Kersenbij

Het was weer een buitendagje vandaag, de zon hoog aan de hemel, de lucht strakblauw, geen wolkje te zien, geen zuchtje wind en temperaturen die horen bij een Hollandse zomer. De lente is hier goed begonnen.

Door die hoge temperaturen spatten de bloemen open. Dat viel me vandaag op toen ik onder de oude kersenboom liep. Eigenlijk viel me het gezoem op van de bijen die massaal de kersenbloesem aan het bestuiven zijn.

Ik vraag me eigenlijk af waar al die bijtjes vandaan komen elk jaar. Het zijn er duizenden. Je ziet ze alleen maar in de vroege lente, daarna zijn ze weer verdwenen.  Ook opvallend is dat ze zowat allemaal in de kersenbomen rondhangen. Heb je daar soorten in? Bestaat er zoiets als de kersenbij?

Hoe dan ook, als er voor elk bloemetje een kers tevoorschijn komt, dan wordt het weer flink dooreten over een paar maanden.

Hoop puin

Zeg maar niks, ik vind het zelf ook verschrikkelijk deze puinhoop. Letterlijk is het dat ook, een hoop van puin, overgebleven van het sloopwerk in het oude huis. En dan moet je weten dat het al een stuk beter is dan wat het was, ik weet het, het is nauwelijks voor te stellen. Wat je hier ziet is de onderrand van het zwembadterras, niet bepaald een fraai gezicht.

Maar er komt verbetering aan. Vandaag besloten om een muurtje van droog gestapelde stenen langs de rand te gaan zetten wat het puin aan het oog moet onttrekken. Je ziet al een klein beginnetje op de foto. En ja, het wordt wel weer een hele klus, maar we hebben tijd, het hoeft niet morgen klaar te zijn.

Waar we die stenen vandaan halen? Die liggen in lelijke hopen verspreid over het terrein, dus we lossen ook nog eens dat probleem op.

Dak, dag 4

Het zit er op, op de pannen na, maar dat was ook niet het doel van de afgelopen vier dagen. We hebben met man en macht gewerkt vandaag om het klaar te krijgen. Met succes!

En nu naar bed, moe maar voldaan.

Dak, dag 3

Tja, die titel doet vermoeden dat we weer aan het dak bezig zijn geweest, maar niets is minder waar. Geen gereedschap gehanteerd, geen schroef of spijker is erin gedraaid of geslagen. Het zat er gewoon niet in vandaag.

We hebben nog wel nagedacht hoe we het gisteren geconstateerde probleem kunnen oplossen. Nou ja, probleem, het is eerder een kleine uitdaging. De uiteinden van de balken worden niet ondersteund. Straks met die dakpannen erop ligt er wel een slordige 2,5 ton bovenop. En als die bovenste balkjes van 6x10 cm de laatste meter vrij liggen zonder ondersteuning kan je wachten op verbuigen of erger, afbreken.

Gelukkig kreeg ik van een goede vriend uitgerekend vandaag een opbeurende Bob Ross uitspraak toegestuurd:  We don't make mistakes, we only have happy little accidents.

Dit accidentje gaan we morgen eerst maar eens oplossen.

Dak, dag 2

Dak, dag 1

Kijk, dat gaat de goeie kant op. We zijn pas één dagje bezig en de twee triangels zitten er al op en ook al de nokbalk.

Twee sterke mannen tillen dat er even op terwijl ik er nerveus rondjes omheen draai. Ik zie overal beren, triangels die gaan omvallen, balken die eraf gaan glijden, dat soort beren. Maar ik moet toegeven, het was nergens voor nodig, alles verliep geheel volgens plan en eigenlijk met niet al te veel moeite.

Het enige wat wel de nodige moeite kostte was de nokbalk verankeren in de muur. Daarvoor moest een gat gehakt worden in de stenen, een centimeter of vijftien diep. Zoals altijd is goed gereedschap het halve werk en dat is waar het een beetje aan ontbrak.

Maar goed, de aanhouder wint, of eigenlijk, de aanhouders in dit geval, meervoud. Nog maar vier van die gaten te gaan. Jongens, ik ben trots op jullie, nu al.

