CSI Marnaves

We voelden ons hier veilig. Vaak vergaten we de deur op slot te doen als we op stap gingen of we lieten dure spullen buiten slingeren. Auto's bleven meestal onbeveiligd achter met onafgesloten portieren. Nooit hoorde je over diefstallen en als je al wat hoorde dan praatte men er jaren later nog over.

En dus vermoed ik dat wij vanaf vandaag de talk of the town zijn voor de komende jaren. We zijn afgelopen nacht bestolen. We waren zo trots op ons zwembad, alles werkte perfect, het zag er goed uit, een paradijsje op aarde. Tot we er vanochtend achter kwamen dat de robot en de pomp verdwenen waren.

En dan bekruipt je ineens een vreemd gevoel. Iemand heeft aan je spullen gezeten in het midden van de nacht, terwijl jij de slaap der onschuldigen sliep. Gelukkig zijn ze niet in het huis geweest, maar toch. Het veilige onbevangen gevoel is verdwenen.

Uiteraard meteen aangifte gedaan. De politie stond binnen een uur drie man sterk op het erf. Van alles zijn foto's gemaakt, er werd zelfs een sporenonderzoek gedaan. Ja, ik moet zeggen dat ze het serieus nemen hier. Het leek heel even op een aflevering van CSI, CSI Marnaves.

Maaien

Al eerder gemeld hier, natuur is iets wat je bestrijdt in deze contrijen. Je haalt iets weg, je draait je om en hopla, het staat er weer en nog groter dan voorheen. En dan kan je alles wel platspuiten maar tja, dan wordt het ook weer zo kaal allemaal. Nee, het beste is om alles zo kort mogelijk te houden zodat het er nog een beetje uitziet alsof er een gazonnetje ligt. Niet dat er veel gras tussen zit, maar gelukkig oogt kortgewiekt onkruid ook best aardig, van een afstandje althans.

Maar om dat goed te kunnen doen heb je hier serieus materieel nodig. We kwamen uit Nederland aan met een mini-grasmaaiertje en een dito bosmaaiertje. Ze hebben best hun nut bewezen gedurende een tijdje, maar na twee jaar ploeteren en knoeien moet je dat toch wat serieuzer aanpakken.

Naast de trekker met de weidebloter die we al hadden en de benzinemaaier die we een paar weken terug aangeschaft hebben, zijn we nu de trotse eigenaar van een goed werkende bosmaaier. Nu kunnen we werkelijk niets meer verzinnen waaraan het ons nog ontbreekt om de klus te klaren.

Maar tegelijk hebben we nu ook geen excuus meer. Een Engels gazonnetje zal het wel nooit worden, maar we gaan ons best doen om er wat van te maken. Maaien, maaien en nog eens maaien.

Vitamientjes

Het is nog gelukt, vandaag wat plantjes weten te verschalken voor de groententuin. Tomaten in twee soorten, de coeur de boeuf maar weer, die beviel uitstekend vorig jaar en de rose de berne. Allebei een grote smaakvolle tomaat. Wat ik niet goed snap is dat ze ook smaakloze tomaten verkopen. Dat rek stond nog helemaal vol terwijl de overige bijna uitverkocht waren, vreemd he.

En verder een paar groenten gekocht die nieuw voor me zijn. Niet nieuw wat eten betreft, maar wel op het gebied van zelf kweken. Aubergine, courgette en rode en gele paprika.

Voor elk plantje een grote kuil gegraven, wat verse schapenmest van de buurschaapjes onderin, laagje aarde erop en daarop het plantje gezet. Vorig jaar was deze taktiek bij de tomaten een groot succes en aangezien je een winnend team nooit moet veranderen heb ik het ook maar voor de rest toegepast.

Ik vind het wel weer goed zo, al die vitamientjes.

Beetje laat

Dat gaat hier niet helemaal goed met de groententuin. Ik loop achter. Nog altijd heb ik bijna een halve tuin leeg staan, ik heb nog altijd geen tomaten geplant en nog altijd geen meloenen of andere groenten gezaaid. En dat terwijl het al bijna juni is. Ik begin me af te vragen of ik niet te laat ben en het gewoon moet vergeten dit jaar.

De aardappelen groeien dan weer heel goed, daar was ik op tijd bij, en ook de peultjes gaan lekker. Iets te lekker moet ik zeggen. Ik had er geen idee van dat het hooggroeiers waren, die peulen, ze begonnen al aardig over de grond te kruipen en zich aan alles en nog wat vast te klampen.

Maar ik heb ze nu een hele stellage gegeven. Er lagen nog twee betonmatten die over waren van een klus. Een paar paaltjes in de grond geslagen en daartussen de matjes gebonden. Het ziet er nog professioneel uit ook.

Alleehop, groeien maar jongens.

