Winter op komst

Hola hola hola ... wat is dat nu ... is dat ... verdraaid ja ... het lijkt wel erg op ... nee zeg ... nu al .... SNEEUW?!?

We reden gisteren in het donker terug naar huis en het regende een beetje. Het waren van die vette druppels, je kent dat wel. We dachten alletwee hetzelfde maar durfden het eigenlijk niet hardop te zeggen. Het leek wel natte sneeuw. In de koplampen van een auto lijkt het al meteen heel wat, het zat er een beetje tussenin. Toen we uitstapten was het weer droog, dus helemaal zeker waren we niet van onze zaak.

Maar vanochtend, blauwe lucht, fris buiten, de wei wit, ijs op het water, het heeft voor het eerst echt gevroren afgelopen nacht. Maar snel maatregelen genomen, de potplanten naar binnen gehaald en de oleanders ingepakt voor ze bevriezen.

En nu sluiten we de buitenkranen ook maar af, er wordt maar liefst zeven graden vorst voorspeld. Voor zondag is er bovendien kans op sneeuw. De winter is op komst.

Back home

Goedemiddag dames en heren, namens captain Corelli en zijn crew heet ik u welkom aan boord van uw Brussels Airlines vlucht naar Toulouse. We verwachten een turbulente vlucht....

Juist ja, en dat terwijl ik net een emmer Starbucks cappuccino en een heel pak Tuc Salt & Pepper naar binnen heb zitten werken. Dat wordt lachen.

(Meanwhile some light music ...)

Voor wie het niet wist, ik was op stap. Het was de hoogste tijd om familie en vrienden met een bezoek te vereren. Altijd wel vreemd om weg te zijn van onze heuvel maar zo nu en dan kriebelt het en moet het weer even.

Die voorspelde turbulentie, die viel allemaal wel mee. Even door de wolken duiken maar verder een erg rustige vlucht. Wind in de rug, weinig last van en snel thuis, wat wil mens nog meer.

It's good to be home.

NON!

NEE! WE WILLEN GEEN ZONNEPANELEN, VORIGE WEEK NIET, EERGISTEREN NIET, GISTEREN NIET, VANDAAG NIET EN MORGEN OOK NIET!

Ja sorry dat ik zo schreeuw, maar we beginnen er een beetje genoeg van te krijgen. Elke dag worden we gebeld door het een of ander bedrijf wat ons op een slinkse wijze zonnepanelen probeert aan te smeren. Je hoort nauwelijks hun naam of namens welk bedrijf ze bellen, het enige wat je hoort is bladiebladiebla EDF bladiebla. Ze hebben niets met de EDF, Energie De France, te maken, maar op deze manier hopen ze dat je daar toch intrapt.

Er zit in Frankrijk nogal wat subsidie op energie renouvelable, de premies vliegen je om de oren, immense hangars rijzen als paddestoelen uit de grond. We hebben helemaal niets tegen paddestoelen, maar dan wel graag eetbare.

En nu proberen ze een half voetbalveld aan panelen aan ons te slijten. Ze bellen ongeveer dagelijks, ondanks dat we geregistreerd staan bij een franse variant van het bel-me-niet-register en we steevast NON zeggen. Het zijn vreemd genoeg ook altijd dezelfde die bellen, ik moet toegeven dat het volhardende typetjes zijn.

Ik neem me altijd voor om nu eens een goeie smoes te verzinnen zodat het voor eens en altijd afgelopen is, maar tot nu toe zonder succes. Ik wil niet boos worden, ik besef dat ze ook maar gewoon hun werk doen. Hoe kan ik nu op een vriendelijke maar dwingende manier duidelijk maken dat het mooi is geweest.

Suggesties?

Lumen

We zitten nog een beetje te knoeien met de verlichting. Het is één van de moeilijkste dingen in een huis. Er staan nu een paar lampen naast de bank, er hangen lampen aan de muur, er zitten spots in het plafond, maar toch zijn we er nog niet. Er ontbreekt nog wat lucht boven tafel.

Daar waar de tafel staat is het plafond vijf meter hoog. De lamp zal dus midden in de vide komen te hangen, aan een lange ketting. Je hebt daar wel een lamp van formaat nodig, niet zozeer wat het aantal lumen betreft, maar meer de omvang.

We hebben nog een kroonluchter liggen. Ik ben gek op het ding, mede door zijn historie. Toen mijn ouders trouwden op 20 juni 1958 hebben ze de luchter kado gekregen. Ik heb hem gedurende mijn hele jeugd aan het plafond zien hangen. Als klein kind vond ik hem mooi, als tiener vond ik hem vreselijk ouderwets, en nu vind ik hem prachtig.

