Bert en Marleen
donderdag 24 december 2015
woensdag 9 december 2015
Contrôle de fosse septique
Toen we ons huis kochten en bij de notaris zaten voor de noodzakelijke handtekeningen wisten we al van het bestaan van de septic tank. De dag ervoor hadden we namelijk voor het eerst de toenmalige eigenaren ontmoet die ons wegwijs zouden maken op Les Fontanelles. Ze vertelden in ongeveer 5 seconden en met wilde gebaren waar de septic tank zich ongeveer bevond en weg waren ze. Die tank hebben we na veel zoeken uiteindelijk een jaar later gevonden onder de wilde braamstruiken.
We waren ons er van bewust dat een nieuwe eigenaar verplicht is om de tank op orde te brengen volgens de geldende normen. Er werd ons bezworen dat de tank ook aan alle eisen voldeed en dat we niets hoefden te doen. Op zich was dat wel correct. Alle afvalwater komt netjes in de tank terecht, het keukenwater gaat eerst via een vetput. We hebben zelf in de loop der jaren badkamers en extra afvoeren aangelegd, dus we hebben wel een idee hoe het in elkaar zit.
Frankrijk is sinds een paar jaar bezig om alle privé-installaties aan een inspectie te onderwerpen. Geen overbodige luxe als je weet dat op het platteland zowat iedereen er zelf voor moet zorgen dat het afvalwater verwerkt wordt en dat in de oude huizen vaak alleen het water van het toilet in een put terecht komt en de rest gewoon achter het huis in de sloot wordt geloosd. Of erger, zelfs het toiletwater met inhoud en al in de sloot belandt.
Vandaag kregen wij onze controle. Na alles bekeken te hebben, alle putdeksels gelicht te hebben en alle inspectieputjes onderzocht te hebben luidde het verdict:
Maar geen paniek. We kregen complimenten. Het enige is dat er niet gecontroleerd kon worden of er wel een uitvloeiveld aangelegd is, wat simpel opgelost kan worden met de aanleg van een inspectieputje. We mogen er tot de volgende inspectie over doen om dat aan te brengen, dat betekent acht jaar de tijd. Moet lukken lijkt me.
We waren ons er van bewust dat een nieuwe eigenaar verplicht is om de tank op orde te brengen volgens de geldende normen. Er werd ons bezworen dat de tank ook aan alle eisen voldeed en dat we niets hoefden te doen. Op zich was dat wel correct. Alle afvalwater komt netjes in de tank terecht, het keukenwater gaat eerst via een vetput. We hebben zelf in de loop der jaren badkamers en extra afvoeren aangelegd, dus we hebben wel een idee hoe het in elkaar zit.
Frankrijk is sinds een paar jaar bezig om alle privé-installaties aan een inspectie te onderwerpen. Geen overbodige luxe als je weet dat op het platteland zowat iedereen er zelf voor moet zorgen dat het afvalwater verwerkt wordt en dat in de oude huizen vaak alleen het water van het toilet in een put terecht komt en de rest gewoon achter het huis in de sloot wordt geloosd. Of erger, zelfs het toiletwater met inhoud en al in de sloot belandt.
Vandaag kregen wij onze controle. Na alles bekeken te hebben, alle putdeksels gelicht te hebben en alle inspectieputjes onderzocht te hebben luidde het verdict:
PAS AU NORMES
Maar geen paniek. We kregen complimenten. Het enige is dat er niet gecontroleerd kon worden of er wel een uitvloeiveld aangelegd is, wat simpel opgelost kan worden met de aanleg van een inspectieputje. We mogen er tot de volgende inspectie over doen om dat aan te brengen, dat betekent acht jaar de tijd. Moet lukken lijkt me.
zaterdag 5 december 2015
Waterperikelen
30 april was de laatste post hier. Ik dacht, ik hou er maar mee op, wat valt er na 5 jaar nog nieuws te melden tenslotte. Tot vandaag.
