Koninginnedag

We zijn hier alweer een jaar. Makkelijk te onthouden, het was koninginnedag 2010 in Nederland toen Bert met de laatste spullen deze kant op kwam rijden. Het grootste deel was de week ervoor al gearriveerd, waaronder de poezen en ikzelf. Een week lang hebben wij drieën het fort verdedigd.

Prachtig weer was het, zomers warm. Tot Bert arriveerde, die bracht de regen met zich mee. Tot 21 juni is het bar en boos geweest, iedereen klaagde steen en been, dit was nog nooit voorgekomen. Buurman Roger gaf lachend Bert de schuld van dit alles, volgens hem zou het wel weer beter gaan als hij terug zou rijden naar Nederland. Tot de dag van vandaag heeft hij het er nog wel eens over.

Die laatste rit was nogal penibel trouwens. Met een te zware kar, totaal verkeerd beladen, heeft Bert er zeventien uur over gereden. Hij heeft er nog steeds nachtmerries van ...

Hebban olla uogala

Hebban olla uogala nestas hagunnan hinase hi(c) (a)nda thu

uuat unbidan uue nu

Vrees niet, ik ben niet in het Fins-Oegrisch begonnen en ook zit ik niet op een azerty toetsenbord te werken.  Het is het eerste geschreven Nederlands wat ooit is gevonden. En waarschijnlijk is het een West-Vlaming geweest die het met zijn nieuwgesneden pen heeft opgeschreven. Het betekent zoveel als: 

Hebben alle vogels nesten begonnen, behalve ik en jij.

Waarop wachten we nu?

Daaraan moest ik denken toen ik dit tafereeltje zag.

Meneer en mevrouw pimpelmees hebben onze voorgevel uitverkoren tot broedplaats. Inmiddels is het kroost blijkbaar uit het ei gekropen want er wordt druk aan en af gevlogen met bekken vol wormpjes en insecten.

Trouwens speelt hetzelfde zich een paar meter verder ook al af, maar daar zijn het koolmezen.

Inmiddels zitten de poezen dit alles al likkebaardend gade te slaan.

The green door

We zijn eindelijk echt met schilderen begonnen. Langzaam maar zeker begint alles kleur te krijgen.

Zo ook onze voordeur. Was ze eerst nog saai wit, als je dat al wit kon noemen, nu is ze prachtig amandelgroen.

Ja, zo heet dat, vert amande. Ik snap niet wat er groen is aan een amandel, maar het zal wel. Hoe dan ook, het is een mooie kleur die prima bij het huis past.

Niet alleen de deur is groen, ook een paar luiken zijn al van kleur veranderd.

Nu nog even de overige negen paar ...

Kolossale kattenbak

Ik ben bijna klaar met voegen in de gite, nog een paar vierkante meter en het zit er op. Mijn zandhoop buiten begint nu echt zienderogen te slinken.

Maar wat me de laatste tijd opvalt, is dat er vreemde hompjes in zitten. 

Vandaag de dader op heterdaad betrapt. Maar goed dat ik niet veel meer nodig heb.

Duizend kilo

In de gite zijn we binnenkort toe aan de vloer. Vandaag maar eens de tegels uitgezocht en besteld.

Het is een donkere terrakleur geworden.

Let niet op die maffe fries, die zit er niet bij. Niet aan ons besteed.

Eerst wilden we voor een vrij lichte kleur gaan, maar nu de kleurstelling van de slaapkamers ons wel bevalt zijn we overstag gegaan en is het toch een donkere tegel geworden.

Totaal 47 vierkante meter, duizend kilo. Iets te veel voor onze buffel, maar zeker voor onze ruggetjes. Over drie weken wordt het zaakje thuis afgeleverd.

Nu nog even flink doorwerken met alle details.

Donder en bliksem

We hebben vrienden over de vloer, super gezellig. Je zou denken dat we dus vakantie hebben maar niks van al dat, er wordt gewerkt. Comme toujours.

