Aftellen

We zijn er helemaal klaar voor.  De gitaar staat paraat, de tapas zijn gemaakt, de bubbels staan koud, meer heeft een mens niet nodig op een avond als deze.

Vuurwerk zie je hier niet veel. Zeker niet zo veel als in het noorden. Daar was het altijd wel knallen, iets wat wij liever met kurken doen. Veel lekkerder en bovendien nog eens goed voor het milieu. Of allicht niet slecht. Zou het gas wat vrijkomt bij een knallende kurk schadelijk zijn? Nee toch? Ik weet het eigenlijk niet en ik ga het ook niet opzoeken.

Maar goed, ik hou het kort vandaag, het aftellen is begonnen en anders raak ik de tel kwijt.

Bulldozertje

En toen was de rots aan de beurt. We dachten nog dat het wel mee zou vallen maar heus, niets is minder waar. Elke centimeter is een gevecht. Gelukkig hebben we een sterke vent die ons hiermee helpt, maar ook voor hem is het zwoegen.

En omdat die sterke man ook niet veel kan zonder het juiste materiaal staat er nu een bulldozer in wat onze woonkamer gaat worden. Goed, het is dan wel een kleintje, maar toch wel indrukwekkend genoeg.

Ook wel indrukwekkend zijn de dieselwalmen die er vanaf komen. En met deze temperaturen ga je niet lekker luchten de hele dag. Waarom zijn we dit project ook alweer in de winter begonnen?

Meten is weten

We zijn al een tijdje met de badkamer bezig, de wastafel is klaar, de douche is aan de beurt. De douchebak zit er in, alle tegels zitten tegen de muur. En dan kom je erachter dat de vloer niet zo recht is als je gedacht had. En dat blijkt dus niet alleen voor het afschot van het douchewater een probleem op te leveren. De douchedeur komt helemaal uit het lood te staan.

Da's niet goed. Er zat niks anders op dan de zaak weer te slopen. Ik weet het, zoiets is bepaald niet goed voor het moraal, en nu druk ik me nog voorzichtig uit. Maar wat moet dat moet, als we het nu niet doen krijgen we er gegarandeerd spijt van. Dus hup, niet denken maar doen, slopen die handel.

Dat slopen ging iets te hard. Niet alleen de tegels kwamen los, in stukken uiteraard, maar de hele gipsen muur kwam mee. Verdraaid goeie lijm gebruikt blijkbaar. Als je iets goed vast wilt hebben dan lukt het niet, maar als het iets is wat je weer los wilt hebben dan kan je het gevoeglijk vergeten.

Maar goed, inmiddels is de muur weer gerepareerd en zit de bak weer zoals het hoort, recht deze keer.

Wel een goede les voor de volgende keer. Vertrouw nooit iets blindelings, meten is weten.

Eyjafjallajökull

Alle balken voor de nieuwe eerste verdiepingvloer zitten er in. Morgen worden ze nog even met cement goed vast gelegd en daarna staat ons niets meer in de weg om de vloerdelen er op te leggen. Behalve dan dat we die nog even moeten ophalen. Die vloerdelen gaan we zelf leggen, hebben we al eens op kunnen oefenen op onze slaapkamer, dus dat wordt kinderspel. Denk ik. Hoop ik.

Om die balken er in te krijgen moest er wel weer een hoop stof gefabriceerd worden. Stenen die geslepen moesten worden met een enorme slijpschijf. Het leek verdraaid veel op de uitbarsting van de Eyjafjallajökull, de IJslandse vulkaan, weet je nog wel? Ik kan me nu voorstellen dat je daar niet doorheen mag vliegen. Je zag werkelijk geen hand voor ogen.

En niet alleen in het voorhuis, ook in onze woonkamer en keuken was het bingo. En dat terwijl ik een paar dagen geleden nog zo mijn best had gedaan om alles weer schoon te krijgen hier. Ik had er niet snel genoeg aan gedacht, en dus kwamen de dikke wit-grijze wolken alweer binnen drijven. Niet alleen door de deur, maar ook door een gat in de muur. Beetje lastig uit te leggen maar er zit een gat ter grootte van een hand waardoor je nu van de ene kamer naar de andere kan kijken. Niet de bedoeling trouwens en het wordt ook weer dicht gemaakt, maar het is groot genoeg om dikke wolken stof door te laten.

Niet alleen dat gat moet ik uitleggen, ook die deur. Het is niet echt een deur. Dat wordt het nog wel ooit, maar voorlopig hangt er een gordijn om de kou tegen te houden. En nu dus ook het slijpstof.

