De laatste vier

Zo, de laatste vier kuub hout is vandaag geleverd en alweer opgestapeld, het houthok is nagenoeg vol. Voor dit jaar zijn we weer klaar.

Hoewel, in de sechoir ligt nog steeds een stapel stammen te wachten om gezaagd en gekloofd te worden. Die ligt er al sinds vorig jaar maar het komt er niet echt van om het te verwerken. Niet erg allemaal, we hebben er geen haast mee, maar het is wel een van die dingen die nog eens moet gebeuren.

Zo zijn er nog wel meer klusjes die liggen te wachten. Vandaag bedachten we dat een haagbeuk rond de parkeerplaats wel fraai zou zijn. Dat wordt er ook weer eentje voor in de klussenpot, voor als we niets te doen hebben.

Eerst maar eens even verder met die nieuwe woonkamer. Daar zijn we voorlopig nog wel even zoet mee. We willen er hoe dan ook voor de winter in, zou moeten lukken. IJs en weder dienende.

Nog twee te gaan

En weer zijn er twee balken verdwenen, in de zin van dat we die eruit gezaagd hebben dan. Nog twee en we zijn klaar met slopen en we kunnen verder met opbouwen.

Het is nu al over tweeën 's nachts, ik heb een rondje bar gedraaid hier in de buurt en op de weg naar huis bedacht ik me dat ik geen foto meer gemaakt heb. En om nu in het midden van de nacht nog te staan flitsen, dat ging me wat ver. Stel je voor dat een buurman in de verte die voor hem vreemde lichtflitsen ziet, voor hetzelfde belt hij de brandweer, moeten we niet hebben.

Maar ach, wat maakt het uit, zoveel is er trouwens niet te zien, veel verschil maakt zoiets op foto niet. Ik post er hier wel weer één als de twee laatste balken er ook uit zijn.

Als troost zet ik hier een foto van een schilderij wat in de bar hangt, wel zo leuk om naar te kijken.

Verkoeling?

Puf ... het is warm. Als we hier mussen hadden gehad waren ze zeker en vast van het dak gevallen. In de schaduw haalden we vandaag temperaturen van boven de dertig graden en dat zonder een zuchtje wind, da's warm. Het is zo warm dat vandaag om de haverklap de stroom uitviel.

Nou ja, of dat met de warmte te maken had weet ik natuurlijk niet zeker, het zou ook een andere reden gehad kunnen hebben, maar het is wel heel toevallig dat het net vandaag gebeurde, op de warmste dag van dit jaar tot nu toe. Elk kwartier hadden we een dipje, het duurde elke keer niet langer dan een paar seconden gelukkig, maar vervelend was het wel. Het lag niet aan ons, denk ik, ook dat weet ik niet helemaal zeker, maar feit is dat de stroom vanzelf weer opkwam en dus vermoed ik dat het aan de EDF lag.

Met deze hitte is het heerlijk om verkoeling te zoeken in het zwembad, lekker dobberen, niet te veel inspannen. Een beetje dom liggen drijven, in innige omarmimg met de opblaaskrokodil, want om de een of andere reden drijf ik dus niet. Ook daarvan weet ik niet hoe dat komt.

Vergiste ik me nou net? Zei ik zojuist "verkoeling"? Echt veel verkoeling geeft dat bad niet meer, de temperatuur van het water is tot boven de dertig graden gestegen. De pomp draait overuren in een poging om de algen in toom te houden.

Hee, nu ik daar over nadenk, geen stroom, geen pomp die draait. Verdraaid, als dat maar goed gaat.

Integratie

We zitten hier nu ruim twee jaar en inmiddels zijn we wel aardig gewend aan onze omgeving en die omgeving aan ons. Ik weet niet of het ooit zal lukken om voor de volle 100% te integreren, we zijn en blijven tenslotte buitenlanders in de ogen van de Fransen, maar we komen een heel eind. We doen ons best om erbij te horen, al kan dat best af en toe nog wat beter, dat geef ik meteen toe. Zodra we uitgewerkt zijn hier gaan we er nog een tandje bijzetten, dat is iets wat zeker is.

Niet alleen onze Franse buren, vrienden en kennissen beginnen aan ons te wennen, ook het dierenrijk blijkt ons langzaam maar zeker te tolereren. Afgelopen winter lag er al een ree vredig te slapen en een paar passen van het huis, vogels komen nesten bouwen in onze garage, zwaluwen komen drinken uit het zwembad en wilde katten hebben de sechoir uitgekozen als nieuw thuis.

En vandaag kregen we nog een nieuwe vriend erbij. Gedurende ruim een kwartier heeft er een vlinder op mijn benen gezeten. Gewoon, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, helemaal niet bang. Hij liet zich niet eens wegjagen, hij zat er maar een beetje te zitten. 

Ik voel het, dat komt helemaal goed met die integratie.

