Wel weer gezellig

Boven heel Frankrijk, Nederland en België scheen dit weekend de zon, behalve boven Marnaves. Ondanks alle voorspellingen van prachtig weer bleef het bewolkt en viel er af en toe een drup regen.

We hebben van arren moede de kachel maar aangemaakt, in de kou zitten alleen maar omdat ze zon voorspellen da's ook niks. Dus blokken hout naar binnen gesleept, vuurtje gestookt en genieten maar. De poezen hadden gelijk weer door hoe het moest. Elk languit op een stoel in de stralingswarmte om er vervolgens de hele dag niet meer af te komen.

We stoken nog maar even met de oude kachel, het heeft weinig zin om de nieuwe aan te maken terwijl we daar nog helemaal niet zitten. Die oude kachel kent maar twee standen, ofwel is hij aan en brandt hij op volle toeren, ofwel gaat hij uit. Hij brandde dus op volle toeren waardoor het binnen de kortste keren tegen de 25 graden aanliep binnen.

Het was een beetje teveel van het goede, maar wel weer even gezellig met de vlammetjes.

Pad op weg

Als je hier over de kleine weggetjes rijdt moet je altijd alert zijn, er kan een ree zomaar de weg opspringen, een haas kan plots oversteken of je komt een vos tegen op je pad. Zeker als het donker is kan je hier geen kilometer rijden of je moet op de rem voor wilde dieren.

Vanavond reden we vanuit een nabijgelegen dorp terug naar huis en we hebben de hele weg moeten slalommen. Geen hert, ree, everzwijn, haas, konijn of vos deze keer, maar padden, tientallen. Blijkbaar willen ze allemaal ergens naartoe, wat moet een pad op de weg behalve platgereden worden.

Ik kan alleen maar bedenken dat ze geschrokken zijn van het weer. Het miezert al de hele dag en het is fris. Vandaag hebben we voor het eerst ernstig overwogen om de kachel maar aan te maken. Maar ach, we hebben ons warm gewerkt en vanavond gingen we op stap, we hebben het er maar bij gelaten. Het kan zomaar zijn dat de padden nerveus zijn geworden van dit koele weer en massaal een plekje zijn gaan opzoeken voor hun winterslaap.

Als dat zo is dan zijn ze wel een beetje te vroeg, er wordt weer mooi weer voorspeld de komende week. Dat wordt zweten onder hun dikke winterdekbedje.

Gros travaux

We kregen vandaag een brief van onze burgemeester. Zoiets gebeurt heel zelden, het is de tweede brief sinds we hier wonen, maar als je hem krijgt dan is er iets aan de hand.

Het is goed nieuws, we gaan fuseren! Niet de gemeente zelf, maar de waterleiding wordt met het dorp hiernaast samengeknoopt. Allicht, dat denken we, zeker weten doen we het niet, het staat ook niet met zoveel woorden in de brief, maar het werd aangekondigd in de nieuwjaarstoespraak van meneer le maire en nu vermoeden we dat de vermelde werkzaamheden hier verband mee houden.

En ook al gaat het niet om de waterfusie, dat er iets moet gebeuren is overduidelijk. Afgelopen zomer was het ook weer raak zo nu en dan, je draait de kraan open en er komt niets meer uit. Zoiets komt nooit gelegen.

Maar in de week dat ze met de werkzaamheden bezig zijn kunnen we wel te maken krijgen met storingen, of we maar zoveel mogelijk flessen en kannen willen vullen voor het geval er even geen water meer uit de kraan komt en een beetje zuinig willen omgaan met wat er nog wel uit komt.

Wat voor keuze hebben we, dat zullen we dan maar doen denk ik. Alles voor de vooruitgang. Met een beetje geluk betekent dit het einde van de onverwachte afsluitingen in de zomermaanden.

Belhamel

Het was weer goed raak vandaag, tot twee keer aan toe hebben we schapen moeten verjagen van het erf.

Het was al lang geleden trouwens. Even dachten we dat de eigenaar zijn zaakjes op orde had, dat er een keurig hek was neergezet en een stevige omheining was gemaakt. Helaas, niets is minder waar blijkbaar. Gevolg is dat deze rakkers onze sappige groene wei komen oppeuzelen en dat vindt onze buurman weer niet zo leuk. Als deze vreemde schapen de wei leeg eten dan hebben zijn schaapjes weer niet genoeg te eten. Een schaap eet de godganse dag door, daar gaan wel wat kilootjes doorheen.