Snel een kussen in het gat gestopt en een paar dekens aan het gordijn gehangen. Het hielp trouwens wel, ook tegen de kou. We laten het voorlopig maar even zo, het ziet er wel kleurrijk uit.

Ruzie

Voor het huis staat een linde. Een mooie grote boom die in de zomer prachtig in het blad staat.

Voor het huis hangt ook een kabel van de EDF, de Energie De France. Die kabel zorgt er voor dat we stroom hebben.

En die twee maken ruzie. De linde doet er alles aan om die kabel het leven zuur te maken, hij groeit te hard en dreigt de hele kabel te verslinden. Ach ja, het valt allemaal nog wel mee, ik overdrijf graag een beetje af en toe, noem het maar dichterlijke vrijheid, maar feit is wel dat het een beetje krapjes aan het worden is daarboven. Zeker bij storm hou ik mijn hart vast. En dus moest er wat aan gebeuren.

De steiger neergezet en de snoeischaar erbij gehaald. Ik weet het, eigenlijk moeten er een paar dikkere takken weg, maar ik durfde niet hoger. Dat ding wiebelde vreselijk, ik kon er met de zaag niet bij komen.

Voorlopig moet het maar even zo, volgend jaar zien we wel weer verder.

Zuurkool

Het was een rustig dagje vandaag, beetje bijkomen van de afgelopen dagen, beetje niks doen. Dat beviel uitstekend.

Maar de hele dag niks doen is ook maar weinig. Daarom toch maar een kleinigheidje aan de badkamer gedaan nog. Een kleinigheidje maar niet bepaald een onbelangrijk kleinigheidje. We hebben de afvoer aangesloten. We kunnen vanaf nu tanden poetsen en handen wassen. In theorie kunnen we daar nu ook douchen, maar we zitten nog even met de tegels die nog niet allemaal op de muur zitten en bovendien nog niet gevoegd en gekit zijn. Niet heel verstandig dus. Maar lang kan het allemaal niet meer duren nu.

Toen de afvoer eenmaal klaar was en we weer verder gingen met niks doen kwam er plots een walm van veel te oude zuurkool binnen drijven. Het bleek de nieuwe afvoer te zijn ... je moet dus wel water in de sifon laten lopen ... oeps.

Kerst

Stoffige pijp

Die spierballen, dat eelt, het zat er niet in vandaag. En ik ga gelijk vertellen hoe dat zo kwam.

Zoals gezegd wordt er hier al een paar dagen hard gewerkt, werk waarbij het er nogal heftig aan toe gaat. Slopen, slijpen en hakken vooral, zoiets gaat gepaard met een stofproductie waar je U tegen zegt. Gevolg is dat alles, en met alles bedoel ik ook alles, onder een enorme laag stof ligt. Deels is dat nog steeds zo, maar ik kon het niet langer aanzien. Ik ben dus maar begonnen met een soort van tussentijdse grote schoonmaak, met tegenzin, maar het moest.

En hoewel ik zoiets eigenlijk haat word ik een perfectionist als ik eenmaal begin. Elk hoekje, elk kiertje wordt aangepakt. Met als gevolg dat het totaal niet opschiet. Een ander gevolg is dat ik na een serieus aantal uren er schoon genoeg van heb en de stoffige pijp aan Maarten geef.

En omdat die Maarten er ook geen zin in had zit er niets anders op dan morgenochtend door te gaan.

Happy

Niks chagrijnig meer, ik heb me vol overgave op mijn taken gestort. Wat mopper ik nou, het is wel goed zo. Ik kan uitslapen, lang koffie drinken en lekker koken. En dat heb ik dan maar gedaan, met plezier.

Ik ben niet zo'n fan van koken, zeker niet als het alledaagse kost is. Als het wat bijzonders is vind ik het nog wel leuk. En dus had ik besloten om er wat meer aan te doen vandaag. Niet met meerdere gangen hoor, kom, het is tenslotte gewoon vrijdag. Ik heb wat wij noemen Italo Karbo gemaakt, afkorting voor Italiaanse karbonades. Voor wie het wil proberen: spekjes bakken, karbonades meebakken, kruiden met peper en parikapoeder, apart paprika, uien en champignons bakken en bij karbonades doen, verse gepelde tomaten en tomatenpuree toevoegen en dat lang laten sudderen tot de karbonades bijna uit elkaar vallen.

En daarbij hoort pasta. En omdat ik op dreef was heb ik die maar weer eens zelf gedraaid.

Ik ben weer helemaal happy, maar zo is het mooi geweest. Morgen gewoon weer aan het werk, het echte werk, waar je spierballen van krijgt en eelt op je vingers.

