Fladupsels

De nieuw gestorte vloer is geschuurd, dat moest, schijnt het. Er is een dun laagje vanaf gehaald, noem het maar een forse stoflaag. De vloer is nu klaar, alleen kunnen we nog minstens een maand niet tegelen. Dat heeft weer te maken met dat drogen waar ik eerder over berichtte.

En dan nog even een update over de pomp van de vloerverwarming, die doet het dus gewoon. Echt, ik meen het, al dat zoeken en speuren is helemaal voor niets geweest. Alleen blijkt hij gewoon niet krachtig genoeg te zijn. Tja, en dan gebeurt er dus helemaal niets. De oplossing ligt voor de hand, extra pomp ertussen en klaar.

En da's dus ook wat er nu gaat gebeuren. We hebben zelfs een krachtige pomp in huis, alleen moet die aangesloten worden en daarvoor heb je weer allerlei fladupsels nodig en die hebben we dan weer niet. Maar goed, we snappen het tenminste weer.

Lekker stil

En toen moest de vloerverwarming aan. Niet om de kamer te verwarmen maar om de vloer te laten drogen. Een paar dagen terug had ik het er al over, hoe we dat zouden kunnen oplossen.

Die oplossing kwam er. Gewoon, simpel, de sanitair zonneboiler aansluiten en de temperatuur een beetje in de gaten houden. Easy, peanuts, simple comme dire bonjour.

Hele dag bezig geweest, alles keurig aangesloten, zelfs met een terugslagklep op de boiler, voor je weet maar nooit. Klaar, pomp aan en draaien maar. En laat dat nou net zijn wat er niet gebeurde, dat draaien dan. Maar dat weten we nu, uren later, uren van zoeken, uren van proberen te begrijpen waarom die buizen niet warm werden, uren van vanalles en nog wat uitproberen.

En ik was al zo blij met die pomp, zo lekker stil ....

Ragréage

We hebben de garderobe/toiletruimte vandaag van een laagje ragréage voorzien. Tja, weer zoiets waarvan ik vroeger geen benul had dat het bestond, laat staan dat ik nu zou weten wat het Nederlandse woord ervoor is. Maar ik zal het uitleggen. Het is één of ander poeder waar je water aan toevoegt en wat zo vloeibaar is dat je er een oneffen vloer glad mee kan maken zodat je erop kan tegelen bijvoorbeeld.

Werkelijk, die vloer was daar zo scheef, het scheelde in hoogte een centimeter of twee tussen voor- en achterkant en laat daar maar drie meter tussen zitten. Er viel nogal wat recht te trekken dus. Nu is twee centimeter niet echt haalbaar met dat spul, maar we hebben ons best gedaan. Op een ruimte van nog geen negen vierkante meter zijn er zes zakken ingegaan en eigenlijk was dat nog te weinig.

We hadden ons een beetje verkeken op de vloeibaarheid, elk klein kiertje was voldoende voor lekkage en geloof me, lekken deed het, alle kanten op. Maar goed, het zit er in, alles wat rest is afwachten tot het droog is en tot die tijd de nieuwsgierige poezen er weg zien te houden.

Girly things

Niets aan de muurtjes gedaan vandaag, niet het muurtje binnen en ook niet het muurtje buiten, dat schiet niet op zo. Het weer was geen excuus, de zon scheen vanochtend nog, maar het kwam er niet van. Het werd een ochtend om in badjas met ontbijt en kopje koffie op de bank te hangen.

En tijdens dat hangen heb ik girly things gedaan. Uren zitten scrollen op een site met mooie dingen. Nou ja, mooi, het is maar wat je mooi noemt, maar er waren wel wat aardige ideeën bij. Wie weet hebben we er nog wat aan als we straks de nieuwe woonkamer gaan inrichten.

En nog iets zeer girly gedaan. Een outfit samengesteld, digitaal, weer op een andere site. We zitten hier dan wel op het platteland tot onze knieën in de modder af en toe, maar dat betekent niet dat we in onze overalls moeten rondlopen de hele dag, nietwaar? Hoewel ik daar wel rekening mee hou. Los van het feit dat er nauwelijks op te lopen valt zijn naaldhakken hier niet erg praktisch, tenzij het gazon gelucht moet worden natuurlijk. Voor alle girls die dit lezen en ook eens girly willen doen, dit is 'm.

En omdat we vanmiddag ook nog zijn gaan shoppen, het was tenslotte uitverkoop, kijk ik vanavond maar naar een girl flick ...

Tweede muurtje

En dan denk je vandaag, die heeft de rest van dat muurtje gedaan waar ze gisteren aan begonnen was. MIS! Dat had ze wél moeten doen maar dat heeft ze niet gedaan. Maar ze heeft een goed excuus.