Een vrouwelijk schaap heet een ooi, een mannetje een ram, een jong is een lam. Goed, dat weten we allemaal wel. In het Frans is een ooi een brebis, een ram een bélier en een lam een agneau. Maar wist je dat een gecastreerde ram een hamel heet? En dat dus de hamel die altijd de bel draagt in een kudde, de belhamel is?

hoe dat dan weer in het Frans heet ben ik nog niet achter, even aan buurman vragen.

De krul erin

Als mijn haar vol stof zit, dan zit het op zijn best. Echt waar. Allicht, dat vind ik zelf. Ik krijg er stevige krullen van en dat bevalt me wel.

Vroeger deed ik er alles aan om de slag eruit te halen. Speciale shampoo, föhnen, dat werk. Ik had niet echt krullend haar en wat erin zat krulde steevast de verkeerde kant op. Behalve als het regenachtig weer was, dan kon ik stylen wat ik wilde, zodra ik de badkamer uit kwam sprong de krul er weer in.

Tegenwoordig krult het wat meer. Of dat komt doordat ik het al meer dan twee jaar niet meer geföhned heb of door iets anders, geen idee, maar het bevalt me wel. Het is één van de dingen die ik heb afgezworen toen we verhuisden.

Maar dat stof, tja, daar loop je niet mee rond. Dus heb ik het er maar uitgewassen. Het was stof van de muren en plafond in het toilet. Daar ben ik maar eens begonnen met de afwerking. Inmiddels zit de eerste verflaag erop. Morgen nummer twee en dat is ook weer klaar.

Stofwolken

De mezzaninevloer vandaag maar eens geschuurd, dan kan hij een dezer dagen gelakt worden. Ik dacht eerst alleen wat oneffenheden en wat spetters verf weg te schuren, maar uiteindelijk leek het me toch slim om alles te doen. Zoveel moeite kost het tenslotte niet en het resultaat is wel beter.

We zouden er een whitewash op gaan aanbrengen. Dat was het plan, tot vanochtend. Het wordt toch maar een kleurbeits, medium eiken. Werkelijk geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen eigenlijk, één ding weet je zeker, de kleur is altijd anders dan wat je denkt, dus denk ik maar even helemaal niets en wacht gewoon af.

Ik had het eerst niet helemaal door, maar toen ik zo stond te schuren hing er weer eens een dikke stofwolk in de ruimte. Nog gauw een raam opengezet en een stofkapje opgezet ter bescherming van lijf en leden, nou ja, van longen vooral dan.

En wat ik al helemaal niet doorhad was dat die stofwolk het hele huis weer eens onder een fijne laag gelegd heeft. Ach ja, we zijn wel wat gewend inmiddels.

Very tempting

Ik kwam er vandaag achter dat de oude muur in de nieuwe woonkmamer een beetje slecht in de verf zat. Er moet nog een laagje latex overheen, maar als de ondergrond niet goed is heeft dat weinig zin.

En dus ben ik maar eens aan het krabben gegaan. Eerst nog heel voorzichtig, je wilt de zaak wel een beetje heel houden natuurlijk. Maar langzaam maar zeker werd duidelijk dat het een serieuze zaak aan het worden was. De oude verflaag spatte alle kanten op, onder de witte laag kwam een mooi oud rood tevoorschijn. Hee, dus die kamer had ooit knalrode muren, dat zet je aan het denken, misschien wel een aardig idee toch.

Even later bleek die rode laag ook niet echt lekker vast te zitten. Er kwam een laag oud groen onder vandaan. Hee, dus die kamer heeft ook ooit groene muren gehad. Zou ook wel wat kunnen zijn natuurlijk.

Goed, je raadt het al, weer iets later bleek ook dat niet echt overal lekker vast te zitten. Alleen, deze keer kwam het hele stucwerk los en kwamen de stenen bloot te liggen. Hooooo, dus dat kan ook nog, alles eraf halen en de oude stenen invoegen.

Ik zie het alweer gebeuren, weken vertraging omdat er pierres blootgelegd moeten worden. Very tempting indeed ...

Bijna bijna

Zo, dat wordt morgen weer spierpijn. Als het niet zo is zou me dat ten zeerste verbazen. We hebben vandaag eindelijk het laatste deel van de vloer gevoegd. Mensen, wat een naar karweitje is dat toch, ik ben blij dat we het gehad hebben.

Maar nu dat klaar is begint het ergens op te lijken. De afgelopen dagen zijn we met de muren bezig geweest en ziet, we zijn er verdorie zomaar bijna.

Bijna, er komt nog zo'n fijn driedubbel rondje plamuren-schuren aan. Daarna nog schilderen en het zitgedeelte is klaar. De muren worden wit, die komen toch vol te hangen met echte "van Rijn" kunst. Die zullen snel genoeg voldoende kleur krijgen.

En de rest van de woonkamer, daar kunnen we pas over een week of twee mee verder. Maar daarover later meer.