Putje met vet

Had ik jullie al eens verteld dat we hier een septic tank hebben? Ongetwijfeld. Eigenlijk heb ik jullie alles al verteld, jullie weten onderhand meer over ons en wat we hier doen dan wij zelf. Al twee jaar deel ik lief en leed met jullie. Dat is best soms wel eens een beetje vervelend. Jullie weten alles van ons, wij weten vaak heel weinig van jullie, sommige van de lezers hebben we nog nooit gezien en van andere weten we zelfs niet eens dat ze bestaan.

Maar waarom is dat nu soms vervelend, omdat als we weer vrienden zien we eigenlijk niets meer kunnen vertellen zonder dat er steevast geantwoord wordt "Ja, dat lazen we op het weblog" en ben je meteen klaar met je verhaal. Anderzijds is dat juist weer leuk, zo kunnen we meer aandacht besteden aan wat die vrienden de laatste tijd gedaan hebben. Elluk nadeel heb zo maar weer ze voordeel.

Maar even terug op die septic tank, waarvan jullie ongetwijfeld het bestaan kennen. Die septic tank is er niet alleen voor het afvalwater van toiletten en badkamers, maar tevens van de keukens. Het verschil met het afvalwater van de keukens is dat dit eerst in een vetput terecht komt en dan pas via een overloop naar de septic tank doorstroomt. Dit om te voorkomen dat het vet de tank verstopt, dat denk ik tenminste. Hoe dan ook, de laatste tijd begon het een beetje onaangenaam te ruiken in de buurt van die vetput als de vaatwasser aanstond en da's niet goed, dan is er wat mis.

En dus zat er niets anders op dan die put open te maken. Ik kan je verzekeren, zoiets doe je niet voor de lol, al helemaal niet bij temperaturen van 30 graden of meer. Als je het toch moet doen doe je het beter in de winter, om redenen die hier geen uitleg behoeven.

Maar heus, er zat niets anders op, dit kon zo niet langer. En dan zit je dus op handen en knieën, met gasmasker op, bijna tot aan je oksels in de smurrie te roeren om het zaakje te ontstoppen. YEK! We hebben gelukkig alle materiaal in huis tegenwoordig om zoiets vakkundig op te lossen, maar het blijft een onprettig klusje en dan druk ik het nog zacht uit.

Valt het jullie trouwens op dat ik niet in de IK-vorm schrijf, dat heeft een reden. IK stond op veilige afstand, met mijn handen voor mijn neus en mond, naar adem te snakken en keek ernaar.

Voorbeeldig

Ziezo, de eerste balken zijn er uit. Wat is dat hoog, dat plafond! Het lijkt wel een kathedraal. Wel even wennen, maar erg mooi, tenminste, dat is wat wij ervan vinden.

Het was nog een heel gedoe voor we eraan konden beginnen, vooral om het plan de campagne de verzinnen. Hoe doe je zoiets? Die eiken balken zitten in de muur aan twee kanten en zijn bovendien loodzwaar. Die zaag je niet gewoon even door. De vloer eronder mag niet beschadigen, voor je 't weet barst die betonnen toplaag als een balk erop valt en wat betekent zoiets voor de vloerverwarmingsbuizen die daar doorheen lopen. Kortom, alle reden om even te bezinnen alvorens te beginnen.

Dat hebben we gedaan. Planken op de vloer gelegd, pakken isolatie die nog stonden te wachten om verwerkt te worden erbij gelegd en hop, de kettingzaag erop gezet. Met kleine stukjes tegelijk de balken weggezaagd.

Ik had natuurlijk voor mijn verhaaltje beter een dramaverhaal te vertellen kunnen hebben, maar tja, het ging gewoon voorbeeldig allemaal. Niks beschadigd, de vloer niet, onze ego's ook niet. En die twee balken, die liggen keurig in mootjes te wachten tot de kachel weer eens gaat branden, over een maand of vier, op z'n vroegst.

Acht van de twaalf

Ik moet zeggen, ze zijn vlot, die houtleveranciers. Vandaag werden we alweer gebeld dat ze de tweede vrachtwagen kwamen brengen. Nu ligt er dus weer een hele stapel hout te wachten om opgestapeld te worden.

We konden het niet opbrengen, het is hier geen weer om dit soort klussen te doen. We worden sloom van die warmte. Er zat niets anders op dan lui verkoeling te zoeken, met een glaasje bubbels, zomaar.

Vier van de twaalf

We hebben weer eens hout laten leveren. Jaarlijks gaan er nogal wat bomen doorheen en het voorjaar is de ideale tijd om de voorraad weer aan te vullen.

Dat voorjaar is al voorbij, de zomer is begonnen, we waren er al redelijk laat bij eigenlijk. Niet dat het veel uit maakt, het enige is, het stapelen van die blokken doe je beter als het koel is buiten, niet bij temperaturen van 30 graden plus zoals vandaag.

We hebben twaalf stères besteld. Niet bij dezelfde leverancier van de afgelopen twee jaar, maar eens bij een andere, er zijn er zat hier in de buurt. Die vorige was echt een grote jongen, in de zin van een professioneel uitziende leverancier, met grote nieuwe vrachtwagens en toeters en bellen. Deze is een kleine jongen. De vrachtwagen waarmee hij kwam leveren viel van ellende bijna uit elkaar. Hij moest hem zelfs een een kwartiertje laten afkoelen toen hij hier was, hij stond op koken door de steile helling naar Les Fontanelles op te rijden.