Het is alleen de vraag of hij groot genoeg zal zijn. We komen daar maar op één manier achter, inderdaad, door hem op te hangen. Zodra we alle benodigde spullen in huis hebben beginnen we er aan. Foto volgt asap.

Reshuffle

Het lijkt er op dat we ons een beetje overbemeten hebben wat verwarmingsradiatoren betreft. Er hangen er twee op de mezzanine, twee op de slaapkamer, één op de badkamer en naast nog wat kleintjes hier en daar zijn er drie in de keuken gepland waarvan er nu één aangesloten is.

Maar het is eigenlijk een beetje te warm. Op de mezzanine komt zoveel restwarmte van de kachel en de metalen rookafvoer dat daar nooit een radiator open staat. De deur naar de slaapkamer staat altijd open waardoor ook daar verwarming niet nodig is en in de keuken zal drie echt niet nodig zijn vermoeden we.

Maar dat is helemaal niet erg, we gaan de zaak binnenkort eens even reshuffelen. Misschien sluiten we er eentje af, vervangen we een grote door een kleintje en houden we er wellicht eentje over. Die kunnen we dan mooi voor een logeerkamer gebruiken in plaats van de geplande electrische.

En zo blijven we bezig, het houdt ons van de straat.

Secoué, pas remué

We zijn onlangs naar de bioscoop geweest, we wilden Skyfall zien, de nieuwe Bondfilm. Voor het eerst in jaren en al helemaal voor het eerst in Frankrijk dat we nog een film zijn gaan kijken. Frankrijk staat er om bekend dat ze, net als in Duitsland, alle Engelstalige films dubben, er een Franse stem overheen zetten. Niks irritanter dan dat, alle mannen hebben zo ongeveer dezelfde stem, alle vrouwen ook, maar dan een andere. Taalgrapjes verdwijnen, beroemde uitspraken worden vertaald. Doodzonde, het klopt gewoon niet meer.

Maar af en toe wordt er een originele versie vertoond, Frans ondertiteld. En dat was met Skyfall het geval. Ik had me voorgenomen om niet mee te gaan zitten lezen, maar je doet zoiets automatisch. Net als wanneer er een vlaamse politieserie op de TV is en ze menen dat daar voor de Nederlanders ondertiteling bij hoort. Ik ben Vlaams en ik versta het prima, en toch lees ik de ondertitels. Zit me vervolgens te ergeren aan foutieve vertalingen en mis daardoor de helft van het verhaal.

Het is me gelukt om niet de hele tijd mee te zitten lezen, vooral omdat er een hoofd van een medebioscoopbezoeker in de weg zat, maar toch wel af en toe. En eigenlijk is dat helemaal niet zo erg. Toegegeven, je mist hier en daar wat van de film, maar je steekt er best wel wat van op, je leert nog eens een woordje Frans.

Ik kan me alleen zo gauw niet meer herinneren welke ....

Welterusten

Weetje nog, dat trapje waar ik een paar weken geleden vanaf gevallen ben? Dat trapje is verleden tijd. De reden dat we het hebben weggehaald is niet mijn valpartij, maar het feit dat die deuropening in de toekomstige badkamer van de logeerkamers uit gaat komen, pal boven het toilet. Beetje vreemde manier om uit je bed te stappen, toch?

Maar we moeten natuurlijk wel op de een of andere manier in onze slaapkamer zien te komen. Daarvoor hebben we een doorgang opengemaakt op de mezzanine, achter het bureau. Die opening zat daar oorspronkelijk al, die hadden we dicht gemaakt. Ja, stom, ik weet het, maar inzichten en plannen veranderen bij ons nog wel eens.

Onze slaapkamer was al niet bepaald af, om het voorzichtig uit te drukken, maar nu is het alleen maar erger geworden. We komen nu binnen achter het bed, wat we een meter van de muur hebben moeten schuiven wilden we niet uitsluitend met een dubbele salto toegang tot de kamer zien te krijgen. We noemen onszelf nog niet oud, maar er zijn toch grenzen aan de flexibiliteit van ons lijf en leden.

Het gevolg van die nieuwe toegang is dat we de hele kamer moeten gaan veranderen. Alle bedrading zat netjes in de muren verwerkt, goeie kans dat hier een hoop aan zal moeten veranderen en er eerst nog meer rommel gemaakt zal moeten worden.

Maar het duurt nog even voor we daaraan beginnen. Gelukkig slapen we met onze ogen dicht.

