de andere +20. Beetje lastig, je blijft verwisselen. Het zal vast iets met de verzekering te maken hebben denk ik, ik kan me niet voorstellen dat het echt een wet is.

Maar goed, we nemen het zekere voor het onzekere dus dit jaar maar ruim op tijd besteld. Wie kijkt er nou naar de winter als je nog dagelijks in korte broek rondhuppelt. Zo dacht de dame van DHL er ook over: "Vous êtes bien prévoyant"!

Happy spaghetti

Ik hoor allemaal natte verhalen uit het noorden, regen, onweer, hagel, nog meer regen, donder en bliksem. Het houdt maar niet op daar. Hier houdt het ook maar niet op, met de zon dan. Was het vanochtend nog een klein beetje bewolkt, vanmiddag kwam de zon er weer goed door.

En da's goed nieuws voor de tomaten.

Joekels zijn het geworden. Om de dag haal ik er nu een stuk of vier vanaf, samen anderhalve kilo ongeveer. Niet bepaald een slechte oogst.

Wat doe je met al die tomaten? Ze zijn onvoorstelbaar zoet, in geen enkel opzicht te vergelijken met de Hollandse Wasserbombe. Vers eten ligt dus voor de hand, je moet alleen wel een stevige trek hebben om er zoveel tegelijk weg te werken. Dus maken we er ook spaghettisaus van, zijn we dol op.

Wist je trouwens dat je gelukkig wordt van spaghetti? Echt waar. Dat is in het laboratorium bewezen, vanuit stilstand.

Waterput

Nog steeds hebben we een tekort aan water. Gisteren stonden de kranen droog vanaf een uur of acht 's avonds tot de ochtend erna, vandaag was er om twee uur vanmiddag alweer niks meer. Het begint nu toch wel vervelend te worden. Als er 's nachts geen water is is dat nog niet zo erg, dan slaap je tenslotte. Meestal hoe dan ook. Maar nu ook de hele middag niks, hmmm, dat moet niet te lang duren.

Ik hoop ook niet dat het nog erger wordt, straks zitten we nog de hele dag zonder. Intussen hebben we alle lege flessen die we konden vinden maar gevuld, da's nog wel te doen, voor eventjes.

Ik zag de waterput uitsluitend als een aardig ornament op het terrein, ik had nooit gedacht dat we hem ook echt nodig zouden hebben. Net even gecontroleerd, het niveau van het water staat gelukkig nog hoog genoeg.

De dompelpomp ligt al klaar, nog even een stevige ketting halen en we kunnen tappen.

Shoo hup go go go

Gisteren hadden we wéér koeien op het erf, dat is nu al de derde keer in vier dagen. Het was een hele tijd goed gegaan maar blijkbaar zijn de dames weer eens ontsnapt en dan gaan ze op zoek naar een groen blaadje. Omdat het gras altijd groener is aan de andere kant van het hek trokken ze met z'n allen naar onze weilanden.

Ik heb daar gemengde gevoelens over. Ik vind het prachtige dieren, met hun grote horens, hun lieve ogen en hun natte snoet. Maar los van dat ze de hele boel kaal eten, inclusief sierplanten, laten ze een hoop ellende achter. Meerdere hopen zelfs, FLATS FLATS, voor je het weet sta je daar middenin in een poging om de koeien weer weg te jagen. Daarna komt de stank, dagenlang ruikt het net als bij Artis, zeker met dit warme weer. En dan heb je nog de vliegen en dazen die deze lieverds gratis en voor niets bij je achterlaten.

Ik dacht, laat ik eens een filmpje maken van het tafereel, weer eens wat anders dan foto's, daar heb ik er al genoeg van. Net toen ik vrolijk stond te filmen stevenden ze met z'n allen richting zwembad, ze hadden blijkbaar water geroken. Filmen werd bijzaak, ze moesten daar weg voor er schade aangericht werd.

In alle consternatie heb ik blijkbaar op de opnameknop gedrukt terwijl dat niet de bedoeling was, geen koe te zien, alleen maar wild gemaai. Enfin, kijk en vooral luister zelf maar.

Even ter verduidelijking, ik praat hier tegen een koe en niet tegen de heer des huizes, waarmee meteen is bewezen dat ik erg vernederlandst ben, zelfs tegen een Franse koe spreek ik Hollands. Met een vleugje Texaans, dat dan weer wel.

