Van de regen in de drup

Drup ...
Drup ...
Drup ...

Het is niet wat je wilt horen op een winderige, gure, regenachtige dag als vandaag als je met een goed boek en een warme kop thee op de bank zit. Helaas was het wel degelijk wat we hoorden. Het kwam van boven.

Tja, meestal zeker hé, dat het van boven komt als het druppelt. Ik heb het nog nooit van beneden omhoog zien druppelen. Stel je voor dat dat ook nog zou kunnen. Hoewel het omhoog kan kruipen, dat dan weer wel, maar dat is iets waar we gelukkig nog nooit last van hebben gehad.

Maar goed, het druppelde dus. Vanaf het plafond op twee hoog, net naast de kachelpijp. Een dikke natte druppel die om de paar seconden naar beneden viel. Niet best dit. Één ding was zeker, het moest meteen worden verholpen, geen uitstel mogelijk.

Eerst maar eens even het luik in het plafond open gemaakt. Ik dacht, ik ga eerst wel eens op zolder kijken. Iets hield me tegen. Dat "iets" is vooral dat het daar erg laag is en je continu je hoofd stoot tegen de balken. Maar nog "iets", al een paar maanden wordt er op die plek elke avond een feestje gehouden door "iets". Er woont daar "iets", we weten niet wat maar het zijn er meerdere. Ik was niet erg happig om dat "iets" tegen te komen op mijn buik liggend en geen kant op kunnend.

Dan maar de tweede optie, wat eigenlijk goed beschouwd ook de enige optie was, het dak op. Zoals ik al schreef, op een winderige, gure, regenachtige dag als vandaag is dat niet bepaald een pretje, maar er zat niets anders op. Anti-slip-schoenen aangetrokken, een werkbroek en een dikke oude trui, een dosis moed verzameld en de ladder op. Mijn hemel, wat was het glibberig daarboven. Onder geen beding wilde ik de nok oversteken naar de voorkant van het huis. Als ik daar vanaf die kant uitglijd maak ik eerst een vrije val van een meter of zeven voordat ik de grond raak. Slecht plan. Aan de achterkant van het huis is dat hooguit twee meter, kijk dat scheelt.

Hoe dan ook, ik heb het weer overleefd, ik zit weer veilig op de bank. Het was bepaald geen pretje maar het goede nieuws is, het euvel is verholpen. Een ring van de schoorsteen was los gekomen en er waren een paar pannen verschoven. Geen idee hoe dat zo ineens kan, het doet er ook niet meer toe. Warme douche en een kopje hete thee en we kunnen er weer tegen.

Geen foto gemaakt, maar goed ook ...

Le garage

Onze sechoir, je mag er van zeggen wat je wilt, maar één ding is zeker, hij is groot. Het middengedeelte alleen al is zo'n slordige zes bij zeven meter. Dan komen daar nog de zijbeuken bij van elk ongeveer vier bij tien meter en een achterdeel van drie bij zeven. Je kan er een serieus huis in bouwen, zeker omdat je er met speels gemak ook nog eens drie etages in zou kunnen maken, zo hoog is hij.

Maar het mag niet, het is ten strengste verboden om er een woonbestemming van te maken. Ergens wel jammer, het zou een fantastisch vakantieobject kunnen worden. Vroeger was het allemaal wat gemakkelijker om een vergunning te krijgen om van een schuur een huis te maken, tegenwoordig doen ze daar behoorlijk moeilijk over.

Maar goed, eigenlijk willen we dat ook niet. We hebben al een gite en dat is prima zo. Bovendien heb je op een terrein als het onze altijd opslagruimte te kort. Waar laat je je aanhanger en je trekker, waar laat je je rommel en je restanten bouwmateriaal. We kunnen het daar allemaal met speels gemak kwijt.

Alleen dat middengedeelte, daar konden we zo weinig mee. De sechoir staat op een licht hellend terrein waardoor de voorkant al gauw een halve meter hoger ligt dan de achterkant, als het al niet meer is. We hadden het daarom volgestort met puin wat uit ons huis kwam toen we de hele binnenkant gesloopt hebben. We konden dat daar makkelijk kwijt. Maar het puin bleek aan de grove kant met als gevolg dat het daar compleet onbegaanbaar was geworden.

Sinds kort hebben we daar een betonvloer overheen laten storten. Ineens is het een bruikbare ruimte geworden. Onze Ferrari (-rode Starlet) en onze Blauwe Buffel slapen nu binnen. Eindelijk worden die ook eens verwend.

Meilleurs Voeux