Het is geen nieuws dat we hier regelmatig zonder drinkwater zitten. Drank is er altijd wel voldoende in huis, dat is nooit het probleem, maar je kan toch moeilijk een douche nemen in wijn of je toilet ermee doorspoelen, nietwaar? En dus vinden we het toch wel heel vervelend als er niets meer uit de kraan komt.
Dit jaar zijn we flink aan de beurt geweest. Als ik het moet inschatten is het toch wel een keer of tien voorgekomen dat we droog stonden hier. Zo ook was het eergisteren weer eens raak. 'S avonds laat merkten we dat het water afgesloten was (en ja we hadden netjes de rekening betaald). We volgen dan de inmiddels bekende procedure, de burgemeester op de hoogte brengen, ongeacht tijdstip, feestdag of niet.
De volgende ochtend met slaapogen richting douche om erachter te komen dat ... ach ja ... natuurlijk ... geen water. Wel op dat moment een drukte van belang bij ons op het land. Er werd gezocht naar een lek. Nu weet hier niemand waar de waterleiding loopt, dus ja, dan heb je wat hulp van bovenaf nodig, dus een wichelroedeloper erbij gehaald. Was die zijn wichelroede vergeten meenemen, of wij misschien een stuk ijzerdraad hadden. Twee wielspaken deden de truuk, ze zijn blijkbaar niet zo heel kieskeurig die gasten.
Om een veel te lang verhaal kort te maken, ze hebben de waterleiding gevonden, en het lek. Niet zomaar een lekje, de hele waterleiding, een buis van een centimeter of tien in diameter was rondom gescheurd. Het verklaart waarom het zomer en winter altijd fris groen was op die plek.
En wij maar denken dat er een natuurlijke rivier ergens onder ons land stroomde.
Het is geen nieuws dat we hier regelmatig zonder drinkwater zitten. Drank is er altijd wel voldoende in huis, dat is nooit het probleem, maar je kan toch moeilijk een douche nemen in wijn of je toilet ermee doorspoelen, nietwaar? En dus vinden we het toch wel heel vervelend als er niets meer uit de kraan komt.
Dit jaar zijn we flink aan de beurt geweest. Als ik het moet inschatten is het toch wel een keer of tien voorgekomen dat we droog stonden hier. Zo ook was het eergisteren weer eens raak. 'S avonds laat merkten we dat het water afgesloten was (en ja we hadden netjes de rekening betaald). We volgen dan de inmiddels bekende procedure, de burgemeester op de hoogte brengen, ongeacht tijdstip, feestdag of niet.
De volgende ochtend met slaapogen richting douche om erachter te komen dat ... ach ja ... natuurlijk ... geen water. Wel op dat moment een drukte van belang bij ons op het land. Er werd gezocht naar een lek. Nu weet hier niemand waar de waterleiding loopt, dus ja, dan heb je wat hulp van bovenaf nodig, dus een wichelroedeloper erbij gehaald. Was die zijn wichelroede vergeten meenemen, of wij misschien een stuk ijzerdraad hadden. Twee wielspaken deden de truuk, ze zijn blijkbaar niet zo heel kieskeurig die gasten.
Om een veel te lang verhaal kort te maken, ze hebben de waterleiding gevonden, en het lek. Niet zomaar een lekje, de hele waterleiding, een buis van een centimeter of tien in diameter was rondom gescheurd. Het verklaart waarom het zomer en winter altijd fris groen was op die plek.
En wij maar denken dat er een natuurlijke rivier ergens onder ons land stroomde.
donderdag 30 april 2015
Niet voor watjes
Ik dacht, kom, laten we die groententuin dit jaar maar eens laten voor wat het is, een drama namelijk, en een jaartje overslaan. Het is toch wel veel werk alles bij elkaar en het enige waar we echt lol van hebben zijn de zongerijpte tomaten. Het moet gezegd, die zijn zo verdraaid lekker dat het echt wel de moeite loont. Maar alle andere groenten, och, voor ons hoeft het niet zo.