La sécheresse 2011

En toen zaten we dus zonder water.

Heel vreemd als er ineens geen water meer uit de kraan stroomt. Ik heb dat nog nooit meegemaakt, Ik dacht altijd dat dat iets is voor een achtergebleven land in Afrika of zo, maar hier? En toch is dat sinds vandaag de realiteit.

En dat valt nog niet mee. De meest eenvoudige dingen kunnen niet meer, even snel je handen wassen bijvoorbeeld, of wat dacht je van een toiletbezoek, alles moet je nu plannen en zoals jullie ook wel weten zijn sommige dingen gewoon niet vooruit te plannen, zoals dat net genoemde toiletbezoek, wat moet dat moet.

Gelukkig werden we nog net op tijd gewaarschuwd, door buurman Roger. Hij kwam speciaal op de trekker langs om te vertellen dat de bron van het dorp zo goed als leeg staat, dat de pompen geen nieuw water kunnen aanvoeren en dat naar alle waarschijnlijkheid de kraan dicht gaat zo nu en dan. Nog net even 25 liter getapt in emmers en gieters en toen ineens was het uit met de pret, er kwam niks meer uit.

Er zit niets anders op, in plaatst van water drinken we wijn, in plaats van douchen gaan we zwemmen en we houden de hele dag ons badpak aan dan hoeven we ook niet te wassen. Wat een ellende.

Tapa-avond

Vandaag de hele dag in de keuken doorgebracht. Vanavond hebben we vrienden te eten en ik wou weer eens uitpakken met tapas. Ik moet toegeven, ik vind het één van de lekkerste dingen die er zijn, maar wat een werk. Om tien uur vanochtend ben ik al begonnen en nu is het half zeven en ik ben nog niet klaar.

Maar het resultaat mag er zijn. Ik weet nu al, dat wordt smullen zo meteen.

Voor wie het ook wil proberen, hier is de lijst met daarachter de link naar het recept. Het is niet moeilijk, gewoon doen.

Albondigas, Ajotomate, Pollo a la miel y mostaza, Gambas al pil pil, Pescado en amarillo, Ensalada de pimientos, Tortilla, Sangria, Mélon marinado, Chorizomergues (bakken, daarna scheut rode wijn erbij en laten inkoken), Saucisson cular, olijven, kaas, brood.

Dat alles voorafgegaan door een glaasje bubbels, bij gebrek aan cava is het een lokale bubbel geworden, ook niet slecht.

En nu ben ik bekaf terwijl de avond nog moet beginnen....

Oehoehoe

Ik had gisteravond koffie gedronken en daar kan ik slecht tegen. Zelfs décafé houdt me tegenwoordig uit mijn slaap. Ik weet het, het is raar, maar waar. Dan zit er niks anders op dan maar suf voor de tv te gaan hangen of nog een beetje op internet te prutten, of allebei. Ik ben nogal goed in multitasken, verschillende dingen tegelijk doen. Ik ben zeker geen sexiste, laat staan een feministe, maar vrouwen zijn hier gewoon beter in dan mannen. Ik kan met speels gemak een tv-serie volgen, telefoneren met mijn moeder en chatten met vrienden tegelijk. En een goeie kans dat ik in de tussentijd een blogje zit te typen. OK, nu overdrijf ik misschien een beetje. De meeste mannen die ik ken raken als ze zoiets proberen danig in de war dat ze geen één van de dingen nog kunnen uitvoeren, maar het is waar, uitzonderingen bevestigen de regel.

Maar goed, terug naar het niet kunnen slapen, dat heeft ook zo zijn voordelen. De nachten zijn hier mooi, veel sterretjes aan het firmament, zeker bij nieuwe maan. Het kan dan zo donker zijn dat menigeen die hier voor het eerst komt slapen en midden in de nacht zijn ogen open doet, bevangen wordt door paniek omdat hij of zij denkt dat hij of zij spontaan blind is geworden. Je ziet geen hand voor ogen, dat kan best eng zijn als je dat voor het eerst meemaakt.

Nog enger zijn de vreemde geluiden midden in de nacht. Een hoop gekraak en gepiep van de eikenbomen en het geroep en geschuifel van nachtdieren. Zo ook afgelopen nacht. Er zat vlak bij het slaapkamerraam een verliefd stelletje bosuilen te oehoe-en. Zo verschrikkelijk mooi, je gelooft je eigen oren niet. Alsof ze met elkaar zaten te praten.
Hij: "oehoehoe wat ben je mooi".  Zij: "oehoehoe wat ben je lief".