Het was mooi weer vandaag en dan ga je toch niet de hele dag binnen zitten, dat kan altijd nog als het regent of koud is of beide. Vandaag was een perfecte dag om aan het muurtje van de buitenkeuken te beginnen.

Maar voor dat gevoegd kan worden moet de crepie er eerst afgehakt worden. Het is het enige plekje van het hele huis waar crepie op zit, de rest is gelukkig al kaal of is altijd kaal geweest, dat zou ook kunnen. Paar uurtjes op de steiger doorgebracht, luid zingend.

Luid zingend, want niemand die me kan horen, ik kom met geen mogelijkheid boven het kabaal van de compressor uit. Gelukkig.

Handschoenmethode

Je kon het al vermoeden na het stukje van gisteren, ik heb vandaag een muur gevoegd, de muur waar de grote boiler en het expansievat komen te staan. Maar omdat het in de technische ruimte zit hoeft het niet mooi te worden, als de gaten maar dicht zitten.

En dus heb ik de handschoenmethode toegepast. Die houdt in dat je met kleurige rubberen huishoudhandschoenen de specie tegen de muur kwakt. Serieus, dat werkt supersnel, in een uur doe je al gauw vijf vierkante meter.

Alleen is het muurtje ondanks dat toch nog niet klaar. Er zitten een paar enorme gaten in de onderkant die ik graag gevuld wil hebben en daarvoor moet ik een paar stenen gaan zoeken. Niet dat ik ver hoef te zoeken, maar ik had er vandaag gewoon geen zin meer in. Morgen is er weer een dag.

Prioriteiten

We hebben eens even een prioriteitenlijstje gemaakt. Wat moet er gebeuren en, niet geheel onbelangrijk, in welke volgorde moeten de dingen gebeuren. Laat ik jullie eens deelgenoot maken in deze.

Situatie 1:

We zijn bezig met het voorhuis om te bouwen, daarvoor moeten de muren geisoleerd worden, maar daarvoor moet de benedenvloer gedroogd zijn, daarvoor moet de verwarming aangesloten worden, maar daarvoor moet de boiler geplaatst worden en dat kan pas als de muur daarachter gevoegd is.

Situatie 2:

De kachel van de verwarming moet ook een keer geplaatst worden. Daarvoor moet de kachelpijp aangesloten worden maar dan kan maar beter eerst dat stuk muur gevoegd zijn.

Situatie 3:

Eind maart komen er vrienden langs om te helpen met klussen. We gaan dan het dak van wat we de buitenkeuken noemen reconstrueren. Maar zodra dat dak er nog niet op zit is het een stuk makkelijker om de muur erboven te voegen.

Moet ik hier nog vertellen wat ik de komende dagen ga doen?

Langzaam maar zeker

Langzaam maar zeker begint die verwarming vorm te krijgen. En wel met de nadruk op "langzaam".

De kachel komt, zoals jullie weten, in de woonkamer te staan. Hij ziet er uit als de eerste de beste open haard met een glazen deur ervoor, maar achter de schermen verwarmt hij dus een grote boiler, maar ook dat weten jullie al. Vrij eenvoudig eigenlijk. Ware het niet dat er tal van leidingen en buizen door de muur getrokken moeten worden, want de kachel staat aan de ene kant van die muur, de boiler aan de andere. En tussen de ene en de andere praat je wel over 70 cm "mur en pierre". Om van de ene naar de andere te komen moeten er gaten geboord worden, heel veel gaten en hele grote gaten ook nog.

Geen gemakkelijke klus. Milimeter voor milimeter glijdt de boor door de muur, het duurt uren. Maar we komen er wel, langzaam maar zeker.

Van alles en nog wat

Terwijl de vloer langzaam maar zeker aan het drogen is gaan wij verder met de technische ruimte. Of mag ik het eigenlijk nog wel de technische ruimte noemen? We hebben onze plannen weer eens bijgesteld.

Waar vroeger de oude badkamer en het toilet was zouden de 1000 liter boiler, het expansievat en allerlei pompen en verdelers komen te staan. Daarnaast ook weer een nieuw toilet en een garderobe. Maar het wordt toch allemaal een beetje krapjes. Die boiler is gewoon zo gruwelijk groot en de beschikbare ruimte is beperkt. We hebben besloten om boiler en expansievat iets verderop te zetten, naast de huidige zonneboiler. Daar is ruimte zat. Alleen worden de leidingen van kachel naar boiler een beetje langer, maar het moet wel kunnen denken we.

En nu blijft er ineens een zee van ruimte over voor toilet en garderobe, zoveel dat we er zelfs een grote kast willen gaan maken voor opslag van ... huh ... ja, van wat, geen idee eigenlijk, van alles en nog wat.

