L.E.F

Liberté
Égalité
Fraternité

Oké?

Klimaatsverwildering

Het gaat vriezen, tot wel ZES graden onder nul! En dat terwijl het overdag TWINTIG graden dooit! Het is maar weer eens bewezen dat er niets mis is met de klimaatsverwildering, allemaal verzinsels van de Chinezen. Mij hebben ze niet! In Antwerpen zeggen ze het al eeuwen, "met alle Chinezen maar niet met den dezen". "Den dezen" duidt op een mannelijk sujet maar aangezien ik in ruime mate geëmancipeerd ben is het een uitspraak die met enige regelmaat over mijn lippen komt.

Maar goed, in alle ernst, alle jonge plantgoed, hoe moet dat nu? Tomaten, lobelia, geraniaeeeee en alle andere slootkantsias en wegbermias, het gaat eraan als deze aangekondigde ijstijd doorzet. Dat zou toch zonde zijn. Natuurlijk wist ik wel van alle ijsheiligen en hun broers, maar waren dat ook geen Chinezen? Ik bedoel maar ...



Deze Chinees neemt het zekere voor het onzekere. Snel even een paar oude dekbedden over de potten en planten gegooid.  Fraai is het niet maar geen mens die het ziet, tenminste niet als ik morgen op tijd opsta.

Ai ... daar hebben we mogelijk een heikel puntje ...

Archeologie

Poezen zijn leuk, poezen zijn lief, poezen zijn schattig, behalve als je een hoop zand in je schuur hebt liggen ...

Ik ben weer aan het voegen. De afgelopen dagen hard gewerkt aan een stukje voorgevel van het huis. Het resultaat is zoals altijd verbluffend, hoe een muurtje kan opknappen van zoiets simpels blijft me verbazen.

Er lagen nog een paar zakken kalk en een half kuubje zand. De kalk bleek niet meer wat het geweest was en is vervangen door vers spul. Je gaat niet al die moeite doen om vervolgens de voegen er bij de eerste de beste bui weer te zien uitspoelen, dus neem je voor die paar stuivers geen risico. Het zand daarentegen is maar zand, dat blijft eeuwig goed zolang het niet vervuild geraakt. Het ligt hier binnen, in de schuur, van vervuilen is dus geen sprake.

Dacht ik! Tijdens het voegen kwam ik er achter dat er toch wel vreemde korreltjes in de specie zaten. Van die kleffe bruine ...

POEZERS! VERDORIE!

In het resultaat is het niet te zien (of te ruiken). Maar ik vraag me wel af wat archeologen gaan denken als over een paar duizend jaar de restanten van onze boerderij opgegraven worden ...

Lamelles

Ik had de mannen om vis gestuurd. We hadden nog wel wat maar niet genoeg voor zes personen. We zouden vrienden te eten krijgen en wilden een visje serveren, een ovenschotel, want da's makkelijk als je mensen over de vloer krijgt. Je hoeft geen uren in de keuken door te brengen als ze er al zijn en je kunt je met je gasten bezig houden in plaats van met je pollepels.

Alles zag er goed uit, mooie stukjes witvis, ideaal voor een visgerecht. Half uurtje in de oven, samen met champignons en zo, crème fraîche en kruiden. Super, toch?

Huh, ja, nou ja, uhm, nou huh ... het zit zo ...

Die huh ... witte vis ... was huh ... hoe zal ik het zeggen ... huh ... hm ... nogal taai ... zeg maar ...

Nou goed, ik vertel het maar gewoon zoals het zit. Die witte vis was eigenlijk helemaal geen vis. Allicht niet in de vorm waarin je hem zou verwachten. De naam deed niet meteen iets vermoeden. Er stond op de zak "Lamelles d'encornets géants".  Lamelles dat klonk als een mooie witvis, zelfs encornets deed geen belletje rinkelen, het enige wat we wisten was dat hij géant moest zijn, een reusachtig groot exemplaar dus.

We hebben een culinair woordenboek, iets wat we altijd bij ons hebben als we boodschappen doen (NOT) of als we naar een restaurant gaan (NOT). Dus ook deze keer hadden we het NOT paraat bij de aankoop. Dat niet alles altijd is wat het aan de buitenkant lijkt dat bleek nu ook maar weer.