Do's en don'ts

Of het nu om medicijnen gaat of gebruiksvoorwerpen, ik lees altijd aandachtig de bijsluiters. Niet alleen om vervelende bijwerkingen te kunnen herkennen mochten ze zich voordoen, maar ook omdat ze vaak hilarische vertalingen bevatten. Vooral de vertalingen vanuit Chinees of Japans zijn super. Vaak heb je geen idee meer waar ze het over hebben, hoe goed je ook je best doet. Taal schijnt toch nogal iets byzonders te zijn.

We kregen laatst een opblaasdolfijn kado, je weet wel, zo'n ding voor in het zwembad. Ik weet best wel hoe je zoiets opblaast en uit eigen ervaring ook hoeveel moeite het kost als je dat op eigen luchtkracht moet doen, maar toch maar even de handleiding bekeken achterop de doos. Je treft er een heel arsenaal aan van do's en don'ts. Deze keer hebben ze er blijkbaar rekening mee gehouden dat vertalen wat problematisch kan zijn en heeft de fabrikant gedacht slim te zijn door tekeningetjes te maken van wat je wel en niet moet doen.

Je zou nu denken dat het daardoor wat eenvoudiger te begrijpen is, ongeacht welke taal je spreekt. Maar helaas. Sommige snap ik nog wel, maar er zijn er een paar bij waarvan ik er na drie dagen nog altijd niet uit ben wat ze zouden kunnen betekenen.

Dat de dolfijn geen reddingsvlot is, je hem niet moet gebruiken bij aflandse wind of sterke stroming en je niet in de buurt moet komen van trieste skippyballen zoals nummer 5 waarschuwt is evident, maar wat in hemelsnaam nummer 10 betekent, dat is en blijft een serieus raadsel. Niemand die het me kan vertellen.

Iemand?

Kathedraal Sainte-Cecile

Het is bijna vaste prik, als we logees hebben gaan we naar Albi. Een prachtig stadje op een kilometer of 35 hier vandaan. Niet groot, heel overzichtelijk en vanalles te zien. Zo is er het museum van Toulouse-Lautrec met zijn prachtige kasteeltuin, een  tuintje van een begijnhof vol met kruiden en bloemen en je kan een wandeling maken langs de rivier de Tarn, om maar wat te noemen.

En je moet er de kathedraal bezoeken. Een enorm gebouw in gotische stijl, zo groot dat het het grootste bakstenen gebouw is wat er bestaat. Niet alleen van de Tarn of van Frankrijk, niet van Europa maar van de hele wereld. Ze is gebouwd tussen 1282 en 1480, ongetwijfeld met vele offers in de vorm van mensenlevens. Het moet in die tijd geen ongevaarlijke klus geweest zijn.

De kathedraal lijkt meer op een vesting dan op een kerk, zo diende ze dan ook, als een vesting tegen de ketterij van de Katharen. Je voelt je nietig en klein als je er naast staat en de lucht in kijkt.

Maar binnen is het schitterend. Het plafond is rijkelijk gedecoreerd met door Italiaanse kunstenaars gemaakte fresco's uit de renaissance en de muren zijn prachtig beschilderd met trompe l'oeil. Er bevinden zich verfijnde steenhouwwerken, je vraagt je af hoe lang ze daar in hemelsnaam over gedaan hebben.

Maar dan, op de westelijke muur, onder het enorme orgel, daar bevindt zich een enorm fresco uit de 15e eeuw van maar liefst 18 bij 15 meter groot. Een afbeelding van het Laatste Oordeel, een beetje angstaanjagend eigenlijk wel. Ze weten het niet zeker, maar er wordt van beweerd dat het door Vlaamse meesters is gemaakt.

Ik geloof zoiets meteen, uiteraard.

A D H D

Wild thing ... you make my heart sing ... you make everything groovy ... I said wild thing ...

A A ... D D ... E E ... D D

Dit deuntje speelt dus al de hele dag door mijn hoofd en het is er niet meer uit te krijgen.

We hebben een gitaarlesje gehad gisteren, gewoon zomaar, voor de gein. We, dat ben ik en dat zijn onze logees. Alledrie tegelijk hebben we een uur lang Wild thing zitten oefenen. Alledrie hebben we last van dikke vingertjes en alledrie hebben we bovendien ook niet zo'n gevoel voor maat.

Die dikke vingertjes daar valt weinig aan te doen, maar op die maat kan je oefenen. En dat hebben ze geweten hier. Op alles is getrommeld, op alles is geslagen, op alles is getikt, op alles is getokkeld. Tot iederen om ons heen er gillend gek van werd.

A A ... D D ... H H ... D D

Smaragdhagedis

De zon is eindelijk weer terug, het werd tijd. Ze heeft zich minstens een week niet of nauwelijks laten zien, het was fris en somber voor deze tijd van het jaar.