Meloentjes

Vorig jaar hadden we in de groententuin een paar meloenen gezaaid. Ze groeiden wel goed, er kwamen ook vruchten op, maar ik kan niet zeggen dat ze erg smakelijk waren. En daarom wilden we dat dit jaar maar overslaan.

Maar om de een of andere vreemde reden hebben we er dit voorjaar toch maar weer gezaaid, wel een andere soort deze keer. En tot onze verbazing zijn deze dus wel superlekker. Net zoals je ze in de winkel koopt, misschien ietsje kleiner maar wel mierzoet.

Nu heb ik het volgende probleem. Ik heb zowel vorig jaar als dit jaar niet alle zaadjes gebruikt. Ik zit hier nu met twee halve zakjes met zaadjes. Hoe kom ik er in hemelsnaam achter welk zakje de zaadjes van de lekkere meloenen bevat?

Er zit niets anders op, volgend jaar kweek ik ze maar allebei. Ik moet daar toch wat zorgvuldiger mee omgaan geloof ik.

Hyla arborea

Het is al eind september, het is prachtig nazomerweer, de temperatuur liep op tot 25 graden vanmiddag en de komende dagen wordt er zelfs 30 voorspeld. Geen enkele reden voorlopig om het zwembad winterklaar te maken.

En dus heb ik daar net aangenaam in vertoefd. Het water is nog steeds 23 graden, precies goed voor een verfrissende duik als je de hele dag hebt gewerkt.

Maar we zijn niet de enige die van het bad genieten. Nadat ik een paar baantjes had getrokken zag ik iets felgroens onder een tegel zitten. Dichterbij gekomen blijkt het een boomkikkertje te zijn.

Ach, ik laat het maar zitten, het ziet er zo lief uit. Het is weer eens iets anders dan een  opblaaskrokodil.

Muntvlinders

Ik noemde gisteren al terloops even de munt. Onze groententuin staat er vol mee. Geen idee waar het allemaal ineens vandaan komt en het groeit nogal hard. Belangrijk om hem een beetje in toom te houden dus.

Hij staat nu alweer een paar weken in bloei en dat trekt vlinders aan. Ik heb zo het idee dat paarse bloemen altijd wel veel vlinders aantrekken. Als de lavendel bloeit zit het hier vol met koningspages, idem met de sering. Nu weet ik niet of het met de tijd van het jaar te maken heeft of met de geur, maar de munt trekt andere soorten aan. Kleine blauwe vlindertjes bezoeken de plant, het wemelt ervan.

Wespen schijnen dan weer op oranje af te komen heb ik ooit wel eens gelezen. Het kan maar zo. En de horzel, die heeft een voorliefde voor donkere kleuren. De theorie daarachter is dat horzels de kont van een paard opzoeken. Dus ga je wandelen, trekt dan nooit een donkere broek aan, je eigen kont kon wel eens verward worden met dat van een paard.

En dat heeft nu eens niets met de afmetingen te maken, ik zeg het maar vast.

Lekker soepje

Is het geen vijgenjam of ratatouille, dan is het wel courgettesoep en tomatensaus wat er hier gemaakt wordt. Het is de tijd om vriezers vol te proppen met alles wat de groententuin in overvloed fabriceert.

Normaal gezien moet je de courgettes plukken als ze een 20 cm groot zijn, dan schijnen ze op hun lekkerst te zijn. Maar eens mens wil ook wel eens zien hoe groot ze worden als je ze hun gang laat gaan. Met eentje heb ik dat nu gedaan, hij is bijna twee kilo geworden. Nog niet eens zo bizar groot eigenlijk, ik heb ze wel eens groter gezien. Maar hij begon gelig te worden, de tijd was daar om geoogst te worden.

Ik dacht met een dunschiller wel even zijn jas eraf te halen. Ahum. Met een kaasschaaf dan? Ik heb er zowat een hakbijl op moeten zetten, ik denk dat hij zich al aan het voorbereiden was op de winter. Het is uiteindelijk gelukt, zonder kleerscheuren nog wel.

En het soepje, dat is verrukkelijk geworden. Met munt uit dezelfde groententuin, citroen, kaas en room. Een aanrader.

Midlife?

Elke ochtend sta ik voor de spiegel. Meestal levert dat weinig emotie op maar zo nu en dan schrik ik daar van. Zeker als het de avond ervoor laat is geworden en ik nog niet helemaal wakker ben. Maar ach, eenmaal als de nacht is weggespoeld onder de warme douche valt het allemaal wel weer mee.