Eco+

Stil geweest, ik weet het. Ik neem het me dagelijks voor maar je bent bezig en voor je het weet is er weer een dag voorbij. Moe, geen zin, en nog meer van dat soort excuses komen langs, ik ben er zeker van dat jullie dat ook wel kennen.

Langer dan gedacht bezig geweest met die nieuwe keuken en tja, nadat je 22 keukenlades in elkaar hebt gedraaid heb je er schoon genoeg van en alles wat je nog wilt behalve in je comfortabel bedje kruipen is hooguit wat dom voor de tv hangen en een nog dommer serietje kijken.

Maar nu is die keuken dus klaar en koken dat ie doet! En bovenop dat het oog wat wil, hebben we ook een beetje op het milieu gelet. Afvalbakjes voor gescheiden afvalinzameling en een vaatwasser met een superzuinig eco-standje.

Eco met een dikke plus. Energiegebruik 0,0.

Weerbarstig

Soms, heel soms, bekruipt ons het gevoel dat we beter in een nieuwbouwhuisje hadden kunnen gaan wonen dan in een oude boerderij gemaakt van weerbarstige rotsblokken. Vandaag was er weer zo'n momentje ...

Je denkt even snel een rekje op te hangen in de keuken, tekent de exacte plek af waar de gaatjes moeten komen, pakt een boorhamer en ...

Een uur later zit de helft van de gaten in het voegwerk, zit een kwart niet helemaal precies waar ze afgetekend waren en zit je bovendien met een gat in de muur waar een dikke vuist met speels gemak in past.

Maar dan geef je de pijp aan Maarten, trekt een flesje bubbels open en gaat buiten in de zon zitten bij twintig graden. Morgen zullen we dat muurtje eens mores leren, we zullen wel eens zien wie er wint!

Fabels

Druk aan het klussen de afgelopen dagen. Hoewel onze keuken functioneel best wel OK was, waren we er op uitgekeken. Kan gebeuren, nietwaar? Mijn wederhelft vond het zeven jaar geleden al niet veel soeps, ik zag zelf pas een week geleden het licht.

Voorbereidingen kosten altijd meer tijd dan je denkt. Waterleiding, afvoer en elektra omleggen, lelijke oude tegeltjes van de muur halen en diezelfde muur dan natuurlijk repareren en schilderen om er vervolgens achter te komen dat recht behoorlijk krom is.

Waar je vervolgens ook achter komt is, dat je met één simpel inbussleuteltje de hele zaak  even in elkaar zou kunnen zetten, toch echt wel een fabeltje is.

The mind boggles

Af en toe bekijk ik de statistieken van dit blog. Ik ben stiekem toch wel een beetje benieuwd wie, wat, waar mijn verhaaltjes leest. Zoals eenieder kan zien zijn er sinds het begin, een kleine zeven jaar geleden, toch al meer dan 150.000 pageviews geweest. Of ik daar trots op ben? Best wel. Je zal maar 150.000 mensen op de koffie krijgen, ik bedoel maar ... da's toch niet niks. De overige statistieken zijn enkel voor mijn ogen bestemd maar ik wil toch even een klein onderdeeltje met jullie delen.

In een tijd dat ik actief blog, dat wil zeggen, als ik hier dagelijks iets post, dan zit ik net boven de honderd hits per dag. Niet verkeerd lijkt me. Er wordt zowat vanuit de hele wereld meegelezen maar het gros komt natuurlijk uit Nederland, België en Frankrijk gevolgd door Amerika en Rusland. Serieus, ik verzin dit niet. Ik kan bovendien ook zien op welke keywords er gezocht wordt. Top drie is: "Les Fontanelles", "Orion" en "Bijgeloof".

Maar nu valt mij ineens iets op.

Op Valentijnsdag j.l. is mijn blog vijfhonderdeenendertig keer bekeken! VIJFHONDERDEENENDERTIG! En dat terwijl ik op die dag helemaal niets gepost heb!

The mind boggles ...

Cordes la belle

Zelfs van zo ver weg ...

Een goede buur

Soms waait het, niet altijd, maar als het waait dan waait het ook.

Soms waaien bomen om, niet altijd, maar als ze omwaaien dan waaien ze om ook.