Maar vandaag schijnt ze weer volop, het is broeierig warm. Alle vocht wat in de grond zit verdampt razendsnel, het lijkt wel een sauna. Binnen blijft het lekker koel, het voordeel van oude huisen en-pierre. Nadeel van de koelte binnen en de sauna buiten is dat vocht zich gaat afzetten op de koude delen. De vloer is nat van het condens. Ach, het hoort er bij.

Dit weer lokt ook de koudbloedigen weer naar boven. De eerste smaragdhagedis heeft zich laten zien. Mooie dieren, ze beginnen zeldzaam te worden en staan dan ook op de lijst van beschermde diersoorten. Ik was alleen niet zo blij met de plek waar ik hem aantrof, namelijk in de bek van poes. Het beestje was daar overduidelijk niet op zijn gemak, op zich niet zo heel erg raar. Maar zie die poes maar eens te pakken te krijgen als ze met een speeltje bezig is.

Ik heb alle kanten van het terrein gezien maar het is me gelukt. De hagedis heeft weten te ontsnappen, hij heeft het overleefd, al zal hij wel de komende tijd zijn staart moeten missen.

First world problem

Potverdorie! Ik heb een first world problem te pakken. Wat een toestand! De strijkmachine laat het afweten. Jaja, lach maar, ik ben er mooi klaar mee.

De hele winter heeft ze werkloos in een hoek gestaan. Wat heb ik nou helemaal te strijken hier, eigenlijk helemaal niets. Ik ben een specialist in het zo ophangen van de was dat het kreukvrij de kast in kan zonder strijken. Kwestie van strak opvouwen en niet al te nauw kijken. Bovendien heb ik een broertje dood aan strijken, ik doe werkelijk alles om daaraan te ontsnappen.

Dus je vraagt je nu af wat ik dan met een strijkmachine aan moet. In de gite maken we altijd de bedden netjes op en daarbij horen gestreken lakens vinden we. Het ziet er zoveel mooier en verzorgder uit. Met de hand is dat nog een heel gedoe, daarom hadden we in Nederland nog snel een machine aangeschaft. Het apparaat kwam uit een klooster of zoiets, we konden het voor een prikkie overnemen. Het werkte uitstekend, twee jaar lang hebben we er dankbaar gebruik van gemaakt. 

Maar nu begint het ineens kuren te vertonen. Zodra het ding op temperatuur is slaat de aardlekschakelaar af en is het over en uit. Maar weer eens kijken hoe we dit varkentje gaan wassen ... én strijken.

Geen gezeur

Maar weer eens met onze nieuwe woonkamer verder gegaan. Willen we er komende winter warmpjes bijzitten dan mogen we wel wat voortgang gaan maken. Om de een of andere reden is het een beetje in de vergetelheid geraakt de afgelopen weken. Andere dingen te doen, je kent dat wel.

Maar nu gaan we er weer voor. Als eerste moet die kachel eens branden om te zien of alles werkt. Daarvoor moet er eigenlijk alleen maar een schoorsteenpijp gemaakt worden. En daarvoor moet eerst de muur erachter gevoegd worden want anders komen we daar met geen mogelijkheid meer bij.

En dus ben ik daar maar weer eens mee begonnen. Het is een truukje wat ik inmiddels wel ken, ik heb alleen altijd opstartproblemen. Ik heb nooit zin om het kalkzandmengsel te maken. Ik weet echt niet hoe dat zo komt, ik stel het steeds uit. Het kost me hooguit tien minuten en eenmaal begonnen is het best aardig werk.

Hoe dan ook, het deel van de muur waar de kachelpijp moet komen is nu klaar, daar zal het niet meer aan liggen. En nu ga ik door, morgen doe ik gewoon een heel stuk muur, geen gezeur, geen gemiep.

Vangrail

Drie weken geleden alweer hebben we via een internetwinkel een extra module voor het verplichte zwembadhekje besteld. Vandaag de leverancier maar eens een mailtje gestuurd waar de zaak blijft. Dit was zijn antwoord:

Bonjour M. Van Rijn,

J'ai eu mon transporteur cet après-midi.

Il se trouve qu'effectivement votre commande a été égarée par ce dernier.

Dès demain matin nous vous expédierons une nouvelle fois vos 2 modules de 3m de barrières de sécurité.

Vous nous voyez désolés pour ce regrettable incident qui a retardé votre livraison.

Cordialement.

Om het goed te begrijpen hebben we het maar even laten vertalen door gmail:

Hallo heer Van Rijn,

Ik kreeg mijn carrier vanmiddag.

Het is inderdaad uw bestelling werd verloren door de laatste.

Morgenochtend gaan we mailen u nogmaals uw twee modules van 3 meter vangrails.

Je ziet onze excuses voor dit ongelukkige incident dat de levering vertraagd.

Hartelijk.

Aha, onze vangrails werden dus verloren door de laatste. Duidelijke taal.

