Cordi bird house

We hoorden het gisteren op TV, nog nooit was de file in Nederland zo lang. Hier hadden we er ook last van. Op de terugweg van de bricodepot gisteren zijn we wel zes auto's tegengekomen, ongehoord! Een rode Twingo, een zwarte Passat, een gele Golf, een blauwe 406, een grijze Panda en een witte schoolbus. Het moet niet gekker worden.

Maar goed, dat was gisteren, nu weer terug naar vandaag.

Bij ons vertrek uit Nederland hadden we van onze lieve buren een leuk aandenken gekregen. Een vogelhuisje. Het was een bouwpakket wat gezien onze enorme inboedel toentertijd wel zo praktisch was. Het paste in de verhuisauto allicht ergens tussen. Nu de winter gearriveerd is was het moment daar om de zaak te monteren.

Het was even knutselen, maar deze doorgewinterde bricoleur heeft de klus geklaard.

Maar toch klopt er iets niet. Op de doos wordt vanalles beloofd. Ik heb de hele doos binnenste buiten gekeerd maar dat prachtige gazon en palmbomen heb ik mooi niet gevonden.

Inmiddels lig ik al uren met camera in de aanslag om die parkiet te schieten.

Oei oei oei

Vanochtend vroeg opgestaan. Het zand en de cement zou (weer) geleverd worden en die willen er nogal eens vroeg zijn. Het was nog steeds wit, er lag ijs op de plassen. Ik stond met mijn ontbijt in mijn handen naar buiten te kijken en daar stonden ze.

Twee reeën, op een steenworp afstand. Zijn ze niet prachtig in de opkomende zon. Verderop hoorde je het burlen van een hert. Vroeg opstaan heeft zo zijn voordelen. Gisteren nog liepen er drie everzwijnen door de achtertuin. Ze waren me te snel af, ik was te laat om ze op de gevoelige chip vast te leggen.

Maar, au travail, er moet weer wat gedaan worden. Vandaag de volgende muur van de gite met een beitel schoongemaakt. Dan kan ik binnenkort weer verder met voegen. Moet het wel iets warmer worden. Het is nu drie graden in de gite, iets te koud eigenlijk. Niet zozeer voor mij, maar de specie bevriest 's nachts, niet goed voor de stevigheid. Over stevigheid gesproken, ik kwam een stukje muur tegen wat er een beetje eng uitziet.

Oei oei oei, die steen die boven dat gat zit steunt hooguit één cm op de steen eronder, daar ga ik dus niet aan beitelen, eerst maar eens opvullen met beton. Blijkbaar is die muur ooit een beetje gaan bewegen. Volgens de expert is het allemaal niet erg, maar ik neem liever het zekere voor het onzekere. Als die steen los zou komen dan vallen de stenen erboven ook en daar zit wel een draagbalk van het dak bovenop. Beter geen risico nemen.

Rond tweeën werd uiteindelijk het zand en de cement geleverd. Stond ik dáár vroeg voor op? Maar goed, er bleef nog tijd genoeg over voor een rondje bricodepot. Het was voor ons doen alweer erg lang geleden, zeker een week.

Kar volgeladen met planken. Er moeten luiken worden gemaakt en een plafond in de gite. Weer eens iets nieuws om mee te experimenteren.

Onder de blauwe hemel

Vanacht was het zes graden onder nul. Maar goed dat we gisteren nog wat isolatie hebben aangebracht. Op de huidige badkamer voelde je de kou naar binnen stromen. Da's nu gelukkig opgelost.

Met het opkomen van de zon werd de ergste kou verdreven. De mist in het dal leverde vanochtend een prachtig plaatje op.

Het komt wel vaker voor dat we hier boven de mistgrens zitten. Beneden zie je geen hand voor ogen en hier zit je onder de blauwe hemel in de zilveren zon. En dan voelt het best behaaglijk buiten. Met de sneeuw erbij doet het je denken aan een terrasje op skivakantie, met je koude voeten in je iets te strakke skischoenen en je hoofd lekker opgewarmd door de zonnestralen.

Of zou dat door de gloeiwijn komen?

Winter wonderland

Met nog maar één oog open zagen we het al, alles was wit. Het sneeuwt.

