Voor en na

Ik heb iets met oude foto's. Niet dat ik heel erg aan het verleden hang, maar ik kijk wel graag terug naar hoe het vroeger was, hoe mensen en dingen er toen uitzagen, naar het modebeeld van toen. En de vergelijking met nu, hoe alles is veranderd.

Het is jammer dat er vroeger veel minder foto's gemaakt werden dan nu. Tegenwoordig loopt iedereen continu met een camera op zak, is het niet een gewone digitale camera dan is het wel een mobiele telefoon waarmee alles en iedereen vastgelegd wordt. Ik heb aardig wat foto's van lang geleden, maar het hadden er best wat meer mogen zijn wat mij betreft. Om die reden maak ik tegenwoordig van alles en nog wat foto's, voor later, als we oud en versleten zijn, dan kunnen we nog eens terugblikken op hoe het was.

Ik vond vandaag in mijn fotoarchief een foto van een jaar geleden ongeveer. Nog niet eens zo heel lang terug dus. En toch is er veel op veranderd. Het is een foto van onze woonkamer zoals ze was toen we hier kwamen wonen. Er is in dat jaar echt heel veel veranderd, eigenlijk zowat alles. Ik heb er een foto van nu naast gezet. Wat ik zie bevalt me wel eerlijk gezegd.

Dit moet ik vaker doen. Ik ga maar eens verder zoeken, misschien kom ik nog meer foto's tegen voor een voor en na collage.

Wakker

Ze zijn wakker, de bloemetjes, de bijtjes, de hommels, de vogeltjes, de muggen, de vliegjes. Op een dag als vandaag wordt alles wakker. Het was vandaag lente, ik kan het niet anders noemen. We hebben buiten zitten lunchen, het scheelde niets of we waren languit op het deck van het zwembad gaan liggen zonnen. We hebben vandaag de kachel niet eens aan gehad, en dat in januari!

De lammetjes lopen ook alweer in de wei, alleen nog niet in de onze. De ooien van onze buurman zijn wat later gedekt deze keer. De ram is een tijdlang apart gehouden zodat de lammetjes wat minder gespreid geboren zullen worden. Meneer heeft zich dus even moeten inhouden, maar daarna was het feest.

En voor ons wordt het feest zodra de kleintjes met z'n allen dartelend in de wei rondhuppelen. Ik kan haast niet wachten.

Pain

Ik kan er maar niet aan wennen, aan dat Frans brood. Niet dat ik het niet lekker vind, integendeel, maar ik kan maar niet onthouden hoe ze allemaal heten. Ik vraag bij de bakker steevast om de verkeerde.

Vandaag ook weer, denk ik het te weten, vraag ik om een flûte, krijg ik een brood waar we minstens vier dagen mee zouden toekomen, ware het niet dat het Franse brood niet meer eetbaar is na één dag.

Ik kon nog net op tijd ingrijpen, bleek het een baguette te heten wat ik wilde hebben. Het heeft allemaal te maken met het gewicht schijnt het. Ik heb het maar eens opgezocht.

De baguette is het meest bekend, 65 cm lang en weegt 250 gram. De flûte heeft dezelfde lengte als een baguette maar is wel twee keer zo dik, gaat al richting de 500 gr dus. En dan is er nog de ficelle, die is weer maar half zo dik als een baguette, weegt 120 gram ongeveer.

Daarnaast zijn er uiteraard nog de speciale broden, de croissants, de pain au chocolat, de brioche, pain aux raisins en tientallen andere, teveel om allemaal op te noemen. Maar de speciaaltjes laten we even voor wat ze zijn.

Eigenlijk is het dus helemaal niet zo ingewikkeld allemaal, het zijn maar drie formaten die je moet onthouden. Maar wat me elke keer verbaast is dat, als ik eindelijk denk te weten hoe die standaardbroden heten, ze de namen allemaal weer door elkaar gehusseld te hebben.

Of is dat mijn verbeelding maar en haal ik ze toch zelf elke keer weer door elkaar. Vast wel.

Lazy monday afternoon

Kopje thee, goed boek en een lekkere sofa ... meer moet dat niet zijn op een mooie zonnige luie maandagmiddag.

OK, we hadden moeten werken, het weekend is voorbij. Maar aangezien we geen onderscheid maken tussen de dagen vonden we het niet erg om de maandag voor deze keer als weekenddag te zien. Een normale weekenddag wel te verstaan, eentje waarin vooral veel genietst en gelummeld wordt.

Vroeger, toen ik nog een kantoorbaan had in het koude en natte Nederland, hadden we een woord voor niets doen. We noemden het epibreren, ik denk dat we het geleend hadden van een cabaretier, maar dat maakte niet uit. Niet dat het veel voorkwam, dat epibreren overigens, daar hadden we niet veel tijd voor.

Wat wel veel voorkwam was kurken, Kreatief Uit het Raam Kijken. Maar dat hadden we nodig, we hadden een kreatieve baan, dan moet je inspiratie opdoen zo nu en dan.

Vandaag was een dagje vol met epibreren en kurken. We hebben er van genoten, maar het moet geen gewoonte worden.

Cérémonie des voeux

We hadden vandaag onze jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. Tout Marnaves was er, alle vijtig vaste inwoners van het dorp, of hoeveel zullen het er zijn in de winter. Het wordt gehouden in een klein zaaltje van de mairie, zo lijkt het tenminste nog gezellig druk.

Als je binnen komt is het volgens goede Franse gewoonte gewenst dat je iedereen zoent. Ook al zie je iemand voor de eerste keer, het maakt niet uit, dubbele klapzoenen uitdelen wordt wel gewaardeerd. We doen daar niet ingewikkeld over, we doen braaf mee met dat ritueel. Oud of jong, mager of dik, knap of lelijk, het maakt allemaal niet uit, niemand wordt overgeslagen. Het valt trouwens op dat jonge kinderen daar helemaal geen moeite mee hebben, ze weten gewoon niet beter, ze vinden het bepaald niet raar of vervelend.

Die receptie is om twaalf uur 's middags. We kwamen vijf over twaalf binnen en iedereen was er zo ongeveer al. We waren maar net op tijd voor de speech van de burgemeester. Een speech die ging over een samenwerking van 18 kleine gemeentes, waaronder de onze, waarbij er een raad was samengesteld met een president en waarbij alle 18 burgemeesters hun stem proberen te laten horen. Het lijkt me niet eenvoudig, een tafel met 18 schreeuwende mannen en vrouwen, hoe moet je daar in hemelsnaam een overeenstemming zien te bereiken.

Maar goed, we zien het allemaal wel wat het voor gevolgen zal hebben. Één ding is al zeker, de gemeentelijke belastingen zullen omhoog gaan hier. We zijn in Marnaves nogal verwend, we betalen het minst belastingen van de groep van 18, sterker nog, van heel Frankrijk. En ja, die andere 17 vinden wel dat daar iets aan moet gebeuren. Vooruit, het is begrijpelijk.

Dat laatste had de burgemeester niet in zijn speech verteld maar alleen aan ons achteraf. We mogen over afzienbare tijd weer naar de stembus om een nieuwe burgemeester te kiezen. Hierdoor wordt hij natuurlijk niet bepaald populair. Onze stem had hij al en houdt hij ook. Hij deugt wel.

Checklist logeerbadkamer

Douchebak plaatsen ... check
Douchemuur tegelen ... check
Afvoer douche aansluiten ... check
Douchekraan aansluiten ... check
Watertoevoer aansluiten ... check
Muren kitten ... check
Muren schilderen ... check
Plafond schilderen ... check
Wastafel plaatsen ... check
Afvoer wastafel aansluiten ... check
Toilet plaatsen ... check
Afvoer toilet aansluiten ... check
Watertoevoer toilet aansluiten ... check
Handdoekdroger ophangen ... check
Stopcontact monteren ... check
Schakelaar warmwatercirculatie ... check
Lamp ophangen ... check
Spiegel ophangen ... to do
Plinten monteren ... to do
Ombouw afvoerbuizen maken ... to do
Douchedeur plaatsen ... to do
Toiletrolhouder ophangen ... to do
Douche kitten ... to do
Ventilator monteren ... to do

Huh ... ik geloof dat we er bijna zijn.

Kit

Denk nu niet meteen dat ik het over Kitt, de auto van de Knight Rider heb. Weet je nog, met David Hasselhoff, een TV serie ergens begin jaren tachtig. Hij is later vast nog wel een keer uitgezonden, dus de jongere generatie kent het misschien ook nog. Nee, kit, met één t, siliconenkit, dat vervelende maar noodzakelijke plakspul waarmee je kieren en naden dicht.

Dat spul gebruiken we ook om de verbinding van gipsplaten tussen twee muren of tussen muur en plafond te dichten. Het heeft als voordeel dat het eleastisch is en dus niet gaat scheuren. Superhandig.

Maar minder handig is dat het, in tegenstelling tot wat er op de verpakking vermeld wordt, slecht overschilderbaar is met latex. En ik weet niet hoe het komt, maar het lijkt alsof de verf in de badkamer er deze keer helemaal niet op pakt.

Zou het een ander merk zijn? Ik dacht het eigenlijk niet. Misschien heeft het met de temperatuur te maken, het is nogal fris daar op het moment. Het is vreemd. Wat de oorzaak ook is, er zit maar één ding op, we doen het nog maar een keer en misschien daarna nog wel eens, net zo lang tot er niets meer van te zien is. De aanhouder wint.

Nog geen lente

Vanochtend weer geschilderd, de tweede laag in de badkamer. Nog steeds de schilderstrui niet teruggevonden, maar deze keer ben ik niet zo dom geweest om te denken dat ik het wel even in een t-shirtje afkon. Twee truien, zelfs twee spijkerbroeken over elkaar aangetrokken. Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb.

Zodra het schilderwerk klaar was en we buiten de blauwe lucht en stralende zon zagen zijn we, nadat we de aanhanger erachter hadden gehangen, in de auto gesprongen en vertrokken. Na een tussenstop bij de pizzeria, waar we serieus overwogen hebben om buiten op het terras te gaan zitten, het had gekund, het was lente-achtig warm, volgas naar de bouwmaterialenhandel.

Mooi weer, daar profiteren we van om gipsplaten te halen. Het is een beetje plannen met de sneeuw en de regen van de afgelopen weken. Het weerbericht had de hele dag zon voorspeld, geen enkele reden om niet te gaan dus.

Afijn, de gipsplaten zijn nog niet ingeladen of er komen me toch een paar donkere wolken aanzetten! Dit was niet afgesproken. Maar wat doe je eraan, veel keuze heb je niet. Zo snel mogelijk weer naar huis in de hoop dat het droog blijft.

En dat bleef het, gelukkig. Dus we kunnen weer verder bouwen hier.

Bibber

Er bestaan allerlei soorten truien. Je hebt de nette trui voor als je op stap gaat, de doordeweekse trui voor dagelijks gebruik, de thuistrui voor lekker op de bank, de slobbertrui voor als je ziek bent, de kabeltrui voor koude dagen, de coltrui voor op de skis, het naveltruitje voor de eerste lentedagen en de lange trui die gemakkelijk als mini-jurkje kan dienen. Dat laatste zou ik als man niet doen, dat voorlaatste overigens ook niet. Maar ik ben nu eenmaal een vrouw, dus ze liggen bij mij allemaal op de plank.

Er zijn ook nog de werktrui en de vies-werktrui. De naam zegt het al, deze worden in meer of mindere mate vuil tijdens gebruik. Meestal zijn het oude truien die hun beste tijd hebben gehad. Ze worden regelmatig in de wasmachine gegooid en komen er voor hun toepassing nog altijd redelijk bruikbaar uit, klaar voor een volgende klus.

Maar er is nog een soort trui, de schilderstrui. Een afgedankte vies-werktrui. Deze kan je wassen zo vaak als je wilt, hij zit altijd vol met verfvlekken. Maar dat geeft niet, daar is hij tenslotte ook voor bedoeld.

Ik heb er welgeteld één, zo'n schilderstrui, een oude warme witte sweater. Ideaal als je op dagen als deze wilt schilderen in een onverwarmde ruimte. Tenminste, als je hem kan vinden. Niet dus.

En toch wilde ik schilderen, ik laat me niet ontmoedigen door een onvindbare trui. Dan maar in een oud t-shirt, wat geeft het, je bent bezig dus je krijgt het wel warm dacht ik. Niet dus.

Het was frisjes maar het ging van kwaad tot erger. Klappertandend heb ik de klus geklaard, het moest en zou af. Gekkenwerk, ik weet het, maar als ik iets in mijn hoofd heb dan moet het gebeuren. Bij gebrek aan een warm bad heb ik mezelf na afloop getrakteerd op een lange hete douche. Het was nodig.

En nu zit ik op de bank, rozig, kop hete thee in mijn handen, het gaat wel weer. Maar hoe lang ik nog wakker blijf ...

Mysterie opgelost

Nadat we gisteren pardoes de electra waren vergeten aan te leggen in de muur en we dat toch even moesten herstellen, hebben we maar meteen de gelegenheid aangegreoen om de hele bedrading op zolder op orde te brengen, dan is dat ook maar gebeurd.

Een zolder, daar moet je je niet te veel bij voorstellen. De daken zijn hier vrij plat, op een zolder kan je niet staan, hooguit kan je nog net rechtop zitten, als je tenminste niet al te groot bent. En op dat soort momenten komt mijn klein postuur goed van pas.

Om op die zolder te komen zit er in de muur een luik. In de muur inderdaad, het plafond is op sommige plekken hoger dan op andere, vandaar. Met een ladder en door jezelf dubbel te vouwen kom je er net in. Ik ben niet zo'n held in het aanleggen van electra, sterker nog, ik hou me daar meestal ver vanaf, maar ik had een goede coach, met de juiste aanwijzingen is het me nog gelukt ook.

En nu hebben we verlichting op één van de slaapkamers en in de badkamer.  Maar dat is nog niet alles. Op het terras van de grootste slaapkamer komen electradraden uit de muur, bedoeld voor een buitenlamp. Er stond alleen geen stroom op, iets wat ons al verbaasde sinds we hier wonen. Laat ik nu onaangesloten draden op zolder vinden. Het is nog niet helemaal zeker, maar het ziet er naar uit dat we dat mysterie ook opgelost hebben.

Leermomenten

We hadden vandaag twee leermomentjes. Ik zou vandaag één van de muren die al aan één kant begipst was isoleren en de tweede kant begipsen.

Begipsen? Is dat een bestaand werkwoord? Ik weet het niet, maar het dekt de lading wel. Gipsplaten tegen een muur schroeven, begipsen, ik hou het er op.

Hoe dan ook, ik begon vol goede moed met de glaswol. Ik heb het niet zo op dat spul, ik krijg er de kriebels van, dus rubberen handschoenen aan (knalgroene deze keer), mijn vest tot onder mijn kin dichtgeritst. Blijkt de glaswol kleddernat te zijn aan de onderkant. Ik weet nog wel dat het pak eens in een plas terecht was gekomen, maar ja, het zit helemaal in plastic verpakt, wie denkt er nu dat het ook aan de binnenkant nat wordt. En blijft! Want waar ik het over heb is al een week of drie vier geleden. Dat was dus leermomentje nummer één: Je pak glaswol niet in een plas laten vallen.

Gelukkig was er nog een ander pak, eentje wat wel droog was, dus ik kon door met mijn werk. De hele muur geïsoleerd en vervolgens de eerste laag gips ertegen geschroefd. In die muur ligt al bedrading voor de stopcontacten die erin moeten komen, links en rechts van waar het bed komt te staan. Maar alleen een electradraad tussen de twee stopcontacten is niet voldoende, die draad moet ergens op aangesloten worden. En dat kan je maar beter doen voordat de muur aan beide kanten is dichtgemaakt. Daar kwamen we uiteraard te laat achter. En daarmee hebben we leermomentje nummer twee te pakken: Check even je bekabeling voor je de muur dicht maakt.

Leuk, die leermomenten, maar we zijn bijna klaar. Inmiddels weten we alles over gipsmuren bouwen en de do's en don'ts. Wie weet, ooit komt het nog eens van pas, als we nog eens een huis gaan verbouwen.

En anders moesten we er maar een boek over gaan schrijven of zo.

Gaat dit goed?

Oei, gaat dit goed? Blijft dit heel? Door de sneeuwval en de vorst van de afgelopen dagen hebben we een klein probleempje, een probleempje wat zich hopelijk vanzelf gaat oplossen.

Overal was een dik pak sneeuw terecht gekomen, zo ook op het winterdek van het zwembad. Het vreemde is, gisteren was het overal gesmolten, behalve op dat dek. De sneeuw die daar op terecht is gekomen is veranderd in ijs. Het lijkt verdorie wel een schaatsbaan.

Maar dat pak ijs is nogal zwaar en daardoor hangt het dek zowat een meter door. Het is een grote zak geworden, een zak vol met ijs. En ijs kan breken als je eraan morrelt, en ijs wordt scherp dan, en ijs kan snijden dan, en voor je het weet heb je een scheur in het dek.

En dat willen we coûte que coûte voorkomen. Dus zit er maar één ding op, ervan afblijven. Maar of dat gaat lukken met mijn ongeduld ...

Ontzet

Het is alweer voorbij, we zijn ontzet. Niet door een brandweerauto of een helicopter, maar door de regen. Het is zomaar tien graden warmer geworden, de gesmolten sneeuw loopt als beekjes over de wegen.

Nog niet alles is weg, hier en daar liggen nog verraderlijke plakken ijs, maar het is te doen. We zijn er net op uit geweest en met een beetje voorzichtig rijgedrag kom je veilig op je bestemming. Wel prettig dus.

Maar toch is het wel jammer ook. Het was sprookjesachtig mooi. Het is hier altijd al stil, maar nu kon je een speld horen vallen, de sneeuw dempt de schaarse geluiden die er zijn. Nu komen hier op een normale dag misschien vijf auto's langs, de afgelopen dagen niet één.

En als er toch eentje voorbij zou zijn gereden dan hebben we hem niet gezien of gehoord.

Weer een muurtje

Ik heb de tekening weer even bijgewerkt. De groene muur, daar zijn we nu mee bezig. De deur zit er in en aan één zijde is ze bekleed met dubbel gipsplaat. De rode muren, die zijn nu helemaal klaar. Beide zijden zijn gegipst en gestuct, klaar om geschilderd te worden. De tegels in de badkamer zijn inmiddels ook gevoegd.

We zijn nu zo goed als door onze voorraad gipsplaten heen. We zullen dus weer op stap moeten binnenkort. Voorlopig zit dat er niet in, er ligt nog altijd een dik pak sneeuw. De weg is hier gisteravond wonder boven wonder toch geveegd, met als resultaat dat het nu een ijsbaan is geworden waarop zelfs sneeuwkettingen geen grip meer hebben. Dus het is even afwachten tot de wegen weer berijdbaar zijn en het niet regent. Volgens de voorspellingen kon dat nog wel even duren.

Maar we kunnen wel nog andere dingen doen. Ik noemde al het schilderen van de badkamer. Hoewel ik eigenlijk meer een voorstander ben van alles in één keer, kan dat beter binnenkort toch maar gebeuren. Als dat klaar is kan wastafel en toilet gemonteerd worden en kan er gecontroleerd worden of de waterleiding en afvoer geen lekkage vertonen. Bovendien werkt het ook wel motiverend om een kamer helemaal klaar te hebben.

En ach, anders gaan we wel weer andere dingen verzinnen. Altijd wel wat te doen hier.

Winter wonderland

Ho maar

Ja hallo, zo is het wel genoeg! Het heeft hier even 35 centimeter gesneeuwd, in één dag! Het is vanochtend begonnen en tot een uur of zeven zijn er onafgebroken dikke vlokken naar beneden gekomen. Dit is zo'n dag dat je binnen blijft, voor de kachel, met een warm kopje thee. Maar we hadden geen keuze, we moesten er met de auto doorheen.

Bij vertrek viel het nog wel mee. Toegegeven, er lag al een dik pak sneeuw en hel was een beetje glibberen, maar het lukte prima om onze heuvel af te komen.

Terug was een ander verhaal. Ik dacht even dat we het niet zouden gaan redden. Er was veel meer bij gevallen dan we gedacht hadden. Er lag zelfs zo veel dat de blauwe buffel met zijn buik door de sneeuw gleed.

Het was echt even penibel, we schoven alle kanten op. Er zat niets anders op dan de sneeuwkettingen om de wielen te binden. Heel lang geleden, op een wintersporttripje hadden we ze wel eens gebruikt, en dan sta je toch weer even te knoeien met die dingen.

Ik ben niet gauw bang, maar van al dat geglibber werd ik toch een beetje nerveus. Ik zag me de nacht al doorbrengen in de greppel. Maar vooruit, het is goed gegaan, we hebben het gered. Niet in de minste plaats door onze trouwe buffel. Hij heeft zich geweerd.

Inmiddels is het gestopt met sneeuwen en als we de voorspelling mogen geloven hebben we het hiermee ook gehad. Laten we het hopen. Tot er minstens de helft gesmolten is zitten we hier gevangen. Spannend wel, het heeft wel wat.

Mèk mèk mèk

Voorlopig is er nog niet veel wits te zien, die twee vlokken van vandaag daar hebben we het niet over. Hoewel, ik vergis me, er was wel iets wits te zien, er hing weer mist vanochtend. Hij is verdorie hardnekkig dit jaar.

We moeten nog even geduld hebben. Als het goed is krijgen we morgen wat sneeuw en zouden de dagen erna zonnig zijn. Kijk, en dat levert mooie plaatjes op. Ik weet al wat ik dan ga doen, de laarzen staan klaar, de batterijtjes van de camera zijn opgeladen.

Maar we denken niet alleen aan de mooie plaatjes, onze kameraadjes zijn er ook nog. Het vogelvoederhuisje staat klaar met een berg zaadjes erin. Het staat voor het raam zodat het niet meteen ondersneeuwt. Da's niet alleen voor de vogeltjes leuk, maar ook voor ons. Ze storen zich er absoluut niet aan dat we ze gade slaan.

En ook voor onze viervoetertjes is het leuk. De poezen zitten uren te turen en te mekkeren. Voorlopig hebben ze nog niet door dat ze moeten omlopen om ze te pakken te krijgen. Maar hoe lang nog ...

L'hiver est arrivé

Finie la douceur printanière ! L'hiver est arrivé et Météo France prévoit un refroidissement général avec de fortes chutes de neige à partir de 300 mètres cette semaine.

Zou het er dan toch van komen? Krijgen we sneeuw? Ik hoop het stiekem een beetje. Als je de weersvoorspelling mag geloven is het een kwestie van een paar dagen en het is zover. We zitten tenslotte op een hoogte van 436 meter en 46 centimeter. Vooral die laatste 46 centimeters, die doen het hem.

We vinden het niet erg, integendeel, het is wel mooi. Er wordt geen zout gestrooid hier, alles blijft prachtig wit. Het lijkt alsof je in een sprookje leeft, de omgeving ziet er perfect uit als het net gevallen is.

En als de temperaturen laag genoeg zijn blijft het ook een tijdje zo mooi. Auto's komen slechts de weg op als het echt niet anders kan. Begrijpelijk, de toegangswegen zijn hier en daar best steil, als je gaat glijden kon dat wel eens verkeerd aflopen. We zijn wel voorzichtig, maar het verlamt ons niet. We trekken er gewoon op uit. Winterbandjes onder de bolides en rollen maar.

En hoewel we ze nog nooit nodig hebben gehad, hebben we voor alle zekerheid rond deze tijd wel altijd de sneeuwkettingen in de kofferbak paraat liggen. Je weet maar nooit.

Het enige wat ons rest is afwachten tot de eerste vlokken vallen. Kom maar op, we zijn er klaar voor.

Pluimage

Ik heb ze al een tijdje liggen, deze veren, verloren door vogels van allerlei pluimage. Ik had me voorgenomen om de naam van de bijbehorende eigenaar een keertje op te zoeken, maar het komt er maar niet van en ik wilde jullie de vondst wel eens showen.

En eigenlijk hoop ik dat jullie me een beetje willen helpen. Laat maar horen wat jullie vinden. Ik ben benieuwd.

Carreaux anciennes

Voor we aan de renovatie van de woonkamer begonnen hebben we de vloer eruit moeten halen. Er lagen vloertegels in van misschien wel honderd jaar oud (overdrijf ik hier?), met de hand gemaakt en zeer gewild, schijnt het. Heel wat eurootjes per vierkante meter krijg je er nog voor, schijnt het. En we hebben maar liefst tien vierkante meter van dat spul. Niet slecht.

Dus het goedje maar eens op le bon coin gezet, de markplaats, de zoekertjes van Frankrijk. Want als er zoveel belangstelling voor is gaan we dat niet weggooien, dat zou toch zonde zijn, nietwaar? Ik heb voor die euro's wel weer een nieuwe aanschaf in gedachten. Sterker nog, het is al uitgegeven. Of was dat wellicht niet slim?

En nu wachten we in spanning op de eerste reakties. Tot die tijd sieren ze ons terras en benemen ze ons het mooie uitzicht over de velden. Laten we hopen dat het maar van korte duur is of de eerste die bij ons komt logeren weet meteen wat hij te doen krijgt.

Leuk klusje

Nog even terug naar de badkamer. Eigenlijk zijn we daar  u zo goed als klaar, tenminste, wat het ruwe werk betreft dan. Er is nog één klus die geklaard moet worden, de afvoer moet nog worden aangesloten.

Maar ook daarvoor is het zware werk achter de rug. Het gat in de meterdikke mure-en-pierre zit er al lang. Dat gat komt uit in wat wij de abri noemen. Doordat het huis op een glooiend terrein staat ligt de zuidkant lager dan de noordkant. De logeerkamers en hun badkamer liggen aan die noordkant waardoor de afvoer op ongeveer anderhalve meter boven de grond binnen komt in de abri. In diezelfde abri komt ook al de afvoer van onze eigen badkamer, die zich daarboven bevindt, binnen.

En dat maakt het uitermate simpel om de afvoer van de nieuwe badkamer aan te sluiten op de septic tank. De bestaande buis doorzagen en er een T- spiltsing opzetten. Vervolgens een paar meter buis er tussen friemelen en klaar.

Maaaaaar ... die abri, die staat tot de nok toe vol met spullen. Het meubilair van de logeerkamers, reserveservies van de gite, spullen voor de tuin, zakken cement, grasmaaier, bosmaaier, noem het en je vindt het daar. En uiteraard staat alles juist daar waar die afvoer moet komen.

Hm, leuk klusje, maar niet heus.

Zo duidelijker?

Ziet, ik heb een manier gevonden om jullie te laten zien hoe ver we staan.

Eigenlijk is het heel simpel. Een paar rechte lijnen en wat vormpjes, meer is het niet. En toch zie je meteen wat er bedoeld wordt. Badkamer met toilet, wastafel en douche en twee slaapkamers met een bed.

De rode lijnen zijn de muren die klaar zijn, of dan toch zo goed als. Nog niet geschilderd dan wel, sommige nog niet eens geplamuurd, maar ze staan overeind. De zwarte zijn er nog niet of zijn nog niet het vernoemen waard.

En als je nog in gedachten had hoe die eerste 3D tekening eruit zag, dan zie je meteen dat er vanalles is veranderd. Ik denk dat ik ergens een meetfout had gemaakt, het klopte gewoon van geen kanten. Deze keer heb ik gewoon uit de losse pols wat geschetst. Het lijkt er best aardig op.

Working 9 to 5

Ik had het al aangekondigd, weer een totaal nietszeggende foto. Ik moet er eens wat op verzinnen, dit is niks. Ik heb nog even het hoofdeind van het bed neergezet op de plek waar het straks komt te staan, in een poging er wat van te maken. Ik kan niet zeggen dat dat erg verhelderend werkt.

Maar vooruit, er is wel hard gewerkt vandaag, het komt niet vaak voor dat ik zulke lange dagen maak. Ben ik normaal gezien niet voor half twaalf begonnen (ik spreek hier voor mezelf, mijn wederhelft is gelukkig wat aktiever), nu stond ik al om negen uur de eerste platen vast te schroeven. Ik schrok er zelf van.

En daar bleef het niet bij. Ik heb staand gelunched (een echte hema rookworst, direct import uit Nederland) en stug doorgewerkt tot vijf uur. Dat is acht uur onafgebroken sjouwen, meten, zagen, snijden, tillen en schroeven.

En nu heb ik spierpijn in mijn schouders en ben ik moe. Tja, verbaast je dat? Mij niet. Maar OK, ik had er zin in vandaag, het ging lekker.

Het geeft wel voldoening, dit zijn de betere dagen.

Meer muur

Ik hoor wel eens van vrienden die hier langskomen dat het er in het echt anders uit ziet dan op de foto's. Gelukkig meestal in positieve zin, en ik hoop dat ze dat ook menen. Het is af en toe moeilijk om een klus waar je mee bezig bent zodanig vast te leggen dat je ook exact ziet wat er gebeurt.

Ook nu staat hier weer een foto waarvan je wellicht denk, wat moet ik ermee, wat zie ik daarop. Ik snap dat, ik zie er zelf ook niet bijster veel op eigenlijk. Het is dat ik weet hoe het er in het echt uitziet, want anders ...

Ik wil eigenlijk altijd een foto plaatsen bij het stukje wat ik schrijf. Noem het een afwijking van me, ik heb geen andere verklaring. Hoewel een plaatje meer zegt dan duizend woorden is dat vandaag niet bepaald het geval. Maar weet je wat, ik vertel wel even wat je ziet.

Je staat met je rug naar de keuken en kijkt vanuit de kleinste logeerslaapkamer-to-be naar de badkamer. Ik ben begonnen met de buitenmuren van die badkamer. Daar waar je nu gipsplaten ziet is de afscheiding tussen badkamer en grote slaapkamer. Je ziet dat die gipsplaten rechts een eind uitsteken voorbij de muur waar de badkamer eindigt. Dat heeft een doel, daar komt een dressing. Beter daar nu al rekening mee houden dan achteraf.

Tja, en verder zie je helemaal niets eigenlijk. Om het hoekje zit  nog een stukje wat klaar is, weer zo'n lastige van drie meter zestig hoog. Maar goed, het zit er in.

Nu is het een kwestie van lekker doorbouwen, exact wat we van plan zijn. Dus wees voorbereid, jullie kunnen nog meer vreemde nietszeggende foto's verwachten de komende tijd.

Vreemd gevoel

Ja hoor, het was weer zover. Wat moet gebeuren moet gebeuren en dus maar weer een ritje gips vandaag. En dat betekent eigenlijk dat we opschieten, anders hadden we geen nieuwe platen hoeven halen he.

In de badkamer is de afdeling electra al goed bezig geweest en tevens de afdeling plamuren-schuren is al een eind in de goede richting. Als dat klaar is kan de afdeling schilderen pas aan de slag.

Maar tot het zover is ga ik lekker door met bouwen van de andere muren. Ze worden goed geïsoleren met glaswol, niet tegen de kou, het zijn tenslotte binnenmuren, maar tegen geluid in dit geval. We gunnen onze logees graag wat privacy.

En plots besef ik dat we er bijna zijn. Wat is nu een paar muurtjes neerzetten als plafond en vloer er al liggen. Het ingewikkelste deel is achter de rug. Dit is de laatste grote klus in het huis en hoewel we nog wel wat werk eraan hebben komt die langzaam maar zeker ten einde.

Vreemd gevoel.

Roze wolk, of witte

We leven in een wolk, al bijna drie jaar op een roze, maar de laatste week zitten we er middenin, in een witte. Hij hangt hier maar te hangen, er zit geen beweging in. Je ziet geen hand voor ogen.

We zitten hier hoog op een heuvel, 436 meter boven zeeniveau om precies te zijn. Meestal zitten we hier in de zon als er beneden in het dal mist hangt, maar deze keer hangt de wolk iets hoger en zijn we hier de pineut.

Erg? Welnee, het is wel grappig, het heeft wel wat, alsof je in een coconnetje leeft. Behalve dan als je in het donker nog weg moet. Dan is het een beetje vervelend. Je ziet werkelijk helemaal niets, alsof je blind met de auto rijdt. Straatverlichting kennen deze kleine binnenweggetjes niet, een witte lijn in het midden al evenmin. Het enige houvast is de eerste twee meter van de berm.

Toen we hier nog geen huis gevonden hadden en weer eens een weekje hier in de buurt verbleven hing er op een dag ook zo'n hardnekkige mist. We hadden de grootste moeite om ons logeeradres te vinden. Het is dat we een GPS systeem hadden en we daardoor wisten wanneer er een bocht aankwam, we waren ongetwijfeld ergens in de berm beland zonder.

Nu lijkt het alsof het hier altijd mistig is, niets is minder waar. Deze tijd van het jaar komt het wel eens voor, de rest van het jaar zitten we er bovenop, op die roze.

Weer een stapje

Verder gegaan met de badkamermuren. Eigenlijk gaat het langzamer dan gedacht. Hoe dat komt? Omdat ik iemand ben die altijd alles tot op het detail uitgedacht wil hebben voor ik eraan begin. En dus sta ik eerst een tijdje de zaak aandachtig te bekijken terwijl zich in mijn hoofd plannetjes vormen.

Op zich is dat niet zo erg vind ik zelf. Ik bedenk het liever goed van tevoren dan dat ik achteraf fouten moet herstellen. Het gevolg is dat het wel klopt over het algemeen wel wat ik bedacht heb, kleinigheidjes daar gelaten.

Het stukje muur van vandaag was er ook zo één. Ik had al verteld dat het een hoge muur is, drie meter zestig. De staanders zijn maar drie meter lang, die moeten dus verlengd worden, iets wat de constructie niet echt ten goede komt. Om te voorkomen dat het niet een wiebel geval wordt heb ik ook deze keer zorgvuldig de hoeken en verbindingen van tevoren uitgedacht. Met succes, het staat als een huis.

En hiermee is het ruwe werk van de logeerbadkamer klaar. We kunnen beginnen met de afwerking. Kijk, dat gaat de goeie kant op.

Weg ermee

Zo, het is gebeurd, hij is er vandoor, weg ermee, afgelopen. Het was nog drie dagen te vroeg maar we konden de treurnis niet langer aanzien. De kerstboom is afgetuigd en buiten gezet.

Maar goed, wie bepaalt eigenlijk dat hij moet blijven staan tot na de zesde januari. Waar komt die regel vandaan? Ik zou het niet weten en ik ga het niet opzoeken ook. We hadden er schoon genoeg van.

Maar nu is het wel een beetje kaal. We waren blijkbaar erg aan hem gewend geraakt. We hadden niet gedacht dat we die treurige verdorde boom zouden missen. Alles wat overblijft is een leeg gat.

Maar vooruit, laten we het positief zien, er is al genoeg treurnis op deze wereldbol. We kunnen weer ongehinderd naar buiten kijken. Voor dat raam staat ons vogelvoederhuisje wat druk bezocht wordt door meesjes en andere kleine vogeltjes. Dat is toch wel weer een aangenaam uitzicht.

Bright eyes

We reden vanavond terug naar huis, het was al donker en we zijn dan altijd een beetje voorzichtig. Bij elke rit in het donker duiken er wel een paar dieren op in je koplampen. Vandaag was geen uitzondering.

Het begon al op de snelweg. Een buizerd, uil, of iets anders wat daar op lijkt kon nog net de auto voor ons ontwijken en kwam hopeloos fladderend met meer dan 130 km per uur op de voorruit af. Die 130, dat was onze eigen snelheid op dat moment. Ik heb niet zijn snelheidsmeter kunnen zien, maar hij ging behoorlijk hard. Tel dat er nog bij en het is voldoende om birdie bij je op schoot te doen belanden, dwars door de ruit heen.

Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen, hield mijn adem in en wachtte op de klap. Er gebeurde niets, of toch allicht niet veel. We hoorden vaag nog wel iets op het dak, een tikje hooguit. Of vogellief het voorval overleefd heeft, geen idee. Laten we het hopen.

Wat verder, alweer van de snelweg af, op een klein binnenweggetje, zagen we twee kleine konijntjes. Nee, eerst zagen we de oogjes, twee kleine lampjes als die van een kerstboom zeg maar. Twee lampjes die niet parallel bewegen zijn twee konijtjes, ze kijken je vanaf de zijkant aan, snap je. Maar goed, die leven nog, die zaten op het veld ver weg van de auto. Tenzij er een andere auto ...

Weer een paar bochten zien we weer twee lampjes. Een kat deze keer. Die staart je met twee ogen tegelijk aan. Tenzij ze naar je knipoogt, doen ze ook wel eens. De onze allicht wel, of hebben wij hier speciaaltjes? Wie zal het zeggen.

Nog maar een paar kilometer en we zijn thuis. Duikt er verdorie weer een lampje op, op manshoogte deze keer. Geen konijntje, geen poesje, die zijn allemaal te klein. Geen ree ook, want zelfs die is te laag. We vertragen om eens goed te kunnen zien waarmee we nu te maken hebben. Staat er ineens een prachtig volwassen mannetjeshert in de koplampen ons fier aan te staren.

Inmiddels staan we stil. Ik sla deze keer mijn handen niet voor mijn ogen, maar voor mijn mond, van pure verwondering. Wat een geweldig mooi dier. Op een paar meter van de auto staat hij naar ons te kijken. We worden er helemaal stil van. Zo mooi.

Kleine overwinning

Vandaag hebben we een kleine overwinning behaald. We hebben het moeilijkste deel van de muren gebouwd.

Over het algemeen stelt het bouwen van een gipsmuur niet zo heel veel voor. Je bevestigt rails in vloer en plafond, schuift er staanders in en schroeft er gipsplaten tegen. Niet zo bijster ingewikkeld dus.

Maar het wordt al een ander verhaal als de muur een schuin plafond heeft. Dan wordt het toch wat beter afmeten wil het zaakje nog een beetje aansluiten. Het wordt zeker een ander verhaal als je geen rechte muur ernaast hebt waar je je gipsplaat tegen moet laten aansluiten.

En de muur van vandaag was bepaald niet recht. Het is een oude buitenmuur, gemaakt van gestapelde rotsblokken zo ongeveer. Wil je niet een paar bussen pur leeg moeten spuiten dan zal je heel nauwkeurig de rand moeten aftekenen om de plaat zo goed en kwaad als het kan uit te kunnen zagen.

Die twee gevallen hadden we vandaag te pakken in één muur. Dat is op zich al lastig genoeg, maar het was nog niet alles. Het plafond is op die plek ook nog eens drie meter zestig hoog. Die platen zijn loodzwaar en dus betekent het een hoop tilwerk.

Maar vooruit, het zit er in. Het heeft wel wat moeite en tijd gekost maar het past allemaal exact. Nu de rest nog even.

Gelukkig 2013

Aan alle trouwe lezers een welgemeend gelukkig nieuwjaar. Dat 2013 alles mag brengen wat je wenst. Maar bovenal wensen we iedereen een goede gezondheid.

Heel veel liefs vanaf Les Fontanelles namens iedereen die daar woont.