Prei en spinazie

Toch maar weer wat aan de groententuin gedaan. Het is na een winter lang verwaarlozing gewoon echt nodig. Het onkruid groeit alsof het nooit gevroren heeft, het is gewoon geen fraai gezicht.

En daarom de helft maar al eens gefatsoeneerd. Met deze temperaturen kost dat nog een hoop zweet, maar wat moet dat moet. Tot mijn eigen verbazing kwamen er nog best veel groenten tevoorschijn die de vrieskou hebben doorstaan. Prei en spinazie doen het nu uitstekend. En de rode eikenbladsla heeft zichzelf gezaaid, helemaal zonder enige hulp. Een beetje verwaarlozing kan blijkbaar geen kwaad.

Weer het dak op

Vanmiddag een uurtje op het dak doorgebracht, het begint erop te lijken dat dat een favoriet stekje van me aan het worden is. Het is er warmer en je kijkt over de wijde wereld uit, zo lijkt het. Op de een of andere manier bevalt me dat wel daarboven, zolang het niet regent of waait dan. Het is nogal een gedoe om er te komen, vooral het van de ladder afstappen en de eerste stap op de pannen zetten is minder prettig, maar als je er eenmaal bent is het altijd de moeite waard.

Ik zat daar om een hoedje op het dak te zetten voor de ventilatie van de badkamer. Hadden we natuurlijk al veel eerder moeten doen maar jullie weten vast wel hoe zoiets gaat. Vandaag moest het echt gebeuren, geen ontkomen meer aan. Morgen komt er versterking aan hier en maandag wordt er aan het dak begonnen. Dat hoedje moest pal boven de nok van dat nog te bouwen dak komen, nu kom je daar nog relatief makkelijk bij, behalve dat het hoog is dan maar zoals al bekend is dat wel het laatste waar ik problemen mee heb.

Waar ik wel problemen mee heb zijn wespen, als ze net een nest aan het maken zijn willen ze, zacht gezegd, nogal boos worden. Kamikazewespen worden het dan, met maar één doel, aanvallen en uitschakelen. Ik kan me dat ergens ook wel voorstellen overigens, ik zou ook giftig worden als iemand ruw mijn warme nestje komt vernielen. Omdat je daar boven niet echt wild om je heen slaand weg kan rennen check ik altijd even voorzichtig of er niet een nest onder een dakpan hangt.

Eén ben ik er tegengekomen, een verlaten nest gelukkig, ter grootte van een tennisbal. Wespen genoeg, maar nog lui, met bar weinig interesse in mij. Houden zo.

Bintjesspierpijn

Helemaal niets is er te zien, nada, rien. En dat terwijl ik verdorie nog wel zo hard heb staan zwoegen.

Ik heb mijn eerste bintjes gepoot! Jaja. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. Ik wilde ze op een stukje grond zetten wat nog niet eerder was verbouwd. De aarde was deels vorig jaar al omgeploegd, het is dat "deels" wat het 'm deed.

Dat valt verdorie nog niet mee om met de hand die zware aarde om te woelen, ik voel elke spier in mijn lijf. Met schop en riek, stukje voor stukje, ik geef me niet zo gauw gewonnen. Maar nu, alweer uren later, zit ik nog te recupereren op de bank.

Wacht maar af, er is nu dan wel nog niets te zien, dat komt snel genoeg ... hoop ik, namens alle pijnlijke spiertjes.

Verfruzie

De mezzaninevloer ligt erin. Helemaal klaar. Alles wat nog rest is lakken, maar daarvoor is het wel zo handig dat we eens gaan beslissen in wat voor kleur dat moet gebeuren. Eerst wilden we een vrij donkere kleur, noten of zoiets, maar nu zitten we toch weer aan whitewash te denken, wat frisser en lichter.

De onderkant van de vloer, wat dus het plafond van de benedenverdieping is, hebben we ook in whitewash geschilderd. Simpel door verdunde grondverf erop te doen, dat geeft precies het effect wat we wilden. En omdat we nooit over het plafond lopen kon het daar ook bij blijven. Aan de andere kant van die planken is het wel degelijk de bedoeling dat we er overheen gaan lopen, nogal logisch he bij een vloer. Alleen grondverf voldoet daar niet.