We wilden vandaag boodschappen gaan doen, maar dat wordt maar even uitgesteld, we komen hier de berg niet af. Het is te zeggen, we komen er wél af, maar niet zo gecontroleerd zoals we zouden willen. En bovendien, we komen er niet meer op. Dus er zit niks anders op dan thuis te blijven.

Niet dat dat een straf is. Met een goed boek en een kopje warme chocolademelk voor de kachel.

Elektra klaar!

Zo druilerig als het gisteren was, zo mooi was het vandaag. Strakblauwe lucht met een lekker winterzonnetje. Ruim voldoende om de zonneboiler tot 50 graden op te warmen! En dat terwijl de luchttemperatuur toch niet veel hoger kwam dan een paar graden boven nul. Wat een mooi ding is dat toch. En omdat het mooi weer was heerlijk buiten in de tuin gespeeld. Nog meer bloembollen gepland (roze narcissen, roze anemonen, roze tulpen en roze hyacinten), een paar takken weggesnoeid en wat rommel opgeruimd.

Ook de poezen, die anders 24 uur per etmaal voor de kachel liggen te snurken hadden er zin in.

Hagedisjes die schoorvoetend naar buiten waren gekropen moesten eraan geloven en geen boom was hoog genoeg.

Maar het was niet alleen maar spelen vandaag. Er is voor het eerst iets helemaal af!

De stoppenkast zit er in, is afgewerkt en het muurtje is geschilderd. Ziet er keurig uit. Als het allemaal niet zou lukken hier kunnen we altijd nog electricien worden. Hoewel, daarvoor moet je zelfs een kerncentrale kunnen aanleggen, misschien is dat toch iets te hoog gegrepen.

Dekvloer

Druilerige dag vandaag, regen, regen en nog eens regen. Even leek het erop alsof de zon zou gaan doorbreken, maar niks van al dat, in plaats daarvan kregen we éxtra regen én wind. Vandaag zou vijf ton zand geleverd worden en twintig zakken cement, maar met dit weer kunnen ze geen cement leveren, tenzij je bij aankomst al gelijk beton wilt hebben. Cement kan niet zo goed tegen water.

Maar waarom al dat zand? Dekvloertje! Ja ja, het is weer zover. In de gite moet nog een dekvloer komen van 32 m2. Nu de muur in één slaapkamer klaar is gaan we eerst de dekvloer van beide slaapkamers maken. Dan kan daarna aan binnenmuren en plafonds worden begonnen.

Het moet alleen niet gaan vriezen, want dan is het niks dekvloer.

Spaanse processie

Drie stapjes vooruit, één stapje achteruit. Vandaag was één-stapje-achteruit dag. Of eigenlijk was het vandaag drie stapjes achteruit, één stapje vooruit.

Stapje 1 achteruit:
Het begon vanochtend al met een afbrekende steen. Er moest een luik geplaatst worden. Dus luikje maken, gaatje boren, klaar. Het gat bleek te hoog geboord, nieuw gaatje, iets lager, nog niks aan de hand. Tot KRAK, de steen afbrak.

Er zit nu een scheur. Hm, zo'n steen vervang je niet zomaar, morgen komt de eerstehulpdienst langs op voorwaarde dat ik taart bak. Nou vooruit, dat valt te regelen.

Stapje 2 achteruit:
Bert komt binnen met de melding "ik heb de Startlet in puin gereden". Ik kreeg al visioenen van total loss, perte totale, over de kop gegaan of zoiets? Maar hoe kon dat, hij was niet eens het terrein af geweest.

Het bleek allemaal nogal mee te vallen. Close encounter met een boompje waarbij het linkerspatbord een deukje heeft opgelopen. Nou moest dat spatbord toch al vervangen worden, er zitten roestgaten in. Er moet nu alleen ook een nieuwe knipperlichtunit in, het glas is nog heel maar de bevestigingspunten zijn afgebroken. En die kreukel in de bumper, die zat er al. Dus ach, het valt wel mee allemaal.

Stapje 3 achteruit:
Bert moest naar de huisarts, gepland, niks aan de hand. Er is hier een landelijk onderzoek naar darmkanker, daarvoor hadden we al tijden terug een brief in de bus gekregen. Die brief moet je meenemen naar je huisarts. Je raadt het al, brief vergeten. Vrijdag tweede poging.