Poezenstress

Poezen zijn rare wezentjes af en toe. We hebben er twee en het zijn twee totaal verschillende karaktertjes. Ze maken verschillende geluidjes, de ene regaeert op een aai met "mek", de andere doet "prieuwt". De ene is voor de duvel niet bang, de andere is een schijtlijster.

Echt, we hebben een poes die voor alles wegduikt. Ze is bang van haar eigen schaduw. Het is best een beetje zielig af en toe. Elke verandering bezorgt het katje stress. Het feit dat we binnen hetzelfde huis van woonkamer zijn veranderd is onbegrijpelijk voor haar. De eerste dagen heeft ze steevast in de koude keuken op een stoel gelegen, dat was het enige bekende nog voor haar. Ze liep schichtig naar buiten en even schichtig weer naar binnen en dook meteen de keuken in. Lokken met eten, speeltjes, melk, het haalde allemaal niets uit.

Tot nu, eindelijk heeft ze het comfort van vloerverwarming ontdekt en heeft ze de keuken de rug toegekeerd. De rust is weer teruggekeerd.

Trap op trap af

Onze trap heeft nog steeds noodtreden, eenvoudige dunne plankjes van waaibomenhout. En omdat ze zo dun zijn veren ze een beetje door als je er overheen loopt. Bij elke stap denk ik, houdt dat mijn gewicht wel en als ik ernaar sta te kijken als iemand anders over de treden loopt hou ik mijn hart vast, dan pas zie je echt goed de beweging die het maakt.

Ik heb in mijn vorig leven een paar jaar aan tae-kwon-do gedaan, een soort karate maar dan van Koreaanse origine. Verder dan rode band ben ik niet gekomen, of was het een andere kleur, ik weet het eigenlijk niet meer, te lang geleden. Hoe dan ook, ik ben nooit zo ver gekomen dat ik plankjes doormidden moest meppen, je weet wel, onder luid gebrul je knokkels tot moes slaan in de hoop dat de plank het begeeft en niet je botten. Ik weet wel dat het nog aardig wat moeite kostte en ik weet ook dat ze voor demonstraties de plankjes lekker opwarmden zodat ze sneller krak zeiden. Dus het zal in de praktijk wel meevallen met die traptreden, zo snel breek je hout nu ook weer niet doormidden.

Maar toch is het de hoogste tijd dat ze vervangen worden door iets beters en stevigers en mooiers. We hebben ons oog laten vallen op eiken keukenwerkbladen van Ikea. Er passen zes treden uit één blad en we hebben twaalf treden nodig. Dus ... huh ... even denken ...

Even een rekenmachientje erbij pakken ...

Warme keuken

Zo, vandaag het restant van de muur tussen keuken en logeerkamers even dicht gemaakt. Het was kinderspel, een paar stukjes gipsplaat was eigenlijk alles wat er nog te doen was.

Allicht voor nu. We voeren alle gipsen muren dubbel uit, dat wil zeggen dat er totaal vier platen op komen te zitten, twee aan de ene kant en twee aan de andere kant van de muur. Daartussen wordt het ook nog eens geïsoleerd met glaswol.

Dubbel gipsplaat maakt je muur een stuk solider. Een enkel uitgevoerde wil nog wel eens staan trillen als je de deur dicht gooit, met dubbel uitgevoerde heb je daar geen last van. De glaswol is voornamelijk voor geluidsisolatie zodat je niet de herrie uit de keuken hoort als iemand een dutje wilt doen. Je zou het ook anders kunnen uitleggen, dat je het snurken niet hoort als je staat te koken. Nou ja, hoe dan ook, je begrijpt waar ik heen wil neem ik aan.

En nu de keuken afgesloten is en we de radiator open hebben gedraaid is het ook daar lekker warm aan het worden. Net op tijd.

Doen we even

We zijn echt niet te stuiten. Vanochtend bijtijds opgestaan voor een ritje Gaillac, gipsplaten scoren en een deur. Want ... we wilden zo graag aan de muur in de keuken beginnen. De muur die de afscheiding gaat vormen met de logeerkamers. 

We waren nog niet goed en wel thuis of we stonden al te bouwen. Dit hadden we nog nooit meegemaakt, wat een energie. Om de een of andere reden moesten we er een begin mee maken vonden we.

Ja, en dan merk je toch dat we dit kunstje onderhand wel kennen. Beetje opmeten, paar gaatjes boren, rails op maat knippen en de eerste platen ertegen schroeven. Het klinkt simpel en dat is het eigenlijk ook. Ik vraag me steeds vaker af waarom ons dat in het begin zoveel tijd kostte.

