Chasse interdite

Er woont een ree in onze tuin. Geen passant zoals we regelmatig zien maar een vaste bewoner van een bosje. Elke avond staat hij op hetzelfde plekje te grazen. Al geruime tijd staren we naar elkaar en tolereren we elkaar. Hij kijkt ons aan, stoort zich voor geen meter aan onze aanwezigheid en gaat gewoon door met waar hij mee bezig was. Het is best wel een mooi gezicht. Elke keer blijf je toch weer even stilstaan om ervan te genieten. Het zijn één van die dingen die nooit wennen.

Maar er dreigt gevaar. Het jachtseizoen is weer begonnen, er wordt weer druk geknald. Vandaag liep er weer een jachthond over ons terras om ons eraan te herinneren. Zondag is hier superknaldag. Overal staan auto's langs de weg geparkeerd en het loopt vol met mannen in fluo-vestjes met hun geweer in de aanslag. 

Het moet, ik weet het, maar ik hou er niet van. Het is te massaal, het wild heeft geen schijn van kans op deze manier. Bij jagen denk ik aan mannen in camouflagepakken die sluipend plat op hun buik zich voortbewegen of zich verstoppen achter een struik tot ze een ree of haas in het vizier hebben. Ach nee, ze pakken een stoel, gaan lekker zitten, wachten tot de honden het wild hebben opgedreven en zodra de dieren tevoorschijn springen ... POEF.

Voorlopig is ons ree-tje veilig. Zolang het beestje dicht genoeg bij het huis blijft bivakkeren kan hem niks gebeuren, zo dichtbij mogen de jagers namelijk niet schieten. Hoewel er ook bij zijn die zich daar bar weinig van aantrekken, dat hebben we eerder aan den lijve mogen ondervinden. Ons eigen reet-je is dan ook niet meer veilig ben ik bang.