Na deze drie stapjes is Bert maar met een glas wijn voor de kachel gaan zitten, uit angst dat er nog meer fout zou gaan. Tot nu toe heeft hij zich niet verslikt en is hij niet van de stoel af gevallen. Nog niet.

Stapje vooruit:
Er is ook een lichtpuntje te melden.

Met Maxi naar de dierenarts geweest. Twee keer per jaar is het zover, dan zitten haar kliertjes vol (hier fier op de foto) en moeten ze geleegd worden. Pijnlijke zaak, maar niets doen is geen optie. Dus in het reismandje en naar Cordes. Mascotte was er ook, ze kwam nog vriendelijk gedag zeggen. In een mum van tijd was het gebeurd. Ik stond al klaar met de portemonnee, maar tot mijn verbazing was de behandeling gratis. Poes opgelucht en baasje blij.

Mascotte

We waren vanochtend bij de dierenarts. Vrees niet, er is niets met ons mis, ook niet met de poezen. We hadden speciaal voer besteld, je weet wel, van dat spul waarvoor je diep in de buidel moet tasten. Maxi heeft sinds een jaar of twee een beetje verhoogde nierwaarden. Niet veel, ze zit op de grens van het "normale", maar een nierdieet is wel verstandig voor haar. En omdat zowel Mini als Maxi uit hetzelfde bakje eten als het brokjes betreft, krijgen ze allebei K/D. Er had beter K=D op de zak kunnen staan, Kat=Duur.

Dus zoals gezegd aangelegd bij de dierenarts, want onze Hollandse voorraad was op. En wat bleek, je wordt daar met duizenden kopjes ontvangen door een lieve pluizebol.

Nog voor de assistente bij de balie was stond deze allemansvriend, luisterend naar de naam "Mascotte", ons al te woord. Ben benieuwd wat M&M daarvan zullen vinden bij een toekomstig bezoek.

Webcam

Ik heb een webcam geinstalleerd. Da's heel wat voor iemand als ik. Ik hoor jullie al denken, je deed toch 25 jaar lang iets met automatisering, programmeren of zo, dan moet dat toch een eitje zijn. Klopt en fout. Ik bedoel, klopt, ik deed iets met programmeren. Het gaat te ver om helemaal in detail uit te leggen wat dat dan was en het dekt ook de lading niet geheel, maar voor het gemak zeggen we maar dat ik ontwerper van tooltjes was, om maar eens een Hollandse kreet te gebruiken. Maar fout, ik heb geen enkel verstand van operating systems en het installeren van software of hardware op PC's. Ik heb me daar ooit wel mee bezig gehouden, maar da's 25 jaar geleden. Voor de kenners, na DOS, toen het hele operating system nog op een 360 Kb floppy paste, ben ik afgehaakt.

Maar zoals gezegd, helemaal alleen heb ik een webcam geïnstalleerd. Ik geef gelijk toe, het was een makkie. Toen ik het dingetje inplugde werd de benodigde software volautomatisch gedownload en gebruiksklaar gemaakt. Maar toch zit er iets niet in de haak, er gebeurt iets vreemds. Of zie ik er écht zo beroerd uit?

Ik heb de webcam trouwens cadeau gekregen van mijn zus toen we 2 jaar geleden vertelden over onze plannen om te emigreren. Zij heeft er één van mij gekregen, zodat we contact konden houden en elkaar niet alleen konden horen, maar ook konden zien. Maar of ze hier nu blij mee zal zijn...

Winterslofjes

Zoals in Duitsland ook het geval is, zijn winterbanden hier "verplicht". Verplicht wil niet zeggen dat de gendarme gaat controleren of je wel op winterbandjes rijdt, want hoe zou hij dat moeten doen? Thermometertje bij de hand, "Zozo, het is nu 11.4 graden boven nul, en meneer rijdt nog steeds op zomerbandjes?". Maar als je betrokken raakt bij een ongeval, dan gaan ze beoordelen of je wel met de juiste banden reed.