Vloerverwarming

De drie dagen geleden gestorte vloer is droog. In zoverre dat we er overheen mogen lopen.Helemaal droog om te kunnen tegelen, dat duurt nog even, minstens een maand en met het huidige weer, mistig en miezerig, kan het nog langer gaan duren.

We moeten dat versnellen en dat doe je door de vloerverwarming aan te zetten. Even een paar blokjes hout in de kachel en stoken maar. Ware het niet dat die kachel nog niet aangesloten is en dat dientengevolge geen optie is. Dat kon nog eens lastig gaan worden. Er moet een paar weken lang lauw water door die buizen gaan stromen, eerst 10 graden, dan met kleine stapjes gedurende twee weken de temperatuur opschroeven naar 25 graden om het daarna weer met dezelfde kleine stapjes in twee weken af te bouwen naar 10.

We zouden de sanitairboiler kunnen aansluiten, die heeft ook nog als voordeel dat het water op zonne-energie opgewarmd wordt. Maar hoe regel je zoiets nauwkeurig op de graad. Lager dan 20 graden kent hij niet. Bijkomend klein probleempje is dat we ons dan met lauw water moeten douchen. Een paar dagen hou ik dat nog wel vol, maar een maand, 'k mag er niet aan denken.

We zijn er nog niet helemaal uit, onze breinen draaien op volle toeren om een list te verzinnen. Misschien een lezer met een goed idee?

Cérémonie des voeux

We hadden de choukes echt goed uitgeprobeerd, dus ik was zeker van mijn zaak. Ik had er een half uurtje voor nodig, drie kwartier at the max, dus lekker laat opgestaan, op mijn dooie gemakje ontbeten, uitgebreid onder de douche gestaan en tegen twaalven maar eens aan de choukes begonnen. Honderd moesten het er worden. Geen enkel probleem, we hebben een oven van 80 cm breed, die konden dus makkelijk in één enklele ronde gebakken worden.

Het liep niet geheel volgens plan allemaal. Om te beginnen was mijn deeg te nat geworden, de hoopjes liepen als pannekoeken open op de bakplaat. Geen probleem nog, dat euvel was snel verholpen. In no time lagen er om en nabij honderd hompjes op de plaat, de oven was opgewarmd dus alles wat me restte was de plaat in de oven schuiven en rustig afwachten.

Zo simpel als het nu klinkt bleek het dus toch niet te zijn. Al binnen een paar minuten begon er zich een verbrand geurtje in de keuken te verspreiden terwijl de vereiste oventijd nog bij lange na niet verstreken was. Maar toch was het zo, de onderkanten begonnen zwart te worden terwijl de bovenkanten nog niet eens gaar waren. Ik had er nooit bij stilgestaan dat bij een gasoven de warmte uitsluitend van onder komt, pijnlijk foutje.

Paniek! Ik had nog maar een uur de tijd voordat ik verwacht werd op de mairie. Hals over kop mijn spullen gepakt, in de auto gesprongen en als een gek naar een vriendin gereden die een heteluchtoven heeft en waar we ook de testchoukes gemaakt hadden. Daar ter plekke nieuw deeg gemaakt en perfecte choukes gebakken.

Alles is dus nog goed gekomen, niemand heeft iets gemerkt van de paniek in de achtergrond en we hebben een hoop lol gehad. "We" dat zijn deze vijf Marnavoises.

O ja, dit alles was voor de nieuwjaarsborrel waar de burgemeester een praatje hield over het verleden, het heden en de toekomst en iedereen het allerbeste toewenste voor 2012.

Smile

Bestaat er iets mooiers dan een perfecte lach? Nee toch? Volle lippen met een beetje roze lipgloss erop, mooie witte tanden die perfect recht staan. Willen we dat niet allemaal? Goed, voor de mannen hoeft die gloss niet, maar dat zal het verschil niet maken.

Ik probeer hier niet te zeggen dat ik de perfecte lach heb of die zelfs maar ambieer, begrijp me niet verkeerd. Moeder natuur had me wel een set rechte tanden toebedeeld, nooit een orthodontist aan te pas gekomen. Maar de laatste jaren heb ik ruzie met diezelfde moeder natuur, ze doet er alles aan om die tanden scheef te krijgen en daar dreig ik behoorlijk chagrijnig van te worden.

Ik zit er nu al een paar jaar over te zeuren en zie op foto's waarop ik lach alleen maar de negatieve dingen (en ga die dus photoshoppen, ijdel als ik ben). Nu heb ik bovendien ook nog het gevoel alsof één van mijn voortanden een klein beetje los zit, wat volgens de tandarts onzin is, maar waarom zouden we die geloven, nietwaar?