Een heel gesprek hebben ze gevoerd, tot ze een beetje schor begonnen te klinken. Ik weet niet wat ze toen aan het doen waren ...

Météo

Is het bij jullie ook zo warm? Hier is het bloedheet, gelukkig zit er nog een windje, want anders ...

Ik kijk regelmatig naar de weersvoorspellingen. Het ziet er niet naar uit dat het koeler wordt voorlopig. Nu klinkt het misschien alsof ik dat erg vind, maar schijnt bedriegt, ik geniet met volle teugen van de zon. Alleen doe je niet erg veel met deze temperaturen. Beetje binnen rondhangen, de deuren dicht houden voor de koelte, boekje lezen, blogje schrijven en ter afkoeling een frisse duik in het zwembad zo nu en dan.

Ik kijk niet alleen naar de Marnaavse meteo, ik hou ook het noorden nauwgelet in de gaten. Ik gun mijn vrienden en familie ook een mooie zomer en het ziet er naar uit dat de zon daar ook eindelijk is gearriveerd. Het is bar en boos geweest, ik heb met ze te doen. Maar als ik commercieel ga denken dan is het natuurlijk wel gunstig voor ons. Als het slecht weer is gaan er meer mensen last minute op vakantie, dat is nu precies waar we het dit jaar van moeten hebben. Tot nu toe hebben we dan ook helemaal niks te klagen, het loopt als een speer. Het hoogseizoen zit helemaal vol.

Maar daarna is het tot nu toe rustig. Toch ga ik niet hopen op slecht weer in het noorden, ik ga duimen voor een mooie nazomer in Nederland en België, dat hebben ze daar wel verdiend.

Partir, c'est mourir un peu

Toen ik op 10 januari 1982 van België naar Nederland verhuisde dacht ik dat ik allicht met de taal geen probleem zou hebben. Ik kwam uit Vlaanderen, sprak op school ABN, of wat daar voor moest doorgaan, en ik keek naar de Nederlandse TV, wat kon mij gebeuren. Ergens was dat wel zo, ik kon prima over de alledaagse dingen van het leven meepraten, voor zover ik daar verstand van had, ik was net 18 toen.

Wat ik niet had verwacht is dat de spreekwoorden zo totaal anders zouden zijn. Die heb ik moeten leren. Ik heb zelfs van vrienden nog het spreekwoordenboek cadeau gekregen. Het is dat ik het nu niet één twee drie kan vinden, anders had ik jullie op een paar goeie getrakteerd. Maar in de loop der jaren heb ik ze niet uit een boek geleerd, maar gewoon op straat. Ook wel een beetje gevaarlijk overigens, het zijn niet altijd de meest nette spreekwoorden die blijven hangen, ik zal de eerste die ik leerde hier dus maar niet citeren. 

Op school, toen ik twaalf was, kregen we bij elke Franse les een paar spreekwoorden die we moesten proberen te onthouden. De leraar Frans, mijnheer Coulier, ik zie hem nog zo voor me, deed zijn uiterste best om ons voor te bereiden op het Franstalige leven. Hij stond bekend als de strengste leraar van de school, niet iemand om geintjes mee uit te halen. Waarom dat zo was is voor mij altijd een raadsel gebleven. Je kreeg het mee uit de overlevering, hoewel niemand dat ooit zelf had ervaren. Net zoiets als die apen in de kooi. Ik kon toen nog niet vermoeden dat ik later dat Frans nodig zou hebben en hoewel ik niet bepaald een beroerde leerling was, is er bar weinig blijven hangen van die spreekwoorden.

Maar nu ik ze dus weer nodig heb denk ik regelmatig terug aan mijnheer Coulier en het bloed, het zweet en de tranen wat Frans leren kostte. Ik kan niet anders dan hem er dankbaar voor zijn, hij heeft zijn best gedaan. Over het dagelijkse leven praat ik inmiddels wel een aardig mondje mee, maar de spreekwoorden die zal ik opnieuw moeten leren. Elke week een nieuwe, ik begin er meteen vandaag mee.

Partir, c'est mourir un peu. 

Waarom deze? Gewoon omdat ik hem zo verschrikkelijk mooi vind.