Sur les monts

Ik was boven aan het werk toen ik ineens stemmen hoorde. Ik vroeg me al even af of ze zich louter in mijn hoofd afspeelden, dat op zich was al voldoende geweest voor een verhaal op dit weblog, maar nee, het bleek dat ik niet de enige was die ze hoorde. Het klonkt als gemompel, niet echt ver weg maar ook weer niet heel dichtbij.

Bleek ons houthok in beslag genomen te zijn door een groep wandelaars! Een groep inderdaad, het houthok is behoorlijk ruim nu de winter voorbij is en de voorraad hout tot een minimum is teruggebracht, maar ze pasten er maar net onder met z'n allen. Ze stonden te schuilen voor de regen terwijl ze hun bammetjes nuttigden. Het regent hier al de godganse dag, daar waren ze niet zo bang voor blijkbaar, maar doorweekte bammetjes ... dat ging te ver.

En dus hadden ze een refuge gezocht. Ons huis, en ook het houthok, ligt toch op 100 meter van de weg, daar stoorden ze zich niet aan. Veel keuze heb je hier niet. Regenjassen gingen uit, ze hadden zich net comfortabel op wat houtblokken geïnstalleerd toen we ze ontdekten.

Ons aanbod om toch vooral maar binnen te komen met dit weer werd luidkeels afgeslagen. Na enig aandringen gingen ze akkoord met een kopje koffie. Ik had er in de gauwigheid twaalf geteld, het bleken er nog veel meer. Minstens een stuk of zestien. Daar kwamen we pas achter toen ze bij vertrek als dank een lied voor ons gingen zingen.

Sur les monts, tout puissants

On entend, que le vent

On ne voit, que le ciel

On ne sent que le soleil

Au revoir, au revoir

Nous allons chercher le vent

Flora

Ik was buiten aan het werk en ineens viel het me op hoeveel prachtige bloemen er op dit moment in de wei staan. Ik kon het niet laten, ik heb het fototoestel gehaald en er een paar vereeuwigd. Er zijn echt een paar hele mooie bij die ik nog nooit eerder heb gezien.

Ik ben niet zo goed in het opzoeken van bloemennamen. Ik ga een beroep op jullie doen als het mag. Het Margrietje, dat kende ik al, maar dat is dan meteen ook de enige van deze bloemen die ik bij naam ken. De overige acht zijn een raadsel voor me.

Ik zou zeggen, leef jullie uit en verras me met jullie florakennis.

Dagje nietsdoen

De dag begon met mist, het was fris, zonder kachel zouden we het niet gaan redden vandaag. Klinkt dramatischer dan het is trouwens, we hadden weinig zin om ook maar iets te doen en als je gaat stilzitten krijg je het al gauw een beetje koud.

Wij zijn inmiddels best wel wat gewend. Na twee winters waarin het binnen niet echt goed warm te krijgen is als het vriest dat het kraakt, gaat de kachel echt niet meteen aan als het een graadje lager is dan we zouden willen. Bovendien zijn we normaal gezien toch de hele dag aan het werk en vergeten daarbij nog wel eens een nieuw blok hout in het vuur te gooien waardoor dat vuurtje al gauw verleden tijd is.

Maar vandaag hadden we om de een of andere reden gewoon zin om helemaal stil te blijven zitten. Op de bank, met een kopje warme thee (muntthee uiteraard) en een poes in de nek film gekeken.

Het was best lekker, als dat maar geen verslaving wordt.

Woekermunt

Zo'n groententuin, ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Denk je klaar te zijn, draai je je om, staat het wéér vol met onkruid. Als nou eens de groenten net zo snel zouden groeien, dan hoorde je me niet klagen.

Hoewel, eigenlijk mag ik helemaal niet piepen. De peultjes doen het geweldig, de bintjes nóg beter, de worteltjes beginnen te groeien, de eerste radijzen zijn oogstklaar en nu blijkt ook dat tomaten van vorig jaar zichzelf hebben gezaaid.

Er is nog een kruid wat een beetje hard is gaan groeien. Ik twijfel nog of ik het als onkruid moet beschouwen en het met wortel en tak moet zien te verwijderen, of dat ik het in stand ga houden. Er is uit het niets overal munt verschenen, bossen vol. Het woekert zo erg dat het goed beschouwd niet binnen de perken te houden valt, het gaat van kwaad tot erger.

Als ik mezelf zo hoor zou het een wijs besluit zijn om het uit te roeien, ware het niet zo dat ik verse muntthee toch wel heel erg lekker vind. En o, ik weet het wel, in Amsterdamse kringen is het not done, maar slurpend aan een heet kopje thee, met de zojuist geplukte takken er nog in, zachtjes wiegend in de hangmat, daar kan weinig tegen op.