Alle houtwerk gaat in de grondverf, lak, beits, wat er dan ook nodig is, de tuin wordt gesnoeid, onkruid verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Zon inderdaad, die was er vandaag in ruime mate, tot er eind van de middag een onweersbui over kwam.

Donder en bliksem.

Houtjes hakken

We stoken inmiddels al een hele tijd niet meer, maar dat weerhoudt ons er niet van om de voorraad stookhout maar weer eens aan te vullen.

We hadden alweer een hele tijd geleden boomstammen laten komen, maar ja, die zagen zich niet vanzelf en omdat ook de kaboutertjes het laten afweten hebben we maar zelf de werkhandschoenen aangetrokken.

Eerst met de kettingzaag in hapklare brokken, dan met de klover in mootjes. Er moet nog een hele berg gedaan worden, maar het begin is er.

Kijk, die stapel rechts is de oogst van vanochtend. Maar we moeten nu wel doorgaan, ik ben bang dat die linker stapel een keertje omvalt, hij begint al aardig over te hellen.

Elle est un peu folle

Laatst waren we in de buurt slaplantjes halen. Het is alweer een weekje terug inmiddels. Het gaat helemaal niet meer over die slaplantjes, die groeien inmiddels als kool, nee, het gaat over wat er de andere kant van de weg te zien was.

Twee Peugeots 404 familiale en een  Ford Cortina, in verregaande staat van ontbinding.

Dat zie je hier wel vaker, ze nemen niet de moeite om die oude karretjes naar de sloop te brengen, terrein genoeg om ze te laten staan. En zo worden het prachtige museumstukjes in de natuur. Reden genoeg om er een paar foto's van te maken.

Tot er ineens geschreeuwd werd, wat we daar deden en dat we wel op privedomein stonden en of we wel toestemming hadden gevraagd. Het leek een beetje op de Muppet show, Dokter Bob, het kwam van overal en nergens. Nadat we drie keer om onze as waren gedraaid zagen we de bron van alle herrie, een vrouw (denk ik) die vanuit een slaapkamerraam stond te gillen.

Een beetje gniffelend dropen we af, terug naar onze auto, waar we werden opgevangen door een vriendelijke baas. "Elle est un peu folle", de buurtgek dus,  ja, dat hadden we inmiddels door.

Schuurschijfdinges

Onze schuurmachine deed raar de laatste tijd. Er zit zo'n ronddraaiend ... huh ... dinges op, zo'n schijf waar klitteband op zit zodat je schuurpapier erop blijft plakken. Die klitteband had zijn beste tijd gehad en dus elke keer als je de machine aanzette, FLOEP, vliegende schotel.

En dus moest daar een nieuw ... huh ... schuurschijfdinges op. Zie het maar eens te krijgen. Maar waar zouden we zijn  zonder internet, juist, nergens. Er is een site van Bosch, waarop ze die dinges zeggen te verkopen. "Hartelijk dank voor uw bestelling." Weken later nog steeds niets gehoord. "Hallo, met Bosch. Nee, dat werkt niet, da's alleen een leuke site maar er zit niks achter." En dus waren we weer bij af.

Gelukkig hebben we goede vrienden in Nederland die ons graag behulpzaam wilden zijn door een bezoek aan mijnheer Bosch bij de Praxis. Twee weken later belandde het dinges keurig in onze brievenbus.

So far, so good. Of toch niet? Blijkt mijnheer Bosch zich vergist te hebben, verkeerde modelletje, duizend maal excuses. En hierbij een nieuwe, gegarandeerd de goeie deze keer, gratis en voor niks.

En dus vandaag de nieuwe in de bus gekregen. Je raadt het al ... wel een andere, maar toch weer niet de goeie.

Maar los van dat alles begint de douane ons te wantrouwen. Alweer een pakje uit Nederland voor Les Fontanelles.

Het pakje is opengemaakt, gecontroleerd en weer dichtgeplakt. Controle douanier postal.

Zouden zij stiekem de schijf omgewisseld hebben?