Er zat maar één ding op, een keertje langs de orthodontist voor een consult. Vorige week gebeld voor een afspraak, vandaag was ik al aan de beurt, dat gaat hier snel. En dus deze ochtend op pad naar Albi. Ik zag het al toen ik voor de deur stond, dit gaat een paar duiten kosten. Maar de buitenkant was nog maar een slap aftreksel van wat me binnen ten deel viel. Starship Enterprise was er niets bij.

Ik dacht dat ik er was voor een praatje, een kennismakingsgesprek, waarbij ze even je gebit bekijken en je dan onder het roepen van oeie aie vertellen wat er moet gebeuren. Ik had nooit gedacht dat ik het zo fout zou kunnen hebben. Het begon met een vragenlijst of ik enge ziektes had gehad, chirurgische ingrepen had ondergaan of, erger nog, zwanger was op het moment. Toen hadden ze mijn leeftijd nog niet opgemerkt die ik net had ingevuld en dus ik voelde me meteen weer tien jaar jonger. Het volgende was een röntgenfoto van mijn gebit. Ik werd letterlijk aan mijn oren vastgepind in een apparaat waar Captain Kirk jaloers op zou zijn geweest terwijl er een foto van 360 graden om mijn hoofd heen werd gemaakt. Blijkbaar was dat niet voldoende, dus me vastgebeten deze keer in een tweede apparaat wat zover ik kon zien hetzelfde deed. Pas dan mocht ik bij de orthodontiste plaats nemen. Voor afdrukken deze keer, happen in pasta en het opmeten van ongeveer alles wat er op te meten viel. Zelfs mijn vingernagels werden gecontroleerd om te zien of ik geen nagelbijter was.

Het was indrukwekkend, ik kan niet anders zeggen. Wordt vervolgd op 7 februari.

La chape liquide

Puzzeltje

Het zag er even niet goed uit vandaag. We hadden 240 meter verwarmingsbuis gekocht, volgens alle berekeningen had dat voldoende moeten zijn, zelfs iets te veel. Helemaal goed dus, dachten we.

Tot het moment kwam dat de laatste krul gelegd moest gaan worden. We leggen drie aparte krullen, of hoe noem je zoiets eigenlijk, je zou het ook een circuitje kunnen noemen denk ik. De rol was wel heel dun geworden. Na een snelle meting en berekening leek het er op dat er zo'n metertje of twintig tekort was. Je zal begrijpen dat onze teleurstelling groot was, we dachten het nog wel zo mooi uitgerekend te hebben. Het vervelende was dat we daardoor nieuwe buis moesten gaan bestellen en de dekvloer een week later gestort zou kunnen worden.

Maar we geven niet zo gauw op. Ik vind het oplossen van moeilijke puzzels altijd wel een uitdaging, iets wat nu goed van pas kwam. Met een beetje creativiteit is het alsnog gelukt, maar het was krap, er bleef maar amper een half metertje over.

Morgen dus toch gewoon dekvloertje.

One down

Ik voelde me behoorlijk nutteloos vandaag. Met de verbouwing dan. Weinig wat ik kon doen, ik had het gevoel dat ik alleen maar in de weg liep. En dus ben ik maar weggelopen. Niet ver hoor, vijftig meter hooguit, tot aan de sechoir, huh, ik bedoel, onze privé-milieustraat.

Het is daar echt erg op het moment, rommel ligt torenhoog opgestapeld, vreselijk. Het gaat ons nog heel wat energie en tijd kosten om dat weer opgeruimd te krijgen.

Met gevaar voor eigen leven, nou ja, da's lichtelijk overdreven, maar wel met gevaar voor krassen, schrammen en breuken ben ik aan de megaklus begonnen. De aanhanger voor de deur gezet en volgegooid met gipsplaatafval. Alleen maar gipsplaatafval wel te verstaan, dat scheelt weer als we het wegbrengen naar de milieustraat van de gemeente, dan hoeft het daar niet meer uitgesorteerd te worden.

En nu nog een keer een kar met metaal, een kar met plastic, een kar met puin en een kar met alle overig afval. One down, four to go.

Lekker warme buizen

Vandaag zijn de buizen voor de vloerverwarming geleverd. Keurig op tijd, geheel volgens afpraak. Ze komen helemaal uit Duitsland, met een belofte van aflevering binnen 72 uur. Netjes. Daar bestellen was ook nog eens een stuk goedkoper dan ze hier ter plekke kopen en je hoeft er bovendien de deur niet voor uit want ze worden voor diezelfde deur afgeleverd. Geen gesjouw, geen gedoe.