Maar toen kwam daar ineens onze buurman aanzetten met boontjes. Hij heeft een geweldige methode om ze te planten vertelde hij. Eerst een maiskorrel de grond in en zodra dat plantje een centimeter of tien boven de grond komt zet je daar een boontje naast. Wat gebeurt er dan, het bonenplantje wikkelt zich rond het maisplantje wat zich als bonenstaak gedraagt. Is dat een goed idee of wat? Tja, kan je daar nu nee op zeggen, uiteraard niet. Er zat niets anders op dan de plannen te wijzigen en de hopeloos verwaarloosde moestuin aan te pakken.
Vorig jaar hebben we tot halverwege de zomer de grond staan omspitten. Met de hand. Geen doen. Dat was eens maar nooit meer. Hoewel, dat was al de derde keer nu ik er over nadenk en elke keer hadden we er minder zin in. Maar dat kan ook anders. Deze keer een rotofrees geleend van vrienden. Veel eenvoudiger. Toch?
Dat dacht je maar. Op de reclamefolders staat zo ongeveer een jongedame in bikini op flipflops de frees te bedienen. Hoe moeilijk kan het zijn denk je dan. Ik kan je nu uit eigen ervaring vertellen dat die bikini nog had gekund, die flipflops me zeer onverstandig leken en dat er niets maar dan ook niets gemakkelijk of eenvoudig aan is. Spierballenwerk, niets voor watjes, megazwaar werk.
Maar aangezien we geen watjes zijn hebben we het toch maar mooi voor elkaar gekregen. Nu wel een weekje recupereren ... de spierballen doen AUW!
Maar toen kwam daar ineens onze buurman aanzetten met boontjes. Hij heeft een geweldige methode om ze te planten vertelde hij. Eerst een maiskorrel de grond in en zodra dat plantje een centimeter of tien boven de grond komt zet je daar een boontje naast. Wat gebeurt er dan, het bonenplantje wikkelt zich rond het maisplantje wat zich als bonenstaak gedraagt. Is dat een goed idee of wat? Tja, kan je daar nu nee op zeggen, uiteraard niet. Er zat niets anders op dan de plannen te wijzigen en de hopeloos verwaarloosde moestuin aan te pakken.
Vorig jaar hebben we tot halverwege de zomer de grond staan omspitten. Met de hand. Geen doen. Dat was eens maar nooit meer. Hoewel, dat was al de derde keer nu ik er over nadenk en elke keer hadden we er minder zin in. Maar dat kan ook anders. Deze keer een rotofrees geleend van vrienden. Veel eenvoudiger. Toch?
Dat dacht je maar. Op de reclamefolders staat zo ongeveer een jongedame in bikini op flipflops de frees te bedienen. Hoe moeilijk kan het zijn denk je dan. Ik kan je nu uit eigen ervaring vertellen dat die bikini nog had gekund, die flipflops me zeer onverstandig leken en dat er niets maar dan ook niets gemakkelijk of eenvoudig aan is. Spierballenwerk, niets voor watjes, megazwaar werk.
Maar aangezien we geen watjes zijn hebben we het toch maar mooi voor elkaar gekregen. Nu wel een weekje recupereren ... de spierballen doen AUW!
vrijdag 13 maart 2015
woensdag 11 maart 2015
Gorges d'Aveyron
Er zitten nog geen blaadjes aan de bomen, maar het is toch al een plaatje: Gorges d'Aveyron vlakbij Saint-Antonin.
zondag 8 maart 2015
.JPG)
maandag 26 januari 2015
zondag 25 januari 2015
woensdag 21 januari 2015
Circuit de randonnée Château Bleys
Stralende zonnige dag, alle reden voor een mooie wandeling met als startpunt ons eigen dorpje Marnaves. Het circuit de randonnée Château Bleys, 9.8 km, 2h40.
 |
| Château Bleys |
maandag 5 januari 2015
Almanach du facteur
We wonen hier nu officieel al vijf jaar, wat je zegt, de tijd vliegt. We zijn aardig ingeburgerd, althans dat denken we. Ons Frans is nog verre van perfect maar we redden ons, de ene keer al wat vlotter dan de andere, met een glas wijn op gaat het een stuk vlotter dan zonder en als we boos zijn lukt het ook beter vreemd genoeg, al komt dat laatste hoogst zelden voor.