Chagrijnig

En de mannen, zij ploegden voort. Zagen, hakken, breken, slopen, niets was te gek.

De enige overgebleven muur is nu ook verleden tijd. Weer een hoop puin erbij, ik word er een beetje gek van. Het wordt er hier bepaald niet fraaier op nog. Het is zelfs zo erg dat ik er langzamerhand chagrijnig van aan het worden ben, niks voor mij. Over het algemeen zie ik het allemaal wel positief in, maar vandaag kostte dat behoorlijk wat moeite, sterker nog, vandaag lukte dat gewoon niet.

Een klein lichtpuntje is dat er wel begonnen is met de balken van de nieuwe vloer. Vooruit maar weer.

Wat ook niet bepaald helpt is dat ik de hele dag de huisvrouw heb lopen spelen. Opstaan, koffie zetten, koffie drinken met de mannen, opruimen, eten koken, eten met de mannen, opruimen, koffie en thee zetten, koffie en thee drinken met de mannen, opruimen.

Grrrrrrrrrrrr, daar word ik pas chagrijnig van.

Dieptepunt

Zo, vandaag een professional over de vloer gehad en dan schiet het dus op. De balken van de verdiepingsvloer zijn er uit. Het kostte hooguit een uurtje. Wij gaan daar eerst over staan debatteren, hoe zoiets moet, hoe we voorkomen dat de kettingzaag vast komt te zitten, hoe we de zaak moeten stutten en tegen de tijd dat we daar uit denken te zijn is het alweer tijd voor een koffiepauze. Daarna blijkt dat de ketting van de kettingzaag eerst geslepen moet worden en zijn we weer een uur verder en is het dus de hoogste tijd om aan het middageten te gaan denken. Nu was die vloer met balken en al er al uit vóór de koffiepauze.

En nu zitten we met al dat sloopafval binnen. Het is geen doen om dat door de deur naar buiten te manoeuvreren, daarom is maar meteen een raam gesloopt en het gat groot genoeg gemaakt voor de toekomstige openslaande glazen deuren.

Zo, dat scheelt even. Wat een licht, en wat een mooi uitzicht. Er was daar met het barre weer van vandaag weinig van te zien, maar het wordt echt wel wat. Alleen ligt er nu overal puin en bouwafval. We moeten er even doorheen, het is echt wel een dieptepunt op het moment. Vannacht lekker slapen en morgen met vernieuwde moed weer verder.

Lief beestje

Ik heb vandaag eigenlijk helemaal niets te vertellen, dat komt wel eens voor. Er is best wel hard gewerkt, dat is het probleem niet, maar om nu wéér hetzelfde te vertellen ... En dus ben ik even in het archief gedoken, het foto-archief, en ik kwam deze foto tegen.

Hij is gemaakt afgelopen zomer toen ik weer eens gewapend met camera door de tuin liep. Ik herinner me nog dat ik een vlinder zag die ik nog niet eerder was tegen gekomen en die ik wilde proberen te vereeuwigen. Ik ben gewend daar toch enig moeite voor te moeten doen, maar het was zo gepiept. De vlinder poseerde vol trots, zijn vleugeltjes wijd open spreidend, een makkie dus.

En omdat het zo snel ging keek ik nog even om me heen en viel mijn oog op een lief beestje.

Het lieveheersbeestje ofwel het pieternelleke. Maffe naam hé, pieternelleke, maar wel lief, toch? Pieternelleke is Vlaams, maar denk nu niet dat die vlamingen als enigen de vreemde benamingen hebben uitgevonden. Wat denk je hier van:

Nederlands
kapoentje, oliebeestje, stippelbeestje, zonnekoekje, pim-pam-poentje
Brabants
boerinnetje, boterbeestje, fowieltje, hemelbeestje, hennetje, kezenmolletje, jezusjesbeestje, koffiekuikentje, liefhennetje, liefvrouwebeestje, liefvrouwemuisje, lieve marijtje, lieveheerhennetje, lieveheerspaardje, lievehereminnetje, lievelammetje, mariabeestje, poppennonnetje, eerebeestje
Fries
krûpelhintsje, ingeltsje, earmpiekje
Limburgs
sjmautwurmke, levenierepaerdje, hemelbeestje, pimpernelletje, smoutwormpje, tierenhennetje, vliegmusje, onzelievevrouwpulletje, mulderinnetje, molentandje, muuëletêntje, (Weert), moedergodssterretje, lieveherebolletje, kevelewormpje, kaevelebieësje (Nederweert), draaihennetje, goudbeestje, hemellammetje, oliebeestje, lievrouwbiske (Sint-Truiden), slivveniersbieske (Maastricht), oliebeestje
Nedersaksisch
kukeluusjen, kukeluutjen (Nunspeets), kukelesaantje (Bunschoten), keukediefien, kukediefien (Urkers), koekediefje (Kampens), koekediefien (Kampers), mariabeestje, zönnekuukske (Twents), zönnekuuknje (Rijssens), kroontien, herenhoentien (Stellingwerfs), laiveneertiekje (Gronings), armmarmottie (Drents)
Vlaams
(onze)lieveheer(s)(e)beestje, (onze)lievevrouw(e)beestje, piempampoentje, hemelbeestje, pieternelleke, pieternellebeestje, piepauw(tje), piepebontje, pimpajoen(tje), pimpaljoen(tje), pimpompulletje
Zeeuws
kok'aentje, kok'aontje, lieve vrouwke, lie:vevrouwebêêstjen, pàpoe:nebêêsje, pampoe:ntje, piempampoe:ntje,  pimpampoe:ntje
Frans-Vlaams
piepebontje