Geen punt, een paar lagen vloerlak er overheen en het zaakje is beschermd, toch? Juist, alleen rijst er een klein probleempje, dan moet je wel de goeie vloerlak zien te vinden. De grondverf is op terpentinebasis, alles wat ik kon vinden voor de toplaag blijkt op waterbasis te zijn en iets zegt me dat die twee het niet prettig gaan vinden samen.

Ergens een slimmerik die me hiermee verder kan helpen?

Kachelpijp, the sequel

Vanochtend werd er op de deur geklopt, het was de postbode met een lang verwacht pakket. Hij bracht het onderdeel van de kachelpijp wat eerder verkeerd was geleverd en op verzoek van de leverancier was teruggestuurd.

Het is nogal een gepuzzel die pijp, zwarte pijpen, inox pijpen, koppelstukken, ringen, beugels en weet ik veel wat er nog meer bij zit. Vandaag hebben we alles maar eens uitgelegd op de grond, om te kijken hoe het allemaal in elkaar past.

Niet dus, in de zin van, het past niet en dat ligt gelukkig niet aan ons. Er blijken nog meer onderdelen verkeerd geleverd te zijn. Bovendien ontbreekt er een afsluitring bij het vandaag geleverde onderdeel.

Ze maken het niet makkelijk, maar we geven het niet op. Weer contact opgenomen met de Duitse leverancier. Met al die extra zendingen wordt dit een pijnlijke toestand voor dat bedrijf, veel winst zal er wel niet meer gemaakt worden op deze manier.

Lente

Vanochtend om 06:14 uur stond de zon pal boven de evenaar en daarmee is de lente een feit. Officieel is de winter dus ten einde. Het was een serieuze, hij heeft veel ellende veroorzaakt, velen zaten met bevroren waterleidingen, wekenlang, en nadat de vorst voorbij was werd pas zichtbaar wat die bevroren leidingen aan scheuren en barsten hadden veroorzaakt.

We zijn er hier goed vanaf gekomen. We hadden op één plek een barst in een koperen leiding, maar niks ergs, het was in een mum van tijd hersteld. En gisteren bleek dat de wastafelkraan in de gite lekte, ook waarschijnlijk doordat die bevroren is geweest. Maar daarmee hebben we het wel gehad, we mogen niet klagen.

En nu spatten de wilde bloemen de grond uit. De blauwe violen, de gele primula's en binnenkort de witte margrieten. En dan noem ik er maar een paar, er zijn er nog tientallen waarvan ik de naam niet eens weet. Misschien dat ik daar dit voorjaar maar eens verandering in breng, met jullie hulp als het mag.

Blind vertrouwen

Je zou het niet zeggen op het moment, het miezert een beetje en het is niet zo heel warm, maar de zomer komt er aan, daar is geen ontkomen aan. We branden de kachel nog af en toe, zoals vandaag, zonder zou het een beetje frisjes zijn. Vorige week was het beter, toen was stoken bepaald niet nodig.

Je zou het bijna vergeten, maar er moet nog steeds een nieuwe kachel worden aangesloten. De boiler en expansievat staan dan wel op hun definitieve plek, zo ook de kachel zelf, maar alle aansluitingen moeten ook worden aangelegd en da's nogal een spaghetti van koperen buizen aan het worden.

Ik snap er helemaal niks van, op drie verschillende niveaus gaan er buizen in en uit de boiler, allemaal met een eigen funktie. Ik heb wel eens geprobeerd om me erin te verdiepen, maar de logica ontgaat me geheel, dus ik heb het opgegeven.

Misschien dat ik later nog wel eens een poging onderneem, als ik het dan snap zal ik het zeker uitleggen hier, maar tot dan vertrouw ik blind op de kennis en kunde van de heer des huizes.

Heen en weer

Geen tijd meer om te niksen nu, nog een week en we krijgen vrienden over de vloer die een handje komen helpen. Werk hebben we genoeg, dat wordt niet zo'n probleem.

En hoewel we ze best wel goed bezig gaan houden komen ze niet alleen om te werken. We gaan lekker eten, drinken en een hoop lol maken, tenminste, dat is wel de bedoeling. Maar ze moeten ook slapen en zoiets gebeurt meestal in een bed.