De volgende stap is om die 240 meter buis in de noppenplaten te krijgen. Dat wordt een leuk klusje volgens mij, maar niet heus. Die krengen zijn hard en inflexibel. Zie dat maar eens op zijn plek te krijgen. Wat ook niet bepaald helpt is dat het koud is in dat deel van het huis en ze daardoor alleen maar stugger worden.

En daarom slapen ze vannacht voor de kachel, krijgen ze het lekker warm van.

Croquands

We hebben leuke buren. Zoiets moet je treffen, dat weet je niet van tevoren. Je hoort wel eens van anderen dat ze pas na vele jaren schoorvoetend contact kregen met hun buren, niet iedereen heeft het op les étrangers.

Maar hier hebben we gewoon geluk gehad. Vanaf dag één zijn we met open armen ontvangen. Ze helpen ons met werkelijk alles wat je je maar kunt voorstellen. Of het nu gaat over informatie, het invullen van een onbegrijpelijk formulier of het aanleggen van een moestuin, niets is teveel gevraagd.

Wat we met onze buren ook af en toe doen is uitgebreid dineren. We zijn al eerder bij hun te gast geweest, vandaag hebben wij voor ze gekookt. Voorgerecht, soepje, hoofdgerecht en kaasplateau uiteraard. Dat hoort erbij hier. En daarna taart, taart en nog eens taart. Het is de gewoonte om, als je bij iemand gaat eten, een taart mee te nemen, of iets wat er op lijkt. En dus kregen we een appeltaart, een gâteau à la broche en croquands. Het één nog lekkerder dan het andere.

Appeltaart kennen jullie al en de gâteau à la broche heb ik in dit blog al uitgelegd op 26 februari 2011. Blijft er de croquands nog waarvan ik jullie het recept niet wil onthouden.

700 gram fijne suiker, 140 gram bloem, 150 gram eiwit, 250 gram amandelen mengen en in kleine hoopjes op bakpapier leggen. 10 minuten bakken in de oven op 190 graden.

Gewoon proberen, ze zijn echt de moeite waard.

Ziet die deur

Ziet ziet, we hebben een deur. En niet alleen wij, de poezen ook! Ze moeten er wel nog een beetje aan wennen, maar dat gaat snel genoeg.

Waar ze ook aan moesten wennen is dat hun kattenbak van veertig vierkante meter verleden tijd is. De vloer is nu belegd met een folie en noppenplaten. Maar goed dat er een serieuse dekvloer overheen komt te liggen om de zaak luchtdicht af te sluiten.

Tja, je kan het die beestjes niet kwalijk nemen, het is begrijpelijk dat ze liever niet naar buiten gaan. Het zijn nogal erge salonpoezen, vooral in de winter. Uren lang liggen ze languit op de bank, het liefst voor de warme kachel. 

Ik vraag me wel af hoe dat straks zal gaan. Er is dan nog steeds een kachel, maar die geeft bij lange na niet zoveel directe warmte als deze. De warmte wordt afgegeven aan de boiler die op zijn beurt de vloerverwarming en radiatoren gaat opwarmen.

Toch wel spannend hoor, we hebben alles zelf berekend, hoeveel kilowatt we nodig hebben, hoeveel buizen en hoe die gelegd moeten worden, hoeveel radiatoren en waar die moeten komen te staan. Alles ook nog eens zelf besteld op internet ook.

En nu maar hopen dat het allemaal klopt en past. Maar ik heb er alle vertrouwen in.

Bijgeloof

Ik ben niet bijgelovig. Of toch? Tja, het hangt er maar van af wat je geloof noemt, pas dan kan je bepalen wat bijgeloof is natuurlijk. Ik geloof in geesten, of is dat dan bijgeloof? Nee toch? Hoe dan ook, dat vrijdag de dertiende ongeluk brengt daar geloof ik niet in. Ook niet dat je beter niet onder een ladder kan doorlopen of een zwarte kat de weg van links naar rechts de weg zien oversteken.

Ik loop hier regelmatig onder een ladder door en tot nu toe heb ik daar niets aan over gehouden. Die zwarte kat zie ik ook wel eens en toch leef ik nog. En vandaag ben ik ook weer heelhuids doorgekomen, maar dat zou ook kunnen komen omdat ik weinig gedaan heb. Hoe dan ook, ik zie geen enkele reden om aan te nemen dat er een bron van waarheid in die dingen zit.

En nu denken jullie, hier komt het verhaal, er is wat gebeurd, een ramp, een ongelukje, een malheurtje. Maar niks van dat alles. Ik had gewoon geen verhaal voor vandaag, da's alles.

Had ik jullie daar even te pakken?