Ik heb wel eens gehad dat, elke keer wanneer ik een spiegel of etalageruit tegenkwam, ik van mezelf schrok. Niet zozeer schrikken in een negatieve betekenis, maar wel omdat ik iets ongewoons zag. Ik weet het nog heel goed. Heel veel jaren geleden had ik eens verzonnen om mijn haar, wat ik altijd redelijk lang had, plotsklaps heel kort te laten knippen. Hoewel het niet onaardig stond kon ik er maar niet aan wennen. Ik herkende mijn eigen speigelbeeld niet meer. Het zal jullie niet verbazen dat dat korte haar van korte duur was.

Ik kom hier op omdat de laatste tijd één van onze poezen tegen zichzelf zit te grommen. Elke keer als ze naar buiten loopt en haar eigen spiegelbeeld in de nieuwe ramen ziet wordt ze boos. We begrijpen niet goed waarom, dit gedrag heeft ze in haar 13 levensjaren nog nooit vertoond. Zou ze ontevreden zijn met haar uiterlijk? Vindt ze haar haar te kort? Haar staart te lang? Of is er iets anders aan de hand?

Oei ... het zal toch geen midlife crisis zijn?

Goed bezig

Ken je dat, heb je allemaal mooie voornemens op de zondagavond, komt er op de maandag helemaal niets van terecht.

We hadden ons voorgenomen om het restant van de vloer te voegen vandaag. Het was gisteren vrij laat geworden, dus vroeg opstaan zou er niet bij zijn, dat wisten we wel. Maar dat er van die hele vloer niets terecht zou komen, dat bleek later pas. Maar desalniettemin zijn we goed bezig geweest.

Onze garage was een grote puinhoop geworden. Alles stond overal, behalve daar waar het hoorde te staan. En ook al stond het wel waar het hoorde, ik kon er nooit wat terugvinden. Ligt ook aan mij hoor, geef ik meteen toe, ik kon er gewoon de logica niet van achterhalen.

Kijk, in de keuken is dat precies andersom. Daar ligt voor mij alles op een logische plek. Ik vind alles altijd terug. Mijn wederhelft daarentegen wil daar nog wel eens moeite mee hebben. Niets aan de hand, het zal wel iets natuurlijks zijn of zo.

Nu ik het toch over de keuken heb, ook daar goed bezig geweest. Maar dan met ratatouille en vijgenjam. Alles uit eigen tuin uiteraard.

Knip

Denk je aan lavendel, dan denk je aan de Provence. Velden vol geurige blauwe bloemen, druk bezocht door bijen en vlinders. Denk ik aan lavendel, dan denk ik aan onze rotonde.

Het is een groot woord, rotonde, maar toch is het eigenlijk wel een echte rotonde. Er staat dan wel geen blauw bord wat de verplichte rijrichting aangeeft (je mag namelijk ook linksom bij ons) maar je kan er met de auto wel degelijk rond rijden, vooropgesteld dat die auto een niet al te grote draaicircel heeft.

Het midden van onze rotonde bestaat uit een boom met aan de voet ervan grote lavendelstruiken. Die lavendel moet elk jaar flink gesnoeid worden wil hij niet te groot worden. Flink snoeien betekent wel met beleid snoeien. Snoei je niet ver genoeg dan verwilderd de struik en gaat hij open hangen waardoor je lelijke kale plekken krijgt, snoei je te ver dan loop hij niet meer uit met als resultaat ook lelijke kale plekken. Het is een beetje een pietje precies dus.

Ik snoei altijd na de bloei, dus vandaag de snoeischaar maar eens ter hand genomen. De rotonde is niet eens zo groot en toch kwam er een overvolle kruiwagen van af.

Het ziet er weer piekfijn uit allemaal, behalve mijn handen dan. Ik zit te typen met twee blaren op mijn vingers, maar dat is nog tot daar aan toe. Bij de allerlaatste knip met de snoeischaar zat ineens mijn linkerhand in de weg. Dat is nu eens iets waar ik in de tijd van mijn kantoorbaantje niet vaak last van had.

Een hele zorg minder

Ik kom nog even op de verwarming terug. Nu de nachten wat kouder beginnen te worden, het al wat vroeger donker is en de temperatuur niet elke dag meer boven de 25 graden komt, beginnen we wat nerveus te worden. Alle onderdelen van de verwarming zijn dan wel aangesloten, ook alle radiatoren in slaapkamer, badkamer, mezzanine en keuken, maar of die ook warm worden is de vraag, dat weet je pas zeker als je de kachel laat branden.

Dat is exact wat we vanochtend gedaan hebben. Een paar blokken hout aangestoken en een lekker vuurtje gestookt. Ik moet zeggen, het is een fijn kacheltje, het wordt goed warm en is bovendien goed te regelen.

