Lamelles

Ik had de mannen om vis gestuurd. We hadden nog wel wat maar niet genoeg voor zes personen. We zouden vrienden te eten krijgen en wilden een visje serveren, een ovenschotel, want da's makkelijk als je mensen over de vloer krijgt. Je hoeft geen uren in de keuken door te brengen als ze er al zijn en je kunt je met je gasten bezig houden in plaats van met je pollepels.

Alles zag er goed uit, mooie stukjes witvis, ideaal voor een visgerecht. Half uurtje in de oven, samen met champignons en zo, crème fraîche en kruiden. Super, toch?

Huh, ja, nou ja, uhm, nou huh ... het zit zo ...

Die huh ... witte vis ... was huh ... hoe zal ik het zeggen ... huh ... hm ... nogal taai ... zeg maar ...

Nou goed, ik vertel het maar gewoon zoals het zit. Die witte vis was eigenlijk helemaal geen vis. Allicht niet in de vorm waarin je hem zou verwachten. De naam deed niet meteen iets vermoeden. Er stond op de zak "Lamelles d'encornets géants".  Lamelles dat klonk als een mooie witvis, zelfs encornets deed geen belletje rinkelen, het enige wat we wisten was dat hij géant moest zijn, een reusachtig groot exemplaar dus.

We hebben een culinair woordenboek, iets wat we altijd bij ons hebben als we boodschappen doen (NOT) of als we naar een restaurant gaan (NOT). Dus ook deze keer hadden we het NOT paraat bij de aankoop. Dat niet alles altijd is wat het aan de buitenkant lijkt dat bleek nu ook maar weer.