Numéro de télédéclarant

Wie dacht dat het in Nederland een gedoe was om elektronisch je belastingaangifte te doen, die heeft het goed mis. We hebben het natuurlijk alweer veel te lang laten sloffen, die aangifte. Hij moet vóór eind mei binnen zijn, tenminste, als je de papieren versie gebruikt. Dat begint al aardig krap te worden en dus hebben we besloten om elektronisch aangifte te gaan doen. Dan krijg je namelijk 15 dagen extra de tijd, tot half juni dus en dat klonk als muziek in onze oren.

Om aangifte te kunnen doen heb je allerlei nummers nodig. Om te beginnen le numéro fiscal, het fiscaal nummer. Geen probleem, staat op de beschikking van vorig jaar. Daarnaast le revenu fiscal de référence, in feite is dat niets anders dan het aanslagbedrag van vorig jaar, terug te vinden op diezelfde beschikking. En als derde heb je le numéro de télédéclarant nodig. Laat die nou op die beschikking leeg zijn gelaten.

Hm, da's nou jammer. Maar geen probleem, de belastingdienst heeft een mailadres van de een of andere helpdesk waar ze binnen een paar uur antwoord geven op al je vragen. Zelfs mijn Frans werd begrepen, maar helaas, dit was een confidentieel nummer en kon alleen worden opgevraagd bij het centre des finances publiques.

Dus vandaag maar even daarheen gereden. Ze zitten in Cordes, kleine moeite dus. Kon ik gelijk even vragen bij waar ik precies alle gegevens kwijt kon zoals inkomsten uit de gite en aftrekposten voor milieubesparende maatregelen. Het werd bijna een Monthy Python sketch.

Ik: "Goedemorgen, ik heb een numéro de télédéclarant nodig"
Mannetje 1: "Een wat?!? Nooit van gehoord. Zeg Jean, ken jij dat?"
Mannetje 2: "Huh? Waarom komt ze dat hier vragen? Dat zal wel in Gaillac moeten, bij het hôtel des impots, toch?"
Ik: "Nee nee, die hebben me hierheen gestuurd"
Mannetje 1 en 2 tegelijk: "HEH?!? Ja zeg, dat is lekker makkelijk"
Mannetje 1: "Nou ja, ik kijk wel even in de computer of ik daar iets zie misschien. ... Verdomd, ja, hier staat het, maar dat is confidentieel, dat mag ik toch niet geven dan?"
Mannetje 2: "Tja, nee, maar ja, ze staat hier nu, dus, tja"

Serieus, dit is de letterlijke vertaling van wat zich daar afspeelde. Maar goed, ik heb het nummer gekregen, puur op mijn blauwe ogen en omdat ik er een beetje zielig lipje bij trok.

Zou ik nog een poging wagen om antwoord te krijgen op mijn andere vragen? Nah ... ik zoek het zelf wel uit.

Il faut vivre pour manger

Hier in het zuiden van Frankrijk vind je ze nog, de kleine restaurantjes met een goede menukaart voor weinig geld. Een middagmenu inclusief wijn voor tien euro of een uitstekend hoofdgerecht bij het diner voor 12 euro is geen uitzondering. Je kan er eigenlijk niet zelf voor koken. We maken er ook zo nu en dan gebruik van, maar eigenlijk nog veel te weinig. Het kost vrij veel tijd toch nog, tijd die we ons niet altijd gunnen als we druk aan het verbouwen zijn.

Maar vanavond hebben we alle tijd genomen die ervoor nodig was. We waren met vrienden naar Saint-Antonin-Noble-Val gereden. Een stadje hier een kilometer of twintig vandaan, wat in onze begrippen om de hoek is. Daar is sinds een jaar ongeveer een nieuw restaurant gekomen. De kok kenden we al, hij werkte voorheen in een uitstekend restaurant waar we op de vooravond van de sleuteloverdracht van Les Fontanelles hebben zitten smullen. We waren toen een beetje gespannen, niet verwonderlijk, je verbrandt niet elke dag alle schepen achter je om in een vreemd ver land te gaan wonen.

Onze verwachtingen waren behoorlijk hooggespannen. Maar wat denk je, ze werden nog overtroffen!

Terrine de fois gras de canard au jambon de sanglier

Filets de maquereaux en mousseline de crevette

Crême brûlée chocolat, glace ivoire, tuile au grué de cacao

En dat voor een prijs van ... 27 euro! Waar vind je dat nog tegenwoordig? Hier dus!

Ik sluit af met een zeer toepasselijke spreuk van Molière die op een bord in de hal was geschreven:

Il faut vivre pour manger

et non pas manger pour vivre

The green door

Onze voordeur is niet meer wat ze geweest is. Ze is namelijk uit haar funktie ontheven, ze is onze voordeur niet meer. Aan de buitenkant blijft ze wel gewoon zichtbaar, maar binnen verdwijnt ze in een kast of zoiets, daar moet nog een beslissing over genomen worden.

Zoiets kan best verwarrend werken. Als je een voordeur ziet dan is dat de plek waar je je als bezoeker gaat melden. In ons geval, door gebrek aan een bel, door flink op de deur te bonken. Dat zal straks niet veel meer helpen, horen we toch niet meer.