Keuze genoeg, maar tenzij iemand me op andere gedachten kan brengen hou ik het op pieternelleke.

Leroy Merlin

Hoewel we wel heel veel tijd doorbrengen in de BD, de Bricodepot, is het natuurlijk niet de ideale winkel voor mooie dingen. Alles waarbij kwaliteit niet heel belangrijk is moet je vooral daar kopen, de prijs is laag en ze hebben best veel. Hoewel, dat dacht ik, tot vandaag.

Vandaag zijn we helemaal naar het verre Toulouse gereden. Deze keer niet omdat ik weer wilde vliegen, maar omdat daar Leroy Merlin zit. En zal ik je nog eens wat vertellen, er zitten er wel drie.

Daar kwamen we vandaag achter. Er zit er eentje voor je Toulouse inrijdt, maar als we dan toch zover rijden wilden we ook wel eens naar het centre commercial in Roques-sur-Garonne, het mega winkelcentrum net voorbij Toulouse, waar ook een Leroy Merlin zit. Maar hoe we ook reden, we konden het maar niet vinden. Tot opeens, uit het niets een wegwijzerbordje "Leroy Merlin" langs de weg stond. En dan denk je, "Ha, gevonden". Je raadt het al, nog een andere filiaal dus.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk zijn we er geraakt. Was het de moeite waard? Mwah.

Terug naar Leroy Merlin, daar kwamen we tenslotte voor. Die is groooooooot. Man man man, je kijkt je ogen uit. En echt met mooie dingen. Naast wat klein spul tegels voor de douche en een douchedeur gescoord die uiteraard met speels gemak in de blauwe buffel pasten, gewoon plat in de laadruimte.

Maar echt, dit was echt de moeite van de trip waard. BD, Praxis  en Gamma samen, eat you're heart out!

Tegels en zo

Even een tussenstand van de badkamer-to-be.

De douchebak zit er in, of had ik dat al gemeld? Hoe dan ook, hij zit er echt in. Het blad van de wastafel is inmiddels ook geplaatst en de wastafel zelf was gemonteerd. Was, inderdaad, we hebben hem weer even weggehaald want eerst de muur erachter betegelen was toch wel gemakkelijker. In de douche zijn we nu ook begonnen met tegelen, we doen graag dingen simultaan, zie je. Het stukje muur achter de wastafel en de achtermuur van de douche worden betegeld met kleine zwarte tegels, op de overige twee douchemuren moeten grote witte tegels komen te zitten.

We hebben die combinatie niet zelf verzonnen. We hebben inmiddels stapels van wat we noemen huizenporno, tijdschriften waarin alles perfect is, en daar hebben we het uit gekopieerd. Niet dat het bij ons perfect moet worden, doe me een lol. Hier wordt gewoond, gewerkt en geleefd en dat dat een hoop rommel met zich meebrengt nemen we voor lief.

Maar volgend jaar, als het huis klaar is, wordt alles anders, dan ruimen we elke dag de rommel op. Misschien.

Biceps

Ik ben weer met voegen begonnen. De muur waarvan laatst met veel pijn en moeite het cement is verwijderd moet nog even ingevoegd worden. Even, ik hoor het me alweer zeggen, het kost altijd meer tijd dan gedacht. Maar ik vind het wel aangenaam werk. Verstand op nul, blik op oneindig en die smurrie erin stampen.

Juist ja, erin stampen. Het kost best nog wel wat kracht, het moet er stevig ingepropt worden af en toe. Elke keer als ik daarmee bezig ben voel ik de spieren van mijn rechterarm opzwellen. Mijn biceps begint serieuze proporties aan te nemen.