Van de twaalf stères zijn er vandaag maar vier geleverd, meer paste er niet in de vrachtwagen en ze hadden geen zin om met het warme weer nog een vrachtwagen met de hand te vullen. Over een paar dagen komen ze wel weer terug met de rest.

Maar eerlijk gezegd waren we daar wel blij mee. Het valt niet mee om al dat hout te stapelen met dit weer. Deze hoeveelheid is nog net te overzien. In de wat koelere avonduurtjes op het dooie gemakkie alles weggewerkt.

Waar we trouwens ook wel blij mee zijn is dat deze kleine jongen veel meer hout in een stère propt dan die grote jongen en het bovendien ook nog eens droog hout is van alweer een jaar oud. Dit wordt een blijvertje.

Nieuwe deur

Soms ben je de grote klussen een beetje beu en moet je ter afwisseling even iets kleins tussendoor doen. Iets kleins als een nieuwe deur maken voor de zij-ingang van de garage bijvoorbeeld.

Die deur was op, de onderkant was geheel verdwenen aan de binnenkant en bovendien slecht afsluitbaar. Het moest dus wel een keer gebeuren en om de een of andere reden was die keer nu gekomen.

Voorlopig is het puur funktioneel gemaakt allemaal, het zit keurig en stevig in elkaar maar de afwerking komt later. Waar heb ik dat toch eerder gehoord.

Puur bedrog

Ik schreef het al, we zijn aan het schilderen. Plafonds en muren, alles gaat in de witte latex. We gaan ongetwijfeld nog wel met kleurtjes stunten, maar dat zien we later wel weer. Eerst maar eens alles neutraal. 

Het is nogal een oppervlakte dat er geschilderd moet worden, dus we hadden een groot blik verf aangeschaft. Tien liter, met wat extra, totaal twaalf liter, goed voor 144 vierkante meter. Het plafond is 40 vierkante meter, de muur 25, samen 65 vierkante meter. Kan ik met speels gemak de hele zaak twee lagen mee geven. Mooi.

Niet mooi. Na de eerste laag is die hele pot leeg! Bij mijn weten heb ik het er niet superdik opgesmeerd, ik heb er ook niet overdreven mee lopen kliederen. 

Niks Dullux, Puur Bedrog.

Weer eens goed bezig

We zijn echt wel weer goed bezig. We, dat betekent met vier man tegelijk deze keer. Ik reken mezelf dan ook even tot de mannen, wat me wel bevalt moet ik eerlijk zeggen. Ik laat me niet snel ontmoedigen door zware dingen, tenzij bewezen is dat ik het echt niet kan. Waarom zou ik niet met een kettingzaag kunnen omgaan, of een trekker besturen, of op een hoge ladder kunnen klimmen, om maar een paar voorbeelden te noemen. Ik loop hier niet de hele dag op naaldhakken rond tenslotte.

Hoe kom ik daar nu weer op, werkelijk, ik weet het niet. Dat overkomt me wel vaker, ik begin te schrijven en ik dwaal af, nog voor ik goed en wel begonnen ben. Mijn gedachten springen van de hak op de tak. Ach, wat maakt het ook uit.

We zijn dus goed bezig met z'n allen. De omlijsting van de raamdeuren is bijna gereed. Bijna, dat komt vooral omdat die specie niet wil blijven plakken, dit tot groot ongenoegen van onze aannemer die het ook niet helemaal snapt. Af en toe hoor je een flats en ligt er weer een plak op de grond. En dus moet het in stukjes en beetjes gebeuren. Maar werkelijk, het maakt niets uit voor het resultaat, het wordt prachtig, we zijn er blij mee.

En dan is ook nog het gras van de weilanden gemaaid. Het weer is fantastisch op het moment en de voorspellingen zijn nog beter. Het lijkt hier wel nationale maaiweek, overal zijn ze ermee bezig. Ben benieuwd hoeveel rollen het worden deze keer.

En wij zelf, wij zijn gipsmuren aan het opbouwen in de garderobe, hekjes aan het maken en boven aan het schilderen. En omdat ik dat deed met een rood petje op leek ik weer eens op een enorme paddestoel, rood met witte stippen.

Geen getreuzel

En toen zat ineens de kachelpijp door het dak! Het is wat. Eigenlijk is alles nu klaar wat die verwarming betreft. Er staat ons niet veel meer in de weg om alles eens aan een grondige test te onderwerpen.

Alleen, we hebben het nogal druk, we komen er niet aan toe. We hebben de komende twee weken ingepland om de vloer van de eerste verdieping eruit te gaan halen. Maar daarvoor moet er nog snel even geschilderd worden. Het ziet er naar uit dat dat morgen gaat gebeuren.

De reden dat we het afbreken van die vloer binnen twee weken voor elkaar willen hebben is dat we nu geen gasten hebben in de gite. Het maakt veel te veel lawaai al dat gesloop, daar komt ongetwijfeld weer bruut geweld aan te pas. Anders wordt het op zijn vroegst september voordat we eraan kunnen beginnen en dat is wel erg laat.