Dat was tot voor kort allemaal niet zo'n probleem. We hadden de gite met vier slaapplaatsen en we hadden ook nog eens twee logeerkamers met elk een tweepersoonsbed. Ruimte zat dus. Alleen hebben we die logeerkamers moeten ontmantelen toen we het oude huis gingen restaureren. Je moet dan ergens met je spulletjes naartoe. En waar laat je de logeerbedden en alles wat erbij hoort dan tijdens dat klussen? Juist ja, in de gite.

We hadden beter moeten nadenken, we hebben toen alles in een slaapkamer in de gite gezet en dat moet daar nu dus weer weg. Vandaag maar eens begonnen om de zaak leeg te halen. We schuiven het gewoon van de ene kamer naar de andere. De woonkamer van de gite fungeert nu maar even als tijdelijke opslag. Vreemd dat we daar niet meteen aan gedacht hebben eigenlijk.

Fête de la médiathèque

Ik ben een beetje laat met mijn stukje, het is al zondagochtend en nu pas schrijf ik over zaterdag. Niet mijn gewoonte, het spijt me. Maar ik had last van jetlag. Ja, echt. Nou nee, niet echt natuurlijk, maar om nou te zeggen dat ik te moe was om gisteren nog wat te schrijven dat klinkt zo kinderachtig, jetlag klinkt veel beter dus hou ik het daar maar op.

Gisteren was er een feest in Vaour. Het jaarlijks feest ter ondersteuning van de mediatheek, een feest met muziek en dans, met cabaret, met voordrachten, kortom, met vanalles en nog wat. Heel Vaour en omstreken gaat er naartoe, oud of jong, chic of shabby, straight of gay, het maakt allemaal niets uit, iedereen vermaakt zich.

Verwacht nu niet meteen grote namen op het programma, iedereen die wat te vertellen heeft of een beetje muziek kan maken doet daar zijn ding. Dat is nu precies wat het allemaal zo gezellig maakt. Ieder draagt zijn steentje bij.

Zo ook twee bekenden, ik zal hun namen nog niet noemen, misschien komt dat later. Het was verdomd goed wat die twee deden, ik heb de bewijzen op film. Machtig mooi gezongen en gespeeld. Ze kregen ook een oorverdovend applaus, en terecht.

Nu nog even die film op de laptop zien te krijgen, het snoertje wat daarvoor nodig is is op mysterieuze wijze verdwenen. Moet ik iemand van opzet gaan verdenken?

Baggage drop off

Voor wie het niet had meegekregen, ik heb even een kort bezoekje gebracht aan België, familie en vrienden opgezocht en nog wat andere bezigheden. Vandaag vlieg ik alweer terug. Ik kom net aan op de luchthaven van Brussel, klaar voor de terugreis, gewapend met instapkaart. Ik ben al sinds gisteren ingecheckt, wel zo makkelijk, geen lange rijen meer voor de balies. Alleen moet ik wel mijn rolkoffer inchecken. Ik vlieg b-light met Brussels Airlines, de goedkoopste variant, waarom meer betalen als het ook zo kan, nietwaar? Nadeel daarvan is dat ik maar zes kilo handbagage mag meenemen. Op de heenweg lukt me dat altijd nog wel, terug ga ik daar in ruime mate overheen.

Dus naar de baggage drop off om die koffer af te geven. Er zijn twee balies open, bij de ene zit een best wel knappe man, bij de andere een vrouw. Ik schat zorgvuldig mijn kansen in, ik wil eigenlijk dat koffertje gewoon bij me houden natuurlijk, scheelt weer lang wachten op Toulouse, dus ik ga voor de man.

Ik gooi mijn charmes in de strijd, knipper even met mijn ogen en lach een tikkeltje uitdagend naar hem in de hoop dat hij een oogje dichtknijpt. Zijn reaktie is enthousiast, ik kan niet anders zeggen. Hij is de vrolijkheid zelve, lacht terug (heb ik sjans?) en ..... vraagt me of er chocola in mijn koffer zit want dat is verboden op de vlucht naar Toulouse.

Ik kijk hem een beetje schaapachtig aan, ik snap er niets van. Laat ik nou toevallig een paar kilo Leonidas in mijn koffer hebben zitten, maar die ga ik er niet uithalen. Ik ben er speciaal voor omgereden en bovendien zijn het kadootjes.