Adolphe Quételet

Mijn buikje begint te groeien. Ach welnee, hou op, ik ben niet zwanger, op mijn leeftijd lijkt me dat niet bepaald verstandig. Blubber, rollen, puur vet, noem het zoals je wilt maar ik kan niet zeggen dat ik er erg blij mee ben. Het is ook niet zo verwonderlijk, ik doe al een paar weken zowat niks, zit elke dag uitgebreid te ontbijten, ga naadloos over tot de lunch en via een ijsje tussendoor zitten we alweer aan het diner met een glaasje wijn. Je zou van minder dichtslibben. Maar vanaf vandaag is dat voorbij, er moet wat gebeuren.

Adolphe Quételet, een van de meest invloedrijke sociale statistici van de 19e eeuw, heeft na de grote volkstelling in de toenmalige Nederlanden in 1830 een relatie ontdekt tussen lichaamslengte en gewicht van de gemiddelde mens. De Quételet Index is later bekend geworden als de Body Mass Index. Als ik die invul dan blijkt dat ik zes kilo boven mijn minimale gezonde gewicht zit. Pas als ik nog tien kilo aankomen zit ik op mijn maximale gezonde gewicht. Maar mensen lief, dan kan je me rollen, dat gaan we niet laten gebeuren.

Ik hoef niet bepaald naar het minimale gezonde gewicht, hoewel dat wel zeer aantrekkelijk klinkt. Ik heb dat ooit gehad, alweer heel wat jaren geleden, en ik voelde me daar wel goed bij, maar ik wil niet het risico lopen bij de eerste de beste windvlaag meegevoerd te worden. Drie kilo's moeten er af, dan zit ik net onder de 50. Moet kunnen.

Als het zover is krijgen jullie een foto van mijn buik, niet eerder.

Markttoerisme

Af en toe voel je hier toch wel de behoefte om je als een toerist te gedragen. De hele tijd op je eigen pukkel blijven hangen is ook weer zoiets en dat zwembad heb je op een gegeven moment ook wel gezien. Bovendien was het vandaag niet echt zwemweer. Het kon wel, de temperatuur was OK, maar er zat weinig of geen zon. Dus met z'n allen naar Saint-Antonin, naar de zondagsmarkt.

Ik weet wel een goed plekje om te parkeren daar, iets wat de toeristen niet weten. Dacht ik. Alles was vol, overvol, driedubbel dik geparkeerd, je kon nergens meer komen. Dan maar een eind buiten het dorp de auto in de berm gezet en naar het centrum gelopen.

Het was al te verwachten natuurlijk, maar dat het zó erg zou zijn had ik niet gedacht. Je kon over de hoofden lopen. Op een gegeven moment stonden we minutenlang stil, je kon niet meer voor- of achteruit.

Nog snel brood en worst gescoord en gillend weg gelopen. Ik ga wel weer eens als het toeristisch seizoen voorbij is.

No more bleekbuik

Al een paar weken hebben we vakantie en al die tijd hebben we vrienden over de vloer. Het is meer dan gezellig hier, het is lekker warm, de zon schijnt, we ontbijten, lunchen en dineren buiten en tussendoor doden we de tijd met zwemmen. Je kan het erger treffen.

Maar vandaag toch weer even druk bezig geweest. Op zaterdag is het wisseldag en dat betekent dat de gite klaargemaakt moet worden voor de nieuwe gasten. Bedden verschonen, schoonmaken, koelkast vullen met de "eerste levensbehoeften" (wijntje, sapje, biertje, melk, water), schone handdoeken in de badkamer klaarleggen, wasje draaien, terras vegen, gras maaien, dat soort dingen.

Het was deze keer zo gepiept, we waren met z'n vieren (nummer vijf sliep nog, maar goed, die moet nog groeien) en vele handen maken licht werk. Dus voor we het wisten lagen we wéér bij het zwembad.

Ik word met de dag bruiner en wie mij kent weet dat ik een notoir bleekneusje was, of beter gezegd, bleekbuikje. Wanneer die voor het laatst het zonlicht had gezien kan ik me niet meer herinneren. Toen ik vroeger na een drieweekse vakantie op mijn werk kwam vroegen ze steevast wanneer ik vertrok.

Ha! Voorbij die tijd.

Skinny dipping

Nou ja, bijna dan, en alleen als niemand het ziet.