Dus even geen getreuzel de komende dagen.

Allez les blues

Voetbal, het is niet mijn ding. Ik vind het maar gedoe, een paar gekken lopen achter een bal aan om hem, zodra ze hem te pakken hebben, weer weg te schoppen. Da's toch raar! Bovendien lijkt het meer alsof ze uit alle macht naast de bal proberen te schoppen, tegen het zere been van de tegenstander. Maar misschien ligt het aan mij en snap ik het niet helemaal, zou zo maar kunnen.

Ik snap ook de gekte er omheen niet. In Nederland hingen overal oranje vlaggetjes, hele straten waren oranje gekleurd, hele huizen verdwenen achter een oranje waas. Niet dat ik ze dit jaar heb gezien overigens, maar waarom zou dit jaar anders zijn geweest dan de voorbije 29 jaar dat ik daar woonde. Het zullen inmiddels wel verregende vlaggetjes zijn neem ik aan en niet alleen door het slechte weer daar.

Maar vooruit, laat ik solidair zijn met alle voetballiefhebbers. Vlaggetjes ga ik niet ophangen, zover ga ik niet. Bovendien niet iets wat je hier doet zonder compleet voor gek te worden verklaard. Voetbal kijken doe ik ook niet, geen geduld voor. Wat zal ik dan wel eens gaan doen. Weet je wat? Ik schreeuw af en toe wild om me heen ALLEZ LES BLUES! Hoogste tijd dat ik een beetje Frans word.

Op een rode paddestoel

Alweer een paar maanden zitten de nieuwe deuren in de gevel van ons huis. Voorheen zaten er op die plek ramen, wel van dezelfde breedte, maar minder hoog. Ik heb het hier wel eens verteld. Om die deuren op die plek te krijgen moesten er stenen uit de gevel weggehakt worden. Da's allemaal gebeurd, alleen de afwerking van die randen was nog even uitgesteld.

Maar morgen gaat dat dan toch gebeuren. Het is een klus die we niet zelf gaan doen. Geen idee hoe dat zou moeten en we willen eigenlijk niet gaan stunten, dus laten we het aan een professional over. We kunnen ook niet alles zelf doen, nietwaar?

Wat we wel zelf heel goed kunnen doen is schilderen en dat is precies wat ik de godganse dag heb gedaan. Het was beter dat de deuren in de grondverf zaten voordat er morgen met kalk gespeeld wordt, zo zegt men. Dus eigenlijk had ik barweinig keus, het moest en zou vandaag klaar zijn. 

En dat is het ook, alles zit keurig in de verf. En met alles bedoel ik ook alles, mijn haar, mijn armen, mijn benen en mijn tenen. Alles voorzien van geinige witte stipjes. Ik lijk wel een paddestoel.

Lichtend pad

Ken je ze, die tuinlampen op zonnecellen? Ze zijn wel handig, je hoeft niet meteen een hele bekabeling aan te leggen als je ergens een lichtpunt in je tuin wilt hebben. We hebben er eentje staan op elke pilaar van de toegang naar het zwembad, er staan er twee op de tuintafel en er staat er ook eentje bij de waterput.

Wat die bij de waterput daar staat te doen is mij ook een raadsel eigenlijk, ik kan me niet meer herinneren wat de achterliggende gedachte was. We gebruiken die put helemaal niet en hij staat ook nog eens midden in het weiland. Beetje onzinnig, maar juist daarom ook wel weer geinig.

We zouden bij onze oprit ook eigenlijk wel wat van die lampen kunnen neerzetten, alleen, die is wel honderd meter lang en die lampjes geven zo weinig licht dat je om de paar meter toch wel zo'n dingetje moet neerzetten. Voor je 't weet heb je een hele landingsbaan gecreëerd en landen er 's nachts UFO's op je lichtend pad. Ik moet er niet aan denken, wie weet wat voor maffe mannetjes daar uit tevoorschijn komen.

Laatst zag ik op een andere plek nog een lampje 's nachts, op een plek waar we helemaal geen zonnelampje hadden neergezet. Het bleek een vuurvliegje te zijn, of het was een glimworm, kan ook nog. Hoe dan ook, het beestje gaf een verrassend fel pitje licht, zoveel mooier dan welk lampje dan ook.

Ik ga denk ik een kwekerijtje beginnen van vuurvliegjes, en als ik er dan duizenden heb zet ik ze allemaal uit langs de oprit. Lijkt me machtig mooi.

Verwarmd

Ik weet werkelijk niet waar ik het nu eens over zal hebben. Dat het lekker warm is hier en dat ik weer gezwommen heb? Nah. Dat we deuren geschilderd hebben? Nah. Dat we weer plafonds en muren geschuurd hebben? Nah. Dat de verwarming het bijna doet? Nah.