Ready steady

We zijn nu echt wel met dat opbouwen bezig. Allicht worden er de nodige voorbereidingen getroffen om ermee van start te kunnen gaan. Vandaag maar weer eens een volle aanhanger met spullen gehaald. Gipsplaten, uiteraard, en nog wat isolatiemateriaal.

Maar daarnaast hebben we nu ook de vloerdelen voor de mezzanine klaar liggen. Ze moeten er alleen nog even ingelegd worden. Iets wat ook geldt voor de noppenplaten waar de buizen van de vloerverwarming in komen te liggen. Die buizen op hun beurt zijn weer besteld en worden binnen drie werkdagen afgeleverd.

Kijk, nu wordt het toch menens.

Voorbij

Eindelijk is het voorbij. Voorbij het hameren, het breken. Voorbij de herrie die hier al drie weken gaande was zowat. Het was de hoogste tijd, we waren het zat, meer dan zat. Het heeft een week langer geduurd dan verwacht.

Vanaf nu wordt er weer opgebouwd. Vandaag is de eerste lading zand op de vloer gegaan. Hiermee wordt de bodem geëgaliseerd zodat daarop de platen voor de vloerverwarming geplaatst kunnen worden. Met een beetje geluk gaat het nu snel.

Moshi moshi

We hadden een deur nodig, voor de nieuwe doorgang naar de garage. Een deur die een beetje stevig is, die niet omvalt als je er tegen blaast en die dieven buiten weet te houden.

Ik maak me geen illusies, als een dief binnen wilt komen dan komt hij, of zij, er ook in, hoe goed je de zaak ook vergrendeld en beveiligd. Maar we kunnen het hem, of haar, natuurlijk wel een beetje lastig maken. Vandaar een deur die tegen een stootje moet kunnen.

We hadden een degelijke uitgezocht en dus op weg naar Albi, naar de deurenwinkel. Tant pis, uitverkocht en pas over twee maanden weer leverbaar. Je raadt het al, hadden we geen zin in om op te wachten, dus hup, naar Toulouse waar meer goeie winkels zitten.

Het is wel een beetje raar hier, je rijdt "even" bijna twee uur om een deurtje te gaan halen. Alsof je in Amsterdam woont en "even" naar Antwerpen rijdt om boodschappen te gaan doen. Maar zo gaat dat hier, de afstanden zijn wat groter dan wat je in de randstad gewend bent.

Van de nood een deugd gemaakt. Terwijl we er toch waren "even" aangelegd bij een groot winkelcentrum, de magen begonnen te rammelen. Heerlijk zitten lunchen bij een Japanner. Kijk, dat maakt de trip weer meer dan de moeite waard.

En o ja, die deur hebben we gevonden.

500

500, een mooi getal. Hoewel mijn favoriete getal 9 is. Ik heb geen idee waarom eigenlijk, maar zo lang als ik leef weet ik dat 9 mijn geluksgetal is. 500 staat onder andere voor de Fiat 500, een geweldig mini-autootje, vooral de echte oude cinquecento dan.

Maar ik heb het niet over auto's vandaag, ik heb het over het feit dat vandaag de 500-ste blog hier gepubliceerd wordt. In eerste instantie wou ik er niet aan, ik zag het niet zitten om een weblog te beginnen. Ik heb me moeten laten overhalen om het toch maar te doen. De eerste verhaaltjes zijn dan ook niet van mijn hand maar van vrienden die me aanspoorden om ermee te beginnen.

En nu, 500 verhaaltjes en inmiddels meer dan 32.000 pageviews verder kan ik niet meer zonder. En waarom ik dat doe? Een beetje voor mezelf, dat geef ik toe, maar vooral voor al mijn trouwe lezers. Dank voor jullie support, voor jullie medeleven, voor jullie commentaren, dank dat jullie elke dag weer dit stukje lezen, soms vanuit Afrika of het Verre Oosten aan toe.

 Ik hoop dat ik af een toe een lach op jullie gezicht heb weten te brengen.

Tussen de koeien

Zo, het restant van de oude badkamer is nu ook verdwenen, de zaak is helemaal kaal. Het plafond en de oude balken die daar bij hoorden zijn foetsie, alle gips wat er nog zat ligt in de aanhanger, klaar om naar de stort gebracht te worden.

Alles wat rest zijn vreemde koperen buizen overal, ongetwijfeld van een nog oudere badkamer die daar gezeten heeft. Je ziet duidelijk een plek waar een bad heeft gestaan en er kwam een bordje met "fosse septique" te voorschijn, septische tank.

En voor die badkamer gebouwd werd stond daar het vee. Het was heel simpel, moest je naar het toilet, dan was dat er niet en ging je maar tussen de koeien staan en je deed wat je moest doen. Een vlaai meer of minder maakte ook niet uit.