Om vijf uur hebben we het een dag genoemd, anders was het nog af geweest ook. Ach, we moeten morgen toch ook nog wat te doen hebben.

Redesign

We hebben er maar eens een luie dag van gemaakt vandaag. Lang geleden dat we onszelf dat gepermiteerd hadden. Nu de druk van de ketel is vinden we dat het af en toe eens mag.

Dus wat doe je dan, je hangt wat rond, pakt al eens een boek, legt dat weer aan de kant, doet toch maar even snel een wasje, staat wat te koken, surft wat op internet, bekijkt je website nog eens kritisch en voor je het weet sla je toch weer aan het werken.

Hoewel, kan je dat werken noemen? Tja, waarom ook niet. Het is dan wel geen fysieke arbeid, maar het kost wel tijd en inspanning. We hebben de website van de gite een redesign gegeven. We gaan met onze tijd mee, we tappen vrolijk elk op ons eigen tablet, en dus werd het tijd dat de site ook tablet-proof werd gemaakt.

Mocht je een kijkje willen nemen op de nieuwe site, dat kan. Het adres was en is www.les-fontanelles.fr. En gewoon voor de gein hebben we er een QR code aan gehangen. Moet je wel toevallig een tablet of soortgelijk apparaatje bij de hand hebben.

Superkacheltje

Dat kacheltje, dat is me er eentje. Dat blijkt helemaal zelfregulerend te werken!

Ja, we wisten dat eigenlijk niet, we zaten de eerste dagen de hele tijd nerveus naar de temperatuur te kijken. Ik heb het al eerder verteld, in de kachel zit water, dat water verwarmt een boiler van duizend liter wat er op zijn beurt weer voor zorgt dat de vloerverwarming en de radiatoren warm worden. Maar dat water wat in de kachel zit mag weer niet té warm worden, het mag geen stoom worden, dat moet je dus onder de honderd graden zien te houden. We dachten, hoe doe je zoiets, je haalt er geen brandend houtblok uit als het te warm dreigt te worden. En dus zaten we de hele tijd met luchttoevoer en -afvoer te spelen.

Maar gisteravond, toen we even geen aandacht aan de kachel besteedden, toen hoorden we ineens "bzzzz", het geluid wat de kachel maakt als de electronische luchttoevoer open of dicht gedraaid wordt. Blijkt dat kacheltje dat helemaal uit zichzelf te regelen als het water te warm of te koud dreigt te worden.

Nog meer een superkacheltje dan we al dachten.

Some artwork

We hebben de afgelopen twee jaar eigenlijk een beetje gekampeerd in ons eigen huis. Niet dat we op luchtbedden hebben geslapen, dat bedoel ik niet, maar we hadden alle meubels maar een beetje erin gepropt omdat we ze toch ergens kwijt moesten. We hadden ook geen plek aan de muur om leuke dingen op te hangen. Dat klinkt misschien raar als je weet dat we in een kamer van ruim 75 m2 woonden, maar toch is het zo.

Maar nu we verhuisd zijn kunnen we eindelijk onze kunst weer kwijt aan de muren. Ik zeg wel "ons" maar ik moet eigenlijk zeggen "Berts", het zijn allemaal echte "van Rijns". We hebben het al eens op de plek gezet waar we denken dat het moet komen en het ziet er meteen al een stuk aangekleder uit hier.

Volgende klus

Het is een bende in onze oude woonkamer, overal staat nog rommel. Dat komt vooral omdat de geplande inbouwkasten nog niet gereed zijn en we dingen als administratie en tijdschriften niet kunnen opbergen. Dat zal nog wel even duren ook. Maar we gaan ons daar niet aan storen, dat komt later allemaal wel in orde.

Maar tussen al die rommel staan er nu al met plakband lijnen op de vloer getekend. Die lijnen geven aan waar de muren moeten komen. Die muren, dat worden de logeerkamers en hun badkamer.

Dit wordt niet eens zo'n enorme klus. Paar muurtjes, paar deurtjes erin, plafond en vloeren zijn tenslotte al klaar. Het enige wat serieus moeite gaat kosten is de afvoer voor de badkamer. Die moet door een muur van bijna een meter dik en dat hebben we al eerder moeten doen. Niet met veel plezier overigens.

Beschermengeltje

We hebben gisteren ons eerste candlelight dinner gehouden in de nieuwe woonkamer, samen met goede vrienden. Dat laatste zeg ik er maar bij zodat je  niet denkt dat we al die wijn met z'n tweeën hebben opgedronken. Voor je het weet krijgen we hier onterecht een slechte reputatie.