Nadat het interne watercircuit goed op temperatuur was hebben we de boiler tot een graad of 40 laten opwarmen. En toen ... alle pompen aangezet voor het cuircuit van de radiatoren en vloerverwarming. En raad eens ... alles werd warm, alle radiatoren werden heet en bleken lekvrij te zijn ook nog. De vloerverwarming heeft wat meer tijd nodig om te bewijzen dat die voldoende capaciteit levert, maar we hebben er alle vertrouwen in dat ook dat snor zit.

Ik moet zeggen, het is een hele zorg minder, we zijn klaar voor de winter. Maar eerst nog even genieten van een lange warme nazomer. Voor de komende dagen worden er allicht temperaturen voorspeld waarbij je geen kachel nodig hebt.

Trap klaar

En toen hadden we ineens een trap!

OK, het is een trap met noodtreden, maar he, dat kan de pret niet drukken. Uiteraard moeten er later mooie traptreden op komen met hout van een wat betere kwaliteit dan dit waaibomenhout, maar voor nu is het prima. Zolang we nog niet helemaal klaar zijn is het wel beter dat de definitieve treden er nog niet in liggen, de kans dat het nog beschadigd is groot en dat is een beetje zonde.

Die uiteindelijke treden gaan we trouwens maken met twee keukenwerkbladen van Ikea. Stevig gelamineerd eiken, bijna 4 cm dik. Ideaal voor dit doel. Binnenkort maar eens een tripje Toulouse plannen.

We zijn er nog niet helemaal uit in welke kleur we die trap willen gaan schilderen. De zijbalken heb ik het dan over. Het zou whitewash kunnen worden zoals de mezzaninevloer, of muisgrijs zoals de balken van die vloer. Beitsen kan ook nog. Hm, nog maar even een nachtje over slapen.

Te vroeg gejuicht?

We zaten gisteravond naar de lucht te kijken en zagen plots een wolkje binnendrijven. Joepie! We waren gelijk in juichstemming.

Je kan het je misschien nauwelijks voorstellen, maar als het alweer zo lang droog is en je elke dag de planten en de groententuin moet sproeien wil de hele zaak niet verdrogen, dan kijk je reikhalzend uit naar wat natuurlijk water wat uit de lucht komt vallen. Alleen, moet het daar zo koud bij worden meteen? Is dat nu echt nodig? We houden ramen en deuren gesloten, maar deze keer is het dus bepaald niet tegen de hitte. Als hier de twintig graden is gehaald vandaag dan is het veel.

Tja, nu ga ik me meteen al zorgen maken. Hoe moeten al die tomaten nu nog rijpen. Er hangen tientallen kilo's aan de takken, maar wel nog groene. Hebben we dan toch te vroeg gejuicht?

Klein probleempje

Je denkt misschien, ik hoor niets meer over die woonkamer, gebeurt daar nog wat, voor je 't weet is 't herfst en moet de kachel branden. Wel, ik kan je vertellen, daar gebeurt een hoop.

Om te beginnen is er weer een deel van de vloer gevoegd. Niet zoveel als de vorige keer, toen heb ik dat moeten bekopen met een paar dagen spierpijn en aangezien we geen ezels zijn hebben we daarvan geleerd.

Daarnaast zijn we ook met de trap begonnen. De twee zijbalken zitten inmiddels op hun plek. Kwestie nog van beugels slijpen en planken inleggen. Klinkt eenvoudiger dan het is overigens, het blijkt allemaal nog een hoop werk te zijn. Met twaalf treden heb je 24 van die beugels nodig, dat is dus morgen nog niet klaar. Maar we komen er wel, elke dag een paar.

En dan zijn we ook tegelijk bezig om de laatste muren te isoleren. Allemaal niet zo zwaar, behalve dan dat we een dezer dagen weer een fijn ritje naar de Bricodepot mogen maken om ... jaaahaaa ... gipsplaten te scoren.

We hebben alleen een klein probleempje. Nu we een keer een diefstal hebben meegemaakt zijn we wat voorzichtiger geworden. Onze aanhanger staat tegenwoordig toch maar met een disselslot in de sechoir. Maar huh ... kunnen we toch de sleutel niet meer vinden ....

Zomaar klaar

We staan er inmiddels wel om bekend dat we veel te veel klussen tegelijk oppakken. 101 dingen worden opgestart, eigenlijk veel te veel. Maar ja, zo werken wij nu eenmaal, we berusten daar inmiddels in.

Alles wordt zover afgemaakt dat het functioneel is. Kijk hier vooral niet naar de details nog, daar komen we nog niet aan toe.

