Niet voor watjes

Ik dacht, kom, laten we die groententuin dit jaar maar eens laten voor wat het is, een drama namelijk, en een jaartje overslaan. Het is toch wel veel werk alles bij elkaar en het enige waar we echt lol van hebben zijn de zongerijpte tomaten. Het moet gezegd, die zijn zo verdraaid lekker dat het echt wel de moeite loont. Maar alle andere groenten, och, voor ons hoeft het niet zo.

Maar toen kwam daar ineens onze buurman aanzetten met boontjes. Hij heeft een geweldige methode om ze te planten vertelde hij. Eerst een maiskorrel de grond in en zodra dat plantje een centimeter of tien boven de grond komt zet je daar een boontje naast. Wat gebeurt er dan, het bonenplantje wikkelt zich rond het maisplantje wat zich als bonenstaak gedraagt. Is dat een goed idee of wat? Tja, kan je daar nu nee op zeggen, uiteraard niet. Er zat niets anders op dan de plannen te wijzigen en de hopeloos verwaarloosde moestuin aan te pakken.

Vorig jaar hebben we tot halverwege de zomer de grond staan omspitten. Met de hand. Geen doen. Dat was eens maar nooit meer. Hoewel, dat was al de derde keer nu ik er over nadenk en elke keer hadden we er minder zin in. Maar dat kan ook anders. Deze keer een rotofrees geleend van vrienden. Veel eenvoudiger. Toch?

Dat dacht je maar. Op de reclamefolders staat zo ongeveer een jongedame in bikini op flipflops de frees te bedienen. Hoe moeilijk kan het zijn denk je dan. Ik kan je nu uit eigen ervaring vertellen dat die bikini nog had gekund, die flipflops me zeer onverstandig leken en dat er niets maar dan ook niets gemakkelijk of eenvoudig aan is. Spierballenwerk, niets voor watjes, megazwaar werk.

Maar aangezien we geen watjes zijn hebben we het toch maar mooi voor elkaar gekregen. Nu wel een weekje recupereren ... de spierballen doen AUW!