Stompie

Een jaar niets gepost betekent niet een jaar niets gebeurd, integendeel. We hebben niet stilgezeten.

Och, kijk, niet alles was even spectaculair of noemenswaardig, en natuurlijk genieten we ook meer dan de eerste jaren van ons stekje, maar er is altijd wel iets waar me mee bezig zijn of wat ons overkomt. Zo was er vandaag een klein momentje wat voor de lezer wellicht niet veel betekent, maar in een klein poezenleven toch een enorme stap moet zijn. Maar laat ik beginnen bij het begin, anders wordt het zo'n warrig verhaal.

Twee weken geleden kwamen we op een wandeling een piepjong poesje tegen. Luid miauwend kwam het op ons afgerend. Het beestje zat ergens in het midden van niets bij een koeienstal, geen huis in de buurt maar overduidelijk wel mensen gewend. Het kroop zowat tegen onze benen omhoog, schattigheid troef. Maar ja denk je dan, wat moeten we daar nou weer mee, we hebben er al drie en genoeg is genoeg, hoeveel kan je er hebben. En dus lieten we het achter bij de koeien ...

Maar twee dagen later ... we hielden het niet langer ... Nou goed, om een lang verhaal kort te maken, we hebben sinds twee weken nummer vier in huis. Tien weken oud, 1,3 kg en kerngezond.

En vandaag heeft ze het kattenluik ontdekt en is de wijde wereld in getrokken, wel vijf meter ver ...

Sgt. Pepper, onze langharige held ... aka Stompie.