Poolboy vs robot

Er speelde zich vandaag iets vreemds af hier op Les Fontanelles.

Je zal je afvragen wat dit te betekenen heeft. Het heeft wel iets van vrij worstelen als je het zo ziet en ik kan je bevestigen dat dat wel klopt.

Ik heb deze weken de onvoorstelbare luxe van een privé-poolboy. Alleen, nu blijkt hij een haat-liefde verhouding te hebben met de al aanwezige robot, met de uitdrukkelijke nadruk op "haat". Het was een waar gevecht. De robot vond het vanmiddag nodig om zomaar ineens in staking te gaan. Hij schudde zijn staart los en ging chagrijnig op de bodem van het zwembad zitten kniezen. We hebben hem bestraffend toegesproken, tot twee keer aan toe nog wel.

Wie er gewonnen heef? De poolboy.

No pictures

Gewoon helemaal niks gedaan vandaag. Super temperatuurtje, zonnetje, geen wolkje te zien, dus wat doe je dan, je hangt een beetje dom in en om het zwembad te hangen.

En dan blijkt dat zonnetje nogal wat pit te hebben. Met een zacht windje erbij heb je niks in de gaten. Nog lelijk verbrand dus, in plaats van een zwarte bikini heb ik nu een witte.

Oh no, no pictures please!

L' été de Vaour

Soms zegt een foto meer dan duizend woorden, ik laat het hier dan ook maar bij voor vandaag.

Camping a la ferme

Het lijkt hier verdorie wel op een camping.

Twee van die klapkarren staan er in onze wei. Maar ze blijven dicht, hooguit worden ze even open geklapt morgen zodat ze kunnen drogen. Ze komen uit Spanje en daarmee verwacht je dat ze lekker warm zonnig weer hebben gehad. Maar niet dus, ze zijn daar nogal weggeregend. Goed, ik chargeer een beetje, maar toch.

Maar wel een geinig gezicht zo, tussen de schaapjes. Als we nog eens een camping a la ferme willen beginnen weten we nu al vast hoe dat er uit ziet.

Dekentje

Het eerste deel van de terrasrand zit op het zwembad.

En zoals al eerder aangekondigd kon daarmee de rouleau met de bâche à bules gemonteerd worden. Het zwembad wordt vanaf nu 's avonds toegedekt met een dekentje.

Op een normale nacht koelt het water al gauw twee graden af en dat terwijl we zoveel moeite doen om het water juist op te warmen. Met een beetje mazzel is dat vanaf nu verleden tijd en kan de temperatuur een paar graden stijgen.

Net gekeken, het water is op dit moment 24.3 graden, ik hou het nauwlettend in de gaten.

Ouwe tatten

Het is weer augustus en dus zijn onze gevreesde gasten weer op het land. Ach welnee, ik heb het helemaal niet over vrienden of gitegasten, die hebben we hier graag. Het gaat over de aoûtat, de oogstmijt.

Dit kleine beestje kan je het leven behoorlijk zuur maken. Je ziet ze niet, je hoort ze niet maar toch zijn ze er. En dan met name de larfjes zijn vervelend. Ze zijn eigenlijk helemaal niet geïnteresseerd in zoogdieren, waaronder wij mensen, maar ze hebben nu eenmaal bloed nodig. Het zijn mini-mini-vampiertjes dus eigenlijk. Geen bloed, dan gaan ze dood. Dus wat doen die krengetjes, zodra je in het hoge gras loopt bespringen ze je en gaan op zoek naar een lekker warm plekje om je lek te steken en je kostbare bloed op te zuigen. Allemaal nog tot daar aan toe, maar het gaat zo verdomd erg jeuken.

Je vraagt je af wat je ertegen kan doen. Om te beginnen, niet door het gras lopen als het koel is. Dus 's ochtends vroeg en 's avonds als het schemert het hoge gras vermijden. Moet je er toch doorheen, dan trek je het liefst laarzen aan, met ernstig gevaar om op Plien en Bianca in Zaai te gaan lijken.

We noemen ze hier "ouwe tatten", spreekt wat makkelijker uit dan aoûtat.

Boletus edulis

Paddestoelen, zei ik gisteren toch? Komt vandaag onze buurman met een zak vol eekhoorntjesbrood aanzetten.