En hoewel het best handig is om wat kracht te hebben in je armen ben ik hier helemaal niet zo blij mee. Kijk, een gespierde man vind ik wel mooi, zolang het maar binnen bepaalde grenzen blijft. Een plat buikje, een stel goed gevormde billen en een beetje gespierde armen, daar valt weinig weerstand aan te bieden. Maar bij een vrouw, nah. Die buik en billen nog wel, graag zelfs, maar een vrouw met duidelijk aanwezige biceps is nu niet bepaald aantrekkelijk te noemen vind ik zelf.

Misschien dat ik de rest maar met mijn billen moet gaan voegen ...

Le bar

Ik stond deze avond weer achter de bar, de hippiebar. Nou ja, hippies zijn er tegenwoordig niet meer, maar het heeft er wel wat van weg. Iedereen behoorlijk in de olie, allicht de meesten, maar op een vrolijke manier. Ik weet overigens niet wat er allemaal in het eten zat, maar twee onbekenden vielen als een blok voor elkaar, komt vast door dat biogedoe, vrije radicalen of andere vreemde vibes.

Hoe dan ook, het was een prachtig schouwspel. Zeker als je zelf niets gedronken heb en het nuchter kan aankijken allemaal. Ik denk dat er morgen wel een paar bij lopen die een vreselijke kater hebben of zich doodschamen of allebei.  Ach ja, als ze maar lol gehad hebben en ik kan je garanderen, dat hebben ze.

Ik ook overigens, maar nu is de koek op. Het is bijna half drie, tijd om onder de wol te gaan. Trusten.

Schoorsteenpijp!

Herinner je je nog het blogje van 15 november waarin ik melding maakte van de levering van de schoorsteenpijp, maar niet heus. Welnu, hij is eindelijk geleverd!

Ja, het heeft even geduurd. Nadat de lelijke kachel weer linea recta terug was gestuurd naar de leverancier stond onze pijp bij diezelfde leverancier te wachten om naar les Fontanelles verzonden te worden. En daar heeft hij een maand staan wachten op ... ja, op wat eigenlijk. Dat wisten ze bij die leverancier ook niet meer.

Er moest een telefoontje aan te pas komen om de zaak weer op gang te krijgen. Duizendmaal excuses en weet je wat, we sturen een kadootje mee.

Wauw, een kadootje bij de schoorsteenpijp, een extra stukje pijp misschien? Spannend hoor.

Maar nee, het is iets praktischers, al moest ik wel even nadenken toen ik het zag. Een doos vol van dit spul. Leuk he.

Miles & More

Ik had nooit gedacht dat het nog eens zo ver zou komen, maar ik ben een frequent flyer geworden. Nou ja, zo frequent fly ik nu ook weer niet, maar omdat ik nu toch drie a vier keer per jaar fly noem ik dat maar frequent.

Alleen is het zo dat ik bij de concurrent frequent flyer ben geworden, ouch, dat doet een beetje pijn, maar heus, ik heb geen keus. He, dat rijmt. Ik had natuurlijk bij de blauwe club lid moeten worden, alleen is het probleem dat die niet op Brussel vliegen vanaf Toulouse. Ik zou nog over Parijs kunnen gaan, maar serieus, da's echt niet handig, ik doe er uren langer over dan wanneer ik rechtstreeks fly, dus zat er niets anders op.

Het is Miles & More geworden, het frequent flyer programma van Star Alliance, waar Brussels Airlines onder valt. Maar ook Lufthansa. En dus kreeg ik vandaag mijn frequent flyer pas in de bus met een begeleidende brief:
   "Sehr geerhrte Frau Meert, herzlich wilkommen beim weltweiten Vielfliegerprogram Miles & More"

En dat terwijl ik opgegeven heb dat mijn voertaal Nederlands is, ik in Frankrijk woon en geen woord Duits spreek. Hoe moeilijk kan het zijn?

Kunst- en vliegwerk

Ik ben weer met isoleren bezig, echt, het is waar. Het moet ook wel, die stenen muren zijn behoorlijk koud in de winter. Ook in de zomer, maar dan is het juist wel lekker. Geen airo nodig hier, als je de ramen en deuren maar gesloten houdt, iets wat ook voor de winter wel een aanrader is trouwens.

Maar het schiet niet echt op. En dat komt vooral omdat ik uren zit na te denken over hoe ik het allemaal zal aanpakken. En nu zou je verwachten dat ik intussen toch wel al wat ervaring heb met frames bouwen waar isolatie in en gipsplaat op past. Niets van dat alles blijkbaar, elke keer is er wel weer een nieuwe uitdaging die om een oplossing vraagt.