Hij houdt me gelukkig niet al te lang in spanning, de glimlach gaat over in een schaterlach, was ik er toch bijna ingetrapt.

Maar goed, onnodig te vertellen dat mijn opzet mislukt is. Mijn koffertje krijgt een bagagelabel en verdwijnt via de rolband achter het luik. Ik ben wel benieuwd of die bonbons er nog inzitten bij aankomst.

Kitty cats

Laatst kwamen we thuis, het was al donker. Op het einde van onze oprit staat een calvaire, een stenen kruis, wat ooit door een vorige bewoner ontvreemd is uit het landschap. Het staat daar eigenlijk een beetje in de weg, maar goed, daar gaat het nu even niet om.

Vanaf dat kruis staarden ons vier glimmende oogjes aan. Je kent ze wel, van die groene kleine glazige kogeltjes. Er zit hier nogal wat wild, het kan dus vanalles zijn. Maar ja, ze zaten wel een meter hoog ongeveer, ik zie een konijn nog niet zo hoog springen. Een vos misschien nog wel, maar dat kruis is ook weer niet zo heel groot, twee vossen passen daar niet op. Dus het moest iets zijn met vier ogen of van een beperkt formaat.

Het bleken twee poezen te zijn. Niet de onze, die zaten binnen (uiteraard). Nou hadden we al eerder een vreemde poes zien rondlopen hier, waartegen luid gegromd werd door onze Felix Domestici, maar twee tegelijk, dat was nieuw.

Ik hou van katjes, maar hier wordt ik toch wel nerveus van. Blijkbaar konden die twee het uitstekend met elkaar vinden. Het is hier ook nog eens lente, je weet wat dat betekent, de beestjes krijgen vlinders in de buik.

Iemand die kittens wil? Ik vraag het maar vast.

Biologische bintjes?

Ik had het gisteren al over de zaadjes voor de groententuin die ik probeer te kweken. Maar er is meer. We hebben een zak pootaardappelen gekocht, bintjes, al een paar weken geleden inmiddels. Ze liggen te wachten tot ze de grond in mogen. Eén dezer dagen is dat zover, de nachtvorst lijkt voorbij, ik neem het risico.

Maar ik maak me een beetje zorgen. Ik las het etiket, op zoek naar wat informatie. Ik weet het wel, wie doet zoiets. Maar ja, ik heb nog nooit eerder aardappelen verbouwd, het kan wel niet moeilijk zijn lijkt me, maar toch.

En wat lees ik daar? "Attentie: Niet geschikt voor consumptie door mens en dier". Wat?! Goed, ik was niet van plan om pootaardappelen te eten, maar toch. Hoe weet ik dat die rommel waarmee die aardappelen zijn behandeld niet in mijn eigen kweek terecht komt?

En wij hier maar biologisch proberen te doen.

Zaadjes

Nog even en het gaat weer van start, de groententuin bedoel ik. Het is een hoop werk en je moet het bijhouden, iets wat mij niet altijd even goed lukt, maar ik ga er weer voor dit jaar.

Voorbereiding is het halve werk maar kost wel tijd en dus ben ik maar vast begonnen.

In lege yoghurtpotjes heb ik zaadjes in de aarde gestopt. Tomaten, sla, paprika, prei, ui, bloemkool, meloen, tot pompoenen aan toe. De meeste van eigen zaad van vorig jaar. Die sla bijvoorbeeld, die groeit als kool. Huh, ja, beetje raar om dat te zeggen eigenlijk, de bloemkool zou als kool moeten groeien, maar daar gebeurt voorlopig nog niets.

Of het gaat lukken? Ik heb geen idee. Zoniet, dan ga ik alsnog naar de kweker om kant en klaar plantgoed te halen. Ik heb dan allicht de lol gehad om mijn eigen zaadjes te zien groeien.

Muizenissen

We hebben twee poezen, dat zal jullie niet ontgaan zijn. Een beetje luie poezen moet ik wel zeggen. Maar ach, buiten is het koud, binnen is het warm en ze zijn tenslotte al dertien jaar oud. Dan verwacht je ook niet meer dat ze elke minuut rondjes rennen, apporteren of achter balletjes aanspringen.