Dat candlelight was niet alleen voor de sfeer, het was bittere noodzaak, we missen nog een paar lampen hier en daar. Zonder kaarsen zie je nauwelijks wat er op je bord ligt en daar had ik nu juist voor de gelegenheid eens extra mijn best op gedaan.

Maar met die kaarsen, daarmee is iets raars aan de hand. Moet je dat zien, beide kaarsen zijn gelijkertijd aangestoken, beide kaarsen komen uit hetzelfde pak. Ik zeg het er maar even bij voor het geval je daaraan zou gaan twijfelen. Van één kaars flikkerde het vlammetje de hele tijd en was na een avond zo goed als op, met achterlaten van kaarsvet op tafel en kandelaar. De andere was nog zo goed als nieuw. Die twee kaarsen staan maar op een meter afstand van elkaar. Je voelt geen zuchtje wind in huis. Hoe kan dit? Ik snap hier werkelijk niets van.

De enige logische verklaring die ik kan bedenken is dat we een geest hebben, een geest die iets duidelijk wil maken. Het huis is tenslotte al heel oud, er zijn mensen in geboren en ongetwijfeld mensen in gestorven. En één van die engeltjes heeft iets te vertellen.

Van mij mag hij, of zij, zolang het maar een beschermengeltje is.

Warme billen

Stap ik vanochtend uit mijn warme bedje, loop ik zo de warme woonkamer in! Wat een ongekende luxe! Ik weet wel dat het voor stedelingen de normaalste zaak van de wereld is, maar hier op het platteland, waar we ons verwarmen door een paar houtjes in de kachel te gooien, hier werkt dat anders.

We waren gewend om in een koud huis wakker te worden. De kachel was al lang en breed uitgegaan tijdens de nacht en het enige wat je kon doen was 's ochtends vroeg een nieuw vuurtje stoken in de hoop dat het huis een beetje vlot wou opwarmen. Hartje winter, als het tien graden of meer vroor, dan kon je daar wel eens geruime tijd op moeten wachten.

Verleden tijd allemaal, om zes uur gaan de pompen draaien en wordt de vloer weer opgewarmd. Het was ook helemaal zo gepland en uitgedokterd, maar ja, in de praktijk moet het zich toch maar zien te bewijzen en vandaag is dat bewijs dan eindelijk geleverd.

En niet alleen de woonkamer is warm, ook de badkamer, garderobe, keuken, slaapkamer en ... het toilet! Dat laatste waren we ook niet meer gewend. Ik herinner me van vorige winters hier dat je zowat met je billen aan de bril vastvroor als je niet oppaste.

Voorbij die tijd, vanaf nu alleen nog maar warme billen. Laat de winter maar komen. Hoewel, vanmiddag hadden we hier temperaturen van rond de twintig graden, buiten wel te verstaan. Toch ook niet verkeerd voor half november.

Nog een paar dagen

We zijn officieel verhuisd naar de zuidkant. Voor het eerst de hele dag de kachel aan gehad daar. Tot onze grote opluchting functioneert de vloerverwarming uitstekend, ze overtreft zelfs onze verwachtingen. Binnen een paar uur was de vloer al warm en had de hele ruimte een aangename temperatuur. En dan ga je dus niet meer op het noorden zitten.

En omdat alleen maar een bank wel erg magertjes is in een woonkamer, hebben we een tafel, vier stoelen, twee lampen, de TV en de jukebox meeverhuisd. We hebben zelfs al provisorich gordijnen opgehangen, het ziet er meteen knus uit.

Alle spullen konden simpelweg van de ene naar de andere kamer gedragen worden, alleen de jukebox, dat was een ander verhaal. Tussen de twee kamers zit namelijk een trapje van zes treden. En hoe krijg je 150 kilo daar overheen getild? Niet dus. Dan maar buitenom, in het laadbakje van de trekker. Het ziet er altijd een beetje link uit maar het ging van een leien dakje.

De neiging is nu groot om te gaan zitten luieren en de afwerking uit te stellen. Laten we dat maar niet doen en nog een paar dagen doorwerken om het af te krijgen. Het gaat wel moeite kosten.

Let's rock

We mogen gerust spreken van een mijlpaal, maar niet in de zin van dat het helemaal klaar is. De vloer zit al wel in de beits maar moet nog twee keer gelakt worden. Er moet nog een deel van de muur geschilderd worden, de helft van de vloer moet nog worden schoongemaakt, de ombouw van de kachel is nog in de maak, kortom, er is nog werk zat.