En zo waren er in korte tijd wel twee bomen omgewaaid dus. Eentje was er finaal tegen de vlakte gegaan, een andere had nog zo zijn twijfels, of beter gezegd, werd nog op de been gehouden door een buurboom. Van je buren moet je het hebben.

En dat is nu eens helemaal waar. Van buren moet je het hebben, van goede buren wel te verstaan. En laten we die nu hebben. Kanjers zijn het, altijd bereid tot helpen als het ons boven het hoofd groeit.

Komen we thuis na drie dagen weg geweest te zijn, is alles in mooie hapklare brokjes gemaakt. Een goede buur is beter dan ... afijn, u snapt het wel.

Gibier

Het wildseizoen loopt op zijn einde. Gelukkig maar. Niet dat we er iets tegen hebben, het moet gebeuren, zo simpel is het, maar dat geknal is toch niet echt ons ding. Wild is daarentegen wel erg lekker, goed klaargemaakt, twee dagen gemarineerd in rode wijn, minstens.

Je zou verwachten dat de winkels hier in de winter vol liggen maar niets is minder waar. Nergens koop je een hazerug, een mals reeboutje of een everzwijnfileetje. Wild is iets wat je moet krijgen, van jagende vrienden of buren.

Laten we die nou net toevallig hebben ....

Het woei!

Pittig windje gisteren. Niks vergeleken met vorig jaar toen er windsnelheden van 150km per uur zijn gemeten, maar toch.

En ja, dan wil er wel eens een boom sneuvelen.

07:58

Ik moest vandaag wat vroeger op dan normaal. Meestal mis ik de mooie ochtendlucht ...

... maar deze keer dus niet.

Spierpijn

Zo, alle oude voegen zijn verwijderd uit de eerste strekkende anderhalve meter muur. Twee dagen heb ik er over gedaan. Ik was vergeten hoeveel puin dit soort klusjes altijd oplevert.

Wat ik ook vergeten was is hoeveel spierpijn het oplevert in mijn nek en schouders.

Keukenkoorts

Ik geloof dat ik het op mijn heupen heb, dat ik de kriebels heb, dat ik de lente in mijn bol heb. Noem het zoals je wilt, maar ineens zit er in mijn hoofd dat het hele interieur anders moet. Ik weet het, ben er zelf ook niet echt zo blij mee, maar wat doe je eraan.

En wat al helemaal niet helpt is als je de IKEA keukenplanner tegen komt. Intussen loop ik al een halve dag druk heen en weer met de rolmaat en zit ik wild met kastjes te schuiven. Kijk, het is dat er vandaag nogal veel wind stond, maar zo komt die gevel natuurlijk nooit af.

Tja ...

Vroeger, toen we nog een "enorme" Amsterdamse tuin hadden van wel honderd vierkante meter, maakte ik me zorgen om al die blaadjes die in de herfst van de bomen vielen en pardoes in onze tuin terecht kwamen.

Nu, tja ...

Het begin is er

Het moest er vroeger of later van komen. De meteo voorspelt het einde van de vorst, ik had echt geen goed excuus meer om het nog langer uit te stellen. Alle onderdelen van de steiger boven gehaald en het ding voor de zoveelste keer maar weer eens opgebouwd. We hebben er onderhand zoveel ervaring mee dat het kinderspel is geworden. Compressor, pneumatische beitel, gehoorbeschermers, veiligheidsbril, oude jas, versleten jeans, handschoenen en pet bij elkaar gezocht en maar eens begonnen met het verwijderen van de oude voegen van onze voorgevel.

Kan niet zeggen dat het vlot gaat. De compressor is eigenlijk te zwak voor dit werk, veel langer dan een kwartier moet ik hem niet laten draaien. En wat doe je nu helemaal in een kwartier? Bar weinig eigenlijk. De oude voegen zijn weerbarstig, niet van plan om zich zomaar te laten verwijderen. De verplichte pauzes geven me dan wel weer de kans om aan een fotootje te denken zo nu en dan.

Na een paar uur werk is het eerste stuk klaar, zit het puinstof tot in mijn neus en tussen mijn tanden en besef ik dat ik een vitaal onderdeel van mijn uitrusting vergeten was ...

Ah well ... morgen beter.

Fraai

Uit de categorie Mooie Luchten ...