Maar wanneer besluit je om die winterbanden onder je auto te leggen. Da's nog knap lastig. Vandaag is het vijf graden, morgen is het vijfentwintig. En als het te warm is dan doen die winterslofjes het weer niet goed. Nog een heel gepuzzel dus.

Volgens onze wiskundige berekeningen was vandaag dé dag om de zaak om te wisselen.

Niet te hopen dat het nu weer warm wordt. Of toch? Met die pneumatische slagmoersleutel is het net als bij een bandenwissel van de Formule 1, maar dan 31.000 keer zo langzaam. Prfprfprfrriiieeeuwt!

Uppercut, the sequel

Ik ben wéér gewond. Mijn kin was net hersteld van het vorige akkefietje, nu staat er wéér een bult op én een snee. Geen diepe snee, eerder een kras, maar toch. Ik wou dat ik deze keer iemand anders de schuld kon geven, maar helaas heb ik het weer geheel aan mezelf te danken.

Ik ging net hout halen. Niet zagen met de kettingzaag, niet kloven met de klover, maar gewoon een paar blokjes halen uit de houtschuur. Wat kan daar nou mis aan gaan. Vanalles blijkbaar. Ik wou een paar blokken hebben die wat verder weg lagen. Je vraagt je al af, waarom ver weg als het ook dichtbij kan. Ik nu ook. En omdat ik niet de grootste ben klom ik op een paar blokken hout om er bij te kunnen. Het lukte, tot de blokken onder mijn voeten gingen schuiven terwijl ik met armen vol hout stond. BAM! Plat op mijn rug en houtblokken tegen mijn kin. AUW! En dus zit ik, terwijl ik dit typ, met een koud doekje tegen het bloeden onder mijn kin. Geen foto vandaag, te pijnlijk voor mijn ego. Hoewel, ééntje dan.

Smoking gun

Bert houdt van wijn. Ik ook overigens. Bert heeft altijd beweerd dat ik hem aan de wijn heb geholpen. Voor mijn tijd dronk hij alleen maar sinas, zei hij. En ik in mijn onschuld geloofde dat. OK, hij had wel hier een daar een biertje gedronken, maar wijn nog nooit.

Maar ik heb de bewijzen dat het niet zo is. Toevallig kwam ik een oude foto tegen, van Bert met een vriendinnetje. Ik denk dat ze Chamane heet, maar dat is een gok.

Schrik niet, er is geen ruzie uitgebroken in huize Fontanelles, ik ben geen jaloers typetje, allicht niet wat het verleden betreft. Maar waar het hier om gaat, zie je wat daar op tafel staat? Ik vermoed geen zwarte-bessen-sap. Of zou het rode-bietjes-sap zijn?

Schaapstaren

Of ze nou werden aangetrokken door de vers bemeste groententuin, of dat het gewoon toeval was, ik weet het niet. Vanochtend, bij het krieken van de dag, stonden er weer honderd schapen rondom ons huis, als het er al niet meer waren. Ze liepen rondjes.

En wat opvalt, ze beginnen ook brutaler te worden, er was er ééntje bij die me een hele tijd heeft staan aanstaren, als in trance.

De ooi heeft gewonnen, ik heb moeten opgeven na een paar minuten, ik was bang dat ze zou omvallen.

Schept wel weer mogelijkheden, kursusje schaapstaren, gegarandeerd succes lijkt me.

Groententuin

Het was de hoogste tijd, althans volgens buurman Roger, om aan de groententuin te beginnen. Voor de winter moet het perceel omgeploegd en bemest worden. Zodra het dan gaat vriezen worden de kluiten door de ijskristallen verkruimeld als het ware.

En dus werd er met groot materieel uitgerukt zoals alleen Roger dan kan. Voor de gelegenheid was zelfs zoon Pierre opgeroepen om te helpen. Pierres grote droom was om boer te worden, helaas is dat er nooit van gekomen, maar als er ergens wat moet gebeuren is hij van de partij. Hij is een liefhebber van traktoren, hoe groter hoe liever.

Dat mesten gebeurt met verse schapenmest, dampend en wel, het beste wat er is volgens de kenners. We geloven alles wat Roger zegt, hij is onze leermeester. Zelf heeft hij een mega grote groententuin, daar kan heel Marnaves mee gevoed worden in geval van nood.
Voorlopig wordt de onze 50 vierkante meter, groot genoeg volgens ons, volgens Roger twee keer niks.