Meteen maar even gaan googlen. In het Frans heten ze cèpes, in het Italiaans porcini, maar hoe je ze ook noemt, ze zijn een delicatesse. Je moet ze niet verwarren met de satansboleet, die lijken erg op elkaar. Satansboleet, de naam doet het al vermoeden, is giftig als hel.

We zullen er aan moeten geloven, ik ga ze niet weggooien. Bakken met een uitje en knoflook en serveren met citroen en peterselie, dat doet het ongetwijfeld goed bij de barbecue vanavond. Onze buurman herkent vast wel de goeie van de slechte ... hopen we.

Als jullie morgen niets meer van me horen dan liggen we voor pampus. Doe ons in dat geval een plezier en bel de hulptroepen onder vermelding van "Boletus satanas aux Fontanelles".

Paddestoelen

Het is prachtig weer op het moment, al een week lang schijnt de zon, fluiten de vogeltjes, krijsen de cicades en fladderen de vleermuizen 's avonds boven je hoofd. De twee weken daarvoor waren ongekend slecht voor deze streek en deze tijd van het jaar. Regen en fris, zo'n beetje als in het noorden zeg maar.

Dat had ook zo zijn voordelen. Ik had al gemeld dat alles weer fris groen is geworden. Daarvoor was het land helemaal verdord door de droogte, alles was geel en bruin. Nog een ander voordeel is dat de paddestoelen als ... huh ... paddestoelen uit de grond zijn geschoten.

Vandaag de eerste cepes gevonden, eekhoorntjesbrood, denk ik. Waarom ik dat denk? Omdat deze paddestoelen een bolle steel hadden en, niet in het minste, er een eekhoorn liep. Dan twijfel je toch niet langer, me dunkt.

Er stonden nog ander fraaie, van grote tot hele kleine. Niet van alles een foto gemaakt, je blijft bezig, maar deze twee onthou ik jullie niet.

AUW!

Vandaag weer eens bij de dokter langs geweest.

Achter deze tegen geluid geïsoleerde deur (niet dat het helpt, je kan elk gesprek letterlijk volgen) hebben we ons vierde kinderprikje gehad. Difterie, thetanus en polio, kortweg DTP. Die Difterie en polio hadden we eigenlijk niet nodig, het gaat om de thetanus, maar goed,  die twee krijg je eigenlijk kado. Het zal wel allemaal.

Waarom we die thetanus moeten hebben? Omdat we'm niet hadden. En hier geldt blijkbaar, beter te veel ingeënd dan te weinig, dus prikken maar. En als je dan toch bij de dokter bent wordt je bloeddruk en hartslag gemeten en worden je longen beluisterd. 

Mijn hartslag was nogal snel. Ik word altijd een beetje hyper van cafeïne, ik had net koffie op. Maar het kon er mee door. En of ik al een mammografie had laten doen? Huh ... nee ... moet dat? "O nee, sorry, is pas vanaf 50". Hela hola, gaan we zo beginnen.

Maar nu zitten we dus met een nare bijwerking van de prik, een pijnlijke linker bovenarm, gaat een paar dagen duren.

Rare snuiters

We hadden vandaag rare snuiters in het zwembad.

Ze waren maar moeilijk in bedwang te houden. Het is dat er twee lieve meisjes die zware taak op zich hebben genomen, ik weet niet wat er anders was gebeurd.

Shhhht

Zoals jullie al weten kunnen we niet echt veel werk verrichten nu. We hebben rust beloofd in de advertentie, dus moet je dat waarmaken vinden we.

Maar goed, een beetje in de groententuin prutten kan natuurlijk altijd wel, dat maakt geen herrie en bovendien is het niet vlakbij het huis.

Maar toch doen we af en toe nog wel iets hier.

Het zwembadterras is nog niet helemaal klaar. Er moet een rand omheen van een cm of tachtig die vooral bedoeld is om het noodzakelijke onderhoud te kunnen doen. Aan de kant die je op de foto ziet moet een rouleau komen voor de bâche à bules, die moet voorkomen dat het water 's nachts te veel afkoelt. De bâche ligt al een paar weken te wachten in de garage. We zouden hem wel op het bad kunnen leggen, maar dan zuigt hij zich vast aan het water en krijgen we hem zonder die rouleau er met geen mogelijkheid weer vanaf. Geen goed plan dus.

Dus toch maar beetje bij beetje het frame aan het bouwen. Zonder veel herrie te maken.