Melolontha melolontha

Ineens zat er vandaag een kever bij de deur, een meikever wel te verstaan. En dat terwijl het nog helemaal geen mei is!

Vorig jaar hadden we ze ook al, in overvloed. Dat was ik niet meer gewend.

Ik herinner me nog, toen ik jong was, een jaartje of acht, misschien tien. Ik ging ze zoeken, samen met mijn jeugdvriendinnetje. Je vond ze overal, we hadden er zomaar een stuk of tien per dag te pakken. We deden ze in een potje, met wat blaadjes, want ze moesten wel te eten hebben, anders gingen ze dood.

Goeie herinneringen dus, maar wat schetst mijn verbazing na een paar seconden googelen:

De meikever staat bekend als een belangrijk plaaginsect omdat de larven schade kunnen toebrengen aan door de mens geteelde gewassen. De larven eten wortels van planten en kunnen een verwoestende uitwerking hebben op moestuinen en gazons. 

Daar gaat de groententuin ...

The chain gang

De zon schijnt alweer weken lang. Zalig gewoon. Maar de laatste twee dagen is de Autan weer prominent aanwezig, je waait zowat weg hier. Het hoort een beetje bij deze tijd van het jaar. Maar gezien het klusje waar ik mee bezig ben, hoor je mij niet klagen, het geeft de nodige verkoeling.

Ik ben begonnen aan de tuin. En het moet gezegd, dat valt niet mee.

Deze grond is alleen maar te bewerken met een pikhouweel. Elke vierkante meter omgewoelde aarde levert een kuub stenen op. Goed, misschien ietsiepietsie overdreven, maar neem maar van me aan dat het er veel zijn.

Twee voordelen van dit werk, je wordt lekker bruin én je krijgt er enorme spierballen van. Maar ergens lijkt het wel een beetje op een chain gang, maar dan in mijn eentje.

Op een grote paddestoel

Of is het paddenstoel? Ik weet het niet meer. Ik had al moeite met alle nieuwe spellingen die ik in Nederland heb doorgemaakt, maar nu ik er niet meer woon, en tenslotte toch een Vlaming ben en blijf, geef ik het maar op. Ik ga over op Fredervlaams, Frans-Nederlands-Vlaams. Dan zit ik altijd goed. Klopt het niet helemaal dan beroep ik me op mijn afkomst, ook al ben ik dat taaltje ook een beetje kwijtgeraakt.

Op een grote paddestoel, rood met witte stippen. Daar moest ik ineens aan denken toen ik dit zag.

Ineens was mijn karretje omgetoverd tot een grote vliegenzwam.

Ik snapte er eerst helemaal niets van, hij was toch echt egaal rood, niks stippen. Af en toe een beetje vies, dat wel, maar dit is anders.

Tot ik besefte hoe het kwam. Nu alles in bloei staat vinden de eiken het ook eindelijk tijd om blaadjes te krijgen. Die zijn altijd een beetje later dan de rest. Maar als dat zover is, dan blazen ze eerst massaal hun stuifmeel in de rondte. Alles moet eraan geloven, de tuintafel, het terras, het dak, alles zit onder. Maar dus ook mijn rode karretje.

Je kan hier maar beter niet allergisch zijn voor eikenstuifmeel.

Vlinders

Had ik het een paar dagen terug nog over de cicades die terug zijn, inmiddels zijn de vlinders er ook weer "en masse". De Koningspage kende ik al, da's die witte met de zwarte strepen, maar we hebben er nu weer drie die ik nog nooit eerder heb gezien.

Wie helpt me hiermee? Iemand met een vlindernaslagwerk? Of wellicht iemand met vlinders in de buik die ze herkent.

Da's schrikken

Het is nu echt begonnen, die groententuin dus. Gingen gisteren nog de palen in de grond, inmiddels is er sla geplant en zijn de boontjes gezaaid.

Volgens buurman Roger eigenlijk te vroeg, maar hou me maar eens tegen, geen doen.