Ook deze keer, muren die scheef staan, ramen die recht zitten, nissen die moeten blijven bestaan maar wel geïsoleerd moeten worden. Het lukt altijd wel, zij het met het nodige kunst- en vliegwerk.

Klara 1

Niet alleen reeën komen tegenwoordig op visite, sinds een paar dagen hebben we een koe als vaste gast.

Meestal komen die hier met tientallen tegelijk, misschien wel honderd, een wei vol hoe dan ook en zoveel koeien is een beetje te veel van het goeie. Maar deze keer is het een enkeling. Al meerdere keren is ze opgehaald door de eigenaar en ik heb ze zelf ook al een keertje teruggestuurd, maar mevrouw blijft terugkomen. Blijkbaar is het gras hier groener dan thuis.

Of ze vindt het hier gewoon gezellig. En daarin is ze niet alleen, ik vind het eerlijk gezegd ook wel een mooi gezicht. Ze staat de hele dag te grazen en kijkt je met haar pretoogjes belangstellend aan als je bij haar in de buurt komt.

Ik denk dat ik haar Klara 1 ga noemen, da's allicht beter dan Koe, tenzij iemand een beter idee heeft.

La vie en rose

Deze tijd van het jaar loopt er elke dag wel wild in de tuin als we opstaan. Er staat meestal een ree, soms twee, de afgelopen dagen zelfs drie. Ze staan rustig te grazen op een meter of twintig van het woonkamerraam. Je moet wel vroeg op zijn overigens, na acht uur zijn ze meestal verdwenen.

Ik kom er de laatste tijd mijn bed niet meer voor uit, je kan wel bezig blijven. Ik merk dat ik begin te wennen aan al dat moois, vreemd is dat. Niet dat ik het niet waardeer, zo is het ook weer niet, maar al anderhalf jaar is dit onze leefomgeving en zijn we een beetje verwend geraakt denk ik.

Pas als je weer in de stad bent mis je het ineens, de rust, de bloemen, de oude bomen, de stilte, de konijntjes, de vogels, de schone lucht, het gras, de weilanden, de vergezichten en op een dag als vandaag de blauwe lucht en de zon. Beneden hing een dikke mist, terwijl we hierboven genoten van een strakblauwe lucht.

En dan besef je het weer, aux Fontanelles, c'est la vie en rose.

Brandje blussen

Vandaag stonden de brandweermannen weer op de stoep voor de jaarlijkse beste wensen voor het nieuwe jaar. In werkelijkheid gaat het gewoon om de gulle bijdrage die ze hopen te ontvangen, in ruil voor de kalender van 2012.

Die gulle bijdrage krijgen ze maar die kalender mogen ze van mij houden. Het is nu niet bepaald iets wat je in je woonkamer gaat hangen. Van voor tot achter staat hij vol met de ergste rampen, schuren die in de fik staan en zelfs hele huizen in lichterlaaie sieren de maanden. Da's de goden verzoeken.

Over het algemeen laat de heer des huizes mij dit soort klusjes opknappen, maar vreemd genoeg was hij er vandaag als de kippen bij. Ik had het niet meteen in de gaten, maar wat bleek, de oude leider, die met zijn grijze lokken, heeft wegens verplichte pensionering plaats gemaakt voor een jonge knappe meid. En tja, die stond daar wel in volledig brandweeruniform natuurlijk ...

Ik heb angstvallig de lucifers verstopt, je weet maar nooit wat iemand al niet doet om een brandje te laten blussen.

Sneak preview

Even een update over de nieuwe badkamer. Die begint namelijk nu ook vorm te krijgen. De douchebak zit er in, de wastafel en kranen liggen klaar om gemonteerd te worden, het houten blad ligt te wachten om gezaagd te worden, de tegels voor de achterwand zijn er al en zelfs een vensterbank is aan gedacht.

Het was de bedoeling om vandaag ook een douchedeur in huis te hebben. Alleen is dat plan mislukt. Waarom? Omdat een half uur voor de middagsluiting niemand er nog zin in had om die uit het magazijn te gaan halen ... tja, middageten is hier heilig en blijkbaar begonnen ze er vroeg aan vandaag.

Maar toch even een sneak preview, al is er nog weinig te zien. Bovendien heb ik geen groothoeklens op mijn digitale camera, in een badkamertje van 2,5 bij 2,5 valt geen foto te maken van enige betekenis.

Groter broertje

Onze garage begint een beetje vol te geraken. Naast alle gereedschap dat je in een garage meestal zoal aantreft en waarin we buitengewoon goed zijn voorzien, zowel van nuttige als nutteloze zaken, stond er al een boiler van vierhonderd liter, een waterontharder, een nieuwe kachel wachtend op installatie, een enorm expansievat van hondervijftig liter en nu is er nog een boiler van duizend liter bij gekomen, weer een onderdeel van de toekomstige centrale verwarming.