Of toch? Ik was vandaag even op stap, kom een paar uur later thuis en blijkt de deur naar de garage ineens in de lak te staan. Laatst waren er al planken op gezet en keurig ingefreesd, dat was al een wereld van verschil, maar nu hij in het vert amande is gezet is die eenvoudige deur toch wel erg mooi geworden.

Tja, als je dat weer ziet dan kriebelt het toch wel even om de andere zaken ook af te werken.

Hebberig

Ik krijg altijd iets hebberigs als er zoveel voorhanden is. Ik weet het, het is geen goede eigenschap, maar het is sterker dan mezelf. En dus ben ik er vanmiddag weer even op uit getrokken om bramen te plukken.

Ver hoef ik niet te gaan, ik loop gewoon het pad achter het huis af en binnen honderd meter ben ik alweer een kilootje rijker. Begrijp je dat het lastig is om je te beheersen dan?

En ja, ik zou wat kunnen laten staan voor de vogels, of voor andere plukkers, maar dat lukt me niet op de een of andere manier. Als ik ze zie dan moeten ze geplukt worden, ze vragen er in mijn ogen om.

Overigens, de vogels krijgen er genoeg. Er zijn genoeg plekjes waar ik absoluut niet bij kom, allicht niet zonder dat ik van kop tot teen onder de krassen zit door de scherpe doorns. Bramen plukken is nu eenmaal een bezigheid waar je niet ongeschonden uit komt. Al doe je nog zo voorzichtig, een paar krassen loop je altijd wel op. En dagen later zie je nog steeds de blauwe vlekken op je vingers en onder je nagels. Maar ik heb het er voor over.

Overigens was dit mijn laatste pluk. Er staan weer genoeg potjes bramenjam om een heel jaar door te komen. Maar wat nog belangrijker is, de lege potjes zijn op. Dat komt er van als je ze gebruikt om je verfkwasten in schoon te maken.

Het is weer zover

Het is weer zover, de jacht is geopend. Je kan er niet omheen, overal zie je nerveuze mannen rondlopen met honden, geweer in de aanslag.

Ik weet het wel, het moet, het is goed voor de wildstand, het is goed voor het evenwicht, het is goed voor bijna alles. Het wild heeft geen natuurlijke vijanden meer, zeker het groot wild niet. Beren zie je hier niet meer en leeuwen zijn er nooit geweest. Hoe moet je er anders voor zorgen dat de gewassen op de velden nog een kans krijgen dan door een aantal herten en everzwijnen af te schieten.

Het levert bovendien ook nog goed vlees op. Er gaat weinig boven een goed klaargemaakte reerug of een op de barbecue gebraden stuk everzwijnfilet. We zijn er zelf bepaald niet vies van, integendeel. Alleen, ik moet het niet zien gebeuren, dat doden, da's niets voor mij. Misschien is het hypocriet, maar dat is dan maar zo.

En wat voor mij al helemaal niet hoeft, is het ophangen van de trofee. Ik weet het niet, ik vind het nogal respectloos om een foto te maken bovenop het nog dampend dier of zijn kop aan de muur te hangen nadat je het geschoten hebt.

Wat je dan met de kop moet weet ik ook niet overigens, ritueel begraven dan maar?

Happy cats

Jullie weten inmiddels wel dat we twee poezen hebben, Mini en Maxi. Jullie weten ook wel dat dat niet hun echte naam is, we noemen ze zo omdat de ene groter is dan de andere, maar dat weten ze zelf niet. Dus mocht je ze zien, vertel ze dat dan ook maar niet, voor je 't weet hebben we hier een poezenidentiteitscrisis, niks erger dan dat.

Onze poezen zijn nogal luxepoezen, zeg maar gerust salonpoezen. Ze doen eigenlijk niet veel meer dan eten, slapen en het meubilair vernielen. Zeker aan dat laatste proberen we verandering aan te brengen, maar zonder veel succes, ik denk dat poezen nu eenmaal zo zijn. Hun nageltjes moeten gescherpt worden en waaraan kan je dat als poes beter doen dan aan de stoelen, die zien er tenslotte uit als een grote krabplank.

Toen het de laatste maanden heel heet was zijn de twee tijgers nauwelijks het huis uit geweest. Ze lagen languit op de mat, op of onder het bed, in hun mandjes of gewoon op de vloer. Binnen was het heerlijk koel, zelfs poezen hebben dat in de gaten.

Maar nu ineens, zomaar zonder enige aankondiging, zijn ze weer op ontdekkingstocht, Maxi wat meer dan Mini. Ze lopen weer buiten rond hoewel de thermometer toch nog steeds een graadje of dertig aangeeft. Maxi zat laatst zelfs helemaal de andere kant van het terrein rustig om zich heen te kijken.