Die mijlpaal, dat komt doordat we vandaag de eerste "meubelstukken" verhuisd hebben. En al staat er nog niet veel, het ziet er meteen een stuk gezelliger uit dan wanneer er alleen maar stofzuigers, schuurmachines en ander gereedschap rondslingeren.

Meubelstukken is een beetje ondankbaar eigenlijk, de rode bank is wel een meubelstuk, maar om muziekinstrumenten nu meteen zo te benoemen, laat de eigenaar het maar niet horen.

Maar he, kijk eens, daarboven, daar waar het bureau komt te staan, kunnen we daar niet beter een heus podium van maken en Marnaves eens flink laten rocken?

Ik zie het al helemaal voor me. Versterkers op vol, we blazen de pui eruit.

-- Heren knoopt uw jasjes toe
-- Legt rookgerei terzijde,
-- 'T is tijd voor twist en boogaloo
-- En dansen met de meiden

En ineens krijg ik heimwee naar zeven mannen in witte pakken...

Potverdriedubbeltjes

De nieuwe vloer vandaag geschuurd. We hadden deze keer goeie schuurschijven gekocht, een soort die wél blijven plakken. Scheelt een hoop gemopper, dat kan ik je verzekeren. Het enige wat nog steeds een gedoe is, is de loskomende stofzuigerslang. Maar goed, als dat alles is, daar valt mee te leven.

Waar niet mee te leven viel is het feit dat de schuurmachine halverwege krijsend en piepend tot stilstand kwam. Potverdriedubbeltjes, wat zullen we nu krijgen, dat ding is nog geen zes maanden oud! Hoewel, wij gebruiken onze apparatuur zo intensief, het mag een wonder heten als het het jaar uitdient.

Maar eigenlijk is dat niet zo slecht. Er zit altijd minstens een jaar garantie op die dingen, dus we krijgen nadat alle werk zowat klaar is gewoon weer een nieuwe!

Moet je wel het aankoopbonnetje zien terug te vinden ...

Trots!

Tadaaaaaaa, de vloer is klaar! Man man man wat ben ik trots, zo trots als een pauw. Het ziet er keurig uit, al zeg ik het zelf.

Maar die laatste planken, die hebben me wel de nodige moeite gekost zeg. Ik wil het altijd perfect hebben, tja, dan weet je het al van tevoren, dit gaat tijd kosten.

En inderdaad, dat heeft tijd gekost. De hele dag zowat heeft het geduurd. Vooral die allerlaatste plank, vlakbij de muur, daar waar je niet meer lekker met de hamer kan meppen, dat was een venijnige. Ergens hebben we wel zo'n slagdinges (hoe heet zoiets), maar uiteraard kom je dat alleen maar tegen op momenten waarop je het niet nodig hebt. Je denk dan nog, wat doet dat hier, om het vervolgens weer totaal te vergeten en het niet te kunnen terugvinden wanneer je het wél nodig hebt.

Maar goed, koevoeten komen heel goed van pas op zo'n moment. En spierballen ook. Morgen gegarandeerd spierpijn in mijn alles.

Nogmaals verdorie

Nogmaals verdorie, zo komt het nooit af. Ik was vol goede moed begonnen om het restant van die vloer erin te leggen. Het ging ook allemaal voorspoedig. Ik had mezelf pas twee keer aan de vloer vastgetimmerd, een sok die tussen twee planken geklemd zat, en rond de middag waren er nog maar zes planken te leggen. Ik was al helemaal blij, dit zou goed komen.

Tot ik vond dat ik een flinke mep op een vinger moest geven, op één van mijn eigen vingers welteverstaan. Ik heb ooit een vinger van mijn wederhelft serieus verwond met een koevoet, die was daar niet zo blij mee dus dat doe ik maar niet meer. Al lang blij dat het mijn eigen vinger betrof deze keer.

Ik was heel even een beetje zielig met die vinger. Het was meer van de schrik dan de pijn want eigenlijk deed het niet zo zeer, maar de bloedblaar die erop volgde begon dikker en dikker te worden. Professioneel met een schaartje een knipje erin gegeven zodat het bloed eruit kon, pleister erop en na een kopje koffie ging het wel weer.

Ware het niet dat ik ineens halsoverkop naar Albi moest. Ik zal niet meteen in detail treden maar wees gerust, ik had mezelf niet nog meer verwond. Het had iets met mijn gebit te maken en met het weekend voor de deur kon ik maar beter het zekere voor het onzekere nemen.

Gevolg is wel dat die vloer dus nog steeds niet af is. Morgen maar weer verder, het is niet anders.

Morgen verder

Verdorie, ik had nog wel gedacht dat het klaar zou zijn, niet dus. En toch hebben we echt wel goed doorgewerkt. Maar het duurt altijd langer dan je denkt.