Hoewel, ik moet zeggen dat het vogeltjesinstinct nog heel goed werkt. Dagelijks is er een hoop gemekker te horen als ze vanachter het glas naar het vogelhuisje zitten te loeren.

Juist ja, vanachter het glas. Om nu helemaal naar buiten te lopen om een vogeltje proberen te grijpen, dat gaat poeslief een beetje te ver. Eten komt tenslotte dagelijks als manna uit de hemel vallen, waar zou je zoveel moeite voor doen.

Maar eerlijk, ik stond laatst toch wel een beetje verbaasd te kijken. Ik hoorde 's avonds een hoop geritsel in de keuken. Ik was het niet, mijn wederhelft ook niet en zowel Mini als Maxi lagen, zoals gebruikelijk, voor de kachel te pitten. Goed, ze spitsten nog wel hun oortjes en richtten zich even op. Maar de muis die daar zat heb ik toch zelf moeten wegjagen.

Stelletje salonpoezen.

Niet eerlijk

Ik vertrek morgen weer eens naar België voor een bezoekje. Ik doe dat een paar keer per jaar, familie en vrienden opzoeken. Lang ga ik niet, een paar daagjes maar. Het is altijd weer leuk om weer even in mijn thuisland te zijn.

Maar wat ik minder leuk vind is dat het net die dagen dat ik op stap ben prachtig weer wordt hier. Dinsdag, woensdag en donderdag stijgt de temperatuur naar 20-21 graden! Het was al eerder lekker warm, maar dit wordt nóg beter. De eerste echte zomerse warmte, de knoppen die blaadjes worden, de bloemen die uit de grond spatten, dat ga ik allemaal missen. Als ik terug thuis kom daalt het kwik weer.

Ik heb al een dikke trui in mijn koffer zitten, het is een graad of tien koeler waar ik naartoe ga. Niet eerlijk.

JA JA, één!

Een paar keer per week wordt er post bezorgd door onze postbode. In zijn geel autootje van la poste scheurt hij de berg op, vol gas, iets anders kan blijkbaar niet met die auto's. Uiteraard bezorgt hij de gewone persoonlijke post en de kleine pakketjes, die stopt hij trouw in de brievenbus aan het begin van onze oprit. Hij heeft zelfs de sleutel van die brievenbus, wel handig voor als een pakketje niet door de gleuf past.

Maar hij bezorgt ook de reclamefolders. Folders van Intermarché, Supermaché, Bricomarché of welke marché dan ook. We worden dus goed op de hoogte gehouden van alle aanbiedingen hier. Vreemd is wel dat hij alleen maar folders in de bus doet als hij ook persoonlijke post aflevert, nooit tref je enkel reklame aan, maar ook nooit is het enkel geadresseerde post.

Dat zet je aan het denken. Spaart hij de geadresseerde post op tot hij reklamefolders te verdelen heeft? Of juist andersom, spaart hij de reklamefolders tot er persoonlijke post te bezorgen is. Ik pijnig mijn hersencellen maar ik kom er niet uit.

Nog iets wat tot nadenken zet is dat er altijd drie of vier dezelfde folders in de bus zitten. Denkt de postbode dat we hier met drie of vier gezinnen wonen? Of wordt hij per folder betaald? Als dat laatste het geval is dan snap ik het wel, beter zo dan het ergens in een sloot dumpen. Wij gooien het wel weer weg of verbranden het. Ook niet bepaald milieuvriendelijk, dat moet ik toegeven, maar nog altijd beter dan zwerfvuil.

Misschien dat we een JA-JA sticker op de bus moeten plakken, maar dan wel een bijzondere.

Mijn dorp

Ik kreeg vandaag een oude foto onder ogen, een foto die me heel wat deed. Hij herinnerde me aan mijn jeugd.

Een foto van een dorpsplein, in het midden de vrijheidsboom. Een eik geplant ter gelegenheid van de onafhankelijkheid van België in 1830, toen het zich na de revolutie afscheidde van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.

Het is op dat plein dat ik urenlang als kind speelde met andere kinderen uit de buurt. Ik woonde aan dat plein. Op de foto is het het huis helemaal links op de hoek. Ik herinner me de stenen kiosk nog vaag, die is toen ik nog heel jong was afgebroken en vervangen door een lelijk metalen ding. Niet bepaald een aanwinst voor het plein, maar zoiets noemen ze vooruitgang geloof ik.