Die boiler was al een weekje geleden geleverd, we hadden alleen geen idee hoe we hem naar binnen moesten krijgen. Het is namelijk bepaald geen kleintje, een kuub is niet niks. Het kreng weegt ook nog eens tweehonderd kilo, leeg wel te verstaan. Hij stond nu al twee dagen in de regen en daar hou ik niet zo van. Ik weet het wel, een waterboiler kan wel tegen wat vocht, maar toch.

Vandaag met behulp van een trekker en een buurman hem naar binnen getild. Eenmaal daar zijn jas maar open gedaan zodat hij wat kan uitdrogen.

Het is wel een schattig gezicht, alsof de "kleine" boiler er een groter broertje bij gekregen heeft.

Sjakoske

Nu die schoorsteen helemaal weg is kan het plafond dicht. Dat was ook de reden dat ik vandaag op zolder zat. Denk bij zolder niet aan een ruimte waar je rond kan lopen en al je rommel kwijt kunt, deze zolder is nauwelijks een meter hoog. Op handen en voeten kruipend heb ik me een weg gebaand tussen oude rockwool, oude en nieuwe elektra, muizenkeutels en ... eeeeeeek ... een slangenhuid.

Ik ben bepaald niet bangig aangelegd, een muis deert me niet. Een slang op zich ook nog niet, maar daarvan hou ik wel gepaste afstand. Deze jongens kunnen bijten als je ze aanvalt. Ik ben bepaald niet van plan om ze aan te vallen, maar zij denken daar vast anders over als ik er per ongeluk bovenop zou gaan staan. Dus erg op mijn gemak was ik ineens niet meer.

Maar wat doen die slangen op onze zolder, hoe komen ze daar terecht? Maar vooral ... zitten ze daar nog??? Ik wil het niet weten. Hoewel, laten ze maar oppassen, als ik ze vind laat ik er mischien wel een slangenleren sjakoske van maken.

Ho ho f***ing ho

Nog drie weken en het is weer Kerst. Wat gaat de tijd toch snel, ik herinner me de vorige Kerst nog alsof het gisteren was maar inmiddels zijn we alweer een jaar verder én ouder. Niet dat ik veel met Kerst heb trouwens. Ik zet eigenlijk nooit een kerstboom, teveel gedoe, zeker als die naalden gaan uitvallen en een nepperd vind ik dan weer niks. Eigenlijk is Kerst verworden tot een groot eetfestijn, of zoals een vriendin het ooit noemde, vreten op aarde.

Maar denk nu niet meteen dat ik een hekel heb aan Kerst, zo erg is het niet, alleen háát ik kerstliedjes. Nog drie weken en nu al hoor je ze overal, in elke winkel, in elke straat, aaaarrgghhh. Voor mij een reden om vooral het huis niet meer uit te gaan. Die weëe jingle bells, die zeurderige white Christmass, alsjeblieft, doe me een lol.

Maar als het dan toch moet ...

Zwarte Miet

5 december ... Sinterklaas ... ik heb er niets mee. Nog nooit in mijn leven hebben ze me weten te vangen voor het maken van surprises. OK, vooruit, één keer kwam ik er niet onderuit, maar aan mij is het niet besteed. Ik geloof niet in Sinterklaas, niet meer.

Als kind natuurlijk wel. Een grote man met een lange baard. Er liepen er meerdere tegelijk door het dorp en toch had je niet in de gaten dat er iets niet klopte. Goedgelovig als ik was dacht ik echt dat dat witte paard over de daken liep en dat al die kadootjes door de Zwarte Pieten door de schoorsteen werden gegooid. Waarom die pakjes niet verbranden of op zijn minst zwart werden van het roet stond ik niet bij stil. Het was zo en daarmee uit.

Ik weet nu beter, Sinterklaas heeft geen lange witte baard, dat paard kan helemaal niet over de daken lopen en die Pieten zijn helemaal niet zwart.

Hoewel, een paar jaar geleden heb ik Sinterklaas gezien, de enige echte, het was het jaar dat ik zelf Zwarte Piet was, of heet dat dan Zwarte Miet?

Bye bye Belgium

XXXXX

Zo, de laatste dag zit er op, tijd om weer huiswaarts te keren. Ik ben al ingechekt, stoel 7F wordt de mijne. Ik zit graag aan het gangpad maar daarvan was er alleen nog een stoel tien rijen meer naar achter. Omdat ik graag vlot dat vliegtuig weer uit ben heb ik voor deze keer maar een uitzondering gemaakt en wordt het een stoel bij het raam. Ach ja, ook wel weer eens leuk.

