Nog zoveel te doen

Het jaar loopt ten einde, nog een paar uurtjes en 2016 is voorbij. De  toetjes zijn gereed en de champagne staat koud. Voor de rest vertrouw ik geheel op de vrienden waarmee we het nieuwe jaar gaan inluiden.

Het is vast een cliché, maar hebben jullie nou ook het idee dat het steeds sneller gaat zo'n jaar? Ik weet het niet hoor, maar ik zei met Pasen al dat het bijna Kerst was en ziet, zelfs dat is al gepasseerd! Je zal zien dat het binnen no time weer Pasen is, en daarna ... Ik wil er niet aan denken ... Op deze manier worden we wel heel snel oud.

Toch hoop ik heel oud te worden, nog zoveel te doen, nog zoveel te ontdekken, nog zoveel te beleven, nog zoveel te verkennen, nog zoveel te genieten, nog zoveel lief te hebben, nog zoveel tafels waar op gedanst moet worden ...

En onder het mom van "stel niet uit tot volgend jaar wat je dit jaar kunt doen" beginnen we er nu meteen aan. Let the party begin!

Fijne jaarwisseling, pas op met vuurwerk en ik zie jullie volgend jaar weer, als de kater het pand heeft verlaten.

Serieus werk

Af en toe hebben we hier te maken met een stroomstoring. Meestal duurt dat een paar minuten tot een kwartiertje, soms een uur. We hebben ook al eens 2 dagen zonder stroom gezeten, het hele departement zat toen in het donker. Heeft wel iets, behalve dat langzaam maar zeker je vriezer gaat ontdooien en de inhoud van je koelkast het ook niet overleeft. Voor die zeldzame gevallen hebben we een generator in huis. Maar voorkomen is natuurlijk zoals altijd beter dan genezen. En met het oog daarop kwam een tijdje terug de EDF een rondje langs de stroomdraden maken.

Die stroomdraden lopen hier nog vaak boven de grond langs de weg. Zeker op het platteland zie je dat nog veel. Geeft niks, hoort een beetje bij de omgeving. Probleem is echter wel dat de draden nogal storingsgevoelig zijn. Bomen groeien hier hard en als het eens flink waait dan zwiepen de takken tegen de draden waardoor de beschermende mantel er vanaf schuurt, met alle gevolgen van dien. Zo nu en dan komen dan een paar mannen wat takjes wegsnoeien zodat er wat minder gezwiept wordt, snapt u wel.

De mannen namen deze keer hun werk heel serieus, niks "takjes", halve bomen gingen er aan. Het levert ons wel weer stookhout op, zoals altijd heb elk nadeel weer ze voordeel.

Fris smoeltje

Ik kreeg commentaar, dat dit blog er wel erg ouderwets uit zag. Dat het een opfrisbeurt kon gebruiken. Ik kan niet anders dan toegeven dat daar wel wat in zat, het was tijd voor actie.

En dus ... ziehier het resultaat!

Ben wel benieuwd wat jullie er van vinden.

Verliefd ... nog steeds

En op een dag als deze ben je blij dat je dichter bij de hemel zit ...

Beneden in het dal de hele dag niks dan dikke mist, hier een aangenaam warm zonnetje.

Toch beseften we dat niet toen we voor het eerst Les Fontanelles zagen. Ik weet het nog als was het gisteren. Het was een miezerige dag in mei 2009, we hadden er schoon genoeg van om naar huizen te kijken en plots stonden we oog in oog met de oude boerderij. Compleet overwoekerd, dak van een buitenschuur ingevallen, gevels zonder ramen, bramenstruiken metershoog, onkruid tot je navel, alle ingrediënten waren aanwezig om meteen weg te lopen. Maar toch werden we ter plekke verliefd op het huis en de omgeving.

En nu, al meer dan 7 jaar later, zijn we nog steeds verliefd op het plekje en het huis. Het dak is gerepareerd, de bramenstruiken zijn bedwongen, het onkruid is onder controle en het huis is comfortabel en warm.

Leven als god in ... juist ...

Dir ordt niks

Het is haast onmogelijk voor me om te typen, er is niets met mijn vingers of toetsebord aan de kand maal er zit hier fostamt eem poes bobrmop mr waardoor ik nirt zir wat ik typ. Aangezien ik niey blind kan typen komt er alleen maar onbegrijpelijke bagger uir.

We probeden hey later nog eend ...222

Toen en nu

VIJF jaar geleden, VIJF hele jaren zijn er voorbij gegaan sinds deze foto werd gemaakt, werkelijk, ik heb geen idee meer wat we allemaal gedaan hebben in de tussentijd maar één ding weet ik wel ... een heleboel!

Eén van die dingen is onze woonkamer. Vijf jaar geleden zag het er nog uit zoals in onderstaande foto. Het was een bitterkoude winter, we hadden nachttemperaturen van zestien graden onder nul en het enige wat ons van de buitenlucht afschermde was een deken. De deuren en ramen waren verwijderd om binnen te kunnen werken met groot materieel, we moesten het er maar mee doen.

En nu, vijf hele jaren later ziet het er zo uit. Al een hele tijd overigens, maar als je dat zo terugziet dan vraag je je wel even af hoe we het in hemelsnaam allemaal voor elkaar gekregen hebben.

Toch wel trots op onszelf.

Stompie

Een jaar niets gepost betekent niet een jaar niets gebeurd, integendeel. We hebben niet stilgezeten.

Och, kijk, niet alles was even spectaculair of noemenswaardig, en natuurlijk genieten we ook meer dan de eerste jaren van ons stekje, maar er is altijd wel iets waar me mee bezig zijn of wat ons overkomt. Zo was er vandaag een klein momentje wat voor de lezer wellicht niet veel betekent, maar in een klein poezenleven toch een enorme stap moet zijn. Maar laat ik beginnen bij het begin, anders wordt het zo'n warrig verhaal.

Twee weken geleden kwamen we op een wandeling een piepjong poesje tegen. Luid miauwend kwam het op ons afgerend. Het beestje zat ergens in het midden van niets bij een koeienstal, geen huis in de buurt maar overduidelijk wel mensen gewend. Het kroop zowat tegen onze benen omhoog, schattigheid troef. Maar ja denk je dan, wat moeten we daar nou weer mee, we hebben er al drie en genoeg is genoeg, hoeveel kan je er hebben. En dus lieten we het achter bij de koeien ...

Maar twee dagen later ... we hielden het niet langer ... Nou goed, om een lang verhaal kort te maken, we hebben sinds twee weken nummer vier in huis. Tien weken oud, 1,3 kg en kerngezond.

En vandaag heeft ze het kattenluik ontdekt en is de wijde wereld in getrokken, wel vijf meter ver ...

Sgt. Pepper, onze langharige held ... aka Stompie.