Maar goed, hij geeft toe dat het veel werk is en we kunnen altijd nog uitbreiden als we ineens het licht zien. We moeten ook gaan nadenken over een omheining, tenzij je de herten, koeien en schapen wilt voorzien van lekkere verse groenten, die dieren zijn er gek op en in vijf minuten is alles op. Het wordt waarschijnlijk een schrikdraad, die kan je makkelijk verplaatsen bij uitbreiding en haal je eenvoudig weg als er weer geploegd moet worden.

We zijn in gedachten al volop groenten aan het selekteren. Tomaten, sla, komkommers, aardappelen, boterboontjes, spercieboontjes en uiteraard de snijboon. Kan haast niet wachten op de eerste zongerijpte tomaat uit eigen tuin.

Heigh Ho Heigh Ho, it's off to work we go

Nu de slaapkamer voorlopig geen aandacht meer nodig heeft, qua werk, niet qua slapen, hebben we weer ruim de tijd voor andere dingen. De gite staat weer bovenaan het lijstje met prioriteiten. Het voegen van de muur is een tijdje naar de achtergrond verdrongen, maar nu is er geen excuus meer. Elke ochtend wordt er een klein stukje gedaan.

Links een muurtje wat nog niet gedaan is, rechts is al ingevoegd. Wat een enorm verschil maakt dat toch. En wat een eer van je werk heb je, meteen resultaat. Zodra je de voegen geborsteld hebt is het ook helemaal klaar. Met gipsplaten ligt dat anders. Als alles eindelijk staat begint het pas, plamuren, kitten, schilderen. We gaan kamer voor kamer afwerken. Zodra de muur van de slaapkamers klaar is gaan we beginnen aan het plafond en de tussenmuren. Geeft wat afwisseling. Nog een voordeel is dat we meer logees kunnen herbergen indien nodig.

Een tijdje terug hadden we hout gekocht, ongezaagd en ongekloofd. We hebben maar weer eens de kettingzaag erop gezet en een paar stammen gekloofd. Toch alweer drie kuub stookhout wat klaar ligt. Het zal er nog twee jaar moeten liggen voor het droog genoeg is om goed te branden.

Deze keer niet met de trekker-klover van de buurman, maar met een klein elektrisch klovertje. Hij deed het keurig, zelfs stammen van 30 cm doorsnede kon hij moeiteloos aan. Goed hout! Je verwarmt je vijf keer. Zagen, naar binnen sjouwen, kloven, stapelen en branden. En we zijn er nog niet, er ligt nog zeven kuub te wachten.

Onthuppelingsheffing

Vandaag de tresorerie bezocht, er moest taxe d'habitation betaald worden. Niks vreemd aan, elk jaar krijg je dat in de bus. Vergelijkbaar met de Nederlandse onroerend goed belasting. Je hebt twee soorten: taxe d'habitation (bewonersdeel) en taxe foncière (eigenaarsdeel).

Maar in juni ging dat al mis. We kregen een door TNT post doorgestuurde brief met de aankondiging van de taxe foncière. Meteen daarop via email de impots (belastingen) op de hoogste gesteld dat we het adres in Nederland niet meer hadden en dat we nu permanent in Frankrijk wonen. Na één dag kregen we al antwoord, het adres was aangepast, alles zou goed komen, met de meeste hoogachting, etc etc.

Maar in oktober hadden we nog steeds geen aanslagbrief gehad. Mooi meegenomen zou je denken, maar als je niet vóór 15 oktober betaald hebt dan komt er een toeslag bovenop en daar hadden we geen zin in. Dus maar weer de impots gemaild, waar die brief bleef. O, klopt, was het antwoord, die is naar Nederland gestuurd. Ondanks dat we al vier maanden eerder een adreswijziging hadden doorgegeven die volgens de impots inderdaad correct in de "computer" staat. Juist, vreemd, maar goed, misschien waren de brieven toen al geprint of zo. Bij de taxe d'habitation in november zal het vast allemaal wel goed zijn.

Dat bleek iets te simpel gedacht.