Maar we kunnen niet anders. Die deur is een mooie oude deur, die hoort nu eenmaal bij de gevel en willen we dan ook intact houden, maar dat ding sluit van geen kanten, in de winter best een beetje onhandig door alle warmte die verloren gaat door kieren en naden.

En dus wordt hij finaal dichtgeschroefd. Het is jammer maar helaas. Maar vrees niet, we hebben nog ruim voldoende andere deuren waardoor we het pand kunnen verlaten en betreden.

Alleen toch misschien maar eens een bel gaan overwegen.

Self supporting biotuin

Ik heb bijna het klokje rond geslapen afgelopen nacht. Blijkbaar was het nodig. Maar echt uitgeslapen was ik nog niet eens. Daarna nog een tijd lang op de bank doorgebracht, surfend met kopjes koffie.

En toen was het wel weer genoeg geweest. Er lag nog een alweer verkommerde groententuin op me te wachten, smekend om een beetje aandacht. Het is groeiweer hier, het had afgelopen nacht wat geregend, zet daar de zon op en het spuit de grond uit. Vooral het onkruid.

Nooit geweten trouwens dat daar zoveel bloemen stonden. Veldslabloemen, preibloemen, spinaziebloemen, rucolabloemen. Het is een beetje doorgeschoten allemaal. En omdat ik totaal geen idee heb wat ik daarmee moet laat ik ze maar gewoon staan. De zichzelf gezaaide eikenbladsla van vorig jaar is ook alweer groot genoeg om geoost te worden. We hebben blijkbaar een self supporting biotuin. Ideaal.

Rust

Dit is raar. Ik zit op de bank me af te vragen wat ik eens zal gaan doen morgen. We hebben zo hard gewerkt de afgelopen weken om alles op tijd klaar te krijgen voor onze eerste gasten dat, nu het zover is, er een vreemd gevoel over me neerstrijkt. Het is niet echt een vervelend gevoel, eigenlijk een gevoel van rust, maar tegelijk toch ook een beetje een leeg gevoel.

De druk is van de ketel. We kunnen weer eens aan andere dingen gaan denken dan werk. Lang slapen, boek lezen, film kijken, eindje wandelen, stad bezoeken of gewoon niets doen. Het kan allemaal, maar we zullen het weer moeten leren. Niets doen zit nier meer in ons systeem.

Nu denken jullie vast dat alles hier klaar is. Dat is zeker niet het geval. Onze nieuwe woonkamer moet verder afgemaakt worden. Muren bouwen, plafonds afwerken, schilderen en vloeren leggen, nog een hoop te doen dus. Maar we hebben ons voorgenomen om het rustig aan te doen als er gasten zijn. Die komen hier tenslotte voor de stilte, dan gaan wij geen herrie lopen maken.

Ik denk dat het morgen een dagje wordt van herbezinning. Even alles weer op een rijtje zetten, to-do-lijstjes maken en vooral een dagje van heel veel niets doen. Kan niet wachten.

Bedankt!

Morgen arriveren onze eerste gasten van dit seizoen. We hebben afgelopen week een boel werk verzet, niet altijd gemakkelijke klusjes, maar wel altijd met veel plezier. Ik ga het met een beeldverslag proberen samen te vatten, hoewel ik nu al weet dat dat de lading niet gaat dekken.

Lieve vrienden, heel erg bedankt!

22

JAAAAAA, de eerste duik genomen vandaag! Het voelde nog een beetje onwennig op de een of andere manier. Een paar dagen geleden moest ik er niet aan denken nog maar toen de temperatuur van het water naar de minimumwaarde was gestegen moest en zou het gebeuren.

Dus de stoute schoenen aangetrokken ... huh ... nou ... ik bedoel ... de schoenen uitgetrokken, de rest ook en de bikini opgesnord. Dat laatste viel me nog even tegen, nergens te vinden. Zal je altijd zien, kan je eindelijk plonzen is dat ding nergens te vinden. Kastlades opengetrokken, stapels kleren aan de kant geschoven, nada. Tot ik me bedacht dat ik nog ergens een kist vol zomerkleren heb staan. Toen ik die opende bedacht ik me tevens dat het eigenlijk wel eens tijd wordt om die schatkist te legen en daar de dikke wintertruien in op te bergen.

Maar goed, kleren uit, bikini aan, sprintje naar het zwembad en met een grote sprong erin. Ik ben niet het typetje dat centimeter voor centimeter naar de diepte afdaalt onder het uitbrengen van subtiele gilletjes. Bij mij moet het in één keer, liefst met een aanloopje zodat er geen weg terug is. Ik zou me wel eens kunnen bedenken halverwege.

Beetje frisjes nog die eerste baantjes, maar allemachtig wat lekker.