Wat ik onderschat heb is de loopbrug. Planken moeten in stukjes gezaagd worden, dat kost tijd. En op een smalle loopbrug heb je veel korte plankjes, dus je begrijpt.

Het goede nieuws is dat ik nu zeker weet dat we voldoende planken hebben. Precies voldoende, niet ééntje houden we er over. Dat houdt wel in dat we niet de vrijheid hebben om er eentje te verprutsen, iets wat me overigens bijna gelukt was.

Maar ondanks dat ik graag had gezien dat het af was geweest, ben ik niet ontevreden over het resultaat. Morgen gaan we gewoon verder en dan wordt er niet gestopt tot alle planken erin zitten.

Vroeg naar bed

Als ik het niet had gedacht. Er is altijd iets waar ik geen rekening mee hou in mijn planningen. Ook nu weer.

Ik ging naar boven, naar waar de vloer gelegd moet worden. Vol goede moed, ik zou wel even die planken erin timmeren, in een mum van tijd zou het gebeurd zijn.

Het is altijd even passen en meten, goed uitrekenen waar je de eerste plank moet leggen. Het moet een beetje recht liggen allemaal, als je scheef begint komt het niet meer goed. Dus ik had het allemaal uitgemeten, streepjes gezet en toen ... toen bleek dat er hier en daar wat stukken muur danig in de weg zaten om de zaak recht te krijgen.

Nu klinkt het waarschijnlijk erger dan het is. Het is niet zo dat er hele muren gesloopt moesten worden, maar hier en daar moest er wat steen en beton weggehakt worden. Niet genoeg om electrisch gereedschap erbij te halen, dus maar met hamer en beitel aan de slag. En daar ben ik toch wel een tijd mee bezig geweest. Zo lang dat ik geen zin meer had om nog te beginnen met planken spijkeren.

Maar goed, alles staat klaar om morgen te beginnen. Als ik niet te laat opsta, niet te lang koffie drink en wat van het internet afblijf lukt het misschien nog om het klaar te hebben tegen het einde van de dag. Vanavond maar eens vroeg naar bed.

We zien wel

De hele vloer zit in de whitewash, de muren zijn voor de tweede keer geplamuurd en de rommel is deels opgeruimd. Dat klinkt toch alsof het einde in zicht is me dunkt.

Vandaag even voor de grap een lamp opgehangen. Gewoon om te kijken hoe het eruit ziet. Beetje fors formaat maar misschien is dat juist wel aardig. We zien wel.

Morgen begin ik met het spijkeren van de vloer. Ik denk altijd dat zoiets hooguit een dag kost, uit ervaring weet ik dat als ik dat verdubbel ik wel goed zit. Nu hoop ik alleen wel dat we genoeg planken hebben. Het ziet er naar uit dat het krap gaat worden. Er liggen nog twee planken van de eerste vloer, die gaan we absoluut nodig hebben, maar dan ... ook dat zien we wel.

Zakken vol

Ik had het al beloofd, ik ben aan de vloer begonnen. Veel is het nog niet, maar hij ligt allicht weer op de plek waar hij moet komen en een deel ervan is geschilderd.

En in de tussentijd is er beneden een beetje geschuurd aan de net gebouwde muur. Een beetje inderdaad, want we waren vergeten om nieuwe schuurschijven voor de schuurmachine te halen. Dus vanochtend hals over kop naar de winkel voor een nieuwe voorraad. Je kan het in die tijd ook met de hand doen maar aangezien ons motto is "goed gereedschap is het halve werk" zijn we ze toch maar gaan halen.

Als je daar dan toch bent neem je maar weer wat ander spul mee en voor je het weet heb je een tas vol. Het is opvallend hoeveel je nodig hebt aan kleine dingen. Het komt zelden voor dat we niet met zakken vol klusmateriaal thuis komen. Verfrollers, purschuim, schroeven en moeren, noem het en we hebben het nodig.

Maar even zo opvallend is dat de tassen wel kleiner beginnen te worden en da's een goeie zaak.

Nog even

Ziet dat, op een haar na zit de isolatiemuur er in. Het was nog een heel gedoe met alle nissen die gemaakt moesten worden, het kost altijd meer tijd dan je lief is. Maar het is gelukt, de eerste laag plamuur zit er ook al op zelfs.