Vandaag dus het hele verhaal opnieuw verteld bij de tresorerie, de "schatkist" van Frankrijk. Voordeel is dat we inmiddels iets beter Frans spreken, dus het uitleggen is wat makkelijker. We spreken de hoop uit dat het volgend jaar beter zal gaan, dat hoopte de klerk met ons. We zullen zien.

Nu nog even die pot met goud zien te vinden. Ook al zit je hier op het platteland, het zijn wel randstedelijke bedragen.

Cueillette interdite

Iedereen om ons heen heeft het er al maanden over, er groeien hier paddestoelen. Men komt van heinde en ver naar deze streek om paddestoelen te zoeken. Wat niet mag! Ze mogen niet zomaar op jouw erf paddestoelen plukken, geldt ook voor noten overigens. Overal zie je de bordjes staan, "Cueillette interdite", oftewel, plukken verboden.

En dus lopen we al maanden naar de grond te staren om paddestoelen te vinden, cepes (eekhoorntjesbrood) in het bijzonder. Netjes op eigen grond, maar zonder ook maar enig succes. Tot vandaag!

Joekels! Zo'n 15 cm doorsnede wel.

Maar we durven er niks mee ... zijn ze nou eetbaar of niet. Wat voort soort is dit? Ik weet het niet. Ze ruiken naar gewone champignons, geen giftig geurtje of zo, ook zijn ze niet groen of slijmerig zwart, dat zou het een stuk makkelijker maken.

We laten ze maar staan. Óf we missen een culinair hoogstandje, óf we worden behoed voor de pijnlijke gevolgen van een vergiftiging. Wie het weet mag het zeggen.

Er schijnen hier ooit truffels te zijn gevonden, het goud onder de paddestoelen. Vlakbij het huis, daar waar wij een betonnen terras gaan aanleggen ...

Ça vous gratte le sous-pull, hein?

Het weerbericht van Marnaves:

Zon, 25 graden.

In de ochtend in het dal nog een beetje mist...

... maar een heldere hemel, waardoor een goede kans op uitzicht op de Pyreneeën.

Vanmiddag is het perfect fietsweer ...

... vergeet de picknickmand niet mee te nemen.

De avondzon belooft veel goeds, tot 6 uur is het goed toeven buiten.

Weersverwachting voor morgen: meer van 't zelfde.

Maar hoe was het bij jullie?

Le bon coin

We zijn liefhebbers van tweedehandsspulletje. Je kan zoveel mooie dingen kopen, als nieuw, voor een prikkie. Als je ziet wat er allemaal wordt weggedaan, je staat versteld. We hebben op de Nederlandse Marktplaats dan ook een hoop spullen gekocht voor onze gite-to-be en de logeerkamers. Bedden, tafels, stoelen, banken, tuinsets en zelfs een complete keuken met apparatuur van amper drie jaar oud. We hebben 2 extra ritten moeten maken met de aanhanger om alles deze kant op te krijgen en nog was het voordeliger dan hier naar de plaatselijke Ikea te rijden om eenvoudige meubels te kopen. Nu hebben we goed uitziende spullen, voor weinig. Niet dat Ikea trouwens geen goede spullen zou hebben, maar ook die hebben een prijs. Het voordeel in Nederland is dat je binnen een straal van 25 km eigenlijk alles kan vinden. Hier ligt dat even iets anders. De bevolkingsdichtheid is een stuk lager, dus ook het aanbod. Met als gevolg dat je al gauw een heel eind moet rijden om je nieuwe aanschaf op te halen.

Maar vandaag hebben we voor het eerst iets te koop gezet op de Franse Marktplaats, Le Bon Coin. Ons zwembad is overbodig geworden nu we besloten hebben om een nieuwe laten bouwen.

Bij interesse, zelf komen demonteren.

Inception

Het is zover! Onze slaapkamer is zover gevorderd dat ons lit bateau weer kon worden geïnstalleerd.

Het ziet er totaal anders uit nu, als een échte slaapkamer. Niet meer al die troep overal.

Dit was ook de laatste stap die we nodig hadden om onze thuisbioscoop in te wijden. We konden het niet laten, zodra alles stond zijn we ons eerste filmpie gaan kijken. Het was nog niet eens donker.