Dat laatste lijkt trouwens een beetje gek. Je hebt hier nu niet bepaald behoefte aan een verwarming. Maar toch moeten we eraan doorwerken, ook met deze temperaturen. Willen we er warmpjes bijzitten komende winter dan zullen we toch een keer moeten testen of alles werkt zoals gedacht.

Het is best een beetje ingewikkeld allemaal. Al die buizen en kranen en kleppen en metertjes, ik snap er werkelijk helemaal niets meer van. Af en toe wordt er weer een circuitje getest en meestal gaat dat goed, maar af en toe zit er toch een lek ergens. Wat hier vakkundig wordt opgelost, het moet gezegd.

Maar vandaag draaide alles even helemaal zoals het hoort. Voor het eerst. Een hele overwinning.

Pruimenjaar

2012 wordt geen kersenjaar. Om te beginnen is er een deel van de oude kersenboom afgestorven, waarschijnlijk door de droogte van afgelopen winter of door de lange vorst of allebei. Hoe dan ook, een paar dikke takken hebben we moeten weghalen. Maar nog tot daar aan toe, de rest is nog gezond en heeft volop in de bloesem gestaan. En toch hangt er nauwelijks een kers aan die boom. Het is niet alleen die ene boom, een andere kersenboom draagt ook nauwelijks vruchten. Heel vreemd.

Daarentegen beginnen de takken van de pruimenbomen nu al door te hangen onder het gewicht. Vorig jaar zat daar nauwelijks wat aan, nu hangen ze bomvol.

Het is toch ook wat, had ik net allemaal goeie recepten voor die kersen, kan ik opnieuw beginnen, maar nu met pruimen. Ik had ontdekt dat je kersen ook prima kan invriezen om er later taart van te maken, met pruimen gaat dat niet lukken. Hm, dat wordt flink dooreten binnenkort.

Mange tout

Het is al een paar dagen wat minder goed weer. Veel regen, weinig zon, geen temperaturen die we hier gewend zijn. Niet heel erg voor ons, we zijn toch binnen aan het werk, maar voor vakantiegangers is het wat minder aangenaam.

Maar die regen doet wel alles groeien en bloeien. Het gras mag alweer gemaaid worden, het onkruid schiet uit de grond. Zelfs in het nog maar net nieuw aangelegde concassée wordt er al hier en daar een sprietje groen zichtbaar.

Maar ook in de groententuin blijkt alles voorspoedig te groeien. Ik heb er maar weinig aandacht aan besteed de afgelopen tijd. Onkruid dreigt het daar alweer te gaan winnen als ik niks doe. Ik liep net de zaak een beetje te inspecteren tussen twee regenbuien door en wat zie ik? De peultjes zijn zover! Nu al!

Morgen wordt er schitterend weer voorspeld, dan ga ik met mijn mandje peultjes plukken of mange tout zoals ze hier worden genoemd. De eerste groente uit eigen tuin van dit jaar.

Le Tarn à pied

We wonen hier in een wandelgebied, dat is jullie vast niet ontgaan. Al meerdere keren heb ik er over geschreven, hoe mooi het is om te wandelen door de natuur, langs kleine paadjes door bossen, langs weilanden met mooie vergezichten, langs plekjes waar altijd wel weer iets te ontdekken valt. Het jammere is alleen dat we niet zo vaak de wandelschoenen aantrekken.

Vanaf vandaag hebben we geen enkel excuus meer om dat niet wat vaker te gaan doen. We hebben namelijk een wandelboekje aangeschaft met daarin alle wandelroutes van de Tarn. Er staat bij elke wandeling vermeld hoeveel kilometer die lang is en de moeilijkheidsgraad. Superhandig.

Nou hebben we vorig jaar één van die routes gewandeld. Over serieus moeilijke en steile paden maar het moet gezegd, het was een fantastisch mooie wandeling. Zo eentje waarvan je loopt te kreunen en te steunen en pas achteraf beseft hoe prachtig het allemaal wel niet was. Dus we dachten, da's er eentje van de categorie "difficile", moeilijk. MIS! Die vinden ze "facile", gemakkelijk dus.

Zijn wij nou van die watjes? Ik dacht het toch niet. Heel geoefende wandelaars zijn we dan wel niet, maar we hebben ook niet bepaald kantoorbeentjes. We stappen niet 's ochtends in de auto om 8 uur lang op een kantoor geen spier te gebruiken en vervolgens weer in diezelfde auto in de file te gaan staan.

Een beetje teleurgesteld zaten we verder te bladeren door het boekje. Wat wij dachten dat moeilijk was werd makkelijk gekwalificeerd en andersom. Er leek geen touw aan vast te knopen. Totdat we er achter kwamen dat het enige criterium wat de moeilijkheidsgraad bepaalt ... het aantal kilometers is.

Een hele opluchting.

Vogelnestje

Een jaar geleden schreef ik al over een nest vogeltjes wat zich in onze gite-in-wording had gehuisvest. Het heeft ons toen een maand of zo vertraagd met ons werk, we wilden de kleintjes niet storen, natuurlievend als we zijn.