Doorbraak

Staan in Nederland de dijken op doorbreken, hier is de muur doorgebroken.

En daarmee is het toilet buiten dienst. De afvoer is nog intact maar omdat de watertoevoer afgesloten is lijkt het ons niet meer zo handig om het toilet nog te gebruiken. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat je dus open en bloot daar je ding zou moeten doen. Nee dank je, slecht plan.

Slopen geeft altijd een hoop afval, de sechoir puilt inmiddels uit. Dus we konden niet anders dan het meteen afvoeren naar de déchetterie, de stort, en eerlijk gezegd beviel dat wel. Weg met die rommel. Hadden we eigenlijk vanaf het begin moeten doen maar ja, ken je dat, als je de ruimte hebt dan plemp je het vol.

Door het wegbreken van de muren hebben we nu ook eindelijk de doorgang naar de garage gecreëerd en ook dat bevalt goed. Zeker omdat daar de voorraden staan. In deze tijd van het jaar is het niet bepaald prettig om door het pikkedonker, regen en wind buitenom een blikje kattenvoer te moeten halen wat je had vergeten mee te nemen voordat de zaak afgesloten werd, iets wat me helaas nogal regelmatig overkomt.

Garantie

Vanochtend zaten we voor de derde keer bij Claude Bernard. Dat is geen buurman of zo, maar zo heet het ziekenhuis in Albi. Eindelijk kon Bert daar terecht voor het derde en laatste deel van de cardiologische test, de test d'effort, de inspanningstest dus.

We komen binnen op de afdeling cardiologie, we herkennen het niet meer! De hele zaak is opgeknapt, de smoezelige muren zijn fris geverfd en de oude doorgezakte stoelen hebben plaats gemaakt voor moderne wipstoeltjes in verschillende hippe kleuren. Een hele metamorfose. En omdat ook de indeling totaal anders was geworden waren we meteen van slag, we wisten maar met pijn en moeite het smaakvolle kantoor van le professeur te vinden.

Maar goed, ter zake, het ging om de test. Met een ontbloot torso vol zuignappen begon Bert aan de fietstocht. Het begon als een ontspannen ritje op een zondagochtend door het platte Nederlandse polderlandschap, tot die geniepige dokter stiekem aan de knopjes ging draaien. Binnen een paar minuten leek het al aardig op de beklimming van de Alpe d'Huez.

Na zes en een halve minuut, toen de beklimming van de Mount Everest met een bepakking van honderdvijftig kilo aan je fiets er niets bij was werd er opgegeven. Iets wat volgens de eigenaar van het hart niets te maken had met dat hart in kwestie maar wel met de bovenbenen die niet meer wilden en wat door le professeur, gezien de uitslagen, werd beaamd.

We hoeven niet meer terug te komen, tenzij we dat zelf graag willen. Toch maar met visa afgerekend, zo hebben we tenminste nog twee jaar garantie.

Project erbij

Onze nieuwe badkamer is zo goed als klaar. Alles is functioneel, de douche is vandaag voor het eerst in gebruik genomen, de wastafel en het toilet waren al eerder ingewijd. Er moet nog wel wat afgewerkt worden hier en daar, maar daar gaan we niet op wachten, dat komt later wel een keer.

En waarom we daar niet op gaan wachten is heel simpel, de oude badkamer is vandaag gesloopt.

Kijk, dit is alles wat er over blijft van de douche, niet bepaald veel. Het was de hoogste tijd, de vloer in het oude huis is verdwenen, alles wat rest is een hoop aarde. Volgende week kan begonnen worden met de voorbereiding van de vloerverwarming en als het goed is gaat het dan ineens snel. Daar waar de oude douche stond moet de boiler van 1000 liter komen te staan.

Je zou kunnen denken, waarom al die moeite, waarom moet alles gesloopt worden, waarom niet gewoon die boiler in de douche en klaar. Het antwoord is simpel. Om te beginnen is die badkamer niet hoog genoeg, die boiler is te groot en dus moet het plafond er uit. Een tweede reden is dat muren en plafond van die badkamer nooit geïsoleerd zijn geweest en da's niet slim. Een derde reden is dat de indeling een beetje veranderd moet worden omdat anders de deur niet meer open kan. En als vierde moet de hele waterleiding opnieuw worden aangelegd omdat niemand weet hoe die leidingen lopen en het toilet wat naast de badkamer zit het wel weer moet gaan doen straks.

Dus zit er niets anders op. Alles gaat tegen de vlakte en we bouwen het daarna weer op. Project erbij dus. Ach ja, hebben we weer wat te doen.