Met een kopje thee en speculaas naar Inception gekeken, met Leonardo DiCaprio in de hoofdrol. Vreemde film met een hoop geknal, af en toe lastig te volgen, maar wel goed.

Uppercut

Ik ben gewond. Ik heb blauwe plekken op mijn knieën, blauwe plekken op mijn armen en nu ook een kapotte, blauwe kin waar een enorme bult op zit. Maar vrees niet, ik ben niet mishandeld door één of andere onverlaat, ik heb het aan mezelf te danken.

Ik ben geen masochist, zo is het ook weer niet. Blauwe plekken loop je vanzelf op als je aan het klussen slaat. Knieën botsen met de ladder, armen met de deur en kinnen met de as van de draaistoel. Goed, dat laatste was wel heel erg stom. Ik probeerde de as van de draaistoel los te krijgen, maar dat lukte niet, of eigenlijk lukte het wél. Ineens liet hij los, BAM, bloed aan de knikker. Ik heb nog een poging gedaan om de schade een beetje te beperken met koude doekjes, met weinig succes overigens.

Ik denk dat ik de komende dagen maar een boerka aantrek.

Déclaration de travaux

Het regent alweer de hele dag. Gisteren was ook niet best. Maar blijkbaar trekt dat wild aan, vanochtend liepen er twee reeën door de tuin. Zoiets went nooit, je blijft elke keer weer met open mond naar de beestjes staren.

Maar goed, aan het werk. Vandaag is de tweede helft van de poortdeur erin gezet.

Het geheel moet nog een beetje recht gezet worden en later komen er ook nog balken op te zitten. Niet enkel om het steviger te maken maar vooral omdat dat er mooier uit ziet. Binnenkort maar even in de grondverf zetten.

En vandaag begonnen met de aanvraag voor goedkeuring van het zwembad. Je kan dat niet zomaar neerzetten, daar is een déclaration de travaux voor nodig. En wat je daar niet allemaal voor nodig hebt! Dwarsdoorsnedes van het terrein, architectentekening van hoe het er straks uit komt te zien, plattegronden van hoe je huis ligt ten opzichte van de weg en nog meer van dat soort grappen. Heel gedoe, zeker omdat alles in het Frans ingevuld moet worden, uiteraard. Dat gaat even verder dan een koetjes en kalfjes conversatie. Die architect hebben we trouwens niet nodig, daarvoor is Photoshop uitgevonden. Combineer dat met Google Sketchup en je krijgt de mooiste dingen, laat dat maar aan Bert over.

Donderdag gaan we naar de mairie om te aanvraag in te dienen. Als we niks horen binnen een maand is het automatisch goedgekeurd, met dank aan Nicolas S.

Natte doos

In tegenstelling tot in Nederland en België, wordt het huisvuil hier niet bij je huis opgehaald, maar moet je je afval zelf naar een container brengen. Je ziet ze overal staan langs de weg, ze ontsieren het landschap. Meestal heb je twee bakken, ééntje met een groen deksel en ééntje met een geel deksel. In de gele gaat plastic, karton en papier. In de groene gaat overig afval, maar geen glas. En toch zie je maar heel weinig glasbakken. De Fransen zijn wijndrinkers bij uitstek, die hebben het uitgevonden, dus hoe zit dat dan.

Daar zijn we achter. Je koopt hier eigenlijk alleen maar een fles wijn als je die als kadootje wilt geven. Voor het dagelijkse thuisdrinken heeft men de natte doos uitgevonden. In tegenstelling tot onze thuislanden zit daar niet alleen maar goedkope troep in, deze wijnen zijn best lekker.

En verder heeft de doos alleen maar voordelen:

• Je hebt nooit "kurk"
• Je hebt geen kurk
• Je hebt nooit het idee dat je veel gedronken hebt, hooguit pas een dag later
• Je gooit de lege doos gewoon in de gele container
• Je staat niet gegeneerd bij de glasbak je flessen te deponeren onder het roepen van "we hadden een feestje"

Het enige is, als de doos bijna op is, blijkt er nog een hoop edel vocht in te zitten. Daar hebben we het volgende op gevonden: je knipt de doos open en haalt de zak er uit.