Ik weet niet waarom, ik weet niet hoe het komt en het maakt me ook weinig uit. Het zal mijn verbeelding wel zijn, maar na een zomer lang suffen zien ze er weer uit als happy cats.

Geen discriminatie

Huh ... wat is dit in hemelsnaam ... moet dat een tomaat voorstellen? Om jullie te overtuigen van het kaliber heb ik hem op de weegschaal gelegd en ik geef toe, ik schrok er zelf ook een beetje van. Bijna een kilo weegt dit mormel.

Mormel ja, want geef toe, mooi is hij niet. Het is een gedrocht van jewelste. Ik dacht eerst nog even aan een siamese tweeling, maar nee, het is echt één tomaat, met één steeltje.

Het is maar goed dat tomaten niet kunnen praten, deze jongen was door zijn soortgenoten behoorlijk gepest geweest anders. Hij lijkt wel een beetje op het hoofd van de elephant man, hij is eigenlijk gewoon een klein beetje eng.

Maar geen nood, al kunnen die tomaten wel of niet onderling met elkaar praten, hij wordt binnenkort gewoon net als alle andere in mootjes gehakt en ingevroren.

Wij discrimineren niet.

Hoezo?

Hoezo we hebben geen tomaten? Hoezo we zijn te laat begonnen? Hoezo we hebben niet genoeg bemest? Ik dacht het niet.

Ik heb vandaag eens goed gekeken in de groententuin en ik heb mijn mening drastisch moeten bijstellen. Er hangen meer tomaten dan ik gedacht had, veel meer. Het probleem was, ik zag ze niet. De takken kropen massaal over de grond, takken van een meter lang hier en daar, takken die bedekt werden door de boontjes, door het groen van de worteltjes. En aan die takken blijken dus tientallen tomaten te hangen, de ene nog groter dan de andere.

Het mag duidelijk zijn, ik had de zaak weer een beetje vewaarloosd. Ik heb de planten maar even netjes opgebonden. Ik heb ze niet gedieft in het voorjaar waardoor er eigenlijk veel te veel takken aan hangen. Nog een heel gedoe om ze allemaal aan zo'n tomatenkrul vast te binden.

Ik begrijp eigenlijk niet zo goed waarom je zou moeten dieven. Aan elke tak hangen meerdere tomaten, elk van een kaliber waar je zo een litertje tomatensaus van kan maken. Wie denkt dat de reden zou zijn dat je geen grote tomaten krijgt, die kan ik hierbij vertellen dat het volgens mij onzin is. Misschien ligt het aan de soort, maar toch.

Het enige probleem van niet dieven is dat de planten topzwaar zijn geworden. Ik heb maatregelen moeten treffen zodat niet de hele plant op half zeven zou gaan liggen. Met een soort van tenthaken en scheerlijnen zijn ze nu verankerd.

Oei, ik krijg meteen weer flash-backs van kamperen ... morgen niet struikelen als ik mijn tent uitstap.

Bosuilveer

Die veer van laatst, weten jullie nog, waarvan ik niet wist van welke vogel die was, daar ben ik achter. Het is er hoogstwaarschijnlijk eentje van de bosuil.

Hoe weet ik dat? Om te beginnen ondat er meerdere mensen me dat gezegd hebben. Maar dat is niet het enige, iedereen kan dat wel roepen, ik heb er ook een plausibele verklaring bij gekregen. Ik zal een poging wagen om het uit te leggen.

Een uil is een nachtvogel. Bovendien is het een roofvogel, hij leeft van kleine zoogdiertjes die 's nachts aktief zijn. Een diertje wat 's nachts leeft heeft een goed gehoor, je ziet als muis al weinig dus moet je oortjes goed spitsen voor naderend onheil. Als die uil nu fladder fladder klapwiekend komt aangezeild met veel kabaal dan is de kans klein dat die ooit een muis of ander diertje te pakken krijgt. En dus hebben ze daar bij het uilenontwerp rekening mee gehouden. De rand van de uilenveer is zacht, het lijkt wel dons. Daardoor maakt hij tijdens het vliegen nauwelijks geluid en kan hij zijn prooi verrassen.

Neem daar nog bij dat het hier weer elke nacht een ge-oehoe van jewelste is, dan ben ik overtuigd. Een bosuilveer dus.

1 wat?

We hebben weer een mooie wandeling achter de rug, of beter gezegd, in de benen. Niet al te ver, een kleine acht kilometer, en op bekend terrein. We hebben het gemakkelijke deel van de Bonnan gelopen.

Makkelijk inderdaad, we vertrekken thuis, op het hoogste punt van de route, en we lopen de heuvel af door de ongerepte natuur tot Milhars, het laagste punt van de route. Op een heel klein stukje na is de hele wandeling bergafwaarts. In Milhars staat onze auto dan te wachten om onze enigszins moeie benen weer naar boven te brengen.