En nu hebben we weer een nestje. Deze keer niet in de gite, die is hermetisch afgesloten, daar komt geen vogeltje meer naar binnen. De garage is aan de beurt. Een stelletje roodstaartjes heeft een nestje gebouwd in een nis. Vier van die kleine koppies met opengesperde snaveltjes zie je zodra je daar naar binnen gaat. Ze denken natuurlijk dat er vette wormen ingepropt gaan worden.

Ze zijn overigens voor de duvel niet bang. Sinds ze uit het ei zijn gekropen lopen wij in en uit die garage, ze zijn aan ons gewend, het interesseert ze voor geen meter. De poezen hebben het ook in de gaten, die zitten alweer likkebaardend af te wachten tot de vlieglessen beginnen. Gezien het formaat wat ze inmiddels bereikt hebben kan dat niet echt lang meer op zich laten wachten.

Bibber en klapper

Het was werkelijk waardeloos weer vandaag, regen, wind en koud, bijna hadden we de verwarming aangedaan. Ik ben niet eens naar buiten geweest, technisch gesproken dan.

Ik heb geschilderd, ramen in de grondverf gezet. En daar heb ik staan bibberen. Ik stond voor het open raam, geheel blootgesteld aan de natuurelementen en dat viel me vies tegen. Probleem was dat ik mijn schildertrui niet kon vinden. Die zit waarschijnlijk ergens ver weg, te wachten tot het weer winter wordt. Dus stond ik dapper in korte broek en t-shirtje te klappertanden. Lekker slim.

Ik hoop dat ik morgen net zo dapper ben. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik door zoiets stoms een paar dagen verplicht in bed moet doorbrengen, geveld door een stevige verkoudheid of griep. En laat ik daar helemaal geen zin in hebben.

Vanavond voor alle zekerheid een warme kop thee met citroen, honing en een flinke scheut rum. Het is vast wel ergens goed voor.

50.000+

Potverpielekes, wie had dat ooit gedacht toen ik er twee jaar geleden aan begon, dit weblog is de 50.000 pageviews gepasseerd! Ik sta er echt versteld van, blijkbaar heb ik nogal wat trouwe bezoekers en het worden er ook nog eens elke maand meer tot nu toe.

Laat je niet in de war brengen door de maandnotering, ik had er ook even tijd voor nodig, het klopt gewoon niet. Er wordt standaard vier jaar getoond in de statistieken, die heb ik nog niet, dus verdelen ze de twee jaar over die vier, beetje vreemd. De aantallen kloppen dus wel, alleen is de X as een beetje in de war.

Ze komen van heinde en verre. Hits uit Nederland, België en Frankrijk, die liggen voor de hand, bij exotische landen ga ik meteen bedenken welke KLM-er daar op vakantie of dienstreis is. Van Uganda vind ik het wel heel bijzonder dat die in de top tien voorkomt, ik heb werkelijk geen flauw idee wie dat zou kunnen zijn. Niet meteen een land wat ik in deze lijst zou verwachten

Interessant is ook waar men zoals op gezocht heeft waardoor men op deze site terecht is gekomen. Dat "les fontanelles" hoog scoort verbaast me niet, maar "bijgeloof" op de tweede plaats, dat houdt in dat daar wel heel erg veel op wordt gezocht. Niet elke bijgeloof-zoekopdracht resulteert in een hit voor Les Fontanelles tenslotte.

Even, heeeeel even, ongeveer een jaar geleden, heb ik overwogen om ermee te stoppen. Ik dacht, ik heb niets meer te schrijven, het is op. Maar ik ging toch door, ik kon het niet laten. Ook al is er af en toe wat minder te vertellen, het werkt verslavend. Maar als ik deze aantallen zie dan peins ik er toch echt niet meer over om te stoppen.

Ik voel me vereerd. DANK aan alle trouwe lezers!

Pittoresque

We zijn druk doende om het plafond af te werken. Gipsnaden dichtplamuren, schuren, randjes kitten, schilderen, het kost allemaal meer tijd dan je zou denken. En het is niet allemaal even leuk werk, zeker dat schuren, je zit helemaal onder het wit poeder, de kerstman is er niets bij.

Maar los daarvan valt ons iets op en jullie vast ook als je naar de foto kijkt. Het lijkt alsof het plafond helemaal bol staat, alsof het links omhoog gaat. In werkelijkheid loopt het daar ook wel ietsiepietsie op, maar niet wat de foto doet vermoeden, hooguit een centimetertje.

Kijk, dat kon gewoon niet anders, of ik had allerlei kunst- en vliegwerk moeten uithalen om het helemaal recht te krijgen. Het plafond erboven is nog veel boller, maar dat zag je dus vreemd genoeg niet. Nu die stenen zichtbaar geworden zijn vertekent het enorm.

Ik heb er wel naar staan kijken, een hele studie naar gedaan zelfs, en ben tot de conclusie gekomen dat de muur aan de linkerkant hol staat en de stenen niet mooi horizontaal gestapeld liggen. Maar studie of niet, het ziet er goed krom uit allemaal.

Maar ach, ik ga me er ook niet al te veel zorgen om maken, het hoort bij een oud huis. Zeer pittoresque bovendien.