Die palen zijn trouwens bespannen met draad, schrikdraad. Dat is wel zo slim. Een beetje hert stoort zich niet aan zomaar een draadje als het op zoek is naar een groen blaadje.

Poezen ook niet, alleen was het zo dat wanneer Maxi de zaak ging verkennen er wél al stroom op stond.  Nog nooit een poes zo hard zien rennen en al helemaal niet één met een ontbrekende heup.

Koolraap en lof, schorseneren en prei

Respounchous

Er zijn zo van die gerechten die je alleen maar lekker vindt als je er mee bent grootgebracht, denk aan karakollen of paling in 't groen voor de Belgen, boerenkool voor de Hollanders onder ons. Andere dingen leer je eten als je wat ouder wordt, oesters en kaviaar zijn daar weer mooie voorbeelden van.

De Fransen hebben ook van die eigenaardige etenswaar. Zo is het nu de tijd van de respounchous, een soort dunne wilde asperge die zich in struiken en heggen omhoog slingert. Het is een lokale delicatesse, je plukt ze in je eigen tuin of desnoods in die van de buren. Of je pakt je auto en gaat verderop in een ander zijn tuin staan plukken.

Dat laatste overkwam ons laatst. Een vrouw had haar auto geparkeerd en liep bij ons over het terrein. En ondanks dat ze ons wel zag, we liepen prominent rondjes, ging ze onverstoorbaar verder. We vonden het wel een beetje brutaal, doe je dat dan zomaar? Ze bleek onze respounchous te plukken. Ja zeg, wat een lef.

Gisteren hebben we deze delicatesse bij de buren gegeten, de onze was op, snapt u wel. En tja, wat zal ik er van zeggen, it's an acquired taste. Je moet er mee grootgebracht zijn, zeg maar.

Vanaf nu staat er een bordje bij onze oprit: "Pluk hier uw repounchous, hoe meer hoe liever".

Buitenboel

Ik zal niet meteen zeggen dat het werk in de gite al zijn einde nadert, maar snel gaat het nu toch wel. En hoewel ik heel goed besef dat de devil in the details zit en we eigenlijk nog lange niet klaar zijn moet er onderhand toch ook wat aandacht worden besteed aan de buitenkant.

 

Vandaag maar eens de bekisting voor de buitentrap gemaakt. Eerst nog wat puin ruimen en daarna beton storten. 

Eens kijken welke sterke vent we daarvoor kunnen strikken.

Alea iacta est

De teerling is geworpen, dit wordt het.

De liner in sable, zandkleur, en de fries in carthage verte.

Tot eergisteren hadden we niet gedacht dat we deze keuze zouden maken, gek hoe de dingen kunnen lopen. Maar als je deze foto ziet krijg je een impressie van hoe het zwembad er 's avonds uit gaat zien.

Niet verkeerd toch?

Zwembad, dag 11

Jaaaaaa, er is vandaag weer voortgang te melden aan het zwembad. Het werd wel tijd, het was voor ons gevoel alweer veel te lang geleden dat er nog iets was gebeurd.

In alle vroegte waren ze er al, ik lag nog wakker te worden. Dat duurt bij mij altijd een half uurtje, minstens. Maar geef toe, wie staat er nou om acht uur al op. Mij niet gezien.

Het hele bad is aan de binnenkant gestuct. Dat is geen overbodige luxe trouwens, doe je het niet dan heb je binnen de kortste keren een geperforeerde liner en da's bepaald niet de bedoeling.

Het wordt nu echt tijd om een kleur voor de liner te gaan kiezen. In eerste instantie dachten we aan blauw, maar we hebben ons vandaag laten overhalen om dat vooral niet te doen. Te saai. Het wordt beige of muisgrijs waarschijnlijk. Ik hoor jullie al denken, maar dat beige kleurt het water een beetje groen en schijnt een heel sprankelend effect te geven.

Morgen maar eens wat foto's bekijken.

Return of the cicade

Het feest is weer begonnen, ik hoorde vanmiddag de eerste cicade krijsen.