Maar vandaag heb ik me voor de gelegenheid even voorgedaan alsof ik een beetje nieuw was hier. Ik zal uitleggen hoe dat zo komt.
Al vijf jaar hebben we dezelfde postbode. Een beetje stille man. Hij is niet onaardig maar supervriendelijk kan ik hem ook niet noemen. Hij brengt nog wel eens pakjes die we besteld hebben naar ons huis. Als die in de brievenbus passen dan laat hij ze daar achter, zoals gebruikelijk is hier.
Maar vaak genoeg is het pakje te groot en dan zit er niets anders op voor hem dan onze honderd meter lange oprit af te rijden tot aan ons huis, luid toeterend zodat we naar buiten kunnen rennen voordat hij weer onverrichter zake rechtsomkeer maakt en een briefje in de brievenbus deponeert met de melding "U was niet thuis".
Dat laatste is ons al menig keer overkomen. Als we binnen bezig zijn horen we zijn toeter niet altijd. Hij neemt dan niet te moeite om uit te stappen met als gevolg dat we alsnog de twaalf kilometer naar het postkantoor kunnen afleggen om zelf onze bestelling op te halen.
Vandaag ook weer TOET-TOET, de facteur met een bestelling. Drie pakjes tegelijk nog wel. Ik rende naar buiten, haalde mijn mooiste glimlach tevoorschijn en liep op hem af. Ik zag hem ontdooien. Hij was supervriendelijk, wenste me een heel gelukkig nieuwjaar en ... vroeg een beetje schoorvoetend of ik geïnteresseerd was in de almanach du facteur en of ik het concept kende. Eigenlijk bedelde hij een beetje verlegen om een fooi. En ik die nog wel dacht dat het door mij kwam ...
Hoe dan ook, hij is een fooi en wij een kalender rijker. Ik denk dat we dikke maatjes zijn vanaf nu.
Maar vandaag heb ik me voor de gelegenheid even voorgedaan alsof ik een beetje nieuw was hier. Ik zal uitleggen hoe dat zo komt.
Al vijf jaar hebben we dezelfde postbode. Een beetje stille man. Hij is niet onaardig maar supervriendelijk kan ik hem ook niet noemen. Hij brengt nog wel eens pakjes die we besteld hebben naar ons huis. Als die in de brievenbus passen dan laat hij ze daar achter, zoals gebruikelijk is hier.
Maar vaak genoeg is het pakje te groot en dan zit er niets anders op voor hem dan onze honderd meter lange oprit af te rijden tot aan ons huis, luid toeterend zodat we naar buiten kunnen rennen voordat hij weer onverrichter zake rechtsomkeer maakt en een briefje in de brievenbus deponeert met de melding "U was niet thuis".
Dat laatste is ons al menig keer overkomen. Als we binnen bezig zijn horen we zijn toeter niet altijd. Hij neemt dan niet te moeite om uit te stappen met als gevolg dat we alsnog de twaalf kilometer naar het postkantoor kunnen afleggen om zelf onze bestelling op te halen.
Vandaag ook weer TOET-TOET, de facteur met een bestelling. Drie pakjes tegelijk nog wel. Ik rende naar buiten, haalde mijn mooiste glimlach tevoorschijn en liep op hem af. Ik zag hem ontdooien. Hij was supervriendelijk, wenste me een heel gelukkig nieuwjaar en ... vroeg een beetje schoorvoetend of ik geïnteresseerd was in de almanach du facteur en of ik het concept kende. Eigenlijk bedelde hij een beetje verlegen om een fooi. En ik die nog wel dacht dat het door mij kwam ...
Hoe dan ook, hij is een fooi en wij een kalender rijker. Ik denk dat we dikke maatjes zijn vanaf nu.
Abonneren op:
Posts (Atom)