Ik heb alleen wel een probleem, mijn koffer kan niet meer dicht. Ik kwam hier aan met een niet helemaal volle koffer en nu puilt hij aan alle kanten uit. Ik snap er niets van. Wat heb ik nou helemaal gekocht, bijna niks. Alleen maar dikke warme sloffen, een leuk warm vestje, vijf grote potten met vitaminen, twee zakken xxxxx en twee dozen yyyyy.

Ja, die xxxxx en yyyyy kan ik hier niet vertellen, da's een verrassing  voor thuis, dus je begrijpt ...

Oude liefde roest niet

Het zal voor de lezers hier geen verrassing zijn dat ik in België op school heb gezeten. De kleuterschool en lagere school in Sinaai, de middelbare school in Sint-Niklaas. Ik heb daar de richting scheikunde gevolgd, op Sint-Carolus. Een school die erom bekend stond, en staat, dat ze zeer streng was. Niks mocht en alles moest. Dat lijkt een ramp als je het zo hoort, maar het tegendeel was waar. Juist doordat het er allemaal zo streng aan toe ging hadden we met de klasgenoten een hele hechte band, met z'n allen tegen de leiding. Het zesde en laatste jaar zaten we met slechts twaalven in de klas. Serieus, dat was een hele leuke tijd.

Zoals je kan zien op de foto zaten er alleen maar meisjes in die klas. Niet alleen in die klas maar op de hele school liepen er geen jongens rond. Vonden we toen natuurlijk wel jammer, maar misschien was dat maar goed. Ik denk dat ik te veel afgeleid zou geweest zijn, zeker als er een paar van die knappe bij hadden gezeten.

En dan zit ik zo op die foto te kijken en besef met een schok dat ik van de helft van die meiden de naam vergeten ben. Da's toch ook wat. Drie jaar lang hebben we lief en leed gedeeld als tieners en 30 jaar later weet ik eigenlijk niets meer van ze. Behalve dan van mijn beste schoolvriendin, diegene die aan mijn linkerhand zit. O ja, even voor de goede orde voor als je me niet herkent, ik zit midden voor. Ook haar had ik al die tijd niet meer gezien, maar sinds kort hebben we de banden weer aangehaald. En natuurlijk hebben we heel wat jaren in te halen, maar het klikte weer als vanouds.

Het is waar wat ze zeggen, oude liefde roest niet.

Petrus of Pieter

Als jullie mijn geboortekaartje op 2 november goed hebben bekeken dan weten jullie dat ik voluit Marleen Martha Petrus heet. Geen rare naam, het is een goed Belgische gewoonte om je doopmeter en -peter als tweede en derde naam mee te krijgen. Vandaar de Martha, mijn grootmoeder aan vaders kant en de Petrus, mijn grootvader aan moeders kant.

Ik was afgelopen dinsdag bij mijn neefje op bezoek.  Ik heb hem sinds mijn vroege jeugd niet meer gezien maar dankzij facebook (hoe anders) hebben we elkaar weer teruggevonden. Ontzettend gezellig, het klikte nog beter dan vroeger. De hele familie is even doorgenomen, wat is er van iedereen terecht gekomen en hoe zijn onze levens de afgelopen dertig jaar verlopen.

We kwamen ook op onze namen, ik ken natuurlijk zijn voor- en achternaam en hij de mijne, niet zo vreemd lijkt me. Maar die tweede en derde naam, tja, die weet je eigenlijk van niemand. Hij vertelde dat hij vernoemd is naar zijn grootvader aan vaders kant. Laat dat nou mijn grootvader zijn aan moeders kant. Ook weer niet zo raar, die twee zijn broer en zus. Maar nu komt het, je zou dus denken dat we alletwee dezelde derde naam hebben. NIET DUS! Mijn derde naam is zoals eerder gezegd Petrus, de zijne is Pieter. Hier klopt iets niet. Ik was ervan overtuigd dat de mijne klopte. We kunnen het de goede man niet meer vragen, al jaren geleden is hij overleden.

Vandaag het trouwboekje van mijn ouders erbij gepakt. De man heette dus Pieter, ik loop eigenlijk al 48 jaar rond met een verkeerde naam. Tot overmaat van ramp vertelde mijn moeder ook nog dat ik eigenlijk niet Marleen had moeten heten, maar mijn vader was vergeten wat het wel had moeten zijn toen hij bij de burgerlijke stand aanklopte om me aan te melden.

Je zou verdorie van minder een identiteitscrisis krijgen.