Tigerfeet

Onze sechoir, het is een doorn in het oog. Op zich is het een handig gebouw, groot vooral, maar we hebben er zo weinig aan op het moment.

Het woord sechoir komt van drogerij, het is een oude tabacsdrogerij. Vroeger, geen idee hoe lang geleden, werd er op het land tabac verbouwd. De grote bladeren werden opgehangen in een soort van hoge schuur waar het lekker doortochtte zodat de bladeren goed konden drogen.

Tegenwoordig tocht het daar iets te veel. De oude planken aan de zijkanten zijn niet meer wat ze geweest zijn, hier en daar liggen er een paar naast zelfs. Bovendien is de sechoir uitgebreid met zijbeuken, niet geheel volgens origineel ontwerp allemaal, maar wel praktisch omdat de vloeroppervlakte meer dan verdubbeld is. Mooier is hij er daardoor niet op geworden, maar gelukkig is de originele constructie nog wel intact.

In zijn nadagen is de sechoir gebruikt als veestal, later voor opslag van hooi. Tegenwoordig gebruiken we hem voor niet veel meer dan tijdelijke opvang van rommel en afvalhout. Doodzonde. En daarom zijn we begonnen om er nieuw leven in te blazen.

Stap één is ervoor zorgen dat er een bruikbare vloer in zit. Gisteren en vandaag is er gewerkt aan een betonlaag. Hebben we nu eens niet zelf gedaan deze keer, het is een rotklus, loodzwaar bovendien. We hebben het uitbesteed, geef ons een ongelijk. Alleen het oorspronkelijke middengedeelte is gedaan, acht bij zes meter. Het wordt onze garage. Als alles gaat zoals we nu voorzien, dan komt er een gebouw binnen een gebouw. Een afsluitbaar middengedeelte met ruimte aan de zijkanten voor trekkers, aanhangers, hout en weet ik veel wat nog meer. Het wordt wel wat, geef ons wat tijd.

Zoals altijd als er beton gestort wordt loopt er iets of iemand doorheen. Ook afgelopen nacht hebben we bezoek gehad, het beton staat vol met afdrukken. Geen kleine kattenpootjes deze keer, eerder het formaat van een tijger.

Ik was mijn handen in onschuld, het was geen volle maan tenslotte.