Het is hier in de zomer altijd feest voor die beestjes, wel miljoenen moeten er zitten. Hoewel, dat zeg ik nu, ik heb ze nog nooit gezien, ze vallen niet zo erg op. Maar wat wel degelijk opvalt is het tjilpende, krijsende geluid wat ze maken.

Ik ben eens gaan googelen waarom ze dat doen. En wat blijkt, het zijn alleen de mannetjes die herrie maken om, uiteraard, de meiden te lokken.

Ik had het kunnen weten.

And we're back!

Zo, we zijn er weer. Sinds zondagochtend 10 uur waren we van de buitenwereld afgesloten. Geen telefoon én geen internet. Eerst denk je nog, lekker rustig, maar als het 's avonds tegen twaalven nog steeds niet werkt word je nerveus. Ik in ieder geval wel, hoe moet dat dan met mijn weblog?!

Ik was nog even bang dat we het aan onszelf hadden te danken, we hadden een spriet op het dak gezet.

We wilden het wifi signaal versterken, in de hoop buurman Roger te laten meegenieten van onze internetverbinding (wat overigens niet geheel gelukt is nog). Dus dacht ik dat hierdoor de hele zaak ondersteboven was geraakt. Na een kwartier met een Nederlands mobiel aan de lijn met de Franse Orange bleken we niet de enige te zijn met het probleem. Oplossen op zondag? Nee nee, maandag zou het wel weer goedkomen allemaal.

Het is nu maandag 15:30 and we're back! Eindelijk.

Lamborghini

Ik heb vandaag met een Lamborghini gereden. Echt waar! En omdat ik denk dat jullie me niet geloven heb ik hier het bewijs.

Ha! Nu heb ik jullie te pakken. Als je het hier over Ferrari's of Lamborghini's hebt dan praat je over traktoren en niet over die nerveuze bolides die binnen de kortste keren achterstevoren staan als je nog maar een klein beetje gas geeft.

Maar hoe kom ik ineens op een trekker terecht, nog wel één van dit formaat? Dat komt omdat buurman Roger het tijd vond om de groententuin-to-be te eggen.

Er is nu geen ontkomen meer aan, er moet geplant en gezaaid worden. Maar volgens Roger kan nog niet alles in de grond, half mei zijn de ijsheiligen, ook hier kan er tot die tijd nog nachtvorst voorkomen.

Wel een raar idee nu het al een week lang meer dan 25 graden is.

A room with a view

Jullie hadden nog een foto te goed van de tweede slaapkamer. De kamer waar nu dus de twee éénpersoonsbedden staan.

Het is de kamer met de inloopkast, voor de Vlamingen de kamer met de dressing. Dat woord ken ik sinds kort. Ik dacht toch echt dat je de dressing over de sla deed, mis dus. Maar goed, daar heb ik het al eerder over gehad, dat Vlaams en Nederlands zo dicht bij elkaar liggen en tegelijk woorden zo'n andere betekenis kunnen hebben.

Terug naar de kamers. Op verzoek doe ik er nog twee foto's bij met het uitzicht wat je hebt vanuit je comfortabele bedje.

Testing one two

Het lijkt erop dat de badkamer in de gite klaar is. De douche en wastafel zitten er in en alles is gevoegd en gekit. Er was maar één manier om er achter te komen of de douche echt werkt en bovendien ook waterdicht is.

Ik kan je vertellen dat de test succesvol is verlopen.

Het was nog een heel gedoe om al dat schuim een beetje op zijn plek te houden.

Zoem-inferno

Het is de eerste keer dat we de grote kersenboom zien bloeien. Vorig jaar hebben we hem net gemist, rond deze tijd woonden we hier nog niet en hoewel we elke vier weken hier waren heeft hij het toen gepresteerd om precies in de drie weken dat we hier niet waren volop in bloei te staan. Het moet gezegd, het ziet er bijzonder fraai uit.