Luiken dicht

Naar aanleiding van dat gedoe met het zwembad een paar dagen geleden, zijn we maar eens even onze verzekeringen onder de loep gaan nemen. Dat bleek geen onnodige luxe.

Eigenlijk is dat wat zwak uitgedrukt, we zijn er nogal van geschrokken. Bleek ineens dat er op het polisblad van de huisverzekering stilzwijgend een clausule was toegevoegd dat we geen houtkachel hebben, geen open haard en geen houtgestookt fornuis. Pardon?!? We stoken hier op hout, er is niets anders, dus die kachel staat er wel degelijk. We gaan er vanuit dat voorwaarden niet zomaar wijzigen en lezen dus niet elk jaar heel aandachtig de voorwaarden. Toegegeven, da's misschien een beetje dom van ons. Maar dit is toch wel grof, als er iets was gebeurd hadden we dikke problemen gehad.

En toen ook maar eens wat dieper gaan graven. Er bleken toch wel behoorlijk wat zaken niet goed afgedekt te zijn. Bovendien worden er voorwaarden gesteld waar je best je wenkbrauwen bij mag fronsen.

Als je hier in Frankrijk rondrijdt dan valt het meteen op dat alle huizen luiken hebben, en als dat niet zo is dan zijn er ofwel rolluiken, ofwel hekken. Rij door een dorp, kijk om je heen en je weet meteen wie er wel of niet voor langere tijd afwezig is. De regel is dat, als je meer dan 24 uur van huis bent, je alles hermetisch moet afsluiten met die luiken zodat ongure types meteen weten dat ze ongestoord hun gang kunnen gaan. Onze verzekering eist dan ook dat alle ramen en deuren waar glas in zit op die manier afgesloten kunnen worden. Wij hebben hier en daar plekken waar het niet handig is om luiken op te hangen, simpelweg omdat er niet genoeg ruimte voor is. Het is dat we niet voor meer dan 24 uur het huis alleen gelaten hebben tot nu toe, want anders ...

Nou goed, ik zal jullie verdere details besparen of dit verhaal wordt veel te lang, maar er waren genoeg redenen om eens met een andere verzekeraar te gaan praten. Wat blijkt, niet alleen de verzekering voor het huis kan veel beter, tevens voor auto's en ziektekosten zijn er betere condities en prijzen. Ik denk niet dat we we lang hoeven na te denken.

Lamsleverpaté

Ik heb me vandaag maar eens met die lever bezig gehouden, allicht met een stukje. We zijn niet van die ingewandeneters, maar als we het dan toch eten moet de inhoud onherkenbaar zijn. Zoals in de Hollandse frikandel bijvoorbeeld, je weet dat er alleen maar afval in zit eigenlijk en toch is het lekker, simpelweg omdat je niet ziet wat er in verwerkt zit.

Dat doet me denken aan een vakantie alweer lang geleden. We woonden nog in Nederland en gingen elk jaar naar Frankrijk. Zo ook dat jaar. We reden van het ene charmante hotelletje naar de volgende chambre d'hôtes en zaten dagelijks met de beentjes onder tafel in een of ander klein plaatselijk restaurantje. Het is altijd een beetje wostelen met de Franse menukaart. We spreken redelijk Frans en ik heb met mijn Vlaamse afkomst ook nog enig voordeel, maar af en toe is er geen touw aan vast te knopen. Ook toen stonden er gerechten op de kaart die ons totaal niets zeiden. Over het algemeen wil ik wel alles uitproberen, maar hier had ik zo mijn twijfels en ging voor een bekend gerecht. Geen idee meer wat dat was, zeg maar dat ik een forelletje bestelde, om maar iets te noemen. Bert daarentegen was op avontuur uit en bestelde, nadat de eigenaresse hem had bezworen dat het een delicatesse was, de andouillette. Nou goed, als je het niet kent, google er maar eens naar, maar hoe dan ook, ik raad je af het ooit te bestellen.

Het was met die andouillette van zoveel jaren geleden nog in gedachten dat ik wel wat voorzichtig was met de keuze van mijn gerecht vandaag. Het is een paté geworden van lever en vlees. Ik heb werkelijk geen idee of het lekker is geworden maar hoe dan ook, het is onherkenbaar, net als frikandel.

Koteletjes

Gisteren liep het nog dartelend in de wei ... nu zit het in mootjes in onze vrieskist. Meer dan 17 kilo aan koteletjes, karbonaatjes, ribbetjes, billetjes, pootjes en ander vlees, het was een fors lam.

Tot een jaar oud mag het trouwens een lam genoemd worden, daarna wordt het een schaap. Deze was een half jaar oud, het heeft een mooi leven gehad. Er wordt goed voor de schaapjes en lammetjes gezorgd. Ik zie ze hier elke dag lopen, dit zijn geen stresskippen .. uh ... stresslammeren, ze zijn de rust zelve. En als het moet gebeuren dan gebeurt dat snel, voor ze weten wat er aan de hand is is het alweer voorbij.