Nog even

We wachten in spanning ...

Sneeuw?

SNEEUW!

Dikke vlokken dwarrelden naar beneden toen ik mijn ogen open deed. Was dit voorspeld? Ik kreeg al visioenen van dikke pakken wit poeder, ingesneeuwd raken, waar staan mijn ski's ook alweer ... Maar het was verdwenen voordat ik beneden was. De zon nam de overhand ... helaas.

Toch hadden we het kunnen vermoeden toen we laatst een strooiwagen wat verderop in Cordes zagen staan, een publiekstrekker in deze contreien. Het is een rariteit hier, er wordt niet gestrooid zo lang als we hier wonen. En eigenlijk vinden we dat wel prima. Als het sneeuwt is het wit, witter dan wit, en alles is vredig stil, alleen het hoognodige verkeer op de weg, sporen van wilde dieren in de sneeuw, blauwe hemel, winterzonnetje, van die dingen.

Niet alleen heeft dat een gunstig effect op de innerlijke mens, ook is het gunstig voor de bolides. Zout is zowat het slechtste wat er is voor je auto, dus we hebben gemengde gevoelens bij de komst van een strooiauto. Twee jaar geleden hadden ze ook al zo'n briljant idee. Een sneeuwschuiver moest er voor zorgen dat we de berg af konden na forse sneeuwval. Resultaat was dat de weg door de aangestampte sneeuw veranderde in een schaatsbaan waar zelfs sneeuwkettingen geen vat meer op hadden.

Voorlopig is het allemaal overbodig, maar voor alle zekerheid liggen de sneeuwkettingen wel in de kofferbak. Better safe than sorry.

Oooh Aaah

Wat een dag ... Wat een emoties ...

Ik had vandaag een afspraak bij de dokter, voor mijn eerste prikje, zodat ik niet ziek kan worden. Ik heb het niet zo op naalden, ook al beweren ze dat ik een dikke huid heb, het kietelt toch een beetje. En alsof een klein prikje nog niet voldoende was kreeg ik ook nog eens een chip in mijn nek gespoten, met een enorme naald! Nu piep ik als ik langs een poortje loop. Gedaan met de anonimiteit. Leuk is anders, maar ja, da's de moderne tijd zal ik maar zeggen. Mijn personeel wil mij niet verliezen dus doen ze er alles aan om mij aan ze te binden.

Niet dat ik ergens heen zou willen, ik heb het hier goed. Ik slaap de hele nacht, ga rond een uur of zes eens kijken of er niet een neus is om in te bijten of een mensenteen om mijn nagels in te zetten zodat ze gillend wakker worden (doe'k expres) om daarna mijn zussen te ambeteren door bovenop ze te springen en verstoppertje met ze te spelen. Rond achten krijg ik dan eindelijk te eten. Een hele bak vol, nog lekker ook, ik kan niet anders zeggen, maar zelf vind ik het altijd te weinig zodat ik wel verplicht ben om alle bakjes van mijn drie zussen weg te kapen. Eigen schuld, moeten ze maar wat vlotter dooreten. Daarna uitbuiken op de mat of in mijn mandje. Uren kan ik dat volhouden. Dan weer speeltijd, eten, slapen, eten, spelen, slapen, ... Best een zwaar leven. Maar dit ter zijde, terug naar de dokter.

Die dokter vond het nodig om mij nog even te onderzoeken. Mijn longen en hartje (boem-boem-boem, wat anders had je verwacht) en even een thermometer in mijn ... jeweetwel (daar heb ik verdorie zo de schurft aan, afblijven van mijn jeweetwel). En daarna nog even in mijn mondje kijken of alles ook daar in orde was. In opperste staat van extase waren ze bij het zien van mijn tandjes, alles dubbel! De ene na de andere assistente werd er bij gehaald ... "Oooh ... Aaah" ... Ik ben aan het wisselen!

Nu zijn ze er dus achter dat ik ouder ben dan ze in eerste instantie dachten. Ergens tussen de vier en vijf maanden al. Die pech heb ik weer. Ik dacht het moment van mijn pubertijd wel een maandje geheim te kunnen houden waardoor ik begin februari even flink de bloemetjes kon buiten zetten ... "Mensen houdt uw katers binnen, Sgt Pepper komt er aan!". Maar nu blijken ze daar een stokje voor te willen gaan steken ... Tom poes zal een list moeten gaan verzinnen ...