Maar wat nog veel mooier is, als je eronder gaat staan hoor je het gezoem van bijen, het moeten er honderden zijn, zo niet meer. Het klinkt als een waar zoem-inferno.

Toch even overwegen of ik niet imker moet worden.

Folding sun lounger

We gingen vandaag op pad om ligstoelen voor aan het zwembad te kopen. Ze zagen er super uit, strak en slank en bovendien helemaal niet duur. Maar je raadt het al, het viel dik tegen. Hoe kunnen ze toch zulke mooie foto's maken van iets lelijks. Je zag meteen dat het geen seizoen zou overleven.

En dus gaan we maar zelf knutselen. Mooi ontwerpje uitgezocht.

Een beetje doorgewinterde hobbyklusser moet dat toch voor elkaar kunnen krijgen.

Sletje

Sorry, maar ik bedoel er niks mee en spreek ook niemand aan met deze titel. Maar ik rij toevallig in een Sletje, een Starletje dus. Kan er ook niks aan doen maar in de wandelgangen worden ze liefkozend Sletje genoemd. Wel een beetje raar, ik geef het toe.

Vandaag heeft hij zijn nieuwe spatbord linksvoor gekregen. Daar was door iemand, ik noem geen namen, een deuk in gereden alweer een tijdje terug en nadat ik een nieuwe mee had genomen van mijn trip naar het noorden kon hij eindelijk weer in oude glorie worden hersteld.

Dit automaatje is een heerlijk karretje voor de smalle wegen hier.

Maaitijd

Het gras groeit zienderogen, in een week tijd stond het kniehoog. Mijn kniehoogte dan, ik ben niet zo groot en dus zitten mijn knieën ook niet zo hoog. Hoe dan ook, het werd tijd om de trekker van stal te halen.

Gras maaien doe je hier niet meer met een zitmaaier, laat staan met een maaier waar je achter moet lopen. Dat gaat met groot geweld, met de girobroyeur. In het Nederlands heet dat trouwens een weideblooter. Maffe naam, ik hou het op girobroyeur.

Die girobroyeur doet meer dan alleen gras maaien, alles wat onder zijn gigantische messen terecht komt is gedoemd om voor eeuwig en altijd te verdwijnen. Je kan er uitstekend wilde bramen mee kortwieken maar ook beginnende bomen heeft hij geen enkel bezwaar tegen.

Wel de luiken sluiten, stenen en keien worden wild in de rondte geslingerd. Ook met ruiten breken heeft deze jongen geen enkele moeite.

Le Clos Sainte Cecile

Er is een tijd om te werken en een tijd om te ontspannen. Vandaag was de tijd daar om te ontspannen. Met vienden naar Albi gereden om te lunchen.

Ze hadden een geweldig restaurant uitgezocht, Le Clos Sainte Cecile. Met een schitterend terras, onder de toren van de kathedraal. Het was aangenaam vertoeven.

Voor wie hier langskomt, Albi moet je bezoeken. En wil je lunchen bij Le Clos, wel reserveren want het is altijd vol.

Op een kangoeroe eiland

Herinneren jullie je nog "Me doctor, you patient"? Het was ergens in januari dit jaar. Bert was bij de cardioloog. Vandaag was afspraak twee, er moest en zou een echocardiogram gemaakt worden, gewoon, omdat het bestaat, want een echte reden is er niet voor. Maar als monsieur cardiologue dat wil, dan gebeurt dat hier zonder vragen te stellen.

Het begon met allerlei zuignapjes op de goeie plek te plakken. Mocht ik geen foto van maken, flauw hé.

Jullie zullen het met de monitor moeten doen. De patient lag links op een bed te wachten tot de dokter kwam.

Ik wou nu dat ik een filmpje had gemaakt. Het was geweldig. Op het deuntje van "Op een kangoeroe eiland" leken er daadwerkelijk kangoeroes door de echo beelden te springen. Het was vast een hit geworden.

Overigens was de cardioloog in een bijzonder goede bui, hij glimlachte zelfs een keer en riep "Next time you bicycle" .