De reden dat ik het niet heb kunnen afmaken is dat ik een gipsplaat te kort kom, en dat terwijl ik er van overtuigd was dat ik er eentje zou over houden. Ik blijf het vreemd vinden dat ik zo verkeerd geteld heb, zo moeilijk is het toch niet zou je denken. Maar het kan geen kwaad. We hebben nog veel meer gipsplaten nodig als we binnenkort aan de logeerkamers gaan beginnen. We halen wel weer een nieuwe lading.

Ik ga morgen maar eens kijken of ik aan de houten vloer van de eerste verdieping kan beginnen. Voor schilderen van deuren en ramen is het te fris, drogen duurt te lang. Dat zal voorjaar worden denk ik.

Maar dat gaat ons er niet van weerhouden om binnenkort te verhuizen. Dat is toch echt iets waar we reikhalzend naar uit kijken. Nog even doorwerken.

Er is er nog één jarig

Mijn wederhelft is een dag na mij jarig, dat is al 20 jaar zo, dat soort dingen verandert niet ineens. Dus ook dit jaar was dat weer het geval. Voor de gelegenheid zouden we een goed restaurantje uitkiezen hier in de buurt.

In de buurt, dat wil zeggen binnen een half uur rijden, met de auto wel te verstaan. Er zijn hier nogal wat idylische toeristische dorpjes waar je best wel wat restaurants kan vinden. We hadden ons oog laten vallen op eentje in Najac, op de grens kwa afstand, net een half uur rijden. Eerst even de website verkend, zag er goed uit, verschillende menus met mooi klinkende gerechten.

Onderweg daarheen nog wat uitwijkmanoeuvres moeten uitvoeren, een stel reeën midden op de weg net voorbij een bocht, links en recht wat poezen en een kikker. Of ik die laatste gemist heb is nog maar de vraag, maar daar gaat het nu even niet om.

Aan de buitenkant zag het restaurant er keurig uit. Tenminste, dat denken we, het was al donker toen we arriveerden. Het interieur had iets van Fawlty Towers, de gastvrouw had wel wat van Sybil, beide waren toe aan een make-over. Op de achtergrond klonk vaag een Richard Claydermankloon. Maar he, wat geeft het, als je maar lekker eet, nietwaar? En daarvoor zou het menu gourmet wel zorgen.

Laat ik niet op de details ingaan. Het is niet zozeer dat de foto's niet gelukt zouden zijn die ik van de gerechten heb gemaakt, maar meer dat ik ze niet bepaald een prettig aandenken vind, anders had ik ze hier geplaatst. Dat menu "gourmet" noemen, dan moet je verdorie lef hebben.

Maar het moet gezegd, het was zo absurd allemaal dat we er een hoop plezier aan hebben beleefd. Elk moment had Basil uit de keuken kunnen stormen, meewarig kijkend omdat we ons bordje niet leeg hadden gegeten.

Was dat nou maar wel gebeurd, het had de avond perfect gemaakt.

Er is er één jarig

Het is weer eens zover, ik mag er een jaartje bijtellen vandaag. Het lijkt verdorie alsof er steeds minder dagen in een jaar zitten. Op die manier worden we wel heel snel oud.

Maar wie nu denkt dat dit een reden was om stil te gaan zitten, die heeft het mis. Stofzuigen, taart bakken, taart opeten, opruimen, reageren op felicitaties op social media, telefoneren, ik was er maar druk mee.

En daarna lekker buiten in de zon zitten genieten, gewoon in een shirtje met korte mouwen. En dat op 2 november.

Rare snuiter

Er staat hier achter op het pad de afgelopen dagen regelmatig een witte auto. Hij staat daar maar wat te staan, erin zit een man maar wat te zitten. Het is eigenlijk wel een beetje raar. We vragen ons af wat hij daar doet.

Is het een jager? Het zou kunnen, het is tenslotte jachtseizoen. Alleen, hij heeft geen jachthond bij zich. Hoe jaag je dan het wild op.

Is het een schaapherder? Zou ook kunnen, we hebben de laatste tijd wel weer heel vaak schapen op het erf. Alleen, hij heeft geen schapendoes bij zich. Hoe hou je een honderdtal schapen in bedwang zonder.

Is het een voyeur? Zou zo maar kunnen, we hebben geen gordijnen in huis, iedereen kijkt zomaar naar binnen. Alleen, ik zie hem niet met een verrekijker gluren. Hoe wil je dan wat te zien krijgen van die afstand.

Is het een inbreker? Zou natuurlijk ook nog kunnen, die staat te wachten tot we uit huis zijn. We hebben geen waakhond en ook geen jachtgeweer, dus zijn we onze poezen maar aan het opleiden om de zaak hier te bewaken.

Tja, ik heb wel zo mijn twijfels of dit wat gaat worden.