Maar vandaag heb ik me voor de gelegenheid even voorgedaan alsof ik een beetje nieuw was hier. Ik zal uitleggen hoe dat zo komt.
Al vijf jaar hebben we dezelfde postbode. Een beetje stille man. Hij is niet onaardig maar supervriendelijk kan ik hem ook niet noemen. Hij brengt nog wel eens pakjes die we besteld hebben naar ons huis. Als die in de brievenbus passen dan laat hij ze daar achter, zoals gebruikelijk is hier.
Maar vaak genoeg is het pakje te groot en dan zit er niets anders op voor hem dan onze honderd meter lange oprit af te rijden tot aan ons huis, luid toeterend zodat we naar buiten kunnen rennen voordat hij weer onverrichter zake rechtsomkeer maakt en een briefje in de brievenbus deponeert met de melding "U was niet thuis".
Dat laatste is ons al menig keer overkomen. Als we binnen bezig zijn horen we zijn toeter niet altijd. Hij neemt dan niet te moeite om uit te stappen met als gevolg dat we alsnog de twaalf kilometer naar het postkantoor kunnen afleggen om zelf onze bestelling op te halen.
Vandaag ook weer TOET-TOET, de facteur met een bestelling. Drie pakjes tegelijk nog wel. Ik rende naar buiten, haalde mijn mooiste glimlach tevoorschijn en liep op hem af. Ik zag hem ontdooien. Hij was supervriendelijk, wenste me een heel gelukkig nieuwjaar en ... vroeg een beetje schoorvoetend of ik geïnteresseerd was in de almanach du facteur en of ik het concept kende. Eigenlijk bedelde hij een beetje verlegen om een fooi. En ik die nog wel dacht dat het door mij kwam ...
Hoe dan ook, hij is een fooi en wij een kalender rijker. Ik denk dat we dikke maatjes zijn vanaf nu.
3 opmerkingen:
Dit jaar hebben we gekozen voor de poesjes. Ik vind de kalenders uiterst praktisch om in het keukenkastje onder de frituurpan te zetten. Ieder jaar een schone :)
Bij 'almanach' denk ik meestal aan een weerspreukenboek of aan een uitgebreide jaarkalender met schier elke evenement in kleinere of grotere regio, danwel een combinatie van dezen.
Maar ... fleurig is het wel, zo'n kalender met boerderijdieren-op-hun-paasbest. In elk geval een brede glimlach van de fooiverstrekker waard ;-)
Kraaiend van plezier draaide de kleine haar rondjes rond de calvaire. Zelfs de Here, die toch wel wat gewend was, had er danig schik in. Maar wat was dát? Dat leek wel een stofwolk, daar in de verte. Welnu jongens, het wás ook een stofwolk! Maar geen gewone, nee, het was de stofwolk van Facteur Chagrin, die zijn paard eerst de sporen had gegeven en nu hard aan de leidsels moest trekken om het onstuimige dier weer tot stilstand te bewegen.
- Bonjour, monsieur Facteur, sprak de kleine.
- Bonjour, Madame Mar Leine, antwoordde de facteur.
Ze spraken Frans.
- Wat voert u hierheen, Facteur? Toch geen blauwe envelop, mag ik hopen?
- Maar neen, niet vandaag. Ik ben gekomen om u nieuwe jaar te verkondigen. U weet wel, het Jaar van de Almanach.
Ze spraken opeens een soort van Nederlands.
- De olje komt assan booven, dus eh..., sprak Chagrin met de glimlach die hij in het dagelijks leven bewaarde voor zeldzame kinderpostzegels.
Opeens begon het de kleine te dagen. Maar nee, het zou toch niet...?
En ja hoor, het was weer de tijd van de lammetjes, de pulletjes en de jonge poesjes.
BIJNA LENTE!
Een reactie posten