Wat er dan tevoorschijn komt doet je meteen aan een ziekenhuis denken...

Ook wel jammer is dat we gek zijn op droge champagne, die heb je niet als droge doos.

The morning after

Het is nogal laat geworden gisteren, of beter gezegd, vanochtend. Geen geklus vandaag. Even bijkomen. 

Maar dat betekent niet dat het stil is in huize Fontanelles. Sinds de accordeon het levenslicht weer heeft mogen zien is het hek van de dam. Er wordt druk geoefend. Meteen na het ontbijt (ver na lunchtijd) werd er zelfs al een lesje gegeven aan een enthousiaste fan. 

 

Tegenwoordig zitten kinderen op paardrijden of gitaarles. Bert daarentegen had op zijn achtste al verplicht accordeonles, de arme jongen kwam nauwelijks met zijn hoofdje boven het instrument uit. Vanaf zijn veertiende is het instrument in de kast verdwenen, het is als tiener absoluut not done om op een trekzak te spelen, toch? Maar na 43 jaar wordt hij gerehabiliteerd. De bladmuziek van Czardas van Vittorio Monti is er al bijgehaald. Nog een beetje hoog gegrepen, maar geef hem een paar weken. 

KNAL KNAL

Vandaag bezig geweest met de voorbereiding voor ons feestje. Koken, schoonmaken, opruimen, lampjes ophangen en wat je zoal nog meer doet voor de gelegenheid. Halverwege de dag hoorden we opeens KNAL KNAL! Er werd geschoten, vlakbij! Bezorgd stormden wij naar buiten en de poezen naar binnen. Bangerds zijn het, die twee. Maar enige angst was wel terecht. Er liep een knoepert van een everzwijn over ons terrein, met van die lange slagtanden. Gevolgd door twee honden en op een afstandje een man met geweer. Ho, Ho, dat kan zomaar niet, er mag binnen een straal van 150 meter van een woonhuis überhaupt niet worden geschoten en bovendien hebben we helemaal geen toestemming gegeven voor la chasse.

Maar om nou achter die man aan te gaan, hij had wel een geweer ja, en bovendien zijn everzwijnen nogal gevaarlijk. Vanaf veilige afstand een foto genomen, anders gelooft niemand dit verhaal. Intussen heeft het everzwijn wel het hek van de buurman geruïneerd. Je maakt wat mee hier.

Ondanks alle commotie van de middag is het een gezellig feest geworden. Met spekkoek speciaal ingevlogen uit Bali en een door buurman Roger zelfgemaakte tarte au brioche, een meesterwerkje.

En uiteraard was er levende muziek, zoals het hoort bij een knalfuif.

Voorhuis

Een mens maakt een hoop rommel, al helemaal als je dag in dag uit aan het klussen bent in en om het huis. Het stapelt zich op tot er geen doorkomen meer aan is. Hoe los je zoiets op? Simpel. Je organiseert een feestje. Je wilt niet dat iedereen je rommel ziet, dus wordt er met man en macht gewerkt om er iets toonbaars van te maken. Onvoorstelbaar wat je dan in een dag voor elkaar krijgt.

Eén van de "rommelhokken" waar nodig iets aan moest worden gedaan was het voorhuis. Met een beetje creatief schuiven kom je een heel eind.

Wat vind je van onze nieuwe schemerlamp, daar links van de rode bank? Die met de koplampjes, naast de olifant.

Maar ooit, ooit, ooit, wordt het voorhuis helemaal anders.

Ooit ...

Deur twee

En daar is deur twee! Meer deuren komen er niet in onze slaapkamer, dus alle deuren zitten er in. Vandaag ook een slag gemaakt met gipsplaten. het projectiescherm hangt inmiddels ook en de audio is weggewerkt in nissen.

Het ziet er een beetje vreemd uit zo, maar geen paniek, het bed staat daar tijdelijk.

De isolatie is zo goed gelukt dat het wel zomer lijkt, niks dikke dekbedden of warme pyama's. Niet dat het nodig zou zijn overigens, het kwik komt 's nachts niet onder de 8 graden.

Om vijf uur wilden we er mee stoppen, maar toch nog even doorgegaan. Dat geeft zo'n enorme voldoening, dat extra uurtje.