Ik herinner me ook hoe we vers gemaaid gras verzamelden en er grote kuilen van maakten, als kamp. Hoe we achter vlinders aanzaten, die je toen nog in ruime mate aantrof, maar ook hoe we drinkwater haalden bij de grote pomp die voor het gemeentehuis stond en daar nog steeds staat, zei het werkloos tegenwoordig.

En ik denk met weemoed terug aan de kermis. Hoe ik genoot van de muziek en het lawaai als ik al in mijn bed lag en, toen ik wat ouder was, van de stiekeme zoenen met mijn eerste vriendjes achter de kramen.

Ben ik nu een sentimentele dwaas? Vast wel, maar weet je wat, dat kan me eigenlijk weinig schelen.

Omgevallen

Ik was echt van plan om vandaag weer aan de slag te gaan, dat gehang de hele tijd is ook maar niks. Ik had mijn werkkleren aangetrokken, ik was er klaar voor. Eerst even een was en wat opruimen en dan aan de slag.

Of nee, eerst nog even koffie, en nog één, daarna lunchen en nog een koffie.

En toen ben ik omgevallen, poes ook. Wel een beetje krap met z'n tweeën op dat kleine bankje.

Troostlaarsjes

Ah ... aah ... aaah ... HATSJOEEEE! He he ... pfffffff.

Ik ben ziekjes ... snif ... blèèèh. Ik zit al zowat de hele dag op de bank. Ik weet het wel, het is mijn eigen schuld, moet je maar niet in de koude wind op een steiger gaan staan en denken dat het zomer is. Het kondigde zich gisteren al aan en nu is het feest losgebarsten. Niets meer aan te doen behalve stilzitten en wachten tot het over gaat.

Het harde werken van vandaag is dus niet van mijn hand. Ik hoorde de trekker aan en af rijden, door het raam zag ik oude zware balken versjouwd worden, dit alles in een poging om het terras voor het huis weer een klein beetje te fatsoeneren. Ik neem aan dat het gelukt is, ik ga morgen de zaak wel eens bewonderen.

Ik was zoals al gezegd tot weinig in staat, ik had wat troost nodig. De kopjes hete thee of zoete koekjes die lief werden aangedragen waren niet voldoende deze keer. Ik had iets anders nodig vond ik en dus heb ik mezelf maar getrakteerd op een paar nieuwe maffe laarsjes.

Ze zien er best gevaarlijk uit, je zal er toch geen wapenvergunning voor nodig hebben?

Nare nietjes

Zo, de eerste planken van de mezzaninevloer zijn gelegd.

Het begin is altijd het moeilijkste. Zie die eerste rij maar eens recht te krijgen terwijl je een gevaarlijke balanceeract uitvoert op de balken. Dat valt nog niet mee.

En dan het spijkerpistool, ook een verhaal op zich. We werken met lange nieten, maar zie ze er maar eens in te krijgen. Of de druk van de compressor staat te hoog, of te laag. Maar welke van de twee? Geen idee. En dan zit er een onverklaarbare draaiknop op dat pistool die zo op het eerste oog helemaal niets toevoegt, of toch? De nieten gingen er ofwel half in, of er kwam helemaal geen niet uit. Wel consequent om beurten, dat scheelt weer hoewel we daar niet bepaald veel mee konden. Nou ja, ik zal jullie de details besparen en ook de krachtige taal die ik heb uitgekraamd, maar het werkt nu redelijk. Op de een of andere manier hebben we de ideale combinatie te pakken gekregen.

Het valt me nog vies tegen, het is zwaar werk. Ik heb overal spierpijn, vooral op plekken waarvan ik niet eens besefte dat er spieren zaten. Maar ik ben blij met het resultaat tot nu toe, het wordt wel wat.

Tot slot heb ik nog een tip voor wie het ook wil gaan doen. Als je een plank aanslaat, nooit op je sokken op de naad staan, voor je't weet heb je jezelf tussen twee planken vastgetimmerd.

Drie weken te vroeg

Nou jongens, het is gelukt hoor, die muur die ik gevoegd heb bedoel ik.