Sjoeke

Aan het begin van het nieuwe jaar is een nieuwjaarsborrel, een gewoonte op de Franse mairie, het gemeentehuis. Al een paar jaar is dat in Marnaves om wat voor reden dan ook niet gebeurd en dus hebben de étrangers hier in het dorp tegen de burgemeester gezegd dat we het wel leuk zouden vinden om te helpen, mocht hij "toevallig" overwegen om toch een borrel te organiseren. Die étrangers dat zijn een Hollandse en een Belgische. Je raadt het al, die Belgische is ondergetekende.

Vandaag maar eens plannen gaan maken samen met de vrouw van le maire. Het wordt wel wat. Le maire himself gaat de boodschappen doen en wij gedrieën prepareren alles. Zo kunnen we met een beperkt budget het toch nog leuk maken.

Dat beperkte budget komt omdat we hier in Marnaves heel weinig gemeentelijke belastingen betalen, de laagste van heel Frankrijk zelfs naar het schijnt. Dat is nogal wat, daar maak ik graag zelf lekkere hapjes voor klaar.

Zo zwaar wordt het trouwens niet, het dorp telt in de winter hooguit 50 man. Maar niettemin vegen we er niet onze voeten aan, we maken het mooi en lekker. Met recepten van de AH site! Ik maak soesjes, ofwel sjoekes, ofwel choux, afhankelijk van welke taal je prefereert.

Sjoeke, wel grappig nu ik het daar over heb. We hebben hier een Nederlandse vriendin die Sieuwke heet, dat spreek je uit als sjoeke, wat in het Vlaams weer schatje betekent. Lief he.

On ne doit plus souffrir

En half jaar geleden, op 15 augustus om precies te zijn, schreef ik een stukje over de body mass index. Ik concludeerde daar dat er een paar kilo af mocht en beloofde een foto als het zover was.

En ik kan nu meedelen dat het is gelukt! Het is zelfs nog beter gelukt dan ik gedacht had, zo goed dat ik nu een probleem heb. Al mijn broeken zijn te groot geworden. Ik was al bang dat ik in de kindermaten zou gaan vallen maar dat valt alles mee, wat dat betreft zit ik hier in Frankrijk goed.

Ik hou van superstrakke spijkerbroeken, dat was al zo toen ik 15 was en dat is niet veranderd in 33 jaar. Dus vandaag op stap geweest voor een nieuw exemplaar. Ik herinner me nog van vroeger dat als je broek net gewassen was, je op bed moest gaan liggen, buik inhouden en dan met een kleerhanger in het lipje van je rits met beide handen die rits dicht zien te krijgen. De eerste uren waren ondraaglijk, alles deed zeer, je kreeg bijna blauwe plekken op je heupen maar daarna zat de broek als gegoten. Ik hield maar de woorden van Brigitte Bardot in gedachten "on doit souffrir pour être belle", men moet lijden als men mooi wil zijn. En geloof me, lijden was het wel.

Ik ben geslaagd, met een broek die als een tweede huid zit, geweldig. Gelukkig hebben ze tegenwoordig stretch broeken, dat maakt het allemaal wat makkelijker. Geen hangertjes nodig dus ook geen lijden, on ne doit plus souffrir pour être belle.

Maatje 34, die hangen hier gewoon in de rekken alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik dacht dat ik nu wel aan de kleinste maat zat, kleiner had ik nog nooit gezien. Maar wat schetst mijn verbazing, er bestaat hier ook maat 32!

Hm ... erg verleidelijk ... die foto komt wel als ik maat 32 heb ... if ever.

Design

Na twaalf uur slapen waren we er weer klaar voor, fris genoeg om weer aan de slag te gaan. We zijn weer met de badkamer verder gegaan. Na die domper van vorige week was het wel weer nodig om wat voortgang te boeken.

En dat is aardig gelukt. Alles is betegeld en alles is gevoegd. Zoals eerder al gemeld hebben we donkergrijze en witte tegels. Die donkergrijze wilden we met heel donker voegmiddel voegen, leek ons mooier. Maar zoiets koop je niet in de winkel, dus met een potje zwart verfpoeder gaan stunten wat je door gewoon voegmiddel mengt.

Nooit gedacht dat het zo'n knoeiboel zou worden. Wat een zooi. Alles zat onder een inktzwarte smurrie. Niet alleen de donkere tegels, ook de witte, de muren, de vloer, het plafond. OK, dat laatste nog net niet, maar veel scheelde het niet. Maar goed, na een paar uur poetsen met heel veel keukenrol, anders lukte echt niet, is het weer schoon.

Maar het lijkt erop dat we iets te veel zwart poeder hebben gebruikt, de voegen zijn eerder gitzwart dan donkergrijs. Ah well, weer eens iets anders, ziet er wel design uit.

Bonne année