Dat is wat we normaal gesproken doen. Vandaag hebben we eerst aangelegd in het plaatselijke gezellige restaurantje Le Segalar voor de lunch. Je eet daar best lekker en het kost werkelijk geen pepernoot. Tenminste, twaalf euro voor een vijfgangenmenu inclusief wijn, hoe kunnen ze het daarvoor doen vraag je je af. Het is er altijd druk, niet heel verbazingwekkend, de prijs-kwaliteit verhouding is meer dan in orde en dat wordt hier gewaardeerd.

Alleen, er is wel één onderdeel op de kaart, wat ik niet geheel snap. Het klinkt niet echt Frans, of toch? Kan iemand me uitleggen wat "1 lul de vin" moet voorstellen?

Ik heb het maar overgeslagen, voor je het weet ....

Merci de nous excuser

We hebben weer eens een mooie wandeling gemaakt vandaag. Het was al lang geleden, te lang. Niet dat we niet van wandelen houden, integendeel, maar we zijn eigenlijk elke dag wel aan het werk hier en dan komt het er niet echt van. Alleen als er vrienden bij ons logeren die van wandelen houden, dan grijpen we onze kans en worden de wandelschoenen uit de kast gehaald.

Het was er het perfecte weer voor. Halfbewolkt, klein beetje wind, begin van de twintig graden, ideaal voor een wandelroute van twaalf kilometer waarin af en toe een heuveltje zit.

Het was een uitgestippeld pad, zoals er zovele zijn hier in het gebied. Het enige wat je doen moet is de gele streepjes volgen die om de zoveel meter zijn aangebracht. Een horizontaal streepje betekent "hierlangs" een streepje met een hoek naar rechts betekent "rechtsaf" en, je raadt het al, een streepje met een hoek naar links betekent inderdaad "linksaf". Een kind kan de was doen. Mocht je om wat voor vreemde reden toch een afslag missen, wat bijna niet kan, dan word je daarop geattendeerd door een geel kruis, wat niet meer betekent dan "fout, ga terug, niet hierlangs".

Voor diegenen die nog steeds hun twijfels hebben of ze die streepjes wel kunnen volgen is er ook een wandelboekje. Daarin wordt nog eens aan de hand van een plattegrondje uitgelegd hoe je moet lopen.

Maar wat als de streepjes onderweg en het boekje elkaar gaan tegenspreken, wie heeft dan gelijk? Dilemma! Of toch niet? Ach welnee, ook daar hebben ze weer een full-proof oplossing voor gevonden of misschien kan ik het beter fool-proof noemen. Op de bewuste plek tref je een bord aan, dat je vooral het boekje niet moet geloven in dit geval, drukfoutje, gewoon de gele streepjes volgen, wat er ook gebeurt. Heel vervelend vindt de organisatie van de wandelpaden het, getuige het afsluitende merci de nous excuser.

Nou vooruit, voor deze keer dan.

Vlaams voor beginners - deel 2

Frisjes

Ik kan niet zeggen dat het slecht weer is, integendeel, het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, er zit weinig wind. Waarom begin ik er dan over?

We waren vanochtend om 7 uur al uit de veren. Inderdaad, dat is vroeg als je niet in de auto moet springen om in de file te gaan staan en hopelijk om half negen achter je bureau te zitten in een of ander kantoor in een naargeestig industriegebied langs de snelweg. Ik chargeer het een beetje, ik weet het, maar gun me die lol. 25 jaar lang heb ik met veel plezier op een kantoor gewerkt, maar het vroege opstaan was niet bepaald aan mij besteed.

Maar waarom nu dan wel? Van files hebben ze hier nog nooit gehoord en bovendien hoeven we om te werken de deur niet uit. Kom, ik zal jullie niet langer in spanning houden. Onze gasten vertrokken bij zonsopgang weer terug naar het noorden en we zwaaien elke gast uit. Vinden we leuk, doen we altijd, dus vandaag hebben we die traditie gewoon voortgezet, ook al was dat op een vroeg uur.

En weet je, het was helemaal geen straf, het was prachtig. De zon was nog net niet boven de horizon verschenen maar dat kon elk moment gebeuren, de lucht was blauw en het was fris. Echt fris. Zeg maar gerust koud. Zo koud dat we een trui aangetrokken hebben, en dat is lang geleden. Nieuwsgierig als ik was ben ik even op de thermometer gaan kijken. Tien graden maar!

Ik heb maar even een reset gedaan van de minmax. Ben toch wel benieuwd naar de nachttemperatuur.