Er zat nog meer bij het vleespakket, longen, hart, nieren en lever. Ze zeggen hier dat dat lekker is. Wij stedelingen zijn dat niet gewend. Ik zou dat nooit in de supermarkt kopen, maar ik wil het wel een kans geven. Van de lever ga ik een paté maken, geen idee hoe dat moet, nog nooit gedaan, maar ik vind vast wat op het internet. Met die nieren kan ik ook wel wat, maar wat ik met hart en longen aan moet, werkelijk geen idee.

De tijd is bijna daar

Het is nog maar een kwestie van dagen en het is gebeurd. En dat stemt mij een beetje somber, ik geniet er altijd van net voor het zover is. Het gras staat in bloei en reikt tot mijn middel of zelfs hoger, de wilde bloemen staan op hun mooist, de tijd is bijna daar dat het gemaaid gaat worden.

Ik besef ook wel dat het nodig is, niet alleen voor de begroeing van de wei zelf, maar vooral voor het wintervoer van de schapen. Twee jaar geleden kwamen er nog 18 rollen vanaf, vorig jaar door de droogte in het voorjaar slechts de helft. Zeer benieuwd wat het dit jaar wordt. De winter en het vroege voorjaar waren veel te droog, daarna is het een tijd lang veel te nat geweest. We zullen het zien.

Ik heb nog maar even een boeketje geplukt, nu het nog kan.

Zwart als roet

Werken werken werken, het gaat weer lekker en er zit schot in de zaak. De muur op de bovenverdieping is helemaal klaar, gevoegd en geborsteld. Er is heel duidelijk zichtbaar waar de oude schoorsteen heeft gezeten, die stenen zijn zo zwart als roet. Misschien is dat wel omdat er roet op zit ... Ik heb er echt mijn best op gedaan, tevergeefs. Je kan wel weer met allerlei chemische rommel aan de slag gaan, maar we hebben besloten het zo te laten, het hoort bij de historie van het huis.

Ook zit de kachelpijp op zijn plek en is meteen het restant plafond vandaag dichtgemaakt met rode hittebestendige gipsplaat. Als we nu even een paar dagen doorwerken kan binnenkort de vloer er uit.

En dat zal een wereld van verschil geven. Het hoge plafond, het licht wat door de bovenramen naar binnen valt, ik kan haast niet wachten om het te zien.

Wielewaal

De wielewaal zit weer volop te dudeljohen, alweer wekenlang. Het enige probleem met die knalgele vogel is dat je hem nauwelijks te zien krijgt. Een paar dagen terug had ik het geluk hem te zien ruzie maken met een vlaamse gaai, heel kort maar. Voor ik het besefte was hij alweer weg.

Maar vandaag zat hij ineens vlakbij, ik hoorde hem in het eikenbos achter het huis. Je kent me inmiddels, ik ren gewapend met camera naar buiten om hem vast te leggen.

Ik weet ook niet zo goed waarom ik dat doe, ze zeggen hier al dat ik mijn leven leid door de lens van de camera. Ik wil alles vastleggen, dat klopt wel. Ik had daar vroeger niet zo'n last van, dus het zal de leeftijd wel zijn. Zo, da's ook weer verklaard, weer iets waar ik me geen zorgen meer over hoef te maken.

Terug naar de wielewaal. Ik liep dus met camera naar buiten, tuurde even naar de boomtoppen, focuste heel minutieus en hopla!

Niets te zien ...

Vragen vragen

En zo kwam het dus dat ik vandaag op het kantoor van de gendarmerie zat. Ze waren gisteren dan wel langsgekomen om het plaats delict te onderzoeken, de officiële aangifte gebeurde op het bureau. In Amsterdam of Antwerpen had ik waarschijnlijk binnen een kwartier weer buiten gestaan, hier duurde de aangifte twee volle uren.

Of ik iets gehoord had, of ik iets gezien had, hoe laat ik was gaan slapen, wat ik de volgende ochtend had gedaan, hoe laat ik de ontvreemding had opgemerkt, hoe dat precies was gegaan, wat was er eerst, wat was er laatst, wat zat er tussenin, was er recent iemand aan de deur geweest, enzovoort enzovoort. En oh, je bent wel getrouwd maar je hebt je eigen naam behouden, wat raar, is dat normaal in België? Hee, wat een vreemd paspoort, goh, doen ze dat daar zo. En wat doe je van beroep. Gepensioneerd? Nee, geloof ik niet, niet op je 48e (dus hij kon goed rekenen). Vragen vragen en nog eens vragen.

En alles werd keurig ingetypt op een oud PC-tje wat niet vooruit te branden was, tot grote ergernis van de sergeant.

Je hoort altijd van de Franse gendarmes dat ze streng zijn en je er vooral niets mee te maken wilt hebben. Ik kan jullie verzekeren, deze was uitermate vriendelijk en behulpzaam. Hij nam alle tijd voor me en als ik niet helemaal begreep wat hij bedoelde dan legde hij het nog een keer uit, alles heel rustig en begrijpend. Het is dat we net een nare ervaring achter de rug hadden maar anders had ik daar met plezier gezeten.