Eenmaal terug thuis van deze enerverende tocht wachtte mij een dubbele verrassing. Allereerst zat er een kaartje van tante Tineke Oudewater in de bus, jeweetwel, die van de gezelschapsdieren (afd. Halma). Toch fijn dat ze aan me gedacht heeft. Misschien dat ik ooit eens ga poseren voor haar kalender, dus hou haar in de gaten.

En wat later kreeg ik van mijn grote zus ook nog een levende muis cadeau! Alle narigheid was meteen vergeten. Toch fijn om zulke vrienden te hebben.

Wat een dag ... Wat een emoties ...

Jammer

De eerste zaterdag van het jaar is het in deze contreien traditiegetrouw de nieuwjaarsborrel op het gemeentehuis. Je ontmoet weer eens alle mede-dorpsbewoners, hoort het praatje van de burgemeester aan en drinkt een glas. Het is natuurlijk eigenlijk gewoon een verplicht nummertje maar toch best wel gezellig. Een week of twee geleden kregen wij onze uitnodiging in de bus.

Om half zes onze zondagse kleren aangetrokken, voor de gelegenheid ons haar netjes gekamd en onze schoenen gepoetst om vervolgens vol enthousiasme de heuvel af te rijden, mooi op tijd voor de receptie. Parkeren kon nog wel eens lastig worden, dachten we, er is hooguit plek voor een auto of vijf, zoals het kleine Franse dorpjes betaamd zijn de weggetjes erg smal en bieden weinig mogelijkheden om in de kant te parkeren. Op tijd vertrekken was dus wel slim. Bovendien wil je toch niet het begin van de toespraak van de burgemeester missen, toch?

Eenmaal ter plekke aangekomen zag het er verdacht stil uit. Hadden we iets gemist? Hadden we ons vergist in de datum? In de tijd? We haalden de uitnodiging er bij, maar alles bleek te kloppen. Of toch niet?

We konden niets anders verzinnen dan maar even bij iemand in het dorp aan kloppen waar er licht brandde. Nee, zij hadden geen uitnodiging ontvangen. En of zij dan wisten waar de Salle communale G. Bosc zich bevindt in Marnaves. We hadden hier te maken met een op leeftijd zijnde Marnavienne in hart en nieren, die haar leven lang in het dorp heeft gewoond, en zelfs zij had geen idee. Was dit niet een beetje vreemd aan het worden allemaal?

Nou goed, om een lang verhaal kort te maken. We zijn er samen achter gekomen dat er geen Salle communale G. Bosc bestaat in Marnaves en er ook helemaal geen nieuwjaarsborrel is in ons dorpje. Wéér niet. Daar stonden we dan in ons goeie goed.

Waar die uitnodiging dan vandaan komt? Van het nabijgelegen dorp Milhars, kan niet missen. We wonen op de grens van Marnaves en Milhars en een vergissing bij de distributie is zo gemaakt.

Ons dorpje, hoe klein het dan ook is, kan af en toe wel wat verbroedering gebruiken lijkt me. De laatste keer dat er iets gezamenlijk gebeurde waar alle dorpsgenoten bij betrokken waren, dat waren de gemeenteraadsverkiezingen. We weten allemaal nog als gisteren hoe dat afgelopen is. Dit is weer een gemiste kans. Jammer.

Vigipirate

Driekoningen vandaag, de dag waarop men de Bijbelse gebeurtenis herdenkt dat de drie wijzen, Caspar, Melchior en Balthasar, een opgaande ster zagen en daardoor de koning der Joden gingen zoeken. Zo kwamen ze in Bethlehem en vonden daar Jezus.

Of je het nou wel of niet gelooft, hier in Frankrijk is Driekoningen de dag waarop je Driekoningentaart eet. Een taart van bladerdeeg met amandelspijsachtige vulling waar binnenin een "boon" zit verstopt. Diegene die het geluk heeft om die boon aan te treffen in zijn of haar stukje taart mag de hele dag met een Driekoningenkroon op zijn of haar hoofd rondlopen.