Vanochtend voor mijn doen veel te vroeg opgestaan, het was nog niet eens acht uur. Maar ik zag de zon al verschijnen, dus ik dacht, als ik nog langer wacht en de zon op de muur staat dan heb ik helemaal geen kans meer. Maar het viel allemaal reuze mee.

Het had gevroren afgelopen nacht. Daardoor had het voegwerk niet echt kunnen drogen. Het was zelfs nog aan de nattige kant toen ik bovenop de steiger stond. Ik had me duidelijk zorgen gemaakt om niets.

Het was best koud daarboven, na de warmte van de afgelopen dagen valt dat een beetje tegen. Ik had er eerlijk gezegd ook geen rekening mee gehouden en dus stond ik daar veel te luchtig gekleed te borstelen.

En nu zit ik dus op de bank te niesen. Ach, wat geeft het, de muur is klaar en hij is prachtig geworden, al zeg ik het zelf. De eerste balk van het dak zit er zelfs al in. We zijn maar drie weken te vroeg klaar. Beter zo dan drie weken te laat.

Fingers crossed

Ik heb vandaag de muur afgemaakt, allicht zover dat het dak erop kan. De weersvoorspelling was vrij aardig, bewolkt met in de late avond kans op wat regen. Dus hup, vrij vroeg aan het werk. Eerst nog een paar restanten oude crepie weghakken en dan opnieuw invoegen zodat het op tijd kan drogen voordat het donker wordt.

Dat was het plan. Het ging allemaal goed totdat het om één uur al begon te miezeren. Nu, acht uur later regent het nog. Dus dat drogen schiet niet echt op en ik zie mezelf niet om middernacht die steiger opklimmen.

Ik gok het er maar op, morgenochtend pas borstelen in de hoop dat het kalk-zandmengsel dan niet al te hard is geworden. En anders heb ik echt een probleem, dan kan ik alles van vandaag er weer uit gaan hakken.

Fingers crossed.

Hoogtefun

Ik ben niet snel bang. Ik ben wel voorzichtig, maar dat is iets anders. Muizen, hagedissen, slangen, laat maar komen. Spinnen gaan ook wel, tenzij ze harige poten hebben, dan wordt het al gauw minder. Maar verder, neuh.

Ook hoogtes of dieptes, ik word er niet warm of koud van. En dat is nu precies de reden waarom ik vandaag op pak 'm beet zeven a acht meter hoog op een ladder stond te wiebelen.

Wiebelen inderdaad. Ik kon er eigenlijk niet goed bij, op mijn tenen op de één na bovenste sport bij vrienden de kop van een schotelantenne staan te verwisselen.

Het is goed gegaan, het werkt, ik leef nog en alles is nog heel.

Chim chim cher-ee

Chim chiminey Chim chiminey Chim chim cher-ee!
A sweep is as lucky as lucky can be!

Kennen jullie het nog, Mary Poppins, al heel lang geleden maar zo af en toe wordt het nog wel eens uitgezonden. En als jullie Mary Poppins kennen, dan kennen jullie ook Bert, de schoorsteenveger. De naamsgelijkheid met een medebewoner van Les Fontanelles is geheel toevallig, maar wel grappig eigenlijk.

Onze schoorsteen moest geveegd worden, het was bijna twee jaar geleden dat het voor het laatst was gebeurd, we woonden hier nog maar net. Een ramoneur kwam langs, met een busje waar een gigantische stofzuiger in zat. Hij schoof wat stokken in elkaar met een borstel erop, je kent dat wel, zoals Bert in Mary Poppins altijd meesjouwt, veegde wat roet naar beneden, maakte de kachel schoon en dat was dat. Ik dacht toen nog, kind kan de was doen en als een kind het kan, dan kan ik dat ook.

We hadden toen we het huis kochten een schoorsteenveegpakket aangetroffen, achtergelaten door de vorige bewoners. Nu we al twee dagen de kachel niet aan hebben gehad dat maar eens tevoorschijn gehaald. Het bleek dat ik uitstekend had opgelet toen de ramoneur hier was, het was een koud kunstje. Tot mijn oksels onder het roet, maar voor de rest ...

Meer van 't zelfde