Dat doet deugd

Zo, weer eens serieus werk verricht hier. Drie karren naar de déchetterie gebracht, een stapel karton verbrand, gras gemaaid, de gite helemaal ontdaan van niet-gite spullen en een stukje tuin gefatsoeneerd. En dat allemaal onder een brandende zon, want inderdaad, het was eindelijk weer eens echt warm. Temperaturen van 25 graden, als het niet meer was.

Rond een uur of drie hadden we het wel gezien, de zon had al voor verbrande koppen gezorgd, onze voeten waren warm en onze lijven uitgedroogd. Het zwembad lonkte. Voorzichtig een teen in het water, nog één en nog één, tot er een hele voet in verdween, gevolgd door, verdraaid, nog een voet. Alle begin is moeilijk, maar echt, dit deed deugd.

Het schijnt morgen en overmorgen nog warmer te worden, wie weet verdwijnt er dan wel veel meer onder water behalve vier paar voeten.

Sechoirdeur deel 2

Bijna zit de deur er op, bijna, nog niet helemaal. Er ontbreekt een plank. Dat is niet door een slechte planning, maar doordat er een plank bij het pakket zat die doormidden gebroken was, of die we voor iets anders hebben gebruikt, dat kan ook nog. Hoe dan ook, de deur hangt er wel maar met een kijkgat.

Ook niet erg, wat het belangrijkste is is dat de deuren nu dicht kunnen en je niet meer naar de enorme berg rommel hoeft te kijken. Rommel die trouwens een stuk minder is geworden vandaag. We hebben met z'n vieren de sechoir behoorlijk opgeruimd. Een hele kar vol geladen met afval en meteen naar de déchetterie gereden.

Jammer alleen dat die dicht was. De overwinning wordt hier gevierd op 8 mei. Ik had dat wel gezien in mijn agenda met Franse feestdagen, maar er niet bij stil gestaan dat het land dan plat ligt en zo ook de locale milieustraat.

Morgen maar een nieuwe poging, met meteen nog drie aanhangers vol reeds uitgesorteerd afval. Het wordt helemaal netjes daarbinnen. Bij nader inzien hebben we die deuren helemaal niet nodig.

Sechoirdeur deel 1

Wordt vervolgd ...

Op de kast

Ik zat vandaag op de kast. Ik ben daar gemakkelijk op te krijgen, echt waar, zo moeilijk is dat niet.

Je pakt simpelweg een steiger, klimt er op, stoot een keer of vijf je knie, knalt met je hoofd tegen het plafond en gaat vervolgens bovenop de kast zitten. Easy.

Echt, het is waar, ik kan die steiger niet op of af zonder mijn knie te stoten, ik zit altijd onder de blauwe plekken. Nu was het vandaag gelukkig geen korte-broeken-weer, dus valt het niet zo op, maar één dezer dagen loop ik er weer bij alsof ik zwaar mishandeld ben. Misschien moet ik dan maar even incognito over straat.

Zo fijn als je vrienden hebt die met je meeleven.

De roodstaart

De vogels zijn hier weer eens helemaal van de leg. Of beter gezegd, ze willen weer aan de leg, en daarom doen ze een beetje vreemd.

We hebben hier nogal wat roodstaartjes, ze bouwen hun nesten op de meest vreemde plaatsen en vliegen zich regelmatig te pletter tegen de ramen. En dat komt omdat ze gewoon onvoorstelbaar dom zijn, allicht, zo luidt onze zelfverzonnen theorie. Eigenlijk best wel zielig maar wat doe je er tegen, helemaal niets. Als je voor een dubbeltje geboren bent ... tja.

Maar nu het op veroveren aankomt van vrouwelijk schoon vertonen ze weer hun typische machogedrag. De mannetjes dan. Terwijl de vrouwtjes toekijken doen ze er werkelijk alles aan om hun rivalen te verjagen. Ze zitten ze achterna, pikken gemeen naar ze en wat als flierefluiten klinkt is ongetwijfeld een scheldkanonnade van heb ik jou daar.

Maar daar houdt het niet bij op. Ze proberen zelfs hun spiegelbeeld te verjagen. Hoe? Simpel, door tegen het raam aan te vliegen.

Ik zei toch al dat ze niet al te slim zijn.

Zo goed als

Het was de bedoeling dat het vandaag helemaal klaar was, maar het is niet gelukt. Het isoleren van het giteplafond heb ik het over. Het is wel bijna klaar, alle planken zitten er op en de zijkanten zijn dicht. Het is juist aan die zijkanten dat het nog niet helemaal af is.

Ik heb echt mijn best gedaan maar ik was het om drie uur zo zat dat ik gestopt ben. Een paar uur lang heb ik op de zolder doorgebracht tenmidden van de glaswol, proestend en kuchend, kruipend op handen en knieën, liggend op mijn buik op wankele plankjes. Er is geen vloer op dat zoldertje, dus je moet nog oppassen dat je niet naast de planken stapt, voor je 't weet lig je een verdieping lager.