Die boon, dat is tegenwoordig geen boon maar één of ander figuurtje van porselein. Los van dat het niet bevorderlijk is voor je gebit als je er nietsvermoedend in hapt, snap ik de keuze van de figuurtjes soms niet helemaal. Op zijn minst zijn ze opmerkelijk te noemen. Laten we eens een blik werpen op onze oogst van dit jaar.

Midden achter hebben Sheriff Woody van Toy Story, links een Angry Bird en vooraan een heuse Smiley.  Enige connectie met de Driekoningen is volgens mij ver te zoeken, hoewel ik me kan vergissen natuurlijk. Maar die vierde, dat is een juweeltje. Een herdertje, hoe mooi is dat bij een kribbe met een kindje en drie wijze heren.

Of ... wacht eens even ... is dat wel een herdertje? Het lijkt wel ... verdorie ... hij (zij?) kijkt wel heel erg boos. En zie ik dat goed?? Is dat niet een geweer wat hij in zijn handen klemt? Zou het een bewaker zijn geweest, vermomd als herder? Een geheime beschermer wellicht om de terroristen weg te houden bij de kribbe en het fragiele kindje? Zou zoiets kunnen? Geef toe, het zet aan tot denken, nietwaar?

Vigipirate avant la lettre.

Minder is meer

Zoals het was ...

Zoals het is ...

Soms is minder gewoon meer.

Koud?

Och, een beetje, net op of onder het vriespunt, dus tot nu toe valt het wel mee.

Het levert wel mooie plaatjes op.

Giet it oan of net?

Gaat het nou wel of niet vriezen? Zoals gewoonlijk spreken de verschillende weerberichten elkaar tegen. Zo weet een mens niet waar hij of zij aan toe is. Een schande is het! En de regering? Die doet daar helemaal niets aan!

Grapje hoor, ik meen het niet. Maar feit blijft dat we in het ongewisse blijven over wel of geen vorst. Giet it oan of net? Een Elfstedentocht hopen we al niet meer op. Hier al helemaal niet, ik zou warempel niet weten waar er hier geschaatst zou moeten worden. De steden liggen sowieso veel te ver uit elkaar en  bovendien denk ik niet dat het ijs, als het er al ligt, dik genoeg zou zijn om een persoon te kunnen dragen, laat staan 17.000. Twintig jaar geleden ging op 4 januari om 5:30 uur stipt de laatste Elfstedentoch van start in Friesland. Ik weet nog waar ik toen was. Ik zat met mijn wederhelft in de auto op weg naar een skigebied ergens in de Franse Alpen. We hoorden het op de radio. Koud was het, dat herinner ik me nog.

Van mij hoeft het niet dat koude, ik ben niet zo van de barre winters. Alleen is het wel zo dat, als we nog willen skiën dit jaar, er toch iets zal moeten gebeuren. Los van het feit dat het niet koud is valt er ook geen druppel of vlok neerslag. Vandaag schijnt hier ook weer volop de zon, best aangenaam buiten in een truitje met een kopje thee, daar niet van.

's Nachts is het nu rond het vriespunt. De meeste éénjarige planten staan buiten nog steeds in bloei. Ik geloof niet dat we dat eerder hebben meegemaakt. Drie jaar geleden hadden we hier een dik pak sneeuw rond deze tijd. Dat heeft toch ook wel wat.

Maar helemaal vertrouwen doe ik het niet met die voorspellingen. Voor alle zekerheid nu toch maar de planten een vorstvrij plekje gegeven, in de hoop dat ze het gaan overleven in de donkere schuur.

Weg ermee

Hij stond al veel te lang eigenlijk, zijn takken waren moe, ornamenten begonnen er langzaam maar zeker uit te vallen, een gevalletje van klaar, over en uit.

Opzetten van de kerstboom is leuk, hoewel, met een jonge kat in huis is het eerder een kwestie van ogen hebben in je rug en constant ingrijpen. Maar dan nog, het is en blijft leuk.

Ontmantelen gaat minder subtiel. Er is weinig aan dus het moet een beetje opschieten, hulp daarbij is altijd welkom ...

Hoewel ...

2017

Een liefdevol 2017 aan alle lezers, aan alle vrienden, aan alle mede-aardebewoners.

Laten we er iets moois van maken met z'n allen.