Maar goed, het gros van het werk is gedaan, alles wat nog rest is een strookje isolatie aanbrengen achter die zijkant op zolder en een paar planken monteren boven de keuken. Het moeilijke werk is gedaan.

Bijna zover

Nu het zwembad verlost is van zijn winterdek ziet het er wel verleidelijk uit. Blauwe lucht, helder water, parasolletjes, ligbedden, alles is klaar, niets staat ons nog in de weg om een duik te nemen.

Bijna niets dan. Hoewel het water van het zwembad al aardig aan het opwarmen is is het mij nog iets te koud. Maar het gaat wel de goede kant op, was het gisteren nog maar 17 graden, vandaag is het al 19. Iemand met een flinke dosis moed zou al kunnen zwemmen. Het mag duidelijk zijn, mij ontbreekt die moed.

Ik wacht rustig af, ik ga er niet in voor het 21 graden is. Ik denk dat het nog wel even kan duren voordat het zover is. Het water wordt verwarmd door zonnepanelen. De afgelopen dagen is er aan zon geen enkel gebrek geweest en de voorspellingen zijn niet echt slecht. De komende dagen is er wel wat kans op onweer, maar daarna wordt het weer warmer.

Maar toch, dit jaar hebben we een late start. Het is en blijft 75 kuub water wat opgewarmd moet worden, dat kost nu eenmaal tijd.

Wat een mooie dag

Wat een prachtige dag vandaag!

Het begon al met een ree die vanochtend door de tuin liep. Dat is nou zo'n beeld wat ik nooit gewoontjes ga vinden, elke keer weer sta ik vol bewondering naar die beestjes te kijken, hoe ze dartel over hekjes springen, hoe ze elegant door de wei lopen, hoe alert ze zijn, fantastisch.

Dat werd gevolgd door een krolse kat, een wilde. Ik schrok eerst even toen ik de enorme jammerklacht hoorde, alsof er een poes in nood verkeerd. Maar al vrij snel had ik het door, poes in nood inderdaad, alleen wel een ander soort nood, niet iets waarbij een mens soelaas kan bieden.

Herman, onze huishaas, liep ook nog een paar rondjes. We hebben hem maar een naam gegeven, hij zit hier zo vaak dat hij er een beetje bij is gaan horen. Het is best een groot beest met parmantige rechtopstaande oren waarmee hij ongetwijfeld alles hoort. Maar het deert hem niet als we in de buurt zijn, blijkbaar is hij ook aan ons gewend geraakt.

En dan de valiumfazant, die loopt hier ook alweer enkele weken te gillen alsof zijn leven er van af hangt. Een roep om een vrouwtjesfazant denken we, alleen tot nu toe weinig respons. Volhouden kerel.

De wielewaal zit er ook weer. Nog niet gezien maar vocaal zeer aanwezig en onmiskenbaar. Kwestie van dagen voordat hij zijn angst overwint en zich laat zien. En anders komt hij wel tevoorschijn als de kersen rijp zijn.

Nog zo'n rakker die wakker is geworden, de uil. Wakker als wij slapen en andersom. Urenlang zit hij weer onder het slaapkamerraam te roepen, hij heeft kennelijk de smaak te pakken, ik voel me af en toe net Harry Potter.

En dan ... aaaahhh ... de cicades. De typische zomergasten. Super! Ze zijn weer neergestreken. Ik weet het wel, over een paar maanden zijn we ze zat, maar tot die tijd is het genieten van het getjirp.

En nu is het negen uur in de avond, het begint te schemeren, de laatste zonnestraaltjes dringen door de bomen zo door de woonkamer binnen. Een mooie afsluiting van een prachtige dag.

Dag van de arbeid

Het is vandaag de dag van de arbeid, een feestdag, alle winkels zijn dicht, niemand werkt.

Dat is toch raar, je viert de dag van de arbeid door vooral geen arbeid te verrichten. Is dat ooit de bedoeling geweest van diegene die dat verzonnen heeft? Ik betwijfel het. Als het de bedoeling was geweest om een dag lang niets te doen dan hadden ze het toch de dag van de luiheid genoemd lijkt me.

Maar soit, het is nu eenmaal zo. Voor de helft van de bewoners hier op Les Fontanelles was het letterlijk een dag van de arbeid. Die hebben de hele dag flink gearbeid in de gite. Het is nog niet klaar maar we hebben weer een deel van het plafond gedaan. Morgen gaan we weer verder, we hopen het vrijdag klaar te hebben. Zou normaal gezien moeten lukken, tenzij er zich weer van die grapjes voordoen zoals gisteren.

En, o ja, wat betreft die andere helft van de bewoners hier, die hebben hun dag van de arbeid in totale luiheid doorgebracht. De godganse dag hebben ze in de zon liggen